koordynator

Oblaci mają być "specjalistami od Słowa Bożego" - biblijne tradycje Zgromadzenia

Święty Eugeniusz dużą rolę przywiązywał do lektury Pisma Świętego. Jego wrażliwość na Słowo Boga została przekazana w oblackim charyzmacie. Do dziś oblaci czytają w księdze Konstytucji i Reguł:

Ponieważ Słowo Boże jest pokarmem ich życia wewnętrznego i apostolstwa, nie zadowalają się tylko jego pilnym studiowaniem, ale przyjmują je uważnym sercem, aby lepiej poznać Zbawiciela, którego kochają i chcą objawiać światu. To słuchanie Słowa sprawia, że stają się bardziej zdolni do odczytywania wydarzeń historii w świetle wiary.

Eugeniusz rozpoczął lekturę Pisma Świętego zapewne jeszcze podczas emigracji w Wenecji. Miał wtedy kilkanaście lat. Dużą rolę odegrał tutaj prawdopodobnie ks. Bartolo Zinelli, który stał się pierwszym przewodnikiem duchowym Założyciela. O rozpoczęciu lektury Biblii przez Eugeniusza już w tym okresie jego życia świadczy list, który skierował do młodego oficera armii francuskiej, Emmanuela Gaultiera de Claubry’ego. De Mazenod przebywa już we Francji, ma wtedy dwadzieścia kilka lat. Chcąc umocnić swojego znajomego w wyznawaniu wiary oraz pokonywaniu trudności, Eugeniusz przedstawia kompilację fragmentów biblijnych z następującym komentarzem:

(...) zebrałem tutaj słowa pociechy, jakie zaczerpnąłem z czystego źródła Księgi życia, z tego przedziwnego kodeksu, gdzie przewidziane zostały wszelkie nasze potrzeby oraz przygotowane środki zaradcze. Tak więc to nie Eugeniusz, to Jezus Chrystus, to Piotr, Paweł, Jan itd. ślą ci to zbawienne pożywienie, które, przyjęte w duchu wiary, na jaki cię stać, z pewnością nie okaże się bezskuteczne.

Seminarium św. Sulpicjusza

Biblistyka w czasach Eugeniusza nie była stricte wykładana w seminarium, chociaż w paryskim Saint Sulpice byli obecni wybitni znawcy Pisma Świętego. Skupiano się bardziej na apologetyce. Jednym z przejawów takiej postawy jest fakt, że seminarzyści próbowali określić wymiary starotestamentalnej Arki Noego, aby udowodnić, że mogły w niej zmieścić się zwierzęta wszystkich gatunków.

Niemniej jednak z czasów seminaryjnych Eugeniusz wyniesie praktykę półgodzinnej medytacji w rytmie "lectio divina". Po powrocie do Aix, w październiku 1812 roku napisze:

Po prymie i po martyrologium przez pół godziny będę czytał Pismo Święte.

Zasadniczą częścią Biblii będą dla niego Ewangelie.

Ewangelię należy głosić wszystkim ludziom i to tak, aby była zrozumiała. Ubodzy, cenna cząstka rodziny chrześcijańskiej, nie mogą być pozostawieni w niewiedzy. Nasz Boski Zbawiciel przywiązywał do tego tak wielką wagę, że sam podjął się ich nauczania. A za dowód swego Boskiego posłannictwa podał fakt, że ubodzy są nauczani: "Pauperes evangelizantur".

Słowa te znalazły się w herbie Zgromadzenia:

Dwie godziny włosiennicy

Za każde nieusprawiedliwione uchybienie lektury Pisma Świętego Eugeniusz potrafił nałożyć sobie pokutę, niekiedy były to aż dwie godziny noszenia włosiennicy. Obejmując biskupstwo w Marsylii, komentuje swoją zażyłość z księgą Biblii:

Dzięki Ci składam, o Panie, że sprawiłeś, iż to światło spłynęło ze świętego depozytu Twoich świętych Pism. Wskazując mi drogę, którą mam iść, i budząc we mnie pragnienie, aby nią iść, udzielisz mi przy tym potężnego wsparcia swojej łaski.

