koordynator

18 października 2017

OBECNOŚĆ NASZEGO BOGA ZBAWICIELA WE WSZYSTKICH SERCACH JEST TAK BARDZO ODCZUWALNA.

Od 1818 roku pod koniec października w zwyczaju oblackim były roczne rekolekcje, które kończyły się symbolicznym odnowieniem oblacji w dniu 1 listopada. Dokładnie tak samo zrobił Eugeniusz ze swymi młodymi studentami pod warunkiem, że adepci odnowią swe śluby. Dlatego w tym dniu Eugeniusz nazywa ich aniołami. Przy okazji odnowienia ich « tak » dla Boga, Eugeniusz pokazuje, jak bardzo namacalne w ich szeregach było doświadczenie bożej obecności. Skoro dla wszystkich oblatów był to dzień świąteczny, niezależnie od miejsca ich przebywania, Eugeniusz znalazł czas, aby napisać do Henryka Tempiera, aby podzielić się z nim dobrodziejstwem tego święta.

Mój najdroższy przyjacielu, dziś nie napiszę dużo w swoim liście, mogę skorzystać tylko z czasu kolacji rodziny, która jest nawet nieco przy­śpieszona, ale zbyt dużo kosztowałoby mnie nie porozmawianie przez kil­ka chwil z ojcem w tak pięknym dniu, w którym nasi aniołowie byli tak gorliwi i ukoronowali swoje święte rekolekcje aktami tak wzruszającymi zwłaszcza w obecnych okolicznościach.

Uważałem ojca za obecnego w tej uroczej małej kaplicy, w której rano o szóstej godzinie po naszej godzinnej modlitwie, rozpoczęliśmy to za­chwycające ćwiczenie, które nas przenosi do nieba, albo przynajmniej, któ­re tak zbliża niebo do nas, że ma się wrażenie, iż tam się znajdujemy dlatego, że obecność naszego Boga Zbawiciela we wszystkich sercach jest tak bardzo odczuwana. Łzy płynące ze wszystkich oczu świadczyły o uczu­ciach, które nas ożywiały i o nadprzyrodzonym szczęściu, którego dozna­waliśmy…

List do Henryka Tempiera, 01.11.1830, w: EO I, t. VII, nr 370.

Co roku wielu członków mazenodowskiej rodziny odnawia swe zobowiązania. Oby dla nich była to także okazja, aby przeżyć i odczuć namacalną miłość naszego Zbawiciela.

przez koordynator

17 października 2017

GDY CAŁA LUDNOŚĆ, WŚRÓD KTÓREJ ŻYJEMY, CZEGOŚ NIE UŻYWA, BYŁOBY NIEWYBACZALNE TEGO ŻAŁOWAĆ.

Przypatrywaliśmy się biedzie Eugeniusza podczas jego wielomiesięcznej choroby, wolno przebiegającej rekonwalescencji, jego troskom związanym z politycznymi i antyreligijnymi zawirowaniami. Widzieliśmy także jego frustrację z powodu oddalenia od swej oblackiej rodziny i bliskich z diecezji marsylskiej. Teraz, gdy wraz z przyjazdem młodych oblatów, znów wyszło słońce, Eugeniusz cały czas spędzał ze swoją rodziną.

Mój najdroższy przyjacielu, trwam jeszcze w zachwycie szczęściem, jakim cieszyłem się w czasie dziewięciu dni, które spędziłem na łonie ro­dziny w Billens. Od tak dawna byłem pozbawiony takiego życia z tymi wszystkimi aniołami, którego cenę bardziej poczułem. Moja obecność była im bardzo przyjemna. Nie zniechęcali się w dawaniu mi tego świadectwa. Myślę też, że była im użyteczna pod wielu względami, choćby tylko w tym, aby moim przykładem przyzwyczaić ich do kilku nieodzownych wyrzeczeń, które zresztą zostały zupełnie okupione przez wszystkie korzy­ści, które się zawierają w tym miłym pobycie.

Zatem, jako rodowity Francuz i Prowansalczyk, dla którego wino i chleb były codziennym pożywieniem, mówi o trudnościach z przyzwyczajeniem się do pożywienia w Szwajcarii!

Chleb jest z mieszanki pszenicy i żyta, ale jest dobry. Jedzą go ogrom­nie dużo. Dziwi się temu tutejsza ludność, która go je bardzo mało dlate­go, że jest drogi i że zastępuje go doskonałymi ziemniakami. Proszę sobie wyobrazić, że musiałem kazać urabiać go dwa razy dziennie. Wino w tym kraju jest bardzo niedobre i bardzo drogie, dlatego wieśniacy wcale go nie piją; to wychodzi im na dobre. Ten brak nie jest odczuwany zresztą aż nadto pasuje do ubóstwa, aby pozwalano sobie tego żałować. Gdy cała ludność, wśród której żyjemy, czegoś nie używa, byłoby niewybaczalne tego żałować. W Billens woda jest pierwszej jakości; wszyscy uważają ją za dobrą i nią się zadowalają. Codziennie na śniadanie jemy obficie bar­dzo dobrą zupę – taki jest w tym kraju zwyczaj; tak samo robimy wie­czorem.
List do Henryka Tempiera, 24.10.1830, w: EO I, t. VII, nr 367.

przez koordynator

16 października 2017

MAM POWÓD, ABY WIERZYĆ, ŻE BÓG, DOBRY MISTRZ ZECHCIAŁ PRZYJĄĆ NASZE POKORNE HOŁDY I WYSŁUCHA NASZEGO ZAWIERZENIA I NASZEJ UFNOŚCI.

Podzielamy radość ojca rodziny z racji pomyślnego i bezpiecznego przyjazdu czternastu młodych scholastyków do Billens.

Więcej Info

przez koordynator