Poezja laureatów konkursu o Alfonsie Mańce OMI

Na ogłoszony w styczniu br. konkurs poetycki o kleryku Alfonsie Mańce OMI nadesłano 70 prac. Poniżej prezentujemy nagrodzone utwory w dwóch kategoriach: dzieci i dorosłych.

Idąc po śladach wierności…

Niezwykły bracie Alfonsie, do dziś Ciebie nie znałam.

Gdy Dzienniczek Twój przeczytałam, rozterek wewnętrznych doznałam.

Twoje głębokie myśli zostały w moim sercu na zawsze zapisane:

„Kochasz, miłujesz i nade wszystko szanujesz”.

Chciałabym, tak jak Ty, w codziennym życiu je realizować,

choć wiem, że może mnie to wiele kosztować.

Kiedyś napisałeś: ,,Dążyć do świętości, doskonałości to ciągła walka,

walka z sobą, walka ze światem’’.

Ja pragnę, bracie, tak jak Ty, Chrystusa naśladować

i w swoim młodym życiu świętość realizować.

Pomagać innym, kochać ich szczerze,

nieść im nadzieję i radości wiele.

Mówiłeś też: „Nie kochaj jednych więcej,

niżeli drugich, bo nie wiesz,

którzy są godniejsi miłości”.

Jest to dla mnie najcenniejsza wskazówka,

która będzie jak „wspaniała wędrówka” .

Do końca Jezusa umiłowałeś,

z modlitwą na ustach za Niego w cierpieniu życie oddałeś.

Jesteś moim „celebrytą”,

którym się zachwycam.

Jesteś moim autorytetem, po śladach

którego chcę wędrować w „twardych” butach.

Kleryk Alfons Mańka

Kleryk Alfons Mańka

z małej wsi pochodził.

Do szkoły powszechnej

w Lisowicach chodził.

 

Do gimnazjum poszedł,

tam się uczył pilnie,

a jego rodzina

żyła religijnie.

 

Na pielgrzymki uczęszczali,

sanktuaria odwiedzali,

dużo czasu poświęcali

i swe serca oczyszczali.

 

Alfons – człowiek uzdolniony,

skrzypcom, sztuce czas poświęcał.

W każdym miejscu, z każdej strony

widać było, że on miał potencjał.

 

Do seminarium, wzorem brata, wstąpił.

Uczył się gorliwie i jego rozwój nastąpił.

Trzy lata później, w Markowicach,

by żyć z Bogiem, rozpoczął nowicjat.

 

Następuje wielka rozpacz – czas II wojny.

Okupant potworny i za nic nie hojny.

Areszt na klasztor spada bez zasady,

bracia więzieni w obozach zagłady.

 

W kamieniołomach Alfons pracował,

lecz Pana Boga zawsze miłował.

Przy ciężkiej pracy kleryk umierał,

umarł w cierpieniu i z wycieńczenia.

Wierny Bogu aż do śmierci

Alfonsie Mańka, wstawiaj się za nami!

W tych trudnych czasach do Ciebie wołamy

Pogoda ducha Cię nie opuszczała

W bólu i cierpieniu innych pokrzepiała

W trudzie nieustannym, w okrutnej codzienności

Od siebie wymagałeś wiele, dążyłeś do świętości

Zapiski Twoje cenne – dziś są świadectwem dla nas

Cudownie ocalały, przetrwały wojenny czas

A wojna nadal trwa, to wojna jest duchowa

Bez Boga nie przetrwamy, Maryja niech nas schowa

I ty, Alfonsie Mańka, wstawiaj się za nami!

W tych trudnych czasach smutku do Ciebie wołamy

Ty byłeś Bogu wierny aż do śmierci

Chcemy być jak Ty – niezłomni i dzielni

Będę wierny Bogu aż do śmierci

 

Święty, zawzięty Alfons Mańka,

Całe życie oddał Panu,

I według swego planu

Dążył do ideału.

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

 

Człowiek stracony w wojnie,

A jaką miłość ofiarował Bogu hojnie.

Życie miał niełatwe,

Lecz dążył do celu wytrwale

I trwał przy Bogu w chwale.

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

 

Młodość, miłość, wierność –

Tak zyskasz świętość.

Alfonsie, patronie nasz,

Dbaj o życie wszystkich, których znasz.

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

 

Alfons Mańka się raduje

I nam wszystkim patronuje.

Kochał Boga zawsze, wszędzie,

Niech Mu teraz dobrze będzie.

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

 

Dobry, wielki i uczciwy,

Pracowity i szczęśliwy.

Kochamy Cię za to wszyscy

I jesteśmy Tobie bliscy.

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

 

Nawet przez Twe łzy

Kochać Cię będziemy.

To dla Ciebie dziś piszemy,

Całym sercem radujemy.

Pozdrawiamy i kochamy!

 

Tylko dla Jezusa chciał żyć,

Tylko przy Nim zawsze chciał być.

Modlitwa kleryka

Boże mój, w którym mam oparcie.

Czy Ty naprawdę wszystko widzisz?

Cierpienie moje i głód, i strach mój?