Jako biskup na medytację Pisma Świętego poświęcał godzinę dziennie. Oprócz tego, wykorzystywał każdą wolną chwilę, aby sięgać po Słowo Boże:

Na przyniesienie mi kawy będę oczekiwał, zajmując się czytaniem Pisma Świętego.

Warto zaznaczyć, że Eugeniusz nie traktuje tej lektury tylko w kategoriach intelektualnych, ale pozostaje wierny metodzie "lectio divina", jaką wyniósł z paryskiego okresu życia. Jest to bardziej medytacja, niż naukowe dociekanie i badanie tekstu świętego. Niemniej jednak zachowuje tutaj ważną zasadę lektury biblijnej:

Bardziej istotna (…) jest refleksja nad danym fragmentem celem uchwycenia intencji autora (…), aby uniknąć błędu, przed którym ostrzega nas święty Paweł, a mianowicie, żeby nie trzymać się litery, która zabija, ale ducha, który ożywia.

Pierwsi oblaci uczyli się Biblii na pamięć

Eugeniusz de Mazenod uzależniał skuteczność głoszenia misji parafialnych od zażyłości z Pismem Świętym. Jego lektura znalazła się w pierwszych zapisach prawa zakonnego jako obowiązek każdego członka Zgromadzenia. Podział życia misjonarskiego był dość wyrazisty. Jedna część zawierała okres wytężonej pracy ewangelizacyjnej, natomiast w drugiej Założyciel kładł nacisk na przebywanie oblata w zaciszu domu zakonnego, aby w milczeniu modlitwy budował relację z Panem, głównie przez lekturę Słowa Bożego.

W liście do o. Henry'ego Tempiera OMI - mistrza nowicjatu w Notre-Dame du Laus - Założyciel napisze:

Należy (...) kontynuować zadawanie im do nauczenia się na pamięć codziennie kilku wersetów Nowego Testamentu.

Zobacz: [W. Popielewski OMI: "Pierwszą Biblię ofiarowała mi ciocia. Do dziś pamiętam, jakie emocje mi towarzyszyły tamtego wieczoru. Miałem moją pierwszą Biblię"]

Oblacki targum

Eugeniusz, który sam głosił misje parafialne, głęboko kładł oblatom na sercu troskę o prostotę przepowiadania. Sposób głoszenia misjonarzy miał być swoistym targumem świętej Księgi. Ten sposób tłumaczenia Biblii hebrajskiej stał się konieczny, gdy Żydzi po powrocie z niewoli babilońskiej zaczęli powszechnie używać języka aramejskiego. Posługiwanie się oryginałem tekstu świętego stało się utrudnione. Stąd pojawiły się tłumaczenia rabinów, które pomagały zrozumieć zawiłości tekstu oryginalnego.

Sprzeciwiałoby się wprost duchowi naszej Reguły, gdyby się bardziej zważało…na elegancję stylu niż na rzetelność doktryny…. Musimy stanowczo starać się tylko o pouczenie ludzi…, nie zadowalać się łamaniem im chleba Słowa, ale im go przeżuwać, słowem, tak postępować, aby wychodząc po naszych kazaniach, nie podziwiali głupio tego, czego nie zrozumieli, ale żeby wracali zbudowani, poruszeni, pouczeni i zdolni powtórzyć w łonie swojej rodziny to, czego z naszych ust się nauczyli - pisał Eugeniusz w 1818 roku.

Święty Eugeniusz był głęboko przekonany o mocy Słowa Bożego, sam niejednokrotnie doświadczał jego skuteczności w przepowiadaniu.

Tradycja przywiązania do Pisma Świętego w przepowiadaniu oblatów pozostała żywa w Zgromadzeniu poprzez wieki. W wielu zarządzeniach podkreślano potrzebę lektury i zgłębiania bogactwa Biblii. Zalecano, aby oblaci - jeśli zdobywają stopnie naukowe - przede wszystkim koncentrowali się na Piśmie Świętym, a nawet odbywali staż w Ziemi Świętej.

Musimy być specjalistami od Słowa Bożego - mówił w 1966 roku superior generalny o. Léo Deschâtelets OMI.

