Świat potrzebuje obecności, która przywraca nadzieję
Stać się pielgrzymami nadziei w komunii to wezwanie naszej 37. Kapituły Generalnej. To jest punkt wyjścia dla całej dynamiki tej Kapituły Generalnej, aby doprowadzić nas do nowej świadomości naszej tożsamości i misji jako oblatów w dzisiejszym świecie i w kontekście "Kościoła synodalnego, komunii, uczestnictwa i misji". Stajemy wobec rzeczywistości świata, w którym ludzie nieustannie przeżywają chwile ciemności, udręki i rozpaczy w obliczu wielu kryzysów, które zagrażają ich egzystencji. Pandemie, wojny, brak bezpieczeństwa i nędza społeczna to wymowne fakty rozpaczy naszego narodu w jego dążeniu do pełni życia. W naszych czasach wiadomości, które docierają do nas z mediów i różne doświadczenia życiowe sprawiają, że często jak psalmiści spoglądamy w niebo, by zadać sobie pytanie: skąd przyjdzie pomoc? (Ps 121).
W tym kontekście wielorakich wyzwań egzystencjalnych świat potrzebuje obecności, która przywraca nadzieję, słowa, które umacnia ludzi w ich wyborach życiowych, świadectwa, które rzuca światło na wątpliwości dla bardziej przekonującego działania i zaangażowania, krótko mówiąc, współcześni nam ludzie potrzebują pielgrzyma, który idąc z nimi, jest świadkiem i głosicielem nadziei. W tej wędrówce mężczyzn i kobiet świata oblat, pielgrzymujący ze swoimi braćmi i siostrami, zgadza się ofiarować siebie jako obecność Chrystusa i zgromadzenie oblatów jako instytucję nadziei, aby dodać im otuchy i dać świadectwo obecności Boga w tej wędrówce ku pełnej komunii z Nim. Misjonarz nadziei sam jest nadzieją ludzi w drodze.
Ta rzeczywistość umieszcza nas w kontekście zaproszenia do synodalności naznaczonego zmianami – epokowymi – w społeczeństwie i odnową życia Kościoła. Przypomina nam o tym papież Franciszek, gdy mówi, że globalna tragedia, jaką była pandemia Covid-19, obudziła na chwilę świadomość, że jesteśmy globalną wspólnotą płynącą w tej samej łodzi, gdzie zło jednego szkodzi wszystkim. Przypomniano nam, że nikt nie zbawia się sam, że zbawić można się tylko wspólnie (FT nr 32). Życie ludzkie jest podróżą, a raczej pielgrzymką, którą należy podjąć wraz ze współtowarzyszami podróży, których obecność nadaje sens, radość i wsparcie w poszukiwaniu nowych celów, zmierzających ku nieskończoności. Wspólne kroczenie drogą życia jest dziś koniecznością dla misji. A w sposób szczególny dla oblata odnawia i umacnia znaczenie jego życia we wspólnocie, (przy szczególnie wspólnotowym stylu życia), świadomość przynależności do rodziny zakonnej i do Kościoła, aby pozostać w komunii życia i dla dobra misji zgromadzenia.