Gdy wzrokiem zmęczonym po ścianie błądzę,

Wyobrażając sobie w głowie portret Twój.

Chcę służyć Ci do śmierci, Boże!

Przezwyciężać przy Tobie słabości moje!

Choć ciężko mi nieraz żyć z tą myślą,

Chcę czuć Cię w swoim sercu i trwać w modlitwie.

Stanąć u stóp krzyża i czerpać z niego moc,

A gdy nadejdzie dla mnie noc,

Chcę, jak żyję, umrzeć święcie

Z twarzą anielską i na ustach modlitwą.

Dlatego dołożę wszystkie moje chęci,

By służyć Ci, Boże, aż do mojej śmierci.

Postanowienie świętości

Ta misja wypełniona

krzyż wziął na ramiona

Marnym życiem poniewierany

też chciał skruszyć kajdany

I to właśnie w dobroci

poszukiwał łakoci

W ostateczności się udało

porzucił grzeszne ciało

Na wzór życia miłości

dostąpił do świętości

Teraz głodu nie czuje

na wieki się raduje

I ja mam ambitną duszę

ku niemu ruszyć muszę

 

Zobacz: [Kleryk Alfons Mańka OMI – uparty na świętość]

Będę wierny Bogu aż do śmierci

Królowo Polski i Matko zakonów,

Niejeden młodzieniec chciałby być blisko Twego tronu.

Alfons Mańka marzeniem młodzieńczym porwany,

Chciał być wierny Bogu i Maryi Niepokalanej.

Z silną wiarą i sercem, które mocno kołata,

Poszedł Alfons śladami swego starszego brata.

Młodzieniec, który urodził się w Lisowicach,

Po zdaniu matury rozpoczął nowicjat w Markowicach.

Oprócz tego, co niesie codzienne życie,

Swoją relację z Bogiem buduje należycie.

Chce swoje życie podporządkować Bożej woli,

Zapisuje w Dzienniczku, co go cieszy, a co boli.

O modlitwie, pokorze, o Bożej miłości,

Chcąc przez to dążyć do doskonałości.

Skruszonym sercem powtarzał dnia każdego,

Że nie ma większej miłości od tej do Boga samego.

Omijał sprawy światowe, rozkosze doczesne,

Przygotowując sobie tym życie wieczne.

Modlił się z ufnością, by móc wezwaniom sprostać,

Gdyż po to wstąpił do zakonu, by świętym zostać.

Pragnął być oblatem na wzór Serca Jezusowego,

Jak też na wzór założyciela zakonu oblackiego

Ojca de Mazenod.

W czasie wojny do kilku obozów przez Gestapo przenoszony,

Gdzie za wiarę w Boga był okrutnie męczony.

Już prawie umierający, zbolały cały,

Lecz usta nieprzerwanie modlitwę szeptały.

Co znaczy być Świętym…

To znaczy – urodzić się z miłości Bożej i ludzkiej.

Znaczy – być dzieckiem, rosnąć, pomagać rodzicom,

pracować w gospodarstwie, uczyć się,

chodzić w zwyczajnych ubraniach,

nadto, a może przede wszystkim, ukochać

Boga i Maryję w Lubeckim Kościele.

 

To znaczy – wzrastać, stawiać sobie wymagania,

służyć swojej rodzinie, być normalnym chłopcem,

a potem młodzieńcem w gimnazjum,

będąc w swoich obowiązkach zawsze z Jezusem.

 

To znaczy – tak bardzo zakochać się w Jezusie,

mieć zawsze dla Niego czas,

zaplanować Jezusa na całe swoje życie.

Wybrać Niższe Seminarium Duchowne Ojców Oblatów

w Lublińcu.

To znaczy – szaleńczo chcieć być Świętym.

Będąc klerykiem, po mimo swoich słabości, ludzkich ograniczeń,

walczyć z nimi na różne sposoby dla Imienia Jezus,

zapisując to wszystko, dzień po dniu w duchowym Dzienniczku.

 

To znaczy – na każdy dzień pamiętać o Bogu w modlitwie.

Wzbijać się coraz wyżej, nieustannie służyć

i być posłusznym względem przełożonych i braci kleryków.

Z miłości wracać też myślą, pamięcią do domu rodzinnego

w Lisowicach.

Wierny Bogu aż do śmierci

Zanim Alfons Mańka

Został chłopcem małym,

Bóg własnym go pokochał

Sercem doskonałym.

Kleryk był żołnierzem

Armii Stwórcy samego,

Toczył bój z szatanem

Aż do upadłego…

Jest dowodem na prawdziwość

Zdania Jana od Krzyża:

„Duszy z Bogiem złączonej

Lęka się szatan jak samego Boga”.

Gdy życie oddawał dla Pana

Obca mu była trwoga,

Oto wzór dla każdego kapłana.

Pragnę Go naśladować, dlatego…

Będę wierny Bogu

Aż do śmierci,

Do wieczności progu

Pozostawię Go w pamięci.

Jako patrona diecezji gliwickiej

Cię obieramy,

Alfonsie Mańko, sługo Boży,

Wstawiaj się w niebie za nami!

