16 stycznia – HENRYK TEMPIER – MÓJ SYNU
This is a custom heading element.
HENRYK TEMPIER: MóJ SYNU
Żegnam, mój wierny i drogi towarzyszu, synu, bracie i ukochany ojcze.
List do Henryka Tempiera, 21.10. 1828, w: EO I, t. VII, nr 313.
Pisma Eugeniusza pokazują nam, że ciągle miał świadomość, iż jest ojcem oblackiej rodziny. Eugeniusz, pomimo bliskości ojca Henryka Tempiera, uważał go za syna. W listach Tempiera do Eugeniusza są dowodem jego synowskiego przywiązania. Yvon Beaudoin mówi nam:
Ojciec Tempier ze swej strony ciągle był przywiązany do Założyciela i z niezmordowanym oddaniem współpracował z nim we wszystkim. Nawet jeśli z powodu swego chłodnego i bardzo mocno powściągliwego charakteru swe uczucia wyjawiał tylko przy nadzwyczajnych okazjach, to zawsze przez całe swe życie na czyny przekuwał swą przyjaźń, zwłaszcza jako admonitora i spowiednik, radny i współpracownik w służbie dla diecezji marsylskiej i zgromadzenia.
11 kwietnia 1816 roku, po uroczystościach wielkoczwartkowych, dwaj przyjaciele złożyli wzajemny ślub posłuszeństwa. To wcale nie był pusty obrzęd. Ojciec Tempier zawsze był posłuszny Założycielowi, niekiedy w stopniu heroicznym, zwłaszcza gdy w latach 1823-1861 wbrew swoim upodobaniom, został wikariuszem generalnym. Miał także odwagę, aby w poważnych okolicznościach nakazać cos swemu superiorowi, jak to miało miejsce podczas poważnej choroby w latach 1829-1830 oraz w 1835 roku, by zakończyć sprawę Ikozji.
Yvon Beaudoin, Henri Tempier, w: Historyczny Słownik Oblacki.
Ojciec, to mężczyzna, który oczekuje od swego syna, że będzie tak samo dobry, iż można ufać, że będzie jego drugim ja. Frank A. Clark
