koordynator

Memoriał Męczenników XX wieku w Tywrowie stanowi nie tylko niesamowitą lekcję historii, ale także skłania do refleksji na temat prześladowań za wiarę, jakie stały się częścią historii Ukrainy. Ekspozycja tworzy stacje drogi krzyżowej. Czternaście sal ukazuje kolejne etapy życia męczenników oraz okoliczności, w jakich oddali życie za Chrystusa.

Tutaj nie da się być obojętnym. Nawet jeśli nie każdy odmówi modlitwę, to bez wątpienia spojrzy na Memoriał, prezentowane w nim życie męczenników, których życie i śmierć wskazują na to, jak wyglądała rzeczywistość w kraju, w którym istnienie Boga zostało odrzucone a godność człowieka była zdewaluowana – tłumaczą twórcy Memoriału.

Pierwsza stacja zawiera syntetyczny obraz komunistycznej rzeczywistości – z jednej strony wypowiedzi ówczesnych decydentów (Lenina, Stalina), przepisy kodeksu, na podstawie którego karano ludzi wierzących, z drugiej zaś – przedmioty należące do prześladowanych oraz narzędzia, którymi zadawano cierpienie.

Wymowną salą w ekspozycji jest pomieszczenie stylizowane na dom. Zawiera historię siedmiu rodzin z Podola, które były torturowane za wiarę. Warto podkreślić, że siłą w niełatwych czasach była Eucharystia i różaniec odmawiany w rodzinach.

Memoriał ma stan pierwotny i autentyczny, sprawia wrażenie, jakby męczennicy przed chwilą z niego wyszli.

Osobna sala poświęcona jest kapłanom, którzy w czasach prześladowań pozostali wierni swojemu powołaniu, podtrzymując wiarę pośród wiernych. Dobitnie podkreśla taką postawę ekspozycja, zawierająca zdjęcia obozów, do których trafiali wierzący. Kapłani z narażeniem życia potajemnie sprawowali tam sakramenty.

Wspomnienie krwawych prześladowań za wiarę potęguje sala, w której zwiedzający wprowadzony jest w sytuację człowieka tuż przed egzekucją. Ukazano w niej siedem miejsc tortur, nawiązując do stracenia kilkunastu rzymskich katolików z Winnicy.

Wśród przywoływanych postaci, znajduje się także osoba Sługi Bożego – o. Ludwika Wrodarczyka OMI. Za ludzkie serce okazywane ludziom i posługę kapłańską spotkały go niewyobrażalne cierpienia.

Sercem Memoriału jest stacja „Eucharystia”. W centrum umieszczono fragment ze zniszczonego ołtarza.

Pośród wielu fotografii znajdziemy zdjęcia zniszczonych kościołów i sanktuariów. Lata po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości to czas ofiarnej pracy duszpasterskiej wielu kapłanów, odbudowywania miejsc kultu. Pośród eksponatów znajduje się wiele świadectw zachowania wiary oraz uzdrowień, doznanych za wstawiennictwem męczenników. Atmosferę odrodzenia Kościoła potęguje śpiew pieśni religijnych i modlitw, płynących z głośników.

Przechodząc poprzez ekspozycje Memoriału, dochodzi się do ostatniej stacji. W jej centralnej części znajduje się krzyż w formie bramy. Symbolizuje zmartwychwstanie. Umieszczono na nim napisy w różnych językach: „Wierzę, pamiętam”.

(pg/zdj. OMI Ukraina)

W katowickim Klubie Wysoki Zamek odbędą się rekolekcje dla wierzących, poszukujących, wątpiących. Poprowadzi je o. Piotr Prauzner-Bechcicki OMI, wikariusz oblackiej parafii na Koszutce. Nauki będą transmitowane drogą internetową ze względu na ograniczenia pandemiczne, ale na miejscu będzie mogło zgromadzić się kilka osób.

W miłej atmosferze, w małym gronie, z dostępem do rozmowy z rekolekcjonistą. I nieważne czy jesteś poszukującym, wierzącym, niewierzącym, walczącym, obojętnym, bogatym, biednym. Bo to jest czas dla Ciebie – wyjaśnia Marek Richter, odpowiedzialny za Klub Wysoki Zamek.

Klub Wysoki Zamek jest jednym z dzieł prowadzonych przez Wspólnotę Dobrego Pasterza.

Wspólnota Dobrego Pasterza działa na terenie archidiecezji katowickiej od przeszło 30 lat. Założona została przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W grudniu 1993 r.,  dekretem abp. Damiana Zimonia, wspólnota zaczęła oficjalnie działać jako publiczne stowarzyszenie wiernych Kościoła katolickiego. Skierowana jest ku ludziom ubogim, bezdomnym i uzależnionym. Prowadzi kilka punktów pomocowych na terenie Katowic. Obecnymi duszpasterzami wspólnoty są ojcowie: Sławomir Stawicki OMI i Andrzej Kordek OMI.

(pg)

W Drugiej Księdze Kronik (36,14-23) zostało opisane działanie Boga, który okazał miłosierdzie swojemu ludowi. Kiedy „kapłani i lud mnożyli nieprawości, (…) bezczeszcząc świątynię”, Bóg okazał im swoje miłosierdzie, wzywając do nawrócenia. Jednak oni „szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków”. Dlatego Bóg sięgnął po kolejny środek naprawczy i dopuścił do zniszczenia świątyni przez pogan. Doszło wówczas także do uprowadzenia niektórych mieszkańców Judei do Babilonu. Tam lud zaczął tęsknić za Ziemią Świętą. Śpiewano pieśni pełne żalu. Zaczęły zmieniać się serca Judejczyków. Wtedy Bóg po raz kolejny okazał swoje miłosierdzie i pobudził do szlachetnego czynu króla Cyrusa, który panował wówczas nad Babilonią. Król powiedział: Bóg „rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli ktoś z was jest z całego ludu Jego, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie!”. Zakończyła się niewola i zaczęła się praca nad podźwignięciem świątyni z ruin.

To wydarzenie z VI wieku przed Chrystusem jest obrazem odnowy duchowej, do której jesteśmy wezwani w Wielkim Poście. Bóg okazuje nam swoje miłosierdzie, wzywając do odbudowy życia Bożego w świątyniach naszych serc. Tak pokochał bowiem świat, że dał swojego Syna, aby ci, którzy w Niego uwierzą, mieli życie wieczne. Zrujnowana świątynia nie cieszyła Boga. Nie cieszy Go również zrujnowane życie człowieka. Dlatego On sam przychodzi, żeby zdruzgotanego człowieka podnieść i uświęcić. „Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3,17).

Pomyśl dziś o swoim życiu jak o świątyni, którą Bóg odbudowuje przez Jezusa Chrystusa. Które obszary uznajesz za uszkodzone, a może nawet zrujnowane w swoim życiu? Poprowadź do nich Jezusa. Pozwól, żeby Jego miłosierdzie dotknęło twojego serca w sakramencie spowiedzi.