koordynator

Z listów św. Eugeniusza

BYŁBYM SZCZĘŚLIWY, GDYBY KSIĄDZ BISKUP STAŁ SIĘ DRUGIM OJCEM MOICH MISJONARZY.

Po podjęciu decyzji o wysłaniu misjonarzy oblatów do Nancy, Eugeniusz napisał do swojego przyjaciela Alexisa Menjauda, który był biskupem Nancy.

...Byłbym szczęśliwy, gdyby ksiądz biskup stał się drugim ojcem moich misjonarzy. Ośmielam się zapewnić, i sam jestem tego gwarantem, że nie będzie ksiądz biskup nigdy żałował tego, iż ich przyjął. Duch, który ich pobudza, i to, co doskonale pojęli, aby uważać się za ludzi biskupa, jemu wyrazić przywiązanie i poddanie niepodważalne, respektować wszędzie i przez wszystkich jego pozycję i autorytet, nigdy nie robić niczego bez jego zgody, sprawią, że będą względem biskupa jak dzieci wobec ojca.

List Eugeniusza do biskupa Nancy A. B. Menjauda, 14.06.1847, w: PO I, t. XIII, nr 110.

Nieco później:

Ośmielam się księdza biskupa zapewnić, że w rodzinie zakonnej, którą przyjmuje, otrzymuje ksiądz nie tylko dobrych robotników do swojej winnicy, ale jednocześnie oddane dzieci, które z zasady przywiązują się do biskupa jak do ojca. Otrzymuje ksiądz również urodzonych obrońców jego poczynań wobec wszystkich i przeciw wszystkim – krótko mówiąc – ludzi godnych zaufania, gotowych do wypełnienia jego rozkazów, ponieważ znają wartość posłuszeństwa wobec przedstawiciela Boga w diecezji.

List Eugeniusza do biskupa Nancy A. B. Menjauda, 24.07.1847, w: PO I, t. XIII, nr 112.

W odpowiedzi na tę deklarację biskup Menjaud napisał: "Nie znajdziesz we Francji biskupa... bardziej chętnego niż biskup Nancy do wspierania twoich idei dla dobra religii i szerzenia wiary w obcych krajach. Twoi synowie będą moimi synami i znajdą w moim sercu coś z czułości, która jest w twoim sercu..."

Nieco kwieciste słowa Eugeniusza skierowane do biskupa pokazują, że rozumie ważną rolę, jaką biskup diecezji odgrywa wobec oblatów pracujących pod jego zwierzchnictwem. W rzeczywistości wszystko to było prawdą, jeśli tylko biskup miejsca uznawał specyficzną duchowość i misję oblatów. W przyszłości zobaczymy wiele przykładów, gdy biskup Eugeniusz odwoływał oblatów z diecezji, gdy biskup nie szanował naszego charyzmatu.

To, co Viktor Frankl mówi o misji jednostki, odnosi się również do misji wspólnoty, jaką jest mazenodowska rodzina: "Każdy ma w życiu określone powołanie lub misję; każdy ma konkretną misję do wypełnienia. W tym sensie nie można ich zastąpić, a ich życia nie można powtórzyć; tak więc zadanie każdej osoby jest wyjątkowe, podobnie jak jej specyficzna zdolność do jego wykonania" (Viktor E. Frankl).

przez koordynator

Z listów św. Eugeniusza

BĘDĄ JEDYNIE MISJONARZAMI, ZAKONNIKAMI I NIEDOSKONAŁYMI NĘDZNIKAMI, GDY W ICH WZNIOSŁYM POSŁUGIWANIU BĘDZIE CHODZIŁO O DOKONYWANIE CUDÓW.

Eugeniusz miał bardzo wysokie oczekiwania i wymagania wobec tych, którzy przygotowywali się do posługi w scholastykatach (nazywanych oblatami, w przeciwieństwie do misjonarzy, którzy ukończyli formację).

Powiedziałem o tym pozostałym waszym braciom, że w oblacie nie mogę znieść roztargnienia. Nie jesteście ani gimnazjalistą, ani seminarzystą, a jednak zdarza się, że seminarzyści odznaczają się lepszą postawą niż oblaci. Zważcie również na konsekwencje. Oto już wiele lat i do Zgromadzenia nie wstępuje żaden seminarzysta, zauważ to z bliska. Podczas gdy musiałoby być odwrotnie, ponieważ widzi się ich z bliska, a poprzez miły zapach i przykład ich cnót czuje się do nich pociąg.

W tym czasie scholastycy studiowali w seminariach diecezjalnych:

To wielkie zmartwienie dla mnie, gdyż obawiam się, że ci, którzy nie chcieli być gorliwi w czasie ich oblackiego życia, będą jedynie misjonarzami, letnimi zakonnikami i niedoskonałymi nędznikami, gdy w ich wzniosłym posługiwaniu będzie chodziło o dokonywanie cudów. Dobrze wpajajcie sobie tę prawdę pośród was i zawsze obawiajcie się, aby nie zmarnować łask Bożego wybrania, będąc niewiernym temu, czego się od was wymaga.

List do brata Charlesa Bareta, w Notre-Dame de L’Osier, 17.07.1847, w: PO I, t. X, nr 931.

Te słowa Eugeniusza zmuszają do refleksji, ponieważ dotyczą każdego z nas, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji życiowej się znajdujemy. Jesteśmy powołani, aby żyć i umacniać się szczególnymi łaskami, które otrzymaliśmy na chrzcie i których nieustannie doświadczamy praktykując naszą wiarę.

"Szczęście nie jest czymś, do czego można dążyć, co można posiąść, zdobyć, zużyć czy skonsumować. Szczęście to duchowe doświadczenie przeżywania każdej chwili z miłością, łaską i wdzięcznością" (Denis Waitley).

przez koordynator