Filipiny: Habity zamienili na fartuchy ochronne: błogosławią, rozmawiają, karmią…
W istocie, bycie na drodze z innymi ujawnia wolę uczestnictwa w życiu wspólnoty, komunii z dążeniami każdego z pielgrzymów, dzielenia się z innymi własnymi nadziejami. Jest to także wyraz postawy przyjęcia i wysłuchania nadziei innych i niesienia ich razem; jest to także wola bycia częścią tworzącej się wspólnoty; jest to w istocie bycie w komunii i przeżywanie synodalności. To symbol nadziei każdego pielgrzyma w czasie i przestrzeni jego istnienia; ale też nakłada na każdego potrzebę określenia się i świadomości, kim jest w tej wspólnej wędrówce. Oblat jest pielgrzymem nadziei w komunii, powołanym do pielęgnowania zażyłości z Chrystusem, którego miłości jest świadkiem; jest zaproszony do pozostania wiernym swojemu charyzmatowi i do komunii z Kościołem, podejmując w swojej osobie pielgrzymkę Chrystusa na drodze istnienia ludzkości. Podobnie jak Jezus w swojej życiowej wędrówce z uczniami, oblat określa siebie jako tego, który jest sprzymierzeńcem nadziei, idąc ze swoimi udręczonymi, strapionymi i zrozpaczonymi braćmi i siostrami, doświadczając momentów ciemności, męczących dróg i utrapień, które wstrząsają nadzieją i wytrwałością ludzi w kierunku pełni ich komunii z Bogiem. Taka jest bowiem droga Kościoła, który wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce”, zwiastując krzyż i śmierć Pana, aż przyjdzie. Mocą zaś Pana zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne, jak zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni (KK nr 8)
Modlitwa przed Kapitułą Generalną
W tym kontekście temat pielgrzym nadziei w komunii określa parametry lub ramy odniesienia dla ponownego odczytania naszych doświadczeń misyjnych, kieruje naszą refleksją z rozeznaniem, rozwijając w nas dyspozycję do wsłuchiwania się w różne krzyki współczesnych ubogich, aby stworzyć nowe warunki dla rozwoju oblackiej tożsamości misyjnej, pielgrzyma nadziei w komunii, zdolnego do odpowiedzi ze szczególną wrażliwością na oczekiwania ewangelizacyjnej misji Kościoła. Ta dynamika wymaga, aby życie Zgromadzenia i jego struktury zostały poddane rozeznaniu dla nowego impulsu Instytutu. Jest to wezwanie dla instytutu do przeżywania w widoczny sposób stylu synodalnego z konkretnym zobowiązaniem do wspólnego kroczenia, dokonywania wyborów, zainspirowanych przez Ducha Świętego i charyzmat instytutu dla rozwoju życia każdego oblata i całej naszej rodziny zakonnej.
To szlachetne dzieło ma być realizowane w atmosferze modlitwy, braterskiej miłości i otwartości na natchnienia Ducha Świętego, które mogą być sprzeczne z naszymi ludzkimi oczekiwaniami. W tym sensie Kapituła Generalna jest sprawdzianem uległości wobec niespodziewanego Boga. Jest to bowiem doświadczenie Pięćdziesiątnicy, w którym Pan pozostaje jedynym przewodnikiem, poprzez uczestników kapituły, dla odrodzenia i odnowienia tożsamości charyzmatycznej Instytutu w świetle wyzwań, z jakimi musi się on zmierzyć w swojej historycznej drodze. Wymaga to postawy wzajemnego słuchania, indywidualnego i wspólnotowego rozeznania, wraz z wytrwałą obserwacją wszystkiego, co jest dobre i godne oblackiego powołania, co jest prawdziwe, godne, sprawiedliwe, czyste, miłe i co zasługuje na uznanie (Flp 4,8). Jest to proces, który musi być zakończony odważnymi decyzjami na rzecz żywotności charyzmatu i odnowy dynamizmu misyjnego w naśladowaniu Chrystusa na wzór apostołów i świętego Eugeniusza de Mazenoda.
Witryna internetowa 37. Kapituły Generalnej
Do nas należy marzyć, do czego często zachęca nas papież Franciszek, nie małe, osobiste, samowystarczalne marzenia, ale marzyć wspólnie, marzyć na wielką skalę. Odrzucić a po co, zostawić tych, którzy nie chcą niczego zmieniać z obawy przed utratą tego, co zdobyli, nie słysząc wołania ubogich ani ziemi (Pape François, Un temps pour changer. Conversations avec Austen Ivereigh, Flammarion, 2020, p. 7).
Konkretnie odnowa w Duchu Świętym jest oczekiwana w fakcie prowadzenia głębszego życia, pełnego radości z faktu bycia oddanym Chrystusowi i Jego Kościołowi, oderwanym od wszelkiego egoizmu, zaangażowanym w życie w sensie życia wspólnotowego i współodpowiedzialności za misję.
