kazimierz.lubowicki@oblaci.pl

W niedzielę Chrystusa Króla w Toamasina – portowym mieście na wschodnim wybrzeżu Madagaskaru – odbyły się główne uroczystości jubileuszowe, związane z 40-leciem obecności i posługi Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na wyspie. Eucharystii przewodniczył kard. Désiré Tsarahazana – Ordynariusz Archidiecezji Toamasina, Mszę świętą koncelebrowało kilkudziesięciu oblatów, z Superiorem Delegatury na Madagaskarze – o. Mariuszem Kasperskim OMI na czele. Celebracja zgromadziła tłumy wiernych, którzy uczestniczyli w modlitwie w świątyni oraz poza jej murami przed specjalnie ustawionym telebimem.

Po odśpiewaniu specjalnie skomponowanego na tę okazję hymnu, zgromadzonych powitał o. Mariusz Kasperski OMI – przełożony delegatury oblackiej.

Na początku liturgii, wszyscy zaśpiewaliśmy pieśń, specjalnie ułożoną na nasz jubileusz. W specjalnie w tym celu zorganizowanym konkursie, zwyciężyła pieśń, ułożona przez oblackie duszpasterstwo Apostolatu Ludzi Morza. Po odśpiewaniu hymnu, zgodnie ze zwyczajem, pozdrowiłem wszystkich zebranych i podziękowałem za przybycie. Niektórzy nasi goście, Przyjaciele Misji, przyjechali z bardzo daleka. Zaraz po tym miała miejsce dziesięciominutowa prezentacja historii pracy oblatów na Madagaskarze, przygotowana przez ojca Henryka Marciniaka OMI. Na ekranach można było zobaczyć postacie i nazwiska, związane z historią czterdziestu lat pracy ewangelizacyjnej oblatów – relacjonuje ojciec Kasperski.

W homilii kardynał Tsarahazana mówił o uroczystości Chrystusa Króla. Nawiązał do trudnej sytuacji na świecie, związanej z pandemią koronawirusa oraz przeciwnościom, z jakimi mierzy się Madagaskar. Dziękując za czterdziestoletnią posługę oblatów, podkreślił, że misjonarze Niepokalanej nieprzerwanie głoszą duchowe wartości, przyniesione przez Jezusa – dzięki nim urzeczywistnia się Królestwo Boże na ziemi.

Celebrację uświetnił chór, który animował oprawę muzyczną. Wymownym akcentem inkulturacji były cztery tańce liturgiczne, przygotowane przez dzieci, młodzież, komitet parafialny i siostry zakonne. Jak podkreśla przełożony oblatów na Madagaskarze, „wszystkie te gesty liturgiczne wymagają wielu prób, aby mogły pomóc ludziom w przeżywaniu Eucharystii”.

Trwałym znakiem uroczystości jubileuszowych pozostaną nowe miejsca posługi misjonarskiej, które zapoczątkowano na zakończenie liturgii. Najpierw, Superior Delegatury dokonał obrzędu posłania dwóch misjonarzy malgaskich do posługi poza wyspą. Ojciec Marco Ratelolahy OMI uda się do posługi w Australii, natomiast o. Sentenac Rajaonarison OMI wesprze pracę misjonarzy na wyspie La Réunion, położonej na wschód od Madagaskaru.

Erygowano również nową wspólnotę oblacką na Misji Volobe oraz przyjęto posługę duszpasterską w nowo utworzonej parafii w dzielnicy Tsarahonenana.

Na Misji Volobe, oddalonej 70 kilometrów od miasta Toamasina, oblaci pracują od roku 1988, jednak do tej pory nie mieszkali tam na stałe, bo nie było jeszcze wybudowanego domu. Oblaci dojeżdżali tam z miasta Toamasina i po wykonaniu pracy tutaj wracali. Nowy dom jest już wybudowany, dlatego zaraz po jubileuszu będzie tam na stałe mieszkała i pracowała oblacka wspólnota, składająca się z trzech osób: o. Krzysztofa Koślika OMI, o. Hissen’a Razoky OMI i kleryka Docellin’a Totomalaza OMI – wyjaśnia przełożony delegatury.

