koordynator

„Misyjne Drogi” o zaangażowanych świeckich

W kolejnym wydaniu „Misyjnych Dróg” przedstawiono świeckich na misjach, którzy aktywnie uczestniczą w życiu Kościoła i współorganizują jego działalność. Bardzo często wspierają duchownych na terenach, gdzie ci na co dzień nie są dostępni. Głoszą katechezy, przewodniczą liturgiom Słowa, rozdają Komunię św., asystują narzeczonym, gdy ci udzielają sobie sakramentu małżeństwa, prowadzą pogrzeby, remontują, budują, przewodzą małym wspólnotom w buszu, sawannie czy interiorze.

Pamiętam takie sytuacje z Afryki, jest tak i w Ameryce Łacińskiej. Na końcu mszy św. président parafii lub też katechista przedstawia ogłoszenia. Mówi, co zrobiono, co trzeba zrobić, a czasem pyta o to zebranych. Tak to działa. Ksiądz "nie robi" wszystkiego, o wszystkim nie musi wiedzieć, wszystkiego nadzorować – napisał w edytorialu redaktor naczelny Marcin Wrzos OMI. - Przeżywamy w kraju rok liturgiczny pod nazwą: "Uczestniczę we wspólnocie Kościoła". Musi się w nas dokonać zmiana polegająca na przejściu od modelu klienckiego/kibicowskiego/widzowskiego do modelu uczestniczącego, współodpowiedzialności za Kościół. Bo "uczestniczyć" to "być czegoś aktywną częścią", i to świadomie. To przejście, jak uważam, dokonało się już na misjach. Zaskakująco pomaga w tym niewielka liczba duchownych, bo ksiądz nie przyjedzie, nie zorganizuje i nie zwoła. To świeccy organizują życie miejscowego Kościoła. Głoszą katechezy, przewodniczą liturgiom Słowa, asystują narzeczonym, gdy ci udzielają sobie sakramentu małżeństwa, prowadzą pogrzeby, rozdają Komunię św., remontują, budują, przewodzą wspólnotom. To właśnie im będziemy towarzyszyć na ich misyjnych drogach. Może czegoś się od nich nauczymy i ich modele zaimplementujemy do Kościoła w kraju? – zauważył.

Autorzy tekstów na łamach „Misyjnych Dróg” (m.in. prof. Jarosław Różański OMI, Józef Maciołek SVD, Marceli Ryszard Gęśla OFM, Bożena Noga FMM) opowiadają o miejscowych ludziach, którzy są zaangażowani w życie Kościoła, mają świadomość bycia jego ważną częścią. Ekspertami wydania są: Edward Augustyn, Monika Białkowska, bp Radosław Zmitrowicz, dr Aneta Rayzacher-Majewska oraz dr Józef Wcisło OMI. W dwumiesięczniku można przeczytać opracowanie na temat pierwszego zgromadzenia plenarnego Synodu o Synodalnosci (Michał Jóźwiak) oraz o najnowszych papieskich adhortacjach Laudate Deum i C’est la confiance (prof. UKSW Wojciech Kluj OMI).

W 223. numerze „Misyjnych Dróg” czytelnicy znajdą rozmowy: z prof. Aleksandrem Bańką i abp. prof. Henrykiem Muszyńskim, prymasem seniorem, o synodalności i przechodzeniu do modelu świadomego i zaangażowanego uczestnictwa w Kościele. W czasopiśmie znalazło się miejsce na dwa fotoreportaże.

W trakcie jazdy podziwiam widoki islandzkich fiordów, wodospadów, jezior, pól lawowych i skąpanych w słońcu gór, a zwłaszcza wygasłych wulkanów – wśród nich majestatyczny Snaefell, pokryty czapą lodowcową. Juliusz Verne wspominał, że jest w nim ukryte przejście do wnętrza ziemi – to fragment zapisków pierwszych dni duszpasterzowania na Islandii Damiana Wyżkiewicza CM.

Natomiast drugi reportaż, z Meksyku o życiu parafii z zaangażowanymi świeckimi napisał Piotr Ewertowski.