(pg)

przez koordynator

Aix-en-Provence. Ojczyzna Misjonarzy Oblatów MN

Trochę więcej niż dwieście lat temu w Prowansji „urodzili się” oblaci. Po stu latach trafili do Polski. Ich francuska ojczyzna pachnie lawendą i aromatycznymi ziołami. Oblaci mieszkają tu nadal.

Dobrze jest wyjść na spacer po Aix-en-Provence już o 5 rano. Latem to najlepsza pora do zwiedzania. Jest chłodno. Słońce dopiero wschodzi. Łagodny mistral przynosi zebrane na prowansalskich polach zapachy lawendy, oliwek i aromatycznych ziół, a także zapach ryb i owoców. Ulice miasta są puste. Tłumy turystów pojawią się dużo później. Na głównej alei można jednak spotkać studentόw. Nonszalanckim krokiem – nie tylko ze zmęczenia – wracają do siebie, radośnie śmiejąc się i głośno rozmawiając. Niektóre bary są jeszcze otwarte. Afterparty.

Miasto studentów i artystów

Po drodze do domu studenci lubią przysiąść na schodach przed kościołem Misji. Tam można dokończyć nocne rozmowy, wypić do końca otwartą puszkę piwa i umówić się na kolejny wieczór. W mieście liczącym 35 tysięcy studentόw miejsc do spotkań towarzyskich nie może zabraknąć. Studenci od lat zajmują ciągle te same puby lub pijalnie wina. Każdy mieszkaniec miasta wie, w którym miejscu spędzają wieczory studenci literatury, gdzie należy szukać tych z nauk politycznych lub studentόw prawa – chociaż tych ostatnich można spotkać prawie wszędzie. Liczący blisko 10 000 studentόw wydział prawa należy do najbardziej prestiżowych we Francji. Liczące 150 000 mieszkańców Aix zdaje się być miastem sędziόw, adwokatόw, notariuszy i studentόw prawa. Nie brakuje również artystów z Wyższej Szkoły Muzycznej lub z Akademii Sztuk Pięknych. Aix jest cenionym ośrodkiem kultury. Paul Cezanne, François Marius Granet, Joachim Gasquet czy Darius Milhaud pochodzący z tego miasta i tu tworzący są artystami światowej sławy.

Dwa domy

Do wielkich postaci tego miasta należy również św. Eugeniusz de Mazenod, założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatόw Maryi Niepokalanej. Ojciec Eugeniusza był prawnikiem. Ludzie zwracali się do niego z szacunkiem należnym prezesowi głównej izby rachunkowej Prowansji. Karol Antoni de Mazenod należał bez wątpienia do najbardziej wpływowych obywateli miasta w pierwszej połowie XIX w. Jego żona, Maria Rόża Joannis, była córką bogatego mieszczanina, profesora królewskiej akademii medycznej. Dom de Mazenodów znajduje się przy Cours Mirabeau 53, głównej
ulicy miasta. Nad wejściem do domu urząd miejski umieścił napis: „W tym domu, 1 sierpnia 1782 roku, urodził się święty Eugeniusz de Mazenod, założyciel Misjonarzy Prowansji – Oblatόw”. Państwo de Mazenodowie oraz ich dwoje dzieci, Eugeniusz i Eugenia, mieli do dyspozycji 12 służących. Wczesne dzieciństwo Eugeniusza to czas beztroski. Niestety rewolucja francuska sprawiła, że de Mazenodowie musieli opuścić Francję. Przyszły założyciel oblatόw powrócił do Aix w wieku 19 lat i zamieszkał w domu należącym do rodziny mamy, przy Rue Papassaudi 2. Mieszkał tam dwa razy, od powrotu z wygnania do momentu wstąpienia do seminarium w Paryżu i od powrotu z Paryża do dnia założenia Misjonarzy Prowansji.

