koordynator

Paweł Wyszkowski OMI: Papież nieustannie pamięta o Ukrainie

Posługujący na co dzień w stolicy Ukrainy o. Paweł Wyszkowski bierze aktualnie udział w odbywającej się w Rzymie kapitule swojego zgromadzenia, oblatów Maryi Niepokalanej.

Podczas audiencji u papieża miał okazję raz jeszcze zaprosić Franciszka do Kijowa. W rozmowie z Radiem Watykańskim nawiązał także do słów papieża, które w niedzielne południe obiegły cały świat.

Papież powiedział, że to wielka szkoda, iż uczymy się mapy Ukrainy poprzez takie miasta jak Bucza, Irpień, Donieck i Mariupol, bo faktycznie wcześniej mało kto znał te miejsca, i pewnie nawet nie wszyscy wiedzieli, gdzie leży Ukraina, co to jest Ukraina. To mnie bardzo dotknęło. Tak naprawdę w każdej audiencji papieskiej pojawia się zachęta do modlitwy o pokój i za umęczoną Ukrainę, podobnie podczas modlitwy Anioł Pański. Franciszek zawsze zachęca do modlitwy i wzywa do niej cały Kościół, już nie raz zalecał podjęcie postu w intencji pokoju. Zostały zaanektowane cztery kolejne regiony Ukrainy. Rosja zaczyna grozić bronią jądrową. Pierwszy raz od 1948 roku ktoś wobec całego świata grozi taką tragedią, więc być może dlatego Papież odszedł od zwyczajnego rytmu i całe przemówienie poświęcił Ukrainie i zachęcie do pokoju. Franciszek bardzo pragnie, aby nastał pokój, dlatego że każdego dnia ginie wiele niewinnych osób i jest coraz więcej kalek – podkreślił o. Wyszkowski.

(KAI)

przez koordynator

Uformowała się nowa rada generalna

Obradująca w Nemi Kapituła Generalna wybrała radę generalną. Po kapitule to najwyższa władza w Zgromadzeniu.

Superior generalny i rada powołani przez kapitułę do służenia władzą wypełniają swoje zadania w duchu kolegialności. Czuwają przede wszystkim nad zapewnieniem wierności Zgromadzenia apostolskiemu zapałowi, jaki mu przekazał Założyciel pod natchnieniem Ducha Świętego.

Zobowiązani do sprawowania władzy na szczeblu całego Zgromadzenia oraz otwarci na potrzeby Kościoła i świata, mają za zadanie