Komentarz do Ewangelii dnia

Chciwość – jeden z siedmiu grzechów głównych, wymieniany jako drugi w kolejności. W średniowiecznej literaturze, w podręcznikach Ars moriendi (sztuce umierania) – avaritia (chciwość) pojawia się często jako największy grzech człowieka w czasie sądu nad nim. Chciwość pochodzi od słowa „chcę”, ale to znacznie więcej niż chcę. To stan posiadania i pragnienia różnych dóbr, przede wszystkim materialnych, choć można to rozumieć szerzej, także jako zachłanność darów duchowych. Człowiek chciwy jest także skąpy. Chciwość może przybierać też niebezpieczną formę, polegającą na ukryciu się pod płaszczykiem koniecznego zabezpieczenia w imię zdrowego rozsądku. To taki mechanizm obronny zagłuszający sumienie. Potrzeba posiadania „na wszelki wypadek” tłumi odruchy hojności i bezinteresowności. Człowiekiem takim rządzi paniczny strach. Nieustannie zabiega o należny mu komfort i bezpieczeństwo. Nigdy nie będzie w pełni zadowolony, choćby ze względu na lęk przed utratą, tego co posiada. Nie ma takiej granicy, przy której człowiek zatrzyma się w pragnieniu posiadania. Grzech chciwości zniewala człowieka, odbiera mu radość i pokój dziecka Bożego. Panie Jezu, nie dopuść, aby ogarnęły nas, Twoich uczniów, pęta chciwości i szukania pociechy w rzeczach materialnych. Niech zwycięża w nas prawda i wolność, do których nas wzywasz.

(zdj. Pixabay)