Komentując decyzję kardynała o ogłoszeniu dotychczasowej kaplicy pw. św. Eugeniusza de Mazenoda nową parafią archidiecezji Toamasina, dodaje:

W 2009 roku na obrzeżach oblackiej parafii świętego Jana Chrzciciela wybudowano małą kaplicę, która do tej pory była już trzykrotnie powiększana. To miejsce w ciągu dziesięciu lat bardzo się zaludniło. Zapisanych jest tam 2 500 chrześcijan, dużo ludzi buduje domy. Dlatego też biskup podjął decyzję, by ustanowić tutaj nową parafię i powierzył ją oblatom.

Dzień jubileuszu to czas podziękowania Bogu za łaskę powołania do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W czasie tego podziękowania, wszyscy oblaci obecni w kościele ustawili się przed ołtarzem i razem przeczytaliśmy w języku francuskim tekst podziękowania za dar powołania oblackiego. Było to odnowienie się w nasze posłudze jako oblatów.

Przed ołtarzem wspominano również misjonarzy, którzy odeszli już do Pana.

Bardzo trudnymi wydarzeniami, które przeżyliśmy w naszej historii, była śmierć oblatów. Trzech z nich, jeszcze bardzo młodych, zmarło na Madagaskarze i są pochowani w grobowcu diecezji w Toamasina. Dwóch zaś, którzy tu pracowali, zmarło w Europie, jeden w Polsce, jeden we Francji.

W czasie śpiewu pieśni Salve Regina (Bądź pozdrowiona Królowo, Matko Miłosierdzia), na ekranie zostały wyświetlone informacje o każdym zmarłym i pokazane ich twarze – tłumaczy ojciec Kasperski.

Jubileuszową radość przeżywano dalej przy świątecznym stole. Podczas obiadu wręczono pamiątkowe dyplomy i podziękowania dla bliskich współpracowników, którzy wspierają posługę misjonarzy. Uhonorowano również pracowników oblackich misji i parafii. Niespodzianką dla uczestników okazał się spontaniczny taniec młodych oblatów, którzy wykonali układ choreograficzny do znanego na całym świecie utworu „Jerusalema”.

Podsumowując ten ważny czas przygotowań jubileuszu, kongres i niedzielną uroczystość, czujemy się umocnieni wieloma modlitwami i odnowieni w naszej braterskiej współpracy. Chcemy dalej gorliwie pracować – wyjawia o. Mariusz Kasperski OMI – Bardzo dziękujemy ojcu prowincjałowi, Pawłowi Zającowi OMI, Polskiej Prowincji i wam wszystkim za modlitwy w naszych intencjach, za duchową łączność w czasie jubileuszu i za wszystkie życzenia. Zostańcie z Bogiem!

Zobacz: [Madagaskar: Czterodniowy kongres przed uroczystościami jubileuszowymi]

(pg/zdj. H. Marciniak OMI)

W naszej misyjnej pracy nigdy nie możemy spocząć na laurach, bo wokół nas są zawsze ludzie, którzy pragną zobaczyć Jezusa z bliska. Pokazujemy ludziom miłosiernego, bliskiego Jezusa poprzez nasze codzienne dobre świadectwo chrześcijańskiego życia i gorliwą misjonarska pracę – mówił do uczestników kongresu o Mariusz Kasperski OMI, Superior Delegatury na Madagaskarze, nawiązując do ewangelicznej sceny spotkania Zacheusza z Jezusem (por. Łk 19,1-10).

Czterodniowe spotkanie przebiegało pod hasłem „Wspólnota Apostołów z Jezusem jest wzorem i nadzieją naszego życia”. Uczestnicy zgromadzili się w Toamasina, aby przygotować się do centralnych uroczystości jubileuszu 40-lecia posługi misjonarzy oblatów na wyspie.

