18 lutego 2019

MINĘŁO 200 LAT: OD SŁÓW DO CZYNÓW

Kolejna sekcja Reguły z 1818 roku zmierza do logicznej konsekwencji przepowiadania – pomóc słuchaczowi dojść do osobistego spotkania z Bogiem jako Zbawicielem. Głoszenie powinno przekonywać ludzi o potrzebie nawrócenia, które najlepiej wyraża się w sakramencie pojednania:

 Gdy chodzi o spowiedź, dobrze zrozumie się tę prawdę, tak dobrze pojętą przez świętego Ignacego, Filipa Neri i tylu innych świętych, że w konfesjonale doskonali się to, co zostało zasygnalizowane w kazaniach. Jeśli łaska dotknęła duszę siłą Słowa Bożego, to normalnie kształtuje ją i usprawiedliwia w konfesjonale. Głosi się jedynie po to, aby sprowadzić grzeszników na brzeg sadzawki.

Kiedy łaska Boża wzbudza w kimś pragnienie nawrócenia, misjonarze powinni być dostępni, aby sprawować sakrament pokuty.

Nigdy nie odmówi się prośbom osób, które będą prosiły o spowiedź, czy to w czasie misji czy też poza nimi. W miejscu naszego zamieszkania trzy dni w specjalny sposób będą przeznaczone na słuchanie spowiedzi.

 Reguła z 1818, rozdział 3, §2. O spowiedzi.