W kolejnym wydaniu czasopisma nie brakuje działu „Przyjaciele Misji”, a także informacji dotyczących prowadzonego przez redakcję projektu „Misja Szkoła”. Jak zwykle jest też szesnastostronicowa wkładka dla dzieci „Misyjne Dróżki Dreptaka Nóżki” – tym razem z opowieściami z Ghany. Opublikowano także felietony Elżbiety Adamiak i ks. Andrzeja Draguły. Na łamach pisma czytelnicy zachęcani są też do korzystania z internetowego portalu misyjnego www.misyjne.pl.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronicowy dwumiesięcznik wydawany od 1983 r. w Poznaniu przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, prof. Eugeniusz Sakowicza, o. Andrzeja Madeja OMI, Elżbietę Adamiak, ks. Artura Stopkę oraz ks. Andrzeja Dragułę. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych i antropologicznych. „Misyjne Drogi” to czasopismo misyjne o największym nakładzie i objętości w Polsce, dostępne jest także w wolnej sprzedaży.

(mw/misyjne.pl)

przez koordynator

Mariusz Zańko: "Wiara pokazuje, że jest coś ponad, coś co daje siłę i nadzieję"

"Wraz z rozwojem otaczającego nas dobrobytu, rozwija się duchowa pustynia koncentrująca się na tym, co ziemskie. Wiara pokazuje, że jest coś ponad, coś co daje siłę i nadzieję" - mówi Mariusz Zańko, sekretarz Gminy Kodeń.

Paweł Gomulak OMI: Czym dla Ciebie jest wiara?

Mariusz Zańko: Wiara to dla mnie system wartości będący drogowskazem, aby starać się dążyć do prawdziwego spotkania z Bogiem w Jezusie Chrystusie. Wiara to moja siła, która pozwala przetrwać trudne momenty i moc do budowania dobra. Dziś, wraz z rozwojem otaczającego nas dobrobytu, rozwija się duchowa pustynia koncentrująca się na tym, co ziemskie. Wiara pokazuje, że jest coś ponad, coś co daje siłę i nadzieję. Wiara pozwala mi starać się być lepszym człowiekiem .

Twoje obowiązki zawodowe związały Ciebie z Kodniem. Sercem Kodnia jest Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej. Kiedy odkryłeś to miejsce?

Zawsze podkreślam, że za dar pracy na stanowisku sekretarza Gminy Kodeń jestem wdzięczny dla naszej Królowej Jedności. Podświadomie czuję, że to Ona mnie tu ściągnęła z Włodawy. Od ośmiu lat swoją pracą staram się dla Niej i dla Kodnia odwdzięczać. Oczywiście sanktuarium było znane mi wcześniej, ale wtedy przyjeżdżałem na odpusty, teraz samochodem pielgrzymuję do Kodnia z Włodawy prawie codziennie.

Kodeń: 300 lat papieskiej koronacji cudownego wizerunku Matki Bożej Kodeńskiej

Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej to rzeczywiście serce Kodnia, ale również duchowa stolica Polesia i Południowego Podlasia. Jako samorządowcy na czele z wójtem Gminy Kodeń staramy się robić wiele, aby ten nadbużański gród był jeszcze piękniejszy i jeszcze bardziej przyjazny dla mieszkańców i pielgrzymów. Zrewitalizowane centrum Kodnia przed bazyliką, modernizacja infrastruktury drogowej, budowa Centrum Rekreacyjno - Turystycznego, zagospodarowanie Placencji, likwidacja reliktów komunistycznych, nowe pomniki: Powstania Styczniowego i Odzyskania Niepodległości, Jarmark Sapieżyński to projekty budujące patriotyczny Kodeń z wielkim potencjałem historycznym i turystycznym. Dobra współpraca z misjonarzami oblatami pozwala rozwijać teren wokół sanktuarium i Kodeń. Cieszymy się, że możemy wspierać coroczne odpusty i że mogliśmy pomóc przy wielkich uroczystościach 300-lecia Koronacji Obrazu Matki Bożej Kodeńskiej. Aktualnie pracujemy wspólnie nad inwestycją związaną z odnowieniem elewacji kościoła św. Anny w Kodniu wraz z udzieleniem dotacji pozyskanej przez Gminę Kodeń z Rządowego Programu Odbudowy Zabytków. Nasze wsparcie zostanie przekazane również na remont Bramy Unickiej i cerkwi w Zabłociu bo widzimy potencjał Gminy Kodeń z pięknymi zabytkami sakralnymi, niezwykłą wielokulturowością oraz przywiązaniem do patriotyzmu, wiary i tradycji.