Ten wysiłek odnowy angażuje każdego członka instytutu, na mocy jego powołania i jako zgromadzenia, w ofiarowanie się naszemu światu i Kościołowi dzisiaj jako dobrzy i mężni żołnierze Chrystusa, siewcy Jego życia wśród ludzi, niestrudzeni zwiastuni słowa Bożego (E. de Mazenod, List pasterski z 19.03.1850 r.). Będziemy przeżywać 37 Kapitułę jako wydarzenie ważne i znamienne, jako wielki punkt zwrotny w historycznej ewolucji zgromadzenia. Musimy udać się na nią jako dobrzy pielgrzymi i przyjąć go z postawą wiary i nadziei, licząc na matczyną pomoc Maryi Panny, naszej Matki, i świętego Eugeniusza de Mazenoda, naszego założyciela, a także błogosławionych oblatów.
Pytanie do refleksji:
Jak myślisz, w jaki sposób włączysz rzeczywistość odnowy ducha oblackiego, bycia pielgrzymem nadziei w komunii, w twoją własną drogę powołaniową podczas i po tej Kapitule Generalnej?
Zbliża się tygodniowy odpust na Świętym Krzyżu
Na Świętym Krzyżu znajduje się pięć kawałków sosny czarnej, na której dokonał odkupienia Jezus Chrystus. Relikwie Drzewa Krzyża Świętego odbierają cześć od przeszło 300 tysięcy pątników, którzy przybywają każdego roku na wzgórze Łysicy. Stróżami najstarszego sanktuarium narodowego są Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej.
Dzisiaj przyszliśmy tutaj, by dziękować Bogu i Wam za ocalenie tego wymownego miejsca, pierwszego Sanktuarium na ziemiach polskich, które znane było i jest od wieków, które zmagać się musiało z przeciwnościami tego świata od samego początku swego istnienia. Napaści, grabieże, najazdy Tatarów, Litwinów, Szwedów, Niemców i Rosjan niosły śmierć i pożogę. Ginęli Benedyktyni, kościół i klasztor wielokrotnie płonęły, ale dzięki Opatrzności Bożej i mądrości władców Rzeczypospolitej zawsze podnoszone były z gruzów i niebytu. Coś co miało przestać istnieć, dzięki wierze i hojności Monarchów powracało do życia. Albowiem Boga i Jego zamysłów nie można zniszczyć i wyrwać z duszy narodu polskiego. Wiele razy próbowano zhańbić to miejsce, wykorzenić z historii i tradycji polskiej – mówił w zeszłą niedzielę w bazylice świętokrzyskiej o. Marian Puchała OMI, przełożony miejscowej wspólnoty zakonnej – Nawet po niesprawiedliwej i złodziejskiej kasacie klasztoru benedyktyńskiego na Świętym Krzyżu w 1819 r. pielgrzymi nie przestali tu przychodzić i Relikwie Drzewa Krzyża Świętego już po roku czasu powróciły z Nowej Słupi na Święty Krzyż, by tu nadal odbierać cześć i chronić to miejsce.
Doroczny odpust na Świętym Krzyżu gromadzi rzesze wiernych, którzy przybywają nie tylko z ziemi świętokrzyskiej, ale również z najdalszych zakątków Polski, aby pokłonić się Relikwii Drzewa Krzyża Świętego. Podniesienie zrujnowanego przez czas i okoliczności historii opactwa to jedno z najważniejszych zadań misjonarzy oblatów, którzy od 1936 roku nieustannie troszczą się o sanktuarium świętokrzyskie.
