3 listopada: wspomnienie zmarłych Misjonarzy Oblatów MN [NASZ CEREMONIAŁ]
W czasie Eucharystii wspólnotowej, z racji tego dnia, w szczególny sposób modlimy się za członków miejscowej wspólnoty i prowincji, którzy zmarli w ciągu roku. Jeśli w pobliżu domu jest cmentarz, na którym są pogrzebani nasi współbracia, wspólnota może tam się udać, aby pomodlić się nad ich grobami.
Bardzo wcześnie zaczęto w naszym Zgromadzeniu odprawiać – 3 listopada lub w tygodniu po uroczystości Wszystkich Świętych – mszę św. wspólnotową za wszystkich naszych zmarłych. Kiedy śmierć zabierała któregoś z synów i towarzyszy, ojciec założyciel św. Eugeniusz de Mazenod przeżywał smutek opuszczenia.
Ojciec Założyciel
Miał świadomość, że zmarli misjonarze oblaci wspierają w misji oblatów żyjących: „Oto mamy czterech w niebie. To już piękna wspólnota. To są pierwsze kamienie fundamentu budynku, który musi być zbudowany w Niebieskim Jeruzalem. Są oni przed Bogiem z naszym znamieniem, rodzajem charakteru właściwego naszemu Stowarzyszeniu (śluby, które są nam wspólne i wyrobienie w tych samych cnotach). Nas ciągnie do nich ze względu na więzi szczególnej miłości. Oni ciągle są naszymi braćmi, a my ich. Oni mieszkają w naszym domu macierzystym, w naszym centrum. Ich modlitwy i miłość, jaką mają względem nas, przyciągną nas któregoś dnia do nich, abyśmy mieszkali razem z nimi w miejscu naszego odpoczynku” (List do o. Courtès, 22 VII 1828; List do o. Honorat, 21 VIII 1826).
Od samego początku był przekonany, że oblaci będą w niebie blisko Maryi: „Przypuszczam, że nasza wspólnota tam w Górze musi być umieszczona bardzo blisko naszej Patronki. Widzę ich obok Maryi Niepokalanej, a w konsekwencji do usług naszego Pana Jezusa Chrystusa, za którym szli na ziemi i którego kontemplują ze słodyczą. My otrzymamy naszą część tej pełni, jeśli okażemy się godni poprzez naszą wierność w ustawicznym praktykowaniu tej Reguły, która pomogła naszym współbraciom dojść tam, gdzie się teraz znajdują” (List do o. Courtès, 22 VII 1828).
Tradycja oblacka
W czasie Eucharystii wspólnotowej, z racji tego dnia, w szczególny sposób modlimy się za członków miejscowej wspólnoty i prowincji, którzy zmarli w ciągu roku. Jeśli w pobliżu domu jest cmentarz, na którym są pogrzebani nasi współbracia, wspólnota może tam się udać, aby pomodlić się nad ich grobami. W Polsce zachowuje się zwyczaj dość częstego, regularnego odwiedzania cmentarzy z grobami współbraci, w scholastykacie – we wszystkie niedziele i uroczystości, a pozostałych domach w miarę możliwości (nie wszędzie są cmentarze oblackie).
Konstytucje i reguły
Oblackie zasady życia mówią: „Zachowamy w żywej pamięci naszych zmarłych i będziemy się za nich modlić, sumiennie dopełniając modłów na ich intencję przepisanych (K 43)”.
red. Marcin Wrzos OMI (na podstawie „Modlitewnika oblackiego”)