Wśród młodych kominiarzy

Od Cours Mirabeau do Rue Papasaudi dochodzi się wąskimi ulicami starego miasta. Jest to dzielnica, w której znajdują się luksusowe sklepy. Ceny tutaj są tak samo wysokie jak w Paryżu. W czasach św. Eugeniusza przy Rue Papasaudi mieszkali bogaci właściciele kamienic. Na ulicach jednak widać było żebrakόw, nędzarzy, ubogich handlarzy i służących. Wśród ubogich byli też młodzi chłopcy z Sabaudii, którzy przybyli do Aix, aby czyścić kominy. Wykorzystywani przez zamożnych właścicieli kamienic, spali na ulicach. Nikt się nimi nie zajmował, byli zdani na siebie samych. To dla nich Eugeniusz założył stowarzyszenie młodych kominiarzy. Spotykał ich codziennie, zmierzając do kościoła św. Magdaleny.

Ówczesny skandalista

Idąc do tego kościoła od strony Rue Papassaudi, przechodzi się przez plac, na którym znajduje się budynek sądu okręgowego. Podczas rewolucji i w czasach napoleońskich egzekucje publiczne wykonywane były przed gmachem tego sądu. Właśnie tam została stracona Germaine – młoda dziewczyna skazana na śmierć przez powieszenie za dokonanie aborcji. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, gdyż kodeks Napoleona przewidywał w takich przypadkach najwyższy wymiar kary. Czymś zupełnie wyjątkowym było natomiast to, że w dniu egzekucji ksiądz de Mazenod udzielił jej rozgrzeszenia i towarzyszył jej w drodze na szubienicę, ściskając w garści krzyż i nieustannie modląc się o zbawienie jej duszy. Inni księża odmόwili jej spowiedzi, gdyż według zasad jansenizmu przestępca skazany na śmierć nie miał prawa do rozgrzeszenia. Dla pobożnych mieszkańców Aix zachowanie młodego księdza było po prostu skandalem.

Wśród najuboższych

Za czasόw Eugeniusza do kościoła św. Magdaleny, jednego z najpiękniejszych w mieście, przychodzili głόwnie arystokraci i bogaci urzędnicy. Liturgia sprawowana była w języku łacińskim, pomimo że wόwczas blisko 80% mieszkańców miasta posługiwało się tylko dialektem prowansalskim. W Środę Popielcową w 1813 r. Eugeniusz zebrał w kościele św. Magdaleny nic nieznaczących ludzi, tych, po których niczego nie można się spodziewać, bo są beznadziejni. Młody, gorliwy kapłan przemόwił do nich tymi słowami: „Ubodzy Jezusa Chrystusa, udręczeni, nieszczęśliwi, cierpiący, chorzy, pokryci ranami, wy wszyscy przygnębieni nędzą, moi drodzy bracia, bracia najmilsi posłuchajcie mnie. Jesteście dziećmi Bożymi, braćmi Jezusa Chrystusa, współdziedzicami Jego wiecznego królestwa, wybraną cząstką Jego dziedzictwa. Jesteście, jak mówi święty Piotr, narodem świętym, jesteście królami, jesteście kapłanami, w pewnym sensie jesteście bogami. Jedynie Bóg jest godzien waszej duszy, jedynie Bóg może zaspokoić wasze serce”. Eugeniusz spoglądał na człowieka oczyma Boga.

Żyć miastem

Dzisiaj przed kościołem św. Magdaleny prawie codziennie można spotkać uczniόw z pobliskiego liceum św. Katarzyny. Młodzież doskonale wpisuje się w krajobraz tego tętniącego życiem placu, który trzy razy w tygodniu zamienia się w targowisko warzyw, owoców i przypraw prowansalskich. Można tam też kupić sery, suszone ryby i pyszne kanapki z szynką. W kościele św. Magdaleny modlili się kiedyś członkowie stowarzyszenia młodzieży chrześcijańskiej, którego założycielem był Eugeniusz. W marcu 1814 r. wyprosili – przed figurą Matki Bożej Łaskawej – cudowne uzdrowienie ich kapelana umierającego na tyfus. Wracając do zdrowia, ksiądz Eugeniusz de Mazenod zrozumiał, że sam nie podoła, że do realizacji swojego dzieła potrzebuje współpracowników. Postanawia więc założyć wspólnotę, która de facto powstała 25 stycznia 1816 r. Zadaniem wspólnoty było głoszenie misji parafialnych mających na celu odbudowanie Kościoła – w sensie duchowym i materialnym – zniszczonego przez rewolucję. Misje były głoszone w języku prowansalskim. W 1818 r. Misjonarze Prowansji zakładają wspólnotę w Notre-Dame du Laus – sanktuarium położonym w Alpach. W ten sposób wychodzą poza granice Prowansji. W 1826 r. Misjonarze Prowansji stają się Oblatami Maryi Niepokalanej. Świat staje przed nimi otworem. Pierwsze misje poza granicami Francji zostały podjęte w Kanadzie, następnie w Afryce Południowej, na Cejlonie i później coraz dalej i dalej… Od stu lat pracują w Polsce. A w Aix-en-Provence bez zmian: łagodny mistral przynosi zebrane na prowansalskich polach zapachy lawendy, oliwek i aromatycznych ziół, a także zapach ryb i owoców morza. Tu oblaci mają swój dom i pierwszą ojczyznę.