Aż do dziś kontynuujemy tę rewitalizację Świętego Krzyża, której jesteście świadkami, dzięki dotacjom Unii Europejskiej, Ministerstwa Kultury i Waszej pomocy. W 2013 roku, gdy na ukończeniu była już odbudowa wieża na kościele, papież Benedykt XVI ogłosił kościół Trójcy Świętej bazyliką mniejszą, a kilka lat później Prezydent RP, Pan Andrzej Duda, świętokrzyskie wzgórze objął swym patronatem i ustanowił Pomnikiem Historii – mówił do pielgrzymów o. Marian Puchała OMI – I mamy nadzieję, że już wkrótce dokona się sprawiedliwość dziejowa, że wreszcie po 30 latach starań klasztor powróci w swe odwieczne granice, że „szpitalik” i skrzydło zachodnie znajdą się w granicach zespołu klasztornego, jak dawniej, i Sanktuarium będzie mogło wreszcie normalnie funkcjonować, służyć Bogu i ludziom. Dziękujemy Wam Siostry i Bracia, przybyli z bliska i z daleka, za modlitwę w tym miejscu, za ciągłe zainteresowanie naszymi dziejami, za wasze wsparcie duchowe i materialne, za ofiarowane cierpienia, by nasze Sanktuarium istniało nadal i żyło, by było coraz piękniejsze, jak widać, by cieszyło oczy i serca, i by już nikt nigdy nie podnosił ręki na to dzieło Bożej mocy, które przetrwało tyle wieków i pokoleń, tyle lat hańby, upokorzeń i kaźni.
11 września 2022 – niedziela: Rozpoczęcie Odpustu.
Nie wstydźcie się tego krzyża… – św. Jan Paweł II
8.00; 10.00, 15.00, 17.00 – Eucharystie w Bazylice Świętej Trójcy
12.00 – Suma odpustowa przy ołtarzu polowym pod przewodnictwem arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, metropolity poznańskiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski
12 września 2022 – poniedziałek: Pielgrzymka Leśników i Parku Narodowego
Krzyż jest światłem, które oświeca umysł… – św. Albert Chmielowski
12.00 i 18.00 – Eucharystie w bazylice – bp Edward Frankowski
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego i Eucharystia w Kaplicy Relikwii
17.00 – Nieszpory o Krzyżu Świętym w bazylice
13 września 2022 – wtorek: Pielgrzymka Służb Mundurowych.
Nie mieczem, lecz krzyżem uczynił Chrystus ziemię sobie poddaną – św. Augustyn
12.00 i 18.00 – Eucharystie w bazylice – ks. mjr Krzysztof Ziobro, proboszcz kościoła garnizonowego w Kielcach
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego i Eucharystia w Kaplicy Relikwii
17.00 – Droga krzyżowa na krużgankach
14 września 2022 – środa: Pielgrzymka Diecezji Sandomierskiej
Krzyż jest wolą Ojca, chwałą Jednorodzonego Syn i radością Ducha Świętego… – św. Jan Chryzostom
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego
8.00, 10.00, 15.00 i 17.00 – Msze święte w bazylice
11.30 – Tajemnice bolesne różańca świętego przy ołtarzu polowym
12.00 – Suma odpustowa przy ołtarzu polowym, pod przewodnictwem Ordynariusza Diecezji Sandomierskiej – biskupa Krzysztofa Nitkiewicza
21.00 – Nocne czuwanie Wspólnot Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa z udziałem biskupa Janusza Mastalskiego
15 września 2022 – czwartek: Pielgrzymka Wspólnot Żywego Różańca
Gdy przeżywacie trudne chwile, wzywajcie Maryję… – św. Matka Teresa z Kalkuty
Święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej
10.00 – 18.00 – Adoracja Najświętszego Sakramentu w bazylice
Różaniec: tajemnice radosne o godz. 10.00; bolesne o godz. 11.00; chwalebne o godz. 14.00; światła o godz. 17.00
12.00 i 18.00 – Eucharystie – ks. Zbigniew Kocoń – Moderator Różańca Archidiecezji Katowickiej
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego i Eucharystia w Kaplicy Relikwii
16 września 2022 – piątek: Pielgrzymka Rolników, Sadowników, Ogrodników, Plantatorów i Pszczelarzy
Pod krzyżem uczymy się kochać… – św. o. Pio
12.00 – Eucharystia
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego i Eucharystia w Kaplicy Relikwii
17.00 – Adoracja Relikwii Drzewa Krzyża Świętego w bazylice
18.00 – Eucharystia
20.00 – Świętokrzyskie Nocne Czuwanie, początek drogi krzyżowej przy Krzyżach Katyńskich
17 września 2022 – sobota: Pielgrzymka Rycerstwa Niepokalanej
Krzyż jest zmartwychwstaniem umarłych i nadzieją chrześcijan
12.00 i 18.00 – Eucharystia – o. Ryszard M. Żuber OFMConv. – Prezes Narodowego Stowarzyszenia „Rycerstwo Niepokalanej” w Polsce
15.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego i Eucharystia w Kaplicy Relikwii
17.00 – Nieszpory za zmarłych z wypominkami
18 września 2022 – niedziela: Pielgrzymka Ludzi Chorych i Starszych
Bóg zsyła krzyże w miarę sił człowieka – św. Ignacy
8.00; 10.00, 15.00, 17.00 – Eucharystie w Bazylice Świętej Trójcy. W czasie Mszy świętych udzielany będzie Sakrament Chorych
12.00 – Suma odpustowa przy ołtarzu polowym pod przewodnictwem księdza prałata Tadeusza Huka z archidiecezji warszawskiej.
