koordynator

18 czerwca 2018

FORMATORZY: PODWÓJNE UCZESTNICTWO, JAKIE BĘDZIECIE MIELI WE WSZYSTKICH ICH DZIEŁACH BĘDZIE OBFITYM WYNAGRODZENIEM ZA OFIARĘ, JAKĄ SKŁADACIE.

Eugeniusz w rzeczywistości był świadomy, że dla 25. letniego ojciec Mille brzemię formatora uważał za ciężkie, tak jak dla wielu misjonarzy, którzy są formowania w tych instytucjach.

Proszę zapamiętać raz na zawsze, że nie wysłałem ojca do Szwajcarii, aby tam sprawował ojciec posługę zewnętrzną, ale by kierował, pouczał i dbał cały czas o powierzoną mu wspólnotę. Zbyt często było to już powta­rzane i tłumaczone, żeby mógł zaistnieć chociażby cień wątpliwości odnoś­nie do decyzji, jaką należało podjąć w danym przypadku. Niech ojciec usil­nie stara się, aby przykładem swej własnej sumienności uformować tych, których praca ma uczynić doskonałymi.

Dobre słowa zachęty dla ojca Mille:

Oddadzą ojcu to, co ojciec dla nich zrobi, kiedy po zakończeniu studiów zaczną pracować w winnicy ojca ro­dziny. Wtedy zbierze ojciec to, co teraz zasieje. Podwójny udział, jaki bę­dzie ojciec miał we wszystkich ich dziełach, szczodrze wynagrodzi ojcu poświęcenie dla nich, a Bóg, w imię świętego posłuszeństwa, zrekompensu­je mu dokładnie to, czego nie dopełni, więcej powiem — to, czego nie zro­bi, gdyż tylko posłuszeństwo może nadać sens wszelkiemu działaniu ojca...

List do ojca Jeana Baptiste Mille, 21.04.1832, EO I, t. VIII, nr 420.

Te słowa wielokrotnie postrzałem wszystkim oblatom odpowiedzialnym za formację nowych członków: jesteście misjonarzami dzięki misji, jaka was łączy z tymi, którym towarzyszycie na drodze ich formacji. Kiedy oni będą na misjach w terenie, wówczas otrzymacie podwójne uczestnictwo we wszystkich ich dziełach i to będzie obfitym zadośćuczynieniem za ofiarę, jaką składacie.

przez koordynator

15 czerwca 2018

PRZYSZŁYCH OBLATÓW STRZEC JAK ŹRENICY OKA.

Biedny Ojciec Mille! Został oblatem, aby wyjechać na misje, a oto kilka tygodni po święceniach okoliczności sprawiły, że musiał zostać superiorem w Szwajcarii. Mając 25 lat, jego misjonarskie serce nie mogło oprzeć się pokusie posługiwania poza scholastykatem, co powodowało wielkie niezadowolenie Eugeniusza, który sądził, iż zaniedbuje seminarzystów.

Ponieważ jestem już przy tym temacie, powiem słowo o dziełach gor­liwości ojca podczas czterdziestu godzin. Czy wie ojciec, jaki wniosek wyciągnąłem z jego relacji? Stwierdziłem, że jest ojciec w równej mierze dobrym misjonarzem, co złym przełożonym… Czy w zgodzie ze swoim sumieniem należy porzucać swe zadanie specjalne i brać na siebie inne, choćby z pozoru lepsze?

Eugeniusz formalnie zabronił mu posługi poza scholastykatem, ale ojciec Mille miał selektywne ucho misjonarza:

Cóż po­wiedzieć o łatwości, z jaką interpretuje ojciec intencje przełożonego, i to w sposób zdecydowanie przeciwny do jego dokładnych słów i do jego dobrze znanej intencji, a takowa istnieje! O nie, mój drogi, nie tak trzeba postępować. To oznacza złe pojmowanie posłuszeństwa, działanie przez cały czas wbrew jego zaleceniom. Robi się hałas, zaskarbia się sobie po­chwały ludzi, czyni się nawet jakieś dobro, ale nie wypełnia się swego obowiązku; jakiej więc rekompensaty oczekiwać po takich działaniach, nawet najbardziej olśniewających? Jest mi naprawdę ogromnie przykro, że muszę ojcu poczynić te uwagi, ale trzymam w rękach szale równowagi sanktuarium. Wartości sprowadzają się tu do ich najprostszego wyrażenia. To, co liczy się w świecie, często nie znaczy nic tam, gdzie przeciwwaga ma olbrzymią wartość. To, czego ojciec dokonał jako zwykły misjonarz, byłoby godne podziwu, gdyby zaleciła to reguła posłuszeństwa, ale będąc przełożonym odpowiedzialnym za elitę naszej rodziny, której powinien ojciec strzec jak źrenicy własnego oka, postąpił ojciec niedobrze.