(K. Zielenda OMI/misyjne.pl)

przez koordynator

Nowa witryna poświęcona kl. Alfonsowi Mańce OMI - kandydatowi na ołtarze

Wystartowała witryna internetowa manka.oblaci.pl, poświęcona postaci kleryka Alfonsa Mańki OMI (1917-1941). Ten młody oblat i scholastyk zginął śmiercią męczeńską w obozie koncentracyjnym w Mauthausen-Gusen. Pozostawił po sobie "Dzienniczek duchowy", który zawiera zapis jego rozwoju duchowego oraz pragnienia świętości. Trwają przygotowania do rozpoczęcia jego procesu beatyfikacyjnego.

Zobacz: [Kleryk Alfons Mańka OMI - uparty na świętość]

Na stronie manka.oblaci.pl znajdziemy nie tylko życiorys oblackiego kandydata na ołtarze, ale także artykuły i opracowania, które zostały opublikowane do tej pory na jego temat, m.in. cały cykl nagranych tematycznych fragmentów z jego "Dzienniczka duchowego", który ukazywał się w ramach oblackich rozważań na wielki post w 2020 roku na stronie oblaci.pl oraz niniwa.org, a także w mediach społecznościowych. Wśród propozycji do wykorzystania, na stronie znajduje się konspekt katechezy o Alfonsie Mańce, przygotowany przez proboszcza parafii w Lisowicach, gdzie urodził się przyszły męczennik. Znajdziemy także różne nabożeństwa w oparciu o pisma ascetyczne młodego oblata.

Śledząc witrynę manka.oblaci.pl mamy okazję dowiadywać się coraz to nowszych informacji ze stanu przygotowania jego procesu beatyfikacyjnego, nad którym ze strony naszej prowincji czuwa o. Lucjan Osiecki OMI, Wice-postulator.

Przeżył 23 lata - mówi o kleryku Alfonsie ojciec Lucjan Osiecki OMI - W tym czasie zafascynował się Jezusem, zafascynował się swoim powołaniem Misjonarza Oblata Maryi Niepokalanej i pragnął od samego początku swojej drogi zakonnej dążyć do świętości.

(pg)

przez koordynator

Gdańsk: W kwietniu do św. Józefa będą pielgrzymować zakochani

W oblackim kościele pw. św. Józefa trwają comiesięczne spotkania, związane ze Specjalnym Rokiem św. Józefa. Każdego 19. dnia miesiąca gromadzą się na modlitwie różne grupy, aby prosić o wstawiennictwo tego świętego. W kwietniu odbędzie się czuwanie dla narzeczonych, zakochanych oraz osób szukających dobrego współmałżonka. W tym miesiącu spotkanie animować będzie ks. Andrzej Pradela - Archidiecezjalny Duszpasterz Kobiet i kustosz Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Matemblewie. To jedno ze słynnych miejsc pielgrzymkowych dla Kaszubów i mieszkańców Trójmiasta. Młodzież prosi tutaj m.in. o dobrego męża i żonę.

Ze względu na ograniczenia pandemiczne ilość miejsc w gdańskim kościele oblatów jest ograniczona. W czuwaniu można uczestniczyć zdalnie, dzięki transmisji: KLIKNIJ

(pg)

przez koordynator