Od roku nosisz oblacki szkaplerz. Czym dla Ciebie jest? Jak wpływa na Twoje życie, wiarę?

Rzeczywiście, od roku szkaplerz Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Kodeńskiej jest ze mną. W trudnym okresie związanym z moim zdrowiem oddałem się pod opiekę Sercu Jezusa i Matki Bożej i jednocześnie wyraziłem chęć służenia Im. Dzięki szkaplerzowi czuję to wsparcie jeszcze większe, ale również zobowiązanie do postępowania zgodnie z przykazaniami. Jestem tylko człowiekiem, również ze swoimi błędami, złością i grzechami, ale szkaplerz motywuje mnie do bycia lepszych chrześcijaninem. Wcześniej zdarzało mi się opuścić niedzielną mszę - od kiedy mam szkaplerz, regularnie uczestniczę we wszystkich niedzielnych i świątecznych nabożeństwach i dużo częściej odmawiam różaniec. Czuję się też jeszcze bardziej związany z oblatami, kustoszami kodeńskiego sanktuarium. Teraz mam dwa zaprzyjaźnione zakony: paulinów z Włodawy i oblatów z Kodnia. Zresztą historia Matki Bożej Kodeńskiej też łączy te dwa zakony. W końcu Matka Boża Kodeńska otrzymała schronienie również u paulinów na Jasnej Górze.

Czy wiedzieliście, że istnieje oblacki szkaplerz?

Gdybyś miał zaprosić do Kodnia w jednym zdaniu?

Patriotyczny Kodeń to bogactwo dziejów i piękna przyroda, to duchowa stolica Polesia i Południowego Podlasia, gdzie niebo styka się z ziemią. Warto tu przyjechać, aby pokłonić się przed Cudownym Obrazem, otrzymać łaski oraz uzdrowienie duszy i ciała.

Kodeń z perspektywy drona [WIDEO]

(pg)

przez koordynator

Karol Chmiel OMI: "Chcę dzielić się z innymi tym, co sam przeżyłem"

W jaki sposób najlepiej prowadzić roraty dla dzieci? Jak sprawić, żeby Adwent nie był dla nich tylko czasem przeczekania, ale też aktywnego działania? I co dzisiaj najbardziej ciekawi młodzież na lekcjach religii? Na te oraz na wiele innych pytań w rozmowie z Karoliną Binek z misyjne.pl odpowiedział Karol Chmiel OMI.

Karolina Binek (misyjne.pl): W jaki sposób Ty przeżywałeś roraty jako dziecko? Jakie masz swoje pierwsze wspomnienia związane z Adwentem?

Karol Chmiel OMI: Najbardziej cieszyłem się na lampiony. I właściwie nawet nie pamiętam, żebym przeżywał bardziej jakikolwiek inny element Adwentu. Byłem raczej zaaferowany tym, że nie zgasło mi światełko. A później już skupiałem się przede wszystkim na Bożym Narodzeniu.

W mojej rodzinnej parafii na każde roraty musieliśmy przygotować serduszko z zapisanym na nim dobrym uczynkiem. Pamiętam, że razem z bratem niemal ścigaliśmy się w tym, kto lepiej wysprząta pokój. Ale dziś z perspektywy dorosłej już osoby zastanawiam się nad tym, w jaki sposób można sprawić, żeby dzieciom Adwent nie kojarzył się tylko z tymi obowiązkami, za które mogą otrzymać nagrodę w postaci wylosowanej figurki, ale żeby zdawały sobie też sprawę z tego, na co przede wszystkim czekają w tym wyjątkowym czasie?

