5 maja 2020

TYŚ BUNTOWNIKA WZIĄŁ NA RAMIONA, OGRZAŁ PRZY SWOIM SERCU I OBMYŁ W SWOICH RANACH.

Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne J 10, 27-28a). Pasterz posiada dwie cechy: zażyłość z owcami (zna je i one go znają) oraz poświęcenie aż po oddanie swojego życia, aby je chronić.

W dzisiejszej Ewangelii słowo znać odnosi się do głębokiej i wzajemnej relacji, która opiera się na osobistym kontakcie i doświadczeniu jedności. Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość – mówi prorok Jeremiasz (Jr 31,3). Izajasz przypomina nam: Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,15).

Eugeniusz wyraża to samo doświadczenie medytując o synu marnotrawnym:

O mój Boże, czy nie mam zupełnej racji, aby całkowicie od­dać się Tobie na służbę, aby Tobie ofiarować moje życie i wszyst­ko, kim jestem, aby wszystko, co jest we mnie, spożytkować i zużyć dla Twojej chwały? Z ilu powodów należę do Ciebie? Ty nie jesteś jedynie moim Stwórcą i Odkupicielem, jak jesteś dla wszystkich innych ludzi. Ty jesteś moim szczególnym dobroczyń­cą, który swoje zasługi oddałeś dla mnie. Tyś mój wspaniały przy­jaciel, który zapomniał wszystkie moje niewdzięczności, aby rów­nież niezmiernie mi pomóc, jakbym zawsze był Tobie wierny. Tyś Ojciec mój, tkliwy, który buntownika wziął w ramiona, ogrzał przy swoim sercu i obmył w swoich ranach.

 Notatki sporządzone podczas rekolekcji odprawionych w Amiens, w grudniu 1811 r., aby przygotować się do kapłaństwa, w: EO I, t. XIV, nr 95.

Dzisiaj zatrzymajmy się na zażyłości: znamy Dobrego Pasterza i On zna nas. Poświęćmy czas, aby dzisiaj zasmakować tej zażyłości, mając świadomość, że On nie opuszcza nas w trudnościach, ale oddaje za nas swoje życie. W tych mrocznych i trudnych dniach podtrzymuje nas i całkowicie poświęca się dla nas.