3 września – CZY ISTNIEJE DUCHOWOŚĆ MAZENODOWSKA
This is a custom heading element.
3 września – CZY ISTNIEJE DUCHOWOŚĆ MAZENODOWSKA?
Przez pięć lat w sposób chronologiczny studiowaliśmy listy Eugeniusza de Mazenoda. Gdy przygotowujemy się do obchodów 200. rocznicy naszego istnienia sam siebie zapytałem, na czym możemy skupić się w naszych codziennych refleksjach, aby w głębszy i bardziej odkrywczy sposób móc skorzystać z tej rocznicy.
Jestem znużony, gdy słyszę, że ludzie są zdania, iż nie istnieje coś takiego, jak oblacko-mazenodowska duchowość. Zupełnie nie zgadzam się z tym stwierdzeniem i chciałbym poświęcić jakiś czas, aby zastanowić się nad naszą duchowością, w jaki sposób wyrażała się i była przeżywana w ciągu 200 lat naszego istnienia.
Co mamy na myśli mówiąc duchowość? To współczesne pojęcie i wydaje mi się, że jest tyle definicji tego słowa ilu jest ludzi, którzy posługują się nim w rozmaitych kontekstach. Duchowość zasadniczo dotyczy naszego rozumienia i doświadczenia Boga, który jest fundamentem i zasadą naszego codziennego życia. Ona jest duchem, która nadaje sens naszemu życiu.
Eugeniusz był świadomy obecności tego ducha w swym osobistym życiu i w życiu oblatów. Pisząc do swych najbliższych współpracowników, wyjaśnia:
Mój pierwszy towarzyszu, od pierwszego dnia naszego zjednoczenia ojciec pojął ducha, który powinien nas ożywiać i którego powinniśmy przekazać innym.
List do Henryka Tempier, 15.08.1822, w: EO I, t. VI, nr 86.
Podążając z Eugeniuszem poświęćmy dzisiaj nieco czasu na zastanowienie się nad pytaniem: Jaki jest duch, który mnie ożywia? Co spaja wszystkie sprawy mego życia?
Duchowość dotyczy naszego doświadczenia Boga, dzięki któremu zmiana naszego sumienia i naszego życia biorą się z tego doświadczenia. Richard McBrien