W poniedziałek, 16-go listopada, dzień przyjazdu do miasta Toamasina, zauważyliśmy niebo pokryte czarnymi chmurami. To znak, że na Oceanie Indyjskim tworzy się cyklon. Trochę się tym przestraszyliśmy. Bogu dzięki, od następnego dnia, wtorku, towarzyszyło nam piękno słońce i miła temperatura 30 stopni – relacjonuje Superior Delegatury – W Kongresie brało udział 37 oblatów. Nie mogli do nas dołączyć oblaci zablokowani w Polsce i na wyspie La Reunion z powodu drugiej fali epidemii koronawirusa. Kilku oblatów z Madagaskaru zostało w parafii, w nowicjacie i na wykładach na uniwersytecie – dodaje.

Spotkanie rozpoczęło się od Eucharystii w parafii pw. Matki Bożej z Lourdes, w której uczestniczyli katolicy z oblackich parafii miasta Toamasina. Oprawę liturgiczną przygotowali miejscowi Przyjaciele Misji Oblackich.

Miejscem obrad kongresowych stała się sala wielofunkcyjna katolickiego liceum „Gwiazda Morza”. Przez cztery dni pochylano się nad ważnymi tematami, związanymi z posługą oblatów na Madagaskarze:

Pierwszy dzień naszego spotkania był poświęcony formacji – wychowaniu przyszłych oblatów. Drugi dzień – pracy duszpasterskiej, trzeci dzień finansom. Czwarty dzień był podsumowaniem całego spotkania. W tym też dniu wysłuchaliśmy pozdrowienia, przemówienia ojca prowincjała z Polski, Pawła Zająca OMI, który w języku francuskim podziękował nam za pracę i życzył błogosławionego święta – mówi o. Mariusz Kasperski OMI.

W przesłaniu do uczestników kongresu, Prowincjał Polskiej Prowincji wspomniał list, skierowany przez o. Marcello Zago OMI, Asystenta Generalnego ds. Misji, do o. Alfonsa Kupki OMI – ówczesnego Prowincjała Polskiej Prowincji, z 11 grudnia 1976 roku: „Wraz z moimi życzeniami na Boże Narodzenie, przedstawiam pewną propozycję, która może mieć duże znaczenie dla przyszłości Polskiej Prowincji oblackiej, Zgromadzenia i Kościoła. Pośród wielu próśb o misjonarzy, jakie otrzymaliśmy, postanowiliśmy odpowiedzieć na tę z Madagaskaru. W związku z tym oczekujemy zgody – wstępnej i w ramach możliwości – ze strony waszej rady.”

Odpowiedź Prowincjała polskiego była pozytywna i w 1980 r. pierwsi polscy oblaci (o. Franciszek Chrószcz, Jan Sadowski. Jan Wądołowski, Roman Krauz i Marian Lis) przybyli na Madagaskar). Zapraszający ich biskup, Jérôme Razafindrazaka, był uradowany. Ziarno zostało rzucone. Dzisiaj możemy powiedzieć, że zostało rzucone na dobrą ziemię i przyniosło plon stokrotny. Świętując czterdziestolecie Waszej Delegatury, dziękujecie dobremu Bogu za ten obfity owoc – napisał o. Paweł Zając OMI – Obchody waszego jubileuszu są okazją, aby oddać chwałę Bogu za wielkie rzeczy, jakie wam uczynił i jakie uczynił przez was. Jestem przekonany, że podczas sprawowania Eucharystii będziecie dziękować Bogu za przeróżne organizacje i osoby, które wspierają waszą misję na Madagaskarze.

W czasie Kongresu modliliśmy się rano w parafiach, gdzie posługują oblaci, w parafii świętego Eugeniusza de Mazenoda na peryferiach miasta, w kaplicy na państwowym uniwersytecie. W czwartek wieczorem mieliśmy modlitwy na miejskim cmentarzu, gdzie pochowanych jest trzech oblatów: jeden Polak i dwóch Malgaszy. Cały Kongres zakończyło nabożeństwo pokutne w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia – dodaje o. Mariusz Kasperski OMI.

