Najpierw jesteśmy zakonnikami

Oblat to przede wszystkim zakonnik, a dopiero potem prezbiter czy misjonarz.

2 lutego 2022

Pierwotna wspólnota Misjonarzy Prowansji nie składała ślubów zakonnych, stanowiła coś na kształt stowarzyszenia księży diecezjalnych. Sam Założyciela złożył profesję zakonną razem z o. Henrykiem Tempierem w Wielki Czwartek 1816 roku. Śluby zakonne pojawiły się podczas pierwszej Kapituły Generalnej w 1818 roku. Konsekrowany styl życia został wprowadzony za pomocą pewnego fortelu św. Eugeniusza.

Przewrót Eugeniusza, czyli jak oblaci zostali zakonnikami

Tożsamość zakonna oblatów.

Aż do drugiej wojny światowej życie Zgromadzenia rozwijało się dynamicznie. Dla porównania, w roku śmierci Założyciela (1861) na świecie było zaledwie 414 oblatów – w 1995 roku już 5000 w ponad 60 krajach. Najnowsze statystyki Zgromadzenia ukażą się na dniach.

Również kształt życia zakonnego zaczął zmieniać się dopiero po zakończeniu Soboru Watykańskiego II, w odpowiedzi na nowe wyzwania czasów. Już podczas 100-rocznicy założenia Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, abp Augustin Dontenwill – co ciekawe, jedyny po św. Eugeniuszu superior generalny, który jednocześnie był biskupem – przypominał o konsekrowanym charakterze naszej tożsamości.

W imię Boga, Jego Namiestnika na ziemi i naszego czcigodnego Założyciela stwierdzamy, że w naszym Zgromadzeniu najpierw jesteśmy zakonnikami, a dopiero potem misjonarzami, jesteśmy zakonnikami, aby być nadprzyrodzonymi misjonarzami, zakonnikami, aby aż do śmierci wytrwać w trudach apostolatu. W dniu, w którym przestalibyśmy być zakonnikami, nosilibyśmy jeszcze tytuł misjonarzy, spełnialibyśmy funkcje apostolskie, moglibyśmy nawet być tymi, którzy nawracają dusze, ale nie mniej przestalibyśmy się znajdować w obrębie naszego powołania… Nasz czcigodny Założyciel chciał, aby w jego młodym stowarzyszeniu misjonarzy życie zakonne poprzedzało, przygotowywało i kształtowało życie apostolskie.

Podczas profesji wieczystej oblaci – zarówno kandydaci do prezbiteratu, jak i bracia zakonni – otrzymują misjonarski krzyż (zdj. P. Gomulak OMI)
Śluby wieczyste w Obrze [galeria]

Zmiana Konstytucji i Reguł.

Na Kapitułę Generalną 1966 roku przygotowano zmieniony tekst Konstytucji i Reguł, który odpowiadał wyzwaniom czasów, jakie nastąpiły w XX wieku. W samym Kościele pojawiały się głosy o większą humanizację konsekracji zakonnej. W 1974 roku postawiono pytanie o kształt życia konsekrowanego oblatów. Odpowiedź Zgromadzenia była prosta: oblat w myśli Założyciela i w historii Instytutu jest apostołem–zakonnikiem (kapłanem lub bratem), człowiekiem całkowicie oddanym ewangelizacji ubogich i w tym celu poświęconym Bogu przez śluby zakonne. Aby dobitniej stwierdzić ten charakter, kapituła generalna z 1980 roku przegłosowała dwie rzeczywistości – misję i życie zakonno-apostolskie – które tworzą pierwszą część Konstytucji zatytułowaną „Charyzmat oblacki”. Dawniej te rzeczywistości stanowiły dwie odrębne części.

Zmiana nie jest bez znaczenia. Jasno ukazuje, że charyzmat oblacki zawiera w sobie zarówno sposób życia zakonnego oblata, jak i jego misję apostolską w Kościele. Powołanie oblackie jest czymś więcej niż misjonarskie zaangażowanie na rzecz ubogich, jest ono najpierw stanem poświęcenia się Bogu, w którym zakorzenia się służba misjonarska – tłumaczył o. Fernand Jetté OMI.

Przedmowę do oblackich Konstytucji i Reguł czyta Robert Friedrich „Litza”:

Śluby zakonne misjonarzy oblatów.

Oblaci składają cztery śluby. Oprócz powszechnych dla wszystkich rodzin zakonnych: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości – synowie św. Eugeniusza składają przed Bogiem przyrzeczenie wytrwania w Zgromadzeniu aż do śmierci.

(pg/na podstawie „Słownik Wartości Oblackich„)