List do ojca Jeana Baptiste Mille, 21.04.1832, EO I, t. VIII, nr 420.

przez koordynator

14 czerwca 2018

KSIĘŻA POWINNI WYPEŁNIAĆ DZIEŁA MIŁOSIERDZIA SWEJ ŚWIĘTEJ POSŁUGI, NAWET AŻ PO ZARAŻENIE SIĘ CHOLERĄ.

Epidemia cholery zawsze budziła trwogę wśród ludzi. Eugeniusz dowiedział się, że dotarła aż do Szwajcarii i martwił się o młodych oblatów. Napisał do ich superiora ojca Mille:

... Pierwsza rzecz, o której chcę ojcu powiedzieć, to cholera — dzienni­ki podają, że dotarła już do Szwajcarii. Ogromnie niepokoi mnie to, iż jest ojciec tak blisko niebezpieczeństwa, a równocześnie tak daleko ode mnie. Grozi nam ono tak samo jak wam, nie rozumiem nawet, jak to się stało, że jeszcze nie doszło do naszej siedziby, zwłaszcza iż nie podjęto żadnych środ­ków ostrożności. Dobry Bóg sprawia, że nie boję się o siebie, lecz obawiam się o ojca, gdyż jego gorliwość nie zawsze idzie w parze z rozsądkiem. Spo­czywa na ojcu wielka odpowiedzialność, należy pamiętać, że to ojca obcią­ży każda najmniejsza lekkomyślność, na jaką byłaby narażona wspólnota.

Eugeniusz zalecał, aby scholastycy byli bezpieczni, ale kapłani mieli pomagać chorym i umierającym nawet za cenę zarażenia się chorobą.

W przypadku wystąpienia choroby należy oszczędzać tych, którzy nie są księżmi, a sami księża powinni wypełniać obowiązki miłosierdzia swej świę­tej posługi, zachowując odpowiednie środki ostrożności.

List do ojca Jeana Baptiste Mille, 21.04.1832, EO I, t. VIII, nr 420.

W 1814 roku Eugeniusz ryzykował swoim własnym życiem posługując austriackim jeńcom oraz oczekiwał, że oblaci będą gotowi postąpić tak samo, to głębokie znaczenie oblacji.

przez koordynator

13 czerwca 2018

PRAGNĘ NIEWIELE, A ŻYCZĘ SOBIE NIEŚMIAŁO TEGO NIEWIELE, JAKIEGO PRAGNĘ.

Dwa tygodnie wcześniej Eugeniusz napisał o niekończących się obowiązkach wikariusza generalnego w Marsylii. Nie lubił tej pracy, była jedną a największych pokut dla niego. Jednak trzeba było ją wykonać i uważał, iż musi ją wykonać dla Boga. To przelotny cień, który lepiej pozwalał mu podsycać boże światło.

Nie myślę już o tym, ponieważ, dzięki Bogu, nie będąc świętym Franciszkiem Salezym ani świętą Teresą, pragnę niewiele, a życzę sobie nieśmiało tego niewiele, jakiego pragnę. Nie od dzisiaj oblicze tego świata jawi mi się jak cień; zazwyczaj wydaje mi się, że mam jeszcze do przeży­cia zaledwie kilka dni i zmuszony do działania od rana do wieczora czynię to z obowiązku, jak człowiek, któremu Mistrz nałożył jedną z najgorszych pokut, a przecież jest on Mu winien całkowite posłuszeństwo.

List do Hipolita Courtèsa, 18.02.1832, w: EO I, t. VIII, nr 415.

przez koordynator