To jest dobre pytanie, na które wciąż szukam odpowiedzi. Bo w tym roku prowadzę moje pierwsze roraty i jestem za nie w pełni odpowiedzialny. Postanowiłem, że będę mówił dzieciom przede wszystkim o tym, że bardziej chodzi w czasie Adwentu o spotkanie z Jezusem niż o to, co robią na zewnątrz. Choć trzeba przyznać, że na pewno rzeczy „zewnętrzne”, takie jak lampiony czy te serca z dobrymi uczynkami, mogą sprawić, że ten czas zapadnie lepiej dzieciom w pamięć i będzie dla nich bardziej atrakcyjny.

Kokotek: Święcenia prezbiteratu Karola Chmiela OMI [RELACJA]

Długo przygotowywałeś się do pierwszych rorat, za które jesteś odpowiedzialny?

Wstępny plan mieliśmy omówiony z siostrą Celestyną, która organizuje je razem ze mną, już jakiś czas temu. Natomiast kazania przygotowuję sobie z dnia na dzień.

Masz swoje sposoby na to, żeby dzieci nie rozpraszały się podczas mszy? Jak najlepiej wzbudzić w nich zainteresowanie?

Dobrze się sprawdza jeden sposób – mówię dzieciom, że teraz się pobawimy i że wyciągamy przed siebie palec wskazujący. I ten palec tak wędruje, wędruje, wędruje i dotrze w końcu do ust i zapada cisza. Przez chwilę się to rzeczywiście sprawdza, ale w kościele jeszcze tego nie próbowałem. Bo wiadomo, że skupienie nie jest najmocniejszą stroną najmłodszych. Ale też raczej nie o to aż tak bardzo chodzi. Ważniejsze jest, żeby zaangażowały się w kazanie dialogowane i przeżyły podczas mszy spotkanie z Jezusem. A wtłaczanie im do głowy jakichś intelektualnych dogmatów to nie taki dobry pomysł.

Co chciałbyś najbardziej przekazać dzieciom w czasie tego Adwentu?

Że są ważni dla Pana Boga, że On na nich czeka, że zawsze jest gdzieś tam obok nich. Chciałbym też pokazać im pozytywny obraz Pana Boga i wyjaśnić, że to nie jest surowy sędzia, tylko ktoś, kto ich kocha, ktoś, dla kogo są ważni i że nie jest tylko tak, że to Bóg powinien być dla nich ważny, ale też na odwrót. Myślę, że to bardzo ważne, żeby mieć obraz Boga, któremu na nas zależy.

To słowa, które warto przekazywać dzieciom na co dzień, a nie tylko w czasie Adwentu.

Na pewno, szczególnie, że Adwent jest czasem uprzywilejowanym, podczas którego na roratach można dzieciom przemycić więcej takich informacji.

W jaki sposób możemy sprawić, że dzieci przeżyją też Adwent aktywnie, że nie będzie to dla nich tylko czas przeczekania do Bożego Narodzenia?

Sam się będę tego teraz tego uczył razem z nimi, bo nie mam jeszcze doświadczenia w prowadzeniu rorat. Chcę natomiast, żeby mieli poczucie, że też tworzą te roraty, że są zaangażowani, chociażby poprzez przynoszenie lampionów i przechodzenie z nimi. Takich zadań angażujących podczas rorat może być dużo – dzieci będą też rozmawiały ze mną podczas kazania. I nie będzie to żaden wykład. Bo dla nich nie ma to większego sensu, a myślę, że spotkanie, w którym aktywnie uczestniczą może przynieść dużo lepsze owoce.

Rozmawiamy o roratach z udziałem dzieci i o kazaniu skierowanym do dzieci. Jednak czasami spotykam się z opinią, że takie msze nie mają sensu. Co Ty o tym myślisz?

