koordynator

14 maja 2018

BRAK KAPRYSÓW, OZNAK OBOJĘTNOŚCI LUB OZIĘBŁOŚCI.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem (J 15,12). Eugeniusz kontynuuje rekolekcyjną medytację:

„Będą związani ścisłymi więzami najgorętszej miłości”, nie po­winni więc gniewać się na siebie, nie powinni siebie zasmucać ozna­kami obojętności lub oziębłości. Będą związani ścisłymi więzami najgorętszej miłości. Wszyscy poddadzą się świętemu posłuszeństwu pod przewodnictwem superiora. Nie chodzi tutaj jedynie o superiora generalnego. Cóż zatem powiedzieć o narzekaniu, co powiedzieć o uprzedzeniach?

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

przez koordynator

11 maja 2018

BĘDĄ STARALI SIĘ STAĆ DRUGIM JEZUSEM CHRYSTUSEM, SZERZAC WSZĘDZIE PRZYJEMNA WOŃ TYCH MIŁYCH CNÓT.

Święty Eugeniusz kończy swoja medytację o cnotach podsumowując cel i środki, aby praktykować Ewangelię: Miłujcie Boga całym waszym sercem, całą swoją duszą, a bliźniego jak siebie samego. Mapą umożliwiającą dojście do celu są słowa: To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem (J 15,12), jak ja cię kocham. Cnoty wskazują nam środki, konieczne cechy, aby mieć świadomość miłości Jezusa do nas.

Jednakowoż zarówno w pracy misyjnej, jak i wewnątrz domu ich naczelnym staraniem bę­dzie podążanie drogami kościelnej i zakonnej doskonałości. Przede wszystkim będą się ćwiczyć w pokorze, posłuszeństwie, ubóstwie, samozaparciu, umartwieniu ducha. Słowem, będą usiłowali stać się drugim Chrystusem, szerząc wszędzie przyjemną woń tych miłych cnót”.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163. n. 163

przez koordynator

10 maja 2018

WSZYSTKIE NASZE OBOWIĄZKI I BYT PRZEMIENIĆ W CZAS DLA BOGA.

Powołaniem mazenodowskiej rodziny jest naśladowanie życia Jezusa i Apostołów. Nasze powołanie to ukazywanie obecności Jezusa Chrystusa w naszych codziennych obowiązkach. To praktykowanie cnót, czego Jezus uczył apostołów a poprzez nich także i nas.

Trzeba więc żyć ich życiem, wypełniać ich posługę, praktyko­wać ich cnoty? Żadnej wątpliwości: „jedna część życia będzie po­święcona na modlitwę, wewnętrzne skupienie i kontemplację w skrytości Bożego domu, w którym wspólnie mieszkają. Druga część będzie poświęcona całkowicie na dzieła zewnętrzne najbardziej czynnej gorliwości, takie jak: misje, głoszenie kazań i spowiadanie, katechizacja, prowadzenie młodzieży, odwiedzanie chorych i więź­niów, rekolekcje i inne podobne ćwiczenia.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

Aby dojść do tego celu powinniśmy pracować nad równowagą pomiędzy naszym działaniem a wyciszeniem, pracą i refleksją, pracą i modlitwą, której celem jest powierzenie wszystkich naszych działań i bytu w czas dla Boga.

Powyżej wymieniono działania misjonarzy oblatów, ale ten tekst odnosi się do wszystkich żyjących charyzmatem świętego Eugeniusza. Które z moich ulubionych, codziennych zajęć chciałbym dodać do tej listy jako świecki-ochrzczony?

przez koordynator

9 maja 2018

W CISZY ZADZIWIAJMY SIĘ NASZYM WZNIOSŁYM POWOŁANIEM.

Dlaczego ten nacisk na konieczność naśladowania tych cnót? Ponieważ naszym Założycielem jest Jezus Chrystus, bowiem bez Niego i przykładu relacji z Apostołami nasze życie i powołanie chrzcielne nie miałyby sensu. Oto fundament powołania naszej mazenodowskiej rodziny.