Teraz złączmy nasze dłonie,

Niech odwaga w sercach płonie,

A w Chrystusie wzrok utonie.

Niechaj tonie!

Niechaj tonie!

Niechaj tonie!

Niechaj to nie będzie fikcja

I przez Alfonsa – sługę Boga,

Uświęcona zostanie diecezja gliwicka.

Zbaw nas, Panie…

№ 25

 

Zobacz: [W rodzinnej parafii Alfonsa Mańki OMI modlono się o błogosławieństwo dla procesu jego beatyfikacji]

Być wiernym

Cierpliwie cierpieć, jakie to trudne,

Zrozumieć cierpienie – jeszcze trudniej,

Każdy krok chce być ostatnim

– Ale nim nie jest…

Jakże daleko do celu, jakiego celu?

Te sto osiemdziesiąt sześć stopni,

Każdy z nich – nowy ból, cierpienie, strach…

Czy dam radę, czy to już koniec?

Tylko On potrafił, nie zwątpił, nie złorzeczył,

Być jak ON – daj siłę…

Chcę zrozumieć, zobaczyć moje powołanie,

BYĆ WIERNYM DO KOŃCA, DO ŚMIERCI…

Ja ALFONS! Moja GOLGOTA!

 

Czy udźwignę?!

Czy wytrwam?!

 

Czy będę mógł spojrzeć CI w oczy?!

Życie, jesteś chwilą

św. Teresa od Dzieciątka Jezus

 

Jeśli mi dałeś, Boże, życia tylko chwilę,

ja i tak z wdzięczności głowę nisko schylę.

W pokorze wypełnię każde Twe zadanie:

– Niech się wola Twoja stanie, Panie.

Jeśli mi dałeś, Boże, dni i nocy niewiele,

moją wiarą i miłością z innymi je podzielę.

Pójdę drogą, która prowadzi do Boga,

bo wiem, że to jest ta właściwa droga.

Jeśli mi dałeś, Boże, parę lat młodości,

wiernie w swym sercu będę Ciebie gościł.

Godnie żył, uczył się, modlił i dziękował;

rodzicom, nauczycielom, Bogu. Wciąż od nowa.

Jeśli mi dałeś, Boże, tę męczeńską drogę,

nie skarżę się, wszak idę nią z Tobą, mym Bogiem.

Jestem już u Ciebie. Mych rodziców przytulę.

Tu spotkam też mojego mistrza o. Józefa Cebulę.

 

Chociaż Mu dałeś, Boże, życia tylko chwilę,

nad jego życiem głowę nisko schylę.

Za ten ogrom, Boże, jego do Ciebie miłości,

w nagrodę doprowadź Alfonsa do świętości.

Wiosenny dzień w Markowicach

Gdy śliczna wiosna ze światem się wita,

Słonko wesoło ogrzewa ziemię,

Wszystko się budzi, ożywia, rozkwita,

Łąki, las, pola stroją się w zieleń.

 

W lazurze nieba skowronek szybuje,

Nucąc radośnie pienia dla Boga,

Lotem szczęśliwym niebo wskazuje,

I Stwórcę chwali aż do wieczora.

 

Tylko me serce mrok zimy zacienia,

Choć czasem błyśnie promyk wiosenny,

Ogień natchniony me serce przemienia,

Lecz szybko gaśnie w mroku bezdennym.

 

Kiedyż więc, Boże, me serce ogarnie,

Wiosna i słońce Twojej miłości,

Mroki i trwogi wypłoszysz, o Panie,

Abym mógł śpiewać Tobie z radości.

 

Dusza ożywa tym tchnieniem świętości,

Pragnąc Twej chwały rodzi te słowa,

We mnie i w świecie Bóg dozna miłości,

Gdy modlę się: bądź święta Twa wola.

 

Wiersz napisany w oparciu o tekst Alfonsa Mańki, Recapitulatio diei, 21 marca 1938:

„Na świecie zawitała już śliczna wiosna. Słonko wesoło ogrze­wa ziemię, na niej wszystko się budzi, ożywia, zieleni. Na lazu­rowym tle trzepoce skrzydełkami skowronek, nucąc radośnie swe pienia na chwałę Bożą. Jakiem szczęśliwym jest on, że może się wznieść tak wysoko, aby tam wychwalać jak tylko może swego Stwórcę! Tylko w mym sercu jeszcze nie ustąpiły mroki zimy, raz po raz błyśnie promyk wiosenny, nawet natchnie ogniem me serce, ale zda się rychło zgasnąć. Kiedyż, o Panie, i w mym ser­cu zapanuje taka wiosna, kiedyż słońce Twej miłości wypło­szy wszystkie mroki i trwogi mej duszy, a ożywi całą duszę, na­tchnie tym świętym życiem, życiem już tylko z miłości ku Tobie, o Boże, dla Twej chwały! Spraw to, o Boże, i tego tylko pragnę, aby się we mnie, jak i w Twych stworzeniach, doskonale wypeł­niła Twa święta wola”.

 

Zapraszamy również na stronę internetową poświęconą kl. Alfonsowi Mańce OMI: manka.oblaci.pl

(pg)