Konkludując obrady kongresowe, oblaci z Madagaskaru wyrażają przekonanie, że odczuwają wielkie błogosławieństwo Opatrzności. Przez ostatnie lata nie brakuje powołań kapłańskich i zakonnych:

Ostatnie lata na pierwszy etap formacji do prenowicjatu mamy po piętnastu kandydatów. Z doświadczenia widać, że o całokształcie i jakości naszego całego oblackiego życia decyduje sposób przeżycia pierwszych pięć lat po święceniach kapłańskich lub ślubach wieczystych braci – daje przełożony Delegatury.

Rozmawiano także o trudnościach posługi oraz uniezależnieniu finansowym od dotacji zewnętrznych. W tej ostatniej kwestii podkreślono, że: „W niestabilnej sytuacji ekonomicznej Madagaskaru jest to obecnie nierealne”. Zaprezentowano publikację o. Henryka Marciniaka OMI, która podsumowuje 40-letnią historię oblackiej posługi na Madagaskarze.

W uroczystość Chrystusa Króla odbyły się centralne uroczystości związane z jubileuszem:

Obszerna relacja z uroczystości jubileuszowych zostanie opublikowana na stronie prowincjalnej.

(pg/zdj. H. Marciniak OMI)

W uroczystość Chrystusa Króla w Sanktuarium Świętej Bożej Rodzicielki w Figuil (Północny Kamerun) odbyła się uroczystość dziękczynienia za plony ziemi. Eucharystii przewodniczył o. Alojzy Chrószcz OMI. Z okazji wspomnienia św. Cecylii, patronki muzyki kościelnej, swoje święto przeżywał także miejscowy chór. Pielgrzymkę ku czci św. Elżbiety Węgierskiej kończyły wdowy, które przybyły do Figuil.

(pg)

W Kodniu nad Bugiem odbyły się uroczystości pogrzebowe, zmarłego w Siedlcach, o. Walentego Miklaszewskiego OMI. Zakonnik miał 79 lat. Praktycznie całe swoje kapłańskie życie posługiwał w duszpasterstwie.

Zobacz: [Siedlce: Odszedł do Pana śp. o. Walenty Miklaszewski OMI]

Eucharystii pogrzebowej przewodniczył biskup pomocniczy diecezji siedleckiej – Grzegorz Suchodolski. Na początku liturgii hierarcha przekazał wyrazy współczucia i łączności w modlitwie od biskupa ordynariusza. Mszę świętą za zmarłego oblata koncelebrowali współbracia na czele z prowincjałem – o. Pawłem Zającem OMI.

Zgodnie z wolą zmarłego, kazanie wygłosił o. Rafał Bytner OMI, proboszcz z Bodzanowa, który pierwsze duszpasterskie kroki stawiał przy ojcu Walentym Miklaszewskim OMI, podczas jego posługi proboszczowskiej w Laskowicach Pomorskich.

Muszę się przyznać, że nie lubię tych kapłańskich pogrzebów, zwłaszcza pogrzebów starszych kapłanów. Na tych pogrzebach już nikt nie płacze, nie uroni łzy, nie ma kogoś, kto odczuwałby tak bardzo mocno cierpienie, związane ze stratą. Dzisiaj też, ojcze Walenty, nie będziemy płakać, nie dlatego, że mamy zimne serca, ale dlatego, że jesteśmy świadomi, czym jest powołanie kapłańskie i do czego ono wiedzie. Kapłan ze swej istoty od samego początku powołany jest do tej jednej, jedynej relacji z Panem Bogiem, do wyłącznej relacji z Panem Bogiem, a ta wiąże się z samotnością. (…) Zatem samotność wpisana jest w powołanie kapłańskie i samotność jest komponentem potrzebnym do prawidłowego wzrostu. Dzisiaj przychodzimy, aby dziękować za twoje kapłaństwo – kreślił słowami teologię kapłaństwa kaznodzieja.

