„Te chwile były potrzebne mnie samemu” – nieznana poezja śp. o. Wacława Hryniewicza OMI zostanie wydana

Pisałem te teksty w chwilach zadumy, spokoju, uciszenia, pogodzenia z sobą samym i z ludźmi. Czasem w chwilach wewnętrznego święta. Najchętniej pośród pól, w lesie, na drodze, w czasie spaceru z własnymi myślami. Pisałem na skrawkach papieru, na starych kopertach, które znalazły się w kieszeni lub w torbie na zakupy. Świat stawał się wtedy lepszy i piękniejszy, a ludzie bliżsi. Te chwile były potrzebne mnie samemu – napisał we wstępie do swojej poezji o. Wacław Hryniewicz OMI.

Twórczość poetycka tego wybitnego teologa pozostawała publicznie nieznana. Ojciec Wacław zastrzegł, że można ją upublicznić dopiero po jego śmierci. Zbiór wierszy powstawał na przełomie lat 80 i 90-tych. Zawiera refleksje teologiczne, życiowe spostrzeżenia oraz zachwyt nad naturą – „ósmym sakramentem”, jak zwykł ją określać o. Hryniewicz. Oto fragment jego twórczości…

OCZEKIWANIE

Wytężasz wzrok,

Wpatrujesz się

W nieruchomy koniec ścieżki

Na horyzoncie.

Zielono tam wokoło

Wielki znak nadziei.

Kolorem zieleni

W czerwcowe popołudnie

Mówią zboża i krzewy i kwiaty.

One tam na górze

Wypatrzą szybciej Oczekiwanego.

Bez Niego czekanie moje

Byłoby daremne

Dzięki Niemy samo oczekiwanie

Żyje i karmi się

Własnym głodem, własną tęsknotą.

Oczekiwanie moje,

Nadziejo moja

Wciąż Cię jeszcze nie widzę.

Serce mi tylko mówi

Że przyjdziesz

Idąc w pośpiechu naprzeciw mojej nadziei

Która wypełnia moje oczy i serce

Moje oczekiwanie na skraju drogi

Która nazywa się życiem.

W GODZINĘ ODEJŚCIA

Odchodząc z tej ziemi

Powiem jej, że ją kochałem.

Powiem jej: „Dziękuję!”

Powiem jej: „Ziemio błogosławiona”.

Dałaś mi wiele dni pięknych

I niezapomnianych

Tak, miałem dni pełne słońca,

Jak nagrodę za trud codzienny.

Zaznałem od ludzi miłości,

Co oczy rozjaśnia

I serce rozszerza.

Kochałem ludzi i piękno przyrody.

Miałem nadzieję na ocalenie wszystkich.

Nadzieję dla wszystkich.

To wszystko

Zaniosę Ci, Boże,

Przed Twoje oblicze.

Poproszę o przebaczenie za to,

Co było moim niedostatkiem,

A winą w oczach Twoich.

I powiem także Tobie:

Dziękuję Ci za życie,

Za ludzi,

Za oczy,

Za serce…

NIE WIEM

Nie wiem ile życia mi dano,

Wiem jaką już drogę przebyłem.

Nie wiem ile dobra z serca wysnułem,

Nie wiem czym miłości godzien czy politowania.

Nie wiem czy nie rozmijam się z tym co najważniejsze.

Nie wiem czy nauczyłem się żyć

I odchodzić z pogodą ducha – gdy zawołają.

Nie wiem czy moja nadzieja

Przebije się przez mrok ciemności

W ostatniej godzinie

Ku światłości.

Nie wiem jak znajdę odwagę

By stanąć przed Bogiem-Miłością

I u stóp Jego złożyć

Całą prawdę życia.

Nie wiem…

Tylko ufność niewiedzę rozjaśnia.

29.06.1987

Cały tomik poezji zostanie wydany przez Polską Prowincję Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

(pg)