(pg)
Oblat na lodowcu [ZDJĘCIA]
Dziś radość samotnej wędrówki na lodowiec. Dziś świadomość coraz mocniejsza, że bycie w drodze przemienia. Dziś na nowo odkrywanie, że Jezus jest drogą. To dla mnie bardzo ważne. Wiara jest bardzo dynamiczna, jest ciągłym wyzwaniem, jest ciągłą nowością i zaskoczeniem. Na tej drodze wystarczy dać się poprowadzić, wystarczy nie iść pierwszym. Boże dzięki za kolejny dzień – napisał na Instagramie o. Tomasz Maniura OMI.
Prowincjalny Duszpasterz Młodzieży dotarł do Norwegii w ramach kolejnej wyprawy rowerowej grupy Niniwa Team. Rowerzyści pokonali cztery tysiące kilometrów w intencji pokoju na Ukrainie. Celem był przylądek Nordkapp. Po zakończeniu wyprawy uczestnicy pozostali przez pewien czas, korzystając z okazji do zwiedzania dzikiej przyrody północy. Ojciec Tomasz wybrał się na największy lodowiec kontynentalnej Europy. Jostedalsbreen obejmuje obszar 487 km² z najwyższym szczytem – Lodalskåpa, wznoszącym się na wysokość 2083 m.
(pg/zdj. T. Maniura OMI)
Czas na obrzańskie powidła!
Obrzańskie powidła śliwkowe to wyrób całkowicie naturalny, okraszony wysiłkiem i potem oblackich kleryków. Zanim jednak powstanie ten naturalny produkt wymagany jest szereg przedsięwzięć. Przede wszystkim należy zebrać śliwki, które są esencjonalnym składnikiem mikstury. Następnie należy je przebrać, wybierając najbardziej dorodne owoce. Najważniejszym momentem przygotowania jest prażenie śliwek, tak aby odparowała woda i masa owocowa nabrała odpowiedniej gęstości. Na tym etapie dozwolone jest kosztowanie półproduktu, aby sprawdzić słodkość mikstury. Tradycyjne prażenie śliwek odbywa się w wielkich kotłach na świeżym powietrzu – czujne oko kleryków czuwa, aby powidła się nie przypaliły. Efekty pracy będzie można niebawem kosztować w obrzańskiej kuchni. Nieskromnie potwierdzamy, że te powidła są najlepsze na świecie!
Tradycja wyrobu obrzańskich powideł śliwkowych jest bardzo stara, ale nie tak stara jak samo słowo. Okazuje się, że wyrażenie powidła pochodzi aż z XV wieku.
(pg/zdj. Pasieka klasztorna)
Nagroda misyjna dla o. Marka Ochlaka OMI
W gmachu seminarium duchownego w Szczecinie odbyły się 48. Szczecińskie Dni Katechetyczne. Tematem spotkania była: „Katecheza dziś i jutro”. Wśród prelegentów znalazł się o. Marek Ochlak OMI – wieloletni misjonarz na Madagaskarze, obecnie dyrektor Prokury Misyjnej Polskiej Prowincji. Wygłosił dwie prelekcje poparte prezentacją misyjną. Obok oblata, który był gościem specjalnym spotkania, wykłady przedłożyli bp dr hab. Wojciech Osial – przewodniczący Komisji Wychowania Katolickiego KEP i o. prof. dr. hab. Ignacy Kosmana – franciszkanin, homiletyk i rekolekcjonista. W dniach katechetycznych wzięli udział: duchowieństwo diecezjalne i zakonne, siostry zakonne oraz katecheci świeccy.