To zależy, bo z jednej strony – jeżeli dorośli przychodzą na msze z udziałem dzieci i jedyne kazania, których słuchają, to są te kazania dialogowane z dziećmi, to dla dorosłych rzeczywiście nie ma to sensu. Ich wiara zostaje wtedy infantylna i na poziomie dziecka. Natomiast właśnie dla dzieci rzeczywiście ma to sens. Nawet jeżeli nie dowiedzą się podczas kazania niczego odkrywczego, to mogą się poczuć zaangażowane w mszę. To też istotne, czy dziecko jest tylko biernym słuchaczem, czy też jest aktywnie zaangażowane w liturgię. Bo jeśli rzeczywiście w niej uczestniczy, to jest szansa, że coś do nich dotrze, że coś z niej zapamiętają. Często też pomagają w tym rekwizyty. Gdy ksiądz wyłącznie mówi – to dzieci się rozpraszają, taka jest przecież ich natura.

Masz swoje patenty na kazania dla dzieci, które się dobrze sprawdzają?

Na pewno jednym z takich patentów jest wspomniane już wykorzystanie rekwizytów. Teraz na roratach będziemy mieć na przykład czapkę kapitana, bo będziemy opowiadać o Kościele jako o łodzi, którą możemy dopłynąć do Pana Boga. A właśnie we wspólnocie do Niego idziemy i się razem z Nim spotykamy. Kiedyś – kiedy jeszcze jako kleryk prowadziłem rekolekcje – miałem ze sobą rękawicę ze skóry foki, które okazały się prawdziwym hitem. Dzieci na przykład mogły je sobie podawać, kiedy odpowiadały na zadane przeze mnie pytania. Dzięki temu bardzo się angażowały. Poza tym często pytam je o rzeczy codzienne i im bliskie, na przykład o to, czy były kiedyś w ogródku, czy wiedzą, jak wygląda jakiś krzew. I później poprzez to mogę nawiązać na przykład do winorośli.

Oprócz dzieci współpracujesz też z młodzieżą, prowadzisz dla nich chociażby lekcje religii. Jacy są dzisiejsi młodzi ludzie?

To jest dla mnie trudne pytanie, bo nie chciałbym dokonywać żadnych uogólnień, nie chcę odwoływać się do żadnych stereotypów. Niemniej jednak – dzisiejsza młodzież na pewno przeżywa wiele rzeczy. Jest bardziej wrażliwa niż na przykład moje pokolenie. Szukają również relacji i chcą je budować na bazie autentyczności. Czasami nie potrafią, ale chcą się tego uczyć. Jestem więc daleki od tego, żeby mówić – jak niektórzy – że dzisiejsza młodzież jest straszna i okropna. Na pewno natomiast przed nami – dorosłymi – jest duże wyzwanie, żeby im pomóc, szczególnie po pandemii, która sprawiła, że młodym jest jeszcze trudniej.

Co młodych ludzi najbardziej dzisiaj ciekawi? Czego chcą się od Ciebie dowiedzieć, kiedy prowadzisz z nimi lekcje?

Najbardziej zainteresowała ich katecheza, która dotyczyła emocji. Widziałem wtedy ich żywe zainteresowanie. Natomiast na treści religijne są raczej obojętni. Nie ma w nich wtedy ciekawości takiej, jak wtedy, kiedy na przykład rozmawiamy o obrazie samego siebie, o tożsamości lub płciowości. Z tego wszystkiego wyłania nam się obraz, że młodzi potrzebują poczucia, że nie są sami ze swoimi emocjami, że jest w porządku, jeśli coś przeżywają tak, a nie inaczej. Ważne jest dla nich, żeby zostali przyjęci takimi, jakimi są.

Zatem, w jaki sposób, poza tymi tematami, które ich najbardziej interesują, przekazać im też wiedzę z katechizmu i jeszcze nią ich zainteresować?

