koordynator

Kijów: Obiad dla 250 ubogich [ZDJĘCIA]

W ukraińskiej stolicy 250 ubogich zgromadziło się dziś przy wspólnym stole. Okazją był obchodzony w Kościele powszechnym VII Światowy Dzień Ubogich. Oprócz posiłku, oblacka parafia pw. św. Mikołaja zorganizowała dla nich występ chóru „Inspirantum”. Spotkanie razem z Caritas-Spes Ukraina koordynował br. Sebastian Jankowski OMI, odpowiedzialny za „Kuchnię dla ubogich” w Kijowie.

Piece z Polskie pieką chleb na Ukrainie

Choć wydarzenie związane jest z obchodami Światowego Dnia Ubogich, to jednak Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej niosą pomoc bezdomnym i potrzebującym na co dzień. To nie tylko chleb dostarczany na ulice Kijowa, ale także ośrodki pomocy, np. w Obuchowie.

(pg/zdj. OMI Kijów)

przez koordynator

Śp. o. Marcel Dumais OMI (1936-2023)

18 listopada br. odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. o. Marcela Dumais OMI - wybitnego teologa, członka Papieskiej Komisji Biblijnej, radnego generalnego na region USA-Kanada w latach 2004 - 2010.

Urodził się 5 maja 1936 roku w Drummondville w Kanadzie Marcel był drugim z dwóch synów w kochającej rodzinie. Od najmłodszych lat czuł powołanie do bycia misjonarzem i pomagania ludziom. To pragnienie zaprowadziło go do oblatów, znanych z zaangażowania w szerzenie ewangelii wśród najbardziej opuszczonych. Droga wiary i edukacji Marcela zaprowadziła go ze szkoły podstawowej w Drummondville do seminariów Chambly i Nicolet, gdzie wyróżniał się szczególnie na studiach klasycznych.

W 1963 roku, będąc w Międzynarodowym Scholastykacie w Rzymie, uzyskał tytuł licencjata z filozofii i teologii. Po powrocie do Kanady Marcel rozpoczął długą i cenioną karierę profesora. Wykładał filozofię na Uniwersytecie w Ottawie, a później został profesorem Pisma Świętego na Uniwersytecie Świętego Pawła. Kontynuował naukę w Rzymie, uzyskując licencjat z Pisma Świętego w Papieskim Instytucie Biblijnym w 1966 r. i doktorat w Instytucie Katolickim w Paryżu w 1974 r. W tym czasie wykładał także w College of Jonquière (1967-1968). Pragnienie wiedzy i jego głęboka miłość do Pisma Świętego doprowadziły go do opanowania dziewięciu języków, współczesnych i starożytnych.

Przez całe życie Marcel opublikował wiele książek i artykułów naukowych. Dzielił się także swoją mądrością poprzez nauczanie, konferencje i rekolekcje na całym świecie. Jego zasługi zostały docenione w chwili mianowania go przez papieża Jana Pawła II członkiem Papieskiej Komisji Biblijnej.

Miłość Marcela do Zgromadzenia była widoczna poprzez jego różne odpowiedzialne stanowiska, w tym przełożonego prowincjalnego i radnego generalnego na region Kanada-USA. Nawet po przejściu na emeryturę nadal pełnił funkcję prezesa Kanadyjskiego Towarzystwa Biblijnego.

W ostatnich latach życia Marcel mieszkał w Richelieu. Odszedł do Pana 5 listopada w otoczeniu swoich braci - oblatów.

Marcel Dumais zostanie zapamiętany ze względu na jego poświęcenie, entuzjazm i głęboki wpływ na szerzenie przesłania Ewangelii. Pozostawia po sobie trwałe dziedzictwo wiary, nauki i miłości - podkreślają misjonarze oblaci z kanadyjskiej Prowincji Notre-Dame-du-Cap.

R.I.P.

(OMIWordl/tł. pg)

przez koordynator

Stolarz na końcu świata...

Jest taka szkoła na Madagaskarze, do której wyjątkowi kierowcy docierają czasem autem. Trudno ją znaleźć na mapie. Jest tam, gdzie rzeka Sandranamba wpływa do Nosivolo. Zmienia się tu świat.

Aby bardziej zrozumieć znaczenie szkoły, trzeba wpierw poznać naszą miejscowość, historię, kulturę. Marolambo jest powiatowym miasteczkiem (stolicą dystryktu) w środkowo-wschodniej części Madagaskaru, w prowincji Toamasina. Położone jest malowniczo w górach w pobliżu ujścia rzeki Sandranamby do Nosivolo. Założone zostało przez francuskich kolonizatorów. Miasto jest tak daleko od innych dużych miejscowości, że według raportu z 2010 r. w latach 1972-2006 nie było tu samochodów, nie licząc tego należącego do misji i pojedynczych śmiałków, którzy niczym kaskaderzy pokonywali drogę do miasteczka – jak opowiadają mieszkańcy. Oblaci przez lata użytkowali na tej drodze podarowanego przez wojsko austriackie używanego, starego mercedesa-unimoga, małą ciężarówkę z napędem na cztery koła. Przewozili tym autem do miasteczka pomoc i materiały na budowę misji. Ze stolicy, Antananarywy, dotarcie do miasteczka zajmuje ok. czterech-pięciu dni. Ostatni odcinek z oblackiej misji w Abinanindrano, zwłaszcza gdy spadnie deszcz, rozmiękczając pozostałości drogi, najlepiej przebyć na motocyklu lub pieszo. Innym środkiem transportu jest awionetka – cesna z protestanckiej organizacji Mission Aviation Fellowship, która co jakiś czas dowozi najpotrzebniejsze rzeczy ze stolicy. Lot trwa niewiele ponad 30 minut. Prąd czasem jest dostępny przez kilka godzin w ciągu dnia.

Krzysztof Koślik OMI: Dzień z życia misjonarza na Madagaskarze

Zasięg telefonów czasem jest, a czasem go nie ma. Można powiedzieć, że to misja trochę na końcu świata. Dodam, że agendy ONZ oceniają, że na Madagaskarze analfabetyzm wynosi 35,3%. Jednak w takich zakątkach Czerwonej Wyspy, jak nasze Marolambo, odsetek ten jest zdecydowanie większy.

Pod górkę

Jeśli chcemy pójść w stronę misji – musimy podejść pod górkę. To naturalna ochrona przed częstymi opadami i powodziami. Kilkaset metrów za nią od 2000 r. funkcjonuje Szkoła Stolarska im. Brata Antoniego Kowalczyka OMI, a nieopodal dalej szkoła szycia dla dziewcząt założona kilka lat wcześniej przez malgaskie siostry Maryi Wynagrodzicielki. Przed szkołami widzimy uczniów. Nie są najmłodsi, mają od 15 do 25 lat. Są zaangażowani i pracowici. Jest bardzo gorąco, ale widać, że z zapałem wykonują kolejne krzesła, ławki. Piją wodę. Ubrania mają robocze, porwane. Na warsztat, w którym uczniowie odbywają praktyki, zaadaptowano starą stajnię. Co roku do szkoły stolarskiej przyjmowanych jest ok. 10-15 młodych mężczyzn. Mieszkają w naszym centrum pastoralnym, znajduje się tam coś w rodzaju internatu.

Od uzdrowienia po Madagaskar [ROZMOWA] Dwie siostry bliźniaczki spędziły miesiąc na wolontariacie na Madagaskarze.

W małych pomieszczeniach stoją po dwa łóżka piętrowe, jest biurko i szafa, która bez kłopotu mieści majątek tej czwórki chłopców. Jest tu dwóch nauczycieli świeckich. Jeden to zawodowy stolarz, a drugi w połowie stolarz, a w połowie ogrodnik. Chłopcy uczą się tu teorii i praktyki. Zajęcia zaczynają od bardzo prostych rzeczy: od cięcia drewna i wiercenia otworów. Potem uczą się przygotowywać szkielet do budowy prostego domu. Gdy poznają wszystkie podstawowe rzeczy, rozpoczynają już prawdziwie stolarskie prace przy meblach. Robią taborety, krzesła, łóżka, stoły, fotele, a także inne meble na zamówienie prywatnych odbiorców. Nasze meble cieszą się zainteresowaniem, magazyny są puste.

Madagaskar: Skończyli szkołę stolarską dzięki pomocy Polaków

Chłopcy uczeni są nie tylko stolarstwa. Przez okno widzimy salę wykładową. Mają również lekcje katechizmu i savoir vivre’u: jak się zachowywać stosownie do ich wieku i również wtedy, gdy będą już dorośli. Jest też nauka pisania i czytania dla tych, którzy nie mają jeszcze opanowanych tych umiejętności – tego wszystkiego uczą misjonarze. Uczy się ich też tu ogrodnictwa. Pokazują z dumą swoje poletka i uprawiają warzywa, które potem jedzą. Założono też ryżowisko na wodzie, gdyż takie uprawy są o wiele wydajniejsze. Chłopcy znają tylko tradycyjną uprawę na stokach gór, gdzie kiedyś rosły lasy. Po ukończeniu szkoły uczniowie otrzymują dyplom i trochę narzędzi: młotek, dłuta, piłę, metr i dwa strugi. Absolwenci sami zaczynają robić krzesła i stoły na własny użytek, ale również na sprzedaż, co daje im możliwość zarabiania na życie rodziny.

Jedna z wielu historii

Podchodzę do jednego z uczniów. – Mam na imię Ricardo, a nazywam się Rajaonarivelo Sitrakiniaina, mam siedemnaście lat – przedstawia się. – Mieszkam w małej wiosce na zachód od Marolambo, jest w buszu, nazywa się Ambodivoangy. – Moja rodzina ma pochodzenie chłopskie. Mama zajmuje się domem, tylko ona się mną opiekuje. Ojca nie pamiętam. Mam dwóch siedmioletnich braci bliźniaków – kontynuuje swoją opowieść Ricardo. W wieku siedmiu lat poszedł do państwowej szkoły podstawowej. Pod koniec piątej klasy zdał egzamin końcowy. Gdy miał 13 lat – ukończył koledż [odpowiednik naszego dawnego gimnazjum – od red.] i zdał małą maturę. Jak w przypadku wielu dzieci, okazało się, że po dwóch latach liceum musi przerwać naukę – jego mamy nie było stać na opłacenie mu nauki. – Rodzina nie była mi w stanie pomóc i musiałem wyjechać ze szkoły – mówi z żalem. – Znalazłem jednak inną szkołę – szkołę stolarską w Marolambo. Mam nadzieję, że dzięki niej mnie i moją rodzinę czeka lepsza przyszłość – podsumowuje. Tu edukacja nie przypomina edukacji ogólnej. To są dwie różne szkoły. Uczniowie uczą się tu teorii i praktyki, na wysokim poziomie. – Lubię swoją branżę stolarską i myślę, że po dwóch latach szkolenia będę miał prawdziwą pracę, dzięki czemu pomogę moim braciom i mamie, a w niedalekiej przyszłości założę też swoją rodzinę. Mam świadomość, że jestem tu dzięki pomocy ludzi z Polski. Uczę się w ośrodku wielu przedmiotów: technologii drewna, organizacji i bezpieczeństwa, historii mebli, dobrych manier, technik produkcji mebli, norm i wymiarowania, wymagań jakościowych… Ale ważny jest też dla mnie katechizm i nauka religii.

Madagaskar: Ogrom strat po pożarze w oblackiej misji [ZDJĘCIA] Miejscowa społeczność straciła jedno ze źródeł utrzymania.

Zmieniając świat

Idziemy do pokoju nauczycielskiego. Nauczyciel stolarki mówi o celach szkoły. Wymienia naukę zawodu, redukcję poziomu bezrobocia i ubóstwa w regionie, rozwój osobisty uczniów, w tym naukę czytania i pisania, poznawanie dobrych manier.

Chłopcy po powrocie do wiosek w buszu zapewniają przyszłość rodzinom, z których wyszli, a także zakładają nowe. Zdarzają się śluby z dziewczętami ze szkoły nieopodal – oczywiście, że młodzi ze sobą randkują. Te młode rodziny szybko stają się liderami w swoich społecznościach w buszu i odpowiadają za rosnący tam Kościół. Pokazują, że można zmienić swoje życie – mówi wyraźnie przejęty nauczyciel.

Na Madagaskarze zawód nauczyciela to prestiż, ale i misja. Nauczyciele mają świadomość, że zmieniają świat. Może nie ten wielki, ale ten mały – wokół siebie. To ważne, bo zmieniając świat wokoło, zmienia się jednocześnie ten wielki. Szkoła ma ogromne znaczenie w rozwoju naszego regionu, a ponadto wspiera młodych mężczyzn w zdobywaniu konkretnej umiejętności.

Madagaskar: Dzięki pomocy z Polski szkoła rozrasta się. Od bieżącego roku szkolnego zostanie poszerzona o college.

Znów spotykam Ricarda. – Najbardziej uroczystym i niezapomnianym dniem w moim życiu będzie dzień wręczenia certyfikatu na zakończenie szkoły – mówi. Teraz przebiera się w strój sportowy, aby pograć w piłkę. Przed uczniami wolny wieczór. W tym regionie jest wielu młodych ludzi podobnych do niego – żyjących w ubogich, często rozbitych rodzinach, którym brakuje środków na naukę dzieci. Żyjących w społeczeństwie doświadczającym różnych problemów – braku prądu, zasięgu telefonii, zdrowej wody czy lekarstw. To ich codzienność: brak jedzenia, brak miejsca do spania, brak nadziei. Ta szkoła, położona w ujściu rzeki Sandranamby do Nosivolo, położona gdzieś na końcu świata – zmienia przynajmniej rzeczywistość uczących się w niej chłopaków.

Tekst pochodzi z oblackiego czasopisma "Misyjne Drogi" - WIĘCEJ

przez koordynator

Kamerun: Spotkanie polskich misjonarzy w Atok

Ojciec Alojzy Chrószcz OMI, misjonarz w Kamerunie, wrócił właśnie ze spotkania polskich misjonarzy pracujących w tym kraju. Okazją było polskie Święto Niepodległości. Polscy misjonarze i misjonarki spotkali się w Atok w południowym Kamerunie. Rok rocznie jest to okazja nie tylko do świętowania, ale także do dzielenia się doświadczeniem i spotkania. Misjonarzom i misjonarkom towarzyszyła Mirosława Etoga – Konsul Honorowy RP z Jaunde.

Ojciec Alojzy z Ngaoundéré na północy do Atok miałby do pokonania blisko 700 km. Ale byłoby to zbyt proste…

Logistyka…

Taka wyprawa to cała logistyka. Nie jedzie się tylko na spotkanie, po drodze załatwia się wiele innych spraw. Pierwszym punktem na trasie polskiego misjonarza oblata było Tibati, gdzie miało miejsce spotkanie Caritasu. W trakcie nocnej podróży z sześcioma towarzyszami podróży i bagażami na pickupie doszło do awarii. Drogi w Kamerunie w większości są w słabym stanie technicznym. Uiszczanie opłat drogowych wcale nie gwarantuje, że bezpiecznie dotrzemy do celu. 40 km od celu podróży samochód misjonarza nie nadawał się do dalszej eksploatacji. Wyboje, dziury i kamienie zrobiły swoje… Z pomocą przyszedł ekonom diecezji z grupą świeckich pomocników. Dzięki temu ojciec Alojzy ze swoją grupą podróżnych po północy dotarli do miasta, a auto trafiło do warsztatu.

Kierunek Jaunde – do odebrania paczka z Polski

Po spotkaniu polskich misjonarzy z okazji 11 listopada, ojciec Alojzy rusza w drogę do stolicy. Dotarł tam kontener z pomocą humanitarną od Redemptoris Missio z Poznania. Misjonarza czeka jeszcze załadunek paczek i powrót do Ngaoundéré. Tym razem trasa wynosi blisko 850 kilometrów – wije się wzdłuż granicy z Republiką Środkowoafrykańską. Oczywiście, zawsze można wybrać drogę N15 – to prawie 200 km krócej, ale… misjonarz zdecydował, że nie zamierza tym razem nocą błąkać się po bezdrożach, szukając kolejnego warsztatu, który wymieni felgi…

Spotkanie polskich misjonarzy… Po drodze wiele spraw do załatwienia… Wyprawa ponad 2000 km po kameruńskich drogach. Na szczęście ojciec Alojzy Chrószcz OMI bezpiecznie dotarł do swojej wspólnoty zakonnej w Ngaoundéré, gdzie posługuje w oblackim nowicjacie i jest kapelanem w miejscowym więzieniu.

(pg/zdj. A. Chrószcz OMI)

przez koordynator