Dni katechetyczne otworzył ks. dr Paweł Płaczek, Dyrektor Dzieł Misyjnych i Dyrektor Wydziału Katechetycznego w Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Potem były kolejne prelekcje i rozmowy w kuluarach. Na koniec pierwszego dnia arcybiskup podziękował oblatom za nasze zaangażowanie w dzieło misji. Wspomniał o o. Karolu Lipińskim, którego spotkał w Świerczynkach. Wyraził również swoją łączność w modlitwie po stracie o. Jana Domańskiego, który był jego krewnym. Arcybiskup życzył wszystkim oblatom sukcesów na niwie misyjnej – relacjonuje o. Marek Ochlak OMI.
W uznaniu za wieloletnie zaangażowanie w dzieło misyjne ojcu Markowi Ochlakowi przyznano Różę Świętej Tereski. Jest to odznaczenie Archidiecezjalnej Komisji Misyjnej oraz Papieskich Dzieł Misyjnych Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej.
(pg/zdj. M. Ochlak OMI)
Pakistan: Oblaci niosą pomoc ofiarom powodzi
Jedna trzecia powierzchni Pakistanu znalazła się pod wodą w wyniku ogromnych powodzi, które nawiedziły ten kraj. Nie żyje ponad 1000 osób. To największa katastrofa klimatyczna od powodzi z 2010 roku. Już teraz straty są liczone na ponad 10 miliardów dolarów. Zniszczeniu uległy plantacje i pola uprawne, co w konsekwencji przyniesie głód.
Tu wszystko jest jednym wielkim oceanem, nie ma suchego lądu do wypompowania wody – powiedziała pakistańska minister ds. zmian klimatu, nazywając sytuację „kryzysem niewyobrażalnych rozmiarów”.
Misjonarze oblaci są obecni w Pakistanie od 1971 roku. Opieką duszpasterską otaczają ponad 50 wspólnot chrześcijańskich, które stanowią mniejszość wśród muzułmańskiej społeczności. W odpowiedzi na ogromne straty spowodowane monsunowymi deszczami rozdają pomoc humanitarną bez względu na wyznanie. Magazyn z kocami i żywnością ulokowany został w oblackiej parafii pw. św. Eugeniusza w Kweta w prowincji Beludżystanu. Prowincja ta została dotkliwie dotknięta przez powódź.
(pg/zdj. OMI Pakistan)
29 sierpnia 2022
POCZUCIE MAZENODOWSKIEJ RODZINY: KONTEMPLOWAĆ TAJEMNICĘ WRAZ Z MARYJĄ.
"Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu" (Łk 2,19).
Ten przykład gorącej relacji Maryi z Jezusem i kontemplacji Jego cnót i przykładów, powinien być wzorem dla misjonarza:
…Podobnie w ciągu dnia odprawi się nawiedzenie Najświętszej Dziewicy, do której wszyscy, składając przysięgę, będą mieli specjalne nabożeństwo i wielką miłość. Dlatego każdego dnia będą odmawiali różaniec.
Reguła z 1818, część druga, rozdział pierwszy, § 5 O modlitwie i ćwiczeniach duchowych.
Dzisiaj:
Dzięki zjednoczeniu z Maryją Niepokalaną, wierną Służebnicą Pana, prowadzeni przez Ducha Świętego, będą pogłębiać swoją zażyłość z Chrystusem. Z nią będą rozważać tajemnice Wcielonego Słowa, szczególnie w modlitwie różańcowej.
Konstytucja 36
Gdy przy posiłku czytamy lekturę duchową, gdy wieczorem odmawiamy różaniec, gdy mamy spotkania robocze czy forum, gdy wychodzimy, aby podczas naszych spotkań rozdawać literaturę bądź sprzedawać ją na rogach ulic, to Chrystus jest tam wraz z nami. Dorothy Day