Jakim był człowiekiem, kapłanem – wielu wie. W codziennym życiu był to człowiek szybki, czasem zbyt szybki, ciągle biegnący gdzieś, nic nie robiący w spokoju, gdy wieszał ogłoszenia, to biegał do kościoła, herbatka przedpołudniowa trwała około siedmiu minut – wspominał zmarłego ojciec Bytner. Był gospodarny. Nawet gdy bywało ciężko w domu zakonnym, zawsze potrafił znaleźć potrzebne środki. I z jednej strony w świecie codziennym szybki, biegający, ale gdy przychodziło do Mszy świętej, do sprawowania, do celebracji, jakby mocno spowalniał. Jakby chciał podkreślić, pokazać, że to sacrum od profanum się różni, że w tym profanum można biegać, czasami nawet trzeba, ale gdy przychodzi to największe sacrum, gdy przychodzi spożywanie Pana, gdy przychodzi Eucharystia, to trzeba zwolnić – podkreślał kaznodzieja.

Czasem dziwiliśmy się ze współbraćmi, że ojciec Walenty liczył penitentów. Mówię: „Po co ojciec liczy tych ludzi?” Dla statystyk? On powiedział taką prostą rzecz – wówczas młodemu księdzu, któremu po seminarium zdawało się, że ma być na bieżąco i z teologią i z wykładami – mówił: „Liczę tych ludzi, bo za nich konkretnie się modlę. Wspieram ich w odmawianiu pokuty”. Niby takie proste, niby takie oczywiste i każdy z nas, drodzy współbracia, to wie, a jednak dla mnie to było odkrywcze, że dopełnia pokuty swoich penitentów. To nie były liczby, za każdą liczbą, cyfrą stał konkretny człowiek – dzielił się ze zgromadzonymi ojciec Rafał.

W życiu codziennym mówił dużo o godności kapłańskiej. Mówił, że o godności kapłańską trzeba dbać, że grzech niszczy godność kapłańską, że grzech poniża kapłana, ale podkreślał, że każdy kapłan ma prawo do godności i do wymagania, aby ta godność była wobec niego zachowana. Myślę, że bardzo aktualne słowa na dzisiaj – podkreślał kaznodzieja – gdy to kapłaństwo chce się poniżyć, zniszczyć, że chce się zanegować sens kapłaństwa. Jak zanegować sens czyjegoś życia? Jak zanegować pięćdziesiąt lat czyjejś ofiarnej pracy? Jednym marszem, jednym hasłem? – pytał retorycznie ojciec Bytner.

Nawiązując do osobistej historii życia zmarłego, kaznodzieja przywołał jego tęsknotę za matką. Śp. ojciec Walenty został pochowany właśnie w Kodniu, pod czułym okiem Matki Jedności.

W słowie pożegnania prowincjał dziękował za obecność biskupa Grzegorza, misjonarzy oblatów, sióstr zakonnych i wszystkich, którzy na swojej drodze doświadczyli kapłańskiej posługi zmarłego oblata. Wyraził nadzieję, że wiele wspólnot parafialnych, w których posługiwał śp. ojciec Walenty, w tych dniach otacza go szczególną pamięcią modlitewną.

Ojcze Walenty, w imieniu twoich współbraci Polskiej Prowincji dziękuję i dziękujemy ci, my wszyscy tutaj obecni, za twoje życie zakonne, posługę kapłańską, za twoją delikatność, życzliwość, za wrażliwość na drugiego człowieka, za zatroskanie o dobro, za to, że pragnąłeś służyć Kościołowi i Zgromadzeniu, ludziom – że czyniłeś to tak wiele lat, sprawując najświętsze sakramenty i też współtworząc braterskie życie wspólnotowe – mówił prowincjał.

Obrzędom ostatniego pożegnania przewodniczył Ordynariusz Polskiej Prowincji. Ojciec Walenty Miklaszewski OMI spoczął w kwaterze oblackiej kodeńskiego cmentarza.

(pg)