Czy można by sądzić, że Reguła kładzie wystarczający nacisk na konieczność naśladowania Jezusa Chrystusa? Nie. Oto ukazuje nam Zbawiciela jako głównego Założyciela Zgromadzenia, a Apo­stołów, którzy pierwsi kroczyli po śladach swego Mistrza, jako na­szych pierwszych Ojców. Czy jest coś ważniejszego dla nas niż na­śladowanie Jezusa, naszego Założyciela, Apostołów, naszych poprzedników i naszych Ojców! To mówi nam Kościół, to mówi Piotr przez usta Leona. Upadnijmy na ziemię, słuchajmy z szacun­kiem, podziwiajmy w milczeniu. Czy sądzimy, że jesteśmy wierni, że stajemy się godnymi naszego wzniosłego powołania: „Misjonarze powinni, jeśli pozwoli im słabość ludzkiej natury, naśladować we wszystkim przykłady naszego Pana Jezusa Chrystusa, GŁÓWNEGO ZAŁOŻYCIELA STOWARZYSZENIA i Jego apostołów, NA­SZYCH PIERWSZYCH OJCÓW.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

przez koordynator

8 maja 2018

JEDNA CNOTA W CIĄGU MIESIĄCA

Ciągły obowiązek ukazywania Jezusa Chrystusa poprzez nasze osoby: „W szczególny sposób będzie się medytować nad cnotami teologalnymi, nad cnotami naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego członkowie naszego Instytutu wyraźnie powinni ukazywać poprzez swą osobę.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

Praktyczna rada: wybierzcie jedną cnotę w miesiąc, skoncentrujcie się na niej na modlitwie i w życiu codziennym, codziennie zastanówcie się nad sukcesami. Dzięki duchowej lekturze jesteśmy zaproszeni do zgłębienia naszego rozumienia tej konkretnej cnoty.

Każdego miesiąca przede wszystkim będą mieli na względzie, aby bardziej zaprawiać się w jednej cnocie i lepiej ją praktykować. Również opierając się na samych cnotach, będą odpra­wiali rachunek szczegółowy i ich duchowe konferencje”.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

przez koordynator

7 maja 2018

WALCZYĆ… PODĄŻAĆ NAPRZÓD… WYRZEKAĆ SIĘ… ODNAWIAĆ… BEZ PRZERWY PRACOWAĆ

Święty Paweł mówi nam: W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym - to miejcie na myśli! (Flp 4,8). Eugeniusz napisał:

Ciągły obowiązek ukazywania Jezusa Chrystusa poprzez nasze osoby: „W szczególny sposób będzie się medytować nad cnotami teologalnymi, nad cnotami naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego członkowie naszego Instytutu wyraźnie powinni ukazywać poprzez swą osobę.

Zapiski rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 163.

W Przedmowie do naszej Reguły wylicza cnoty Jezusa oraz pragnie, aby oblaci je rozważali i wcielali je w życie:

Jak zatem mają postąpić ludzie, którzy pragną pójść śladami Jezusa Chrystusa, swe­go Boskiego Mistrza, aby odzyskać dla Niego te liczne rzesze, które zrzuciły Jego jarzmo?. Muszą rze­telnie pracować, aby stać się świętymi. [strona 5] Muszą iść odważ­nie tymi samymi drogami, po których przeszło tylu pracowników ewangelicznych, którzy zostawili nam tak wspaniałe przykłady cno­ty w wypełnianiu tego posługiwania, do którego oni teraz czują się wezwani podobnie jak tamci. Muszą całkowicie wyrzec się siebie, a troszczyć się jedynie o chwałę Bożą i dobro Kościoła, o zbudowa­nie i zbawienie dusz. Muszą stale odnawiać się w duchu swego po­wołania, żyć w stanie ciągłego samozaparcia i wytrwałej woli osiąg­nięcia doskonałości. Muszą bez przerwy pracować nad tym, aby stać się pokornymi, łagodnymi i posłusznymi, miłującymi ubóstwo, pokutującymi i umartwionymi, oderwanymi od świata i rodziny, peł­nymi zapału, gotowymi poświęcić całe swe mienie, zdolności, odpo­czynek, osobę i życie z miłości do Jezusa Chrystusa, w służbie Ko­ściołowi i dla uświęcenia bliźnich.

Jakich cnót w moim codziennym życiu muszę się nauczyć od Jezusa, aby walczyć, podążać naprzód, wyrzekać się, odnawiać i bezustannie pracować?

przez koordynator