koordynator

W kodeńskim sanktuarium odbyły się uroczystości odpustowe ku czci Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. To ostatni z trzech tzw. wielkich odpustów. Pierwotnie obchodzono go jako dziękczynienie za powrót obrazu Matki Bożej Kodeńskiej z wygnania na Jasnej Górze. Dziś stanowi dziękczynienie za plony ziemi, a także błogosławione są małe dzieci oraz rodziny oczekujące potomstwa. Kaznodzieją odpustowym był o. Krzysztof Jezierski OMI z Katowic. Sumie odpustowej przewodniczył i słowo Boże wygłosił ordynariusz diecezji siedleckiej – bp Kazimierz Gurda.

(pg/zdj. P. Tomys OMI)

8 września 1997 roku złożyli pierwsze śluby zakonne. Dziś obchodzą 25. lecie życia zakonnego. Dziękczynienie za dar powołania jubilaci zaplanowali podczas zbliżającego się odpustu na Świętym Krzyżu.

(pg/zdj. A. Jaworski OMI, K. Jurewicz OMI)

W domu generalnym w Rzymie z okazji święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny odbyła się Eucharystia pod przewodnictwem przełożonego generalnego Zgromadzenia – o. Louisa Lougena OMI. Podczas Mszy świętej klerycy Scholastykatu Międzynarodowego odnowili profesje zakonne. 18 członków wspólnoty domu generalnego obchodziło rocznice życia zakonnego. We Mszy świętej uczestniczyli także oblaci, którzy już dotarli do Rzymu na zbliżającą się Kapitułę Generalną.

(pg/zdj. OMI World)

W kościele parafialnym w Obrze odbyła się uroczystość profesji wieczystej siedmiu młodych oblatów. Sześciu z nich będzie kontynuować swoją formację do kapłaństwa, jeden oblat-brat zakończył pierwszą formację i otrzymał pierwszą obediencję od superiora generalnego i prowincjała. Neoprofesi to: fr. Kamil Dżalak OMI, br. Jakub Król OMI, fr. Artur Pawlak OMI, fr. Mikołaj Zatorski OMI, fr. Douglas Tsowa OMI, fr. Hyacinth Umunna OMI i fr. Kamil Krotosik OMI. Uroczystej Eucharystii przewodniczył Prowincjał Polskiej Prowincji – o. Paweł Zając OMI.

Po obrzędzie wezwania po imieniu kandydatów do profesji wieczystej nastąpiło kazanie celebransa. Ojciec Paweł Zając OMI na samym początku przypomniał o przypadającym w Zgromadzeniu Roku Uśmiechu Maryi. Nawiązał jednocześnie do Konstytucji 10, która mówi:

Patronką Zgromadzenia jest Maryja Niepokalana. Otwarta na Ducha Świętego, jako pokorna służebnica całkowicie poświęciła samą siebie osobie i dziełu Zbawiciela (…).

Całkowicie poświęciła samą siebie – mówił prowincjał – To jest wzór oblacji, tego ofiarowania, całkowitego poświęcenia siebie dla Boga, dla Zbawiciela.

Wskazywał jednocześnie, że obok konsekracji zakonnej, którą składają oblaci, jest również ofiarność matek, które podobnie oddają całe swoje życie, czy ofiarność małżonków, którzy sobie wzajemnie powierzają życie. Podkreślał przy tym, że jest to część naszego życia, bowiem zostaliśmy powołani do relacji, a nie da się jej przeżywać bez ofiarowywania samych siebie.

Kochani młodzi współbracia, nie jesteście w ogóle wyjątkowi, jesteście całkiem, całkiem zwyczajni w tym, co teraz robicie. Ale wspólnota Kościoła jest zachwycona, że kolejne pokolenie młodych ludzi uwierzyło Bogu i do tego stopnia przyjęło Jego powołanie, że wzorem Maryi, chce poświęcić samych siebie Osobie i dziełu Zbawiciela.

Przekonywał, że od tej perspektywy „całkowitego oddania” zależy szczęście życia neoprofesów.

Naszym jedynym spełnieniem naprawdę ma być Pan Bóg i jeśli to się uda osiągnąć mozolnym, codziennym życiem, to wtedy naprawdę doświadczymy, co to znaczy być człowiekiem szczęśliwym w powołaniu kapłańskim i zakonnym.

Kontynuując refleksję nad dalszą częścią Konstytucji 10, podkreślał, że podobnie jak Maryja, nie mamy nic innego do zaoferowania światu, niż Chrystusa, którego żeśmy przyjęli.

Może wszyscy tego doświadczamy, że chcemy zabłysnąć jakąś oryginalnością (…) i to wszystko jest ważne, to jest część naszego życia, to przecież nie jest złe, dobrze jest mieć pasje (…) – ale tak naprawdę, żebyśmy nie oderwali się od tej rzeczywistości fundamentalnej, że weszliśmy na drogę naszego powołania i odtąd jedynym, co naprawdę możemy dać światu, jest Jezus Chrystus i nikt, ani nic innego.

Wyrażając radość, że rodzina oblacka powiększa się o siedmiu młodych profesów, którzy definitywnie łączą z Bogiem swoje życie, podkreślał prawdę, że choć kończy się jakiś etap rozeznawania, to przed profesami dalsza droga, na której – zgodnie z Konstytucjami i Regułami, mają uważać Maryję za swoją prawdziwą matkę.