Jak najbardziej próbuję przemycać też te treści merytoryczne. Ale zwykle trudno prowadzi się typową katechezę, której treści trafiają do ludzi wierzących . Bo bądźmy szczerzy – w szkole większość uczniów jest tak naprawdę niewierząca. Nawet jeśli zdarzą się jakieś pojedyncze osoby, to tak naprawdę ¾ klasy ostatni raz w kościele była na swojej pierwszej Komunii kilka lat temu. Treści katechizmowe w środowisku szkolnym są trudne do przekazania ze względu na to, że to jest środowisko, które się szybko zmienia, a wolno przychodzi mu ewangelizacja. Dlatego wydaje mi się, że ważniejsze jest, żeby z młodymi po prostu zbudować jakąś relację i przy okazji przemycać im podstawową wiedzę nawet o tym, o czym mówiliśmy na początku – że są ważni dla Pana Boga i że On jest dla nich Ojcem, a nie surowym sędzią.

Pamiętam lekcje religii z jednym księdzem, który przyszedł do mojej klasy z założeniem, że nas wszystkich nawróci i że wszyscy zaczną od razu chodzić do kościoła. Ale bardzo szybko te założenia zderzyły mu się z rzeczywistością. Ty też miałeś na początku takie zamiary?

Na pewno katecheza zderza się z rzeczywistością. Wiadomo, że każdy chciałby osiągnąć sukces w tym, co robi. Zwłaszcza, jeśli widzi w tym jakąś wartość i jest dla niego ważne, by być blisko Pana Boga. Ale ja sam raczej nie zakładałem, że teraz na katechezie zaczną się spektakularne nawrócenia. Na razie jestem na etapie budowania relacji, próby dotarcia do młodych i poznania ich, żeby nasze lekcje to nie było tylko moje gadanie, ale żeby stworzyła się z tego dwustronna relacja.

Nie denerwujesz się czasami, kiedy uczniowie zupełnie Cię nie słuchają, rozmawiają o czymś innym albo chodzą po klasie?

Czasami oczywiście się denerwuję. Ale ważne jest, żeby wyjść trochę ponad to, żeby sobie uświadomić, że oni też mnie sprawdzają, chcą dowiedzieć się, na ile mogą sobie pozwolić. To też chyba jest wpisane w ich rozwój, w to, co obecnie przeżywają i w ich dojrzewanie. I tutaj właśnie pojawia się moje zadanie jako dorosłego – żeby w to wszystko tak do końca nie wejść, żeby panować nad swoimi emocjami i przyjąć tę młodzież, nawet jeśli stwarza niekomfortowe warunki pracy.

U mnie po tym księdzu, który miał wielkie plany nawracania nas, przyszedł drugi ksiądz, który na pierwszej lekcji powiedział, że jeśli chcemy z nim porozmawiać, to on zawsze jest dla nas dostępny i że może zostać po lekcjach, że możemy z nim po prostu pogadać nawet o pierdołach. Czy Ty też starasz się taki być dla młodzieży?

Tak. Mamy nawet specjalną godzinę przeznaczoną na konsultacje, podczas której uczniowie mogą przyjść do nauczycieli i z nimi porozmawiać. Nikt jeszcze z tego nie skorzystał. Ale ja za to staram się rozmawiać z młodymi – chociażby w duszpasterstwie NINIWA, które prowadzę.

Pokonał nowotwór, ospa pokrzyżowała mu święcenia.[ROZMOWA]

Z naszej rozmowy – i z tej części dotyczącej rorat dla dzieci, i z tej o katechezie – wyłania się konieczność przekazania młodym ludziom prawdy, że są ważni dla Boga. Widzę też, że masz ubraną bluzę Festiwalu Życia, na którym miałam okazję być w tym roku. Bardzo mnie dotknęło, że podczas momentu dzielenia się świadectwami młodzi często wspominali, że jest dla nich ważne to, aby mieć świadomość, że są przez Boga kochani i że komuś na nich zależy. Czy te świadectwa i doświadczenia związane z Festiwalem miały także wpływ na to, czym teraz starasz się kierować w swojej posłudze duszpasterskiej?

