koordynator

9 marca 2018

NIE MOŻNA SĄDZIĆ, ŻE MA SIĘ TRZYDZIEŚCI LAT.

Kontynuując naszą refleksję nad rekolekcyjnymi postanowieniami Eugeniusza odnajdujemy inny, bardzo praktyczny motyw, aby odprawić rekolekcje – jest nim możliwość śmierci. Eugeniusz zdaje się uważać, że 50 rok życia jest wiekiem bliskim starości. Tak mogło być w 1831 roku! Poważniej mówiąc cholera wybuchła w niektórych portach Morza Śródziemnego i tylko kwestią czas było, kiedy pojawi się w Marsylii.

9. Spośród innych powodów, aby podążać prosto do celu, pod uwagę wezmę mój wiek (skończyłem już pięćdziesiąt lat) i grożący nam bicz Boży. Dobrze jest pomyśleć o swoim wieku, ponieważ w ogóle się o tym nie pamięta, gdy się dobrze czuje, i o śmiertelnej cholerze, którą widzi się, jak przychodzi z daleka, gdy się o niej mówi. Nie można sądzić, że ma się trzydzieści lat, a jeśli cholera niespodziewanie nadchodzi, natychmiast należałoby się poświęcić i stawić czoło wszystkim zagrożeniom. Dlatego trzeba być przygo­towanym na to, aby stanąć przed Bogiem.

10. Podczas tych rekolekcji trzeba więc mieć na względzie śmierć, nieco bardziej niż zwyczajnie. Gdy człowiek czuje się mło­do i dobrze się miewa, ma przed sobą perspektywę wielu lat i żadnej oznaki rozpadu. Ale na pomoc trzeba wezwać wyobraźnię, aby sfa­brykować chorobę, której symptomów w ogóle się nie odczuwa, któ­ra nie jest realna, nie pozwala na żadne przekonanie o strachu przed śmiercią, choć przypuszcza się, że będzie się go doświadczać. Ale kiedy jest się świadomym, że się starzeje, że można było umrzeć dwa razy w przeciągu miesiąca, że każdego dnia od lądu czy też od mo­rza może przyjść cholera, i tak jak szybko się pojawiała, w ciągu kilku godzin może was wysłać na tamten świat, argument [strona 3] jest bardziej przekonujący, a konkluzja łatwiejsza.

11. Tym razem myśl o śmierci może przynieść więcej pożytku niż zwyczajnie.

Postanowienie rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 162.

przez koordynator

8 marca 2018

PRZEKONAM SIĘ O TYM, PORÓWNUJĄC MOJE POSTĘPOWANIE Z MOIMI OBOWIĄZKAMI.

Nawrócenie jest codziennym obowiązkiem, który pomaga nam skupić się na naszych priorytetach. Jakie środki wykorzystywał Eugeniusz, aby dojśc do upragnionego nawrócenia? Eugeniusz nie rozważał tego w swoim umyśle, ale raczej przyglądał się jakości swego działania i sposobowi wprowadzania duchowości w swoje codzienne życie.

6. Bardzo dobrze to odczuwam, ale przekonam się o tym, po­równując me postępowanie z moimi obowiązkami.

7. Z dokładnością przyjrzę się mym obowiązkom, najpierw jako kapłana, następnie jako zakonnika. Badając pierwsze, przyjrzę się memu stanowisku wikariusza generalnego, a zgłębiając drugie, za­trzymam się na mej funkcji superiora.

Po owocach ich poznacie – zatem rzeczywista głębia nawrócenia może być oceniona jedynie po owocach posługi oraz odpowiedzialności. W czasie rekolekcji posługiwał się dwoma praktycznymi źródłami:

8. Z jednej strony Pontyfikał, z drugiej księga naszych Reguł dostarczą mi materiału.

Postanowienie rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 162.

Pontyfikał był księgą zawierającą obrzędy i obowiązki, które miał do wykonania jako wikariusz generalny swojego wujka, biskupa Fortunata. Reguła była kodeksem, którym zobowiązał się wprowadzać wżycie i respektować w zgromadzeniu.

przez koordynator

7 marca 2018

ABYM STAWAŁ SIĘ LEPSZY A NIE DOBRY.

Dlaczego odprawiać rekolekcje? Gorliwość i pragnienie Eugeniusza, aby być całkowicie dla Boga nie mogła zatrzymać się na półśrodkach, aby dążyć do doskonałości. Dla niego nawrócenie do Boga, to wszystko albo nic. Dla niego życie było ciągłym nawróceniem – czasem rekolekcji, aby całkowicie odnowić się w całkowitym ofiarowaniu samego siebie.

5. Uznam, że tym razem chodzi o rekolekcje prowadzące do nawrócenia, a nie do doskonałości, to znaczy, abym stawał się lep­szy, a nie dobry.

Postanowienie rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 162.

Właśnie odnawiał postanowienie, jakie podjął 20 lat wcześniej, w chwili święceń kapłańskich:

Tobie się podobać, działać dla Twojej chwały, to będzie mym codziennym zajęciem przez wszystkie dni mego ży­cia. Chce żyć jedynie dla Ciebie, chcę jedynie Ciebie kochać, a wszystko inne w Tobie i przez Ciebie.

Notatki sporządzone podczas rekolekcji przygotowujących do świeceń kapłańskich, 1-21 grudnia, w: EO I, t. XIV, nr 95.

W naszej rodzinie oblackiej tak właśnie rozumiemy oblację.

przez koordynator

6 marca 2018

MODLITWA: GDY TYLKO CAŁY TEN POTOK ODPŁYNIE I BĘDĘ JUŻ TYLKO SAM NA SAM ZE SOBĄ.

W realistyczny sposób Eugeniusz zdaje sobie sprawę, że aby wejść w modlitwę, musi uwolnić się od pracy i obowiązków – inaczej próby modlitwy będą niczym wiosłowanie pod trudny do opanowania wiatr.

3. Wprowadzić siebie w absolutny spokój ducha i ciała, nie mar­twiąc się, że nic nie robię. To, pomimo wielkiego cierpienia i nie­wielu sukcesów, chęć wzniesienia się ponad szybkie tempo i innego stylu postępowania, aby porzucić gwar, liczne i rozmaite obowiązki, które codziennie mnie rozpraszają.

W tym miejscu dotyka istoty modlitwy: 4. Wprowadzić siebie w absolutny spokój ducha i ciała, nie mar­twiąc się, że nic nie robię. Gdy tylko ten cały potok odpłynie i będę już tylko sam na sam ze sobą, poproszę Boga o łaskę, aby rekolekcje odprawić z pożyt­kiem. Z największą gorliwością, na jaką mnie stać, będę przyzywał Najświętszą Dziewicę, świętego Józefa, mego dobrego Anioła Stró­ża i innych świętych.

Postanowienie rekolekcyjne, październik 1831, w: EO I, t. XV, nr 162.

przez koordynator