Przed wami piękna droga, kawałek czerwonym dywanem, ale potem już jest zwykła posadzka. Także tęsknijcie za tą zwykłą posadzką i na tej zwykłej drodze bądźcie szczęśliwymi ludźmi, szczęśliwymi zakonnikami.

Posłuchaj całego kazania:

Podczas Litanii do Wszystkich Świętych zgromadzeni prosili o łaski dla składających śluby. Po modlitwie litanijnej każdy z oblatów złożył swoją profesję wieczystą.

Jako widzialny znak profesji wieczystej, młodzi oblaci otrzymali krzyże misyjne. Prowincjał wręczył im również szkaplerze oraz Konstytucje i Reguły Zgromadzenia. W geście włączenia w dobra duchowe rodziny zakonnej, ordynariusz Polskiej Prowincji przekazał neoprofesom znak pokoju.

Na zakończenie liturgii neoprofesi w sposób szczególny podziękowali prowincjałowi, superiorowi scholastykatu oraz swoim rodzicom.

W związku z tym, że br. Jakub Król OMI wraz ze ślubami wieczystymi zakończył okres pierwszej formacji, od ojca generała otrzymał obediencję do Prowincji Polskiej, a od prowincjała skierowanie do domu zakonnego w Lublińcu.

(pg)

W święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny dwóch nowicjuszy: Maciej Donnerstag i Andrzej Kuniowski złożyli pierwsze śluby zakonne. Uroczystej Eucharystii przewodniczył i śluby przyjmował superior świętokrzyskiej wspólnoty, o. Marian Puchała OMI. W homilii powiedział m.in.:

„Nie trwóż się, nie drżyj wśród życia dróg, tu wszystko mija, trwa tylko Bóg. Cierpliwość przetrwa dni ziemskich znój. Kto Boga posiadł ma szczęścia zdrój. Bóg sam wystarcza!” Te słowa pełne otuchy i nadziei, wypowiedziane przez świętą Teresę z Avila, winny stanowić fundament naszego życia, zwłaszcza życia zakonnego. Warto je sobie zapamiętać i przypominać jak najczęściej w ważnych chwilach naszego życia, chociażby w tej, gdy pragniecie poświęcić się Bogu i złożyć pierwsze śluby zakonne; czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. „Kto Boga posiadł ma szczęścia zdrój; Bóg sam wystarcza”. Te słowa wyzwalają z lęku człowieka powołanego przez Boga, zakonnika, oblata Maryi Niepokalanej, który świadomie i dobrowolnie mówi dziś Bogu swoje „fiat” i będzie je ponawiał  każdego dnia. „Patrzmy tylko na Boga, a wtedy będziemy naprawdę mocni” – pisał nasz święty Założyciel – biskup Eugeniusz de Mazenod. Tym bardziej, że śluby swe składacie w dzień Matki Bożej, w dzień Jej narodzin. To doskonała okazja aby docenić trud miłości, wyrazić Jej wdzięczność i radować się z tego, że jesteśmy Jej dziećmi, jesteśmy Jej synami, bo Ona jest naszą Matką i naszą Patronką, Patronką naszego zgromadzenia zakonnego. (…) Drodzy nowicjusze, bez lęku oddajcie się w Jego ręce, i służcie Bogu i ludziom w pokorze, ubóstwie, czystości, posłuszeństwie i wytrwałości. Amen

Nowo ustanowieni profesi udadzą się teraz na kilkunastodniowe wakacje, by 20 września stawić się w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze.

(kj)

W przededniu święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny pięciu kandydatów do naszej rodziny zakonnej złożyło przyrzeczenia nowicjackie i rozpoczęło swój kanoniczny nowicjat. Ceremonia miała miejsce podczas nabożeństwa Słowa Bożego, której przewodniczył mistrz nowicjatu, o. Krzysztof Jamrozy OMI. W homilii, zwracając się do przyszłych nowicjuszy powiedział m.in.:

Jezus ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Zanim jako kapłani wyzwalać będziecie ludzi z pęt zła, zwłaszcza w sakramencie pokuty i pojednania, choć może ktoś zostanie egzorcystą, zanim wysłani zostaniecie z orędziem Dobrej Nowiny w posłudze głoszenia Słowa Bożego, jesteście wezwani by towarzyszyć Jezusowi. By przy Nim codziennie być, codziennie się w Niego wpatrywać, wsłuchiwać. Będzie się to dokonywać podczas Eucharystii, adoracji Najświętszego Sakramentu, podczas lektury Pisma Świętego i medytacji. W kontakcie z kierownikiem duchowym i spowiednikiem. W relacji z drugim człowiekiem, w którym także Pan Bóg jest obecny i poprzez którego przemawia. To fascynująca perspektywa, choć nie zawsze będzie łatwo, i nie zawsze będzie się chciało. (…) Chrystus zaprasza was na wyjątkową drogę powołana zakonnego i kapłańskiego, zaprasza do szczególnej, oblubieńczej relacji ze sobą. Na tej drodze bądźcie dla siebie nawzajem wsparciem, pomocą, podporą. Niech światło Ducha Świętego towarzyszy wam przy rozeznawaniu powołania, a budowana zażyłość z Chrystusem sprawi, że za rok będziecie chcieli stanąć na ślubnym kobiercu, jak jutro uczynią to wasi starsi współbracia.

Ostatnie słowa są nawiązaniem do ceremonii złożenia pierwszej profesji zakonnej, która będzie miała miejsce na Świętym Krzyżu 8 września.

(kj)