To wszystko jak najbardziej wypływa też z mojego doświadczenia, z czasu, kiedy jeszcze sam należałem do duszpasterstwa jako uczestnik, a nie jako duszpasterz. Dla mnie ten motyw nadal jest ważny w relacji z Bogiem, więc tym, co sam przeżyłem, chcę dzielić się z innymi. Jest to dla mnie o tyle ważne, że na swoim przykładzie widzę, jak wielką ma to wartość.

Hasło naszego dwutygodnia tematycznego dotyczącego Adwentu brzmi: „Adwent – na kogo czekamy”. Myślę, że naszą rozmową pokazaliśmy też, że to nie jest tak, że tylko my czekamy na Boże Narodzenie, ale że i Bóg czeka na nas.

– Tak. To zawsze działa w dwie strony.

(misyjne.pl)

przez koordynator

Utwór o bł. Józefie Cebuli OMI [AUDIO]

W 2001 roku uczniowie Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach nagrali utwór "Drogą wskazaną przez Pana". Melodię do słów o. dr. Krzysztofa Tarwackiego skomponował M. Kopczyński. Utwór poświęcony jest bł. o. Józefowi Cebuli OMI, męczennikowi z Mauthausen.

Rok jubileuszowy bł. o. Józefa Cebuli OMI [WIDEO]

Pobierz zapis nutowy w formacie PDF - KLIKNIJ

Pobierz utwór w opracowaniu na cztery głosy - KLIKNIJ

(pg)

przez koordynator

Poznań: prezentacja Kalendarza Trzech Religii 2024

„Ludzie dialogu” – tak brzmi hasło przewodnie tegorocznego Kalendarza Trzech Religii. To wyjątkowa publikacja, która pomaga ludziom różnych wiar i kultur poznać się nawzajem. Już od 18 grudnia będzie dostępna bezpłatnie w różnych miejscach na terenie Poznania i na stronie misyjne.pl.

Kalendarz Trzech Religii już po raz siódmy stworzony został przez przedstawicieli różnych wyznań. Jego pierwsza edycja była efektem licznych spotkań Youssefa Chadida, imama lokalnej wspólnoty muzułmańskiej, Marcina Wrzosa, misjonarza oblata, a także przedstawiciela gminy żydowskiej w Poznaniu.

Cieszę się, że po raz kolejny będziemy mogli korzystać z Kalendarza Trzech Religii – mówi Jędrzej Solarski, zastępca prezydenta Poznania. – To naprawdę wyjątkowa inicjatywa, która przypomina nam o tym, że są wartości, które naprawdę potrafią łączyć nawet w trudnych czasach. Poznań to miasto otwarte, w którym jest miejsce dla każdego, niezależnie od poglądów  politycznych, narodowości czy wyznania.

Karty kalendarza są podzielone na trzy części, każda z nich oparta jest na innej rachubie czasowej. Poza najpowszechniejszym w Polsce kalendarium gregoriańskim znajduje się w nim także kalendarz żydowski – datowany od powstania świata, a także muzułmański, liczony od podróży proroka Mahometa z Mekki do Medyny. W publikacji zaznaczono również najważniejsze święta wszystkich trzech religii, a także oraz dni modlitwy – niedziele, szabaty i dni zgromadzenia. Wyróżnione są też daty polskich świąt narodowych oraz innych istotnych wydarzeń – np. dnia dziecka, matki czy ojca.

Kalendarz zawiera zdjęcia związane z Poznaniem, a także wyjaśnienia tradycji, obrządków czy modlitw każdej z religii. Chrześcijańska część publikacji rozszerzana jest o informacje dotyczące wydarzeń Kościołów protestanckiego, prawosławnego i starokatolickiego. Kalendarz ma też wstęp w języku angielskim, dzięki czemu jest dostępny dla szerszej grupy odbiorców.

Ludzie dialogu

Tegoroczne hasło przewodnie kalendarza to “Ludzie dialogu”. Twórcy chcieli w ten sposób podkreślić, że w Poznaniu starają się budować wspólnotę ludzi, którym nawzajem na sobie zależy. Podstawą budowania takiej wspólnoty jest właśnie dialog.

Katolicy, chrześcijanie zaproszeni są do dialogu w ogóle, a także do dialogu międzyreligijnego w duchu wzajemnej miłości i szacunku, do poszukiwania przede wszystkim elementów, które nas łączą i wzajemnego poznawania się – wyjaśnia o. dr hab. Marcin Wrzos OMI. – Wierzymy, że wespół z innymi ludźmi, miłując się i szanując pomimo różnic, jesteśmy w stanie budować lepszy świat, oparty na Bogu.

W stolicy Wielkopolski dialog międzyreligijny rozwija się od lat – Kalendarz Trzech Religii jest jednym z dowodów. Wydawana od siedmiu lat publikacja za każdym razem rozwija ważne tematy: od historii wspólnot religijnych w Poznaniu, przez modlitwę, miłosierdzie, jedność i wprowadzanie pokoju, aż po godność człowieka.

Dialog nie oznacza pozostawania pod wpływem innych ludzi lub przyłączania się do nich – pisze we wstępie do kalendarza dr Youssef Chadid, mufti Ligi Muzułmańskiej w RP i imam poznańskiej wspólnoty muzułmanów. – Prowadząc dialog, akceptujemy innych takimi, jakimi są. Akceptujemy, że inaczej myślą, że mają inne poglądy – szanujemy się, pomimo różnic, a poszukujemy sposobów, aby się zrozumieć, znaleźć to, co nas łączy. Wierzymy, jako muzułmanie, że prowadząc pełen szacunku dialog, jesteśmy w stanie zbudować lepszy świat.

Według judaizmu Bóg nie jest stworzycielem świata, który nie dba o jego losy i jest obojętny wobec ludzi. Przeciwnie, Stwórca jest obecny w historii i wchodzi w relacje z człowiekiem, wyrażające się między innymi w dialogu – wyjaśnia Alicja Kobus, przewodnicząca Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Poznaniu. – W judaizmie istotna jest także gotowość do spotkania i słuchania drugiego człowieka.

Jak zdobyć kalendarz?

Kalendarz jest bezpłatny, będzie wydany w nakładzie 5 tysięcy egzemplarzy. Od 18 grudnia można będzie go odebrać w poznańskiej synagodze, meczecie, w centrach informacji kulturalnej i turystycznej, w Domu Misyjnym misjonarzy oblatów. Można go zamawiać także przez stronę misyjne.pl. Kalendarz rozesłany został do szczególnych miejsc w Polsce: do centrów dialogu w Oświęcimiu, Gdańsku, Warszawie i Krakowie. Będzie wysłany również do osób prowadzących dialog, a także do Sejmu RP. Publikacja jest zatwierdzona przez władze duchowne muzułmanów, żydów i katolików.

Projekt został sfinansowany z budżetu Miasta Poznania.

(misyjne.pl)

przez koordynator

Obra: Pomóż szkole im. Misjonarzy Oblatów

Szkoła Podstawowa im. Misjonarzy Oblatów w Obrze walczy w konkursie Mali Wielcy Sportowcy o dofinansowanie audytu oświetleniowego sali gimnastycznej, strojów i akcesoriów sportowych dla dzieci  oraz innych nagród o łącznej wartości 26 000zł. Dzieci z nauczycielami przygotowali dwa filmiki promujące placówkę. Głosowanie zakończy się 19 grudnia 2023 roku o północy.

Krok po kroku jak głosować:

1. Wchodzimy na link https://maliwielcysportowcy.pl/male-miejscowosci/
2. Wybieramy Szkołę Podstawową im. Misjonarzy Oblatów w Obrze.
3. Klikamy głosuj.
4. Wpisujemy adres e-mail.
5. Otwieramy swoją pocztę i potwierdzamy, klikając w link podany w e-mailu (ważne, aby koniecznie potwierdzić link w ciągu godziny, czasami link znajduje się w folderze spam).
6. Głosy oddajemy codziennie do 19 grudnia 2023r. do godz. 24.00.

Dziękujemy za wsparcie Szkoły Podstawowej im. Misjonarzy Oblatów w Obrze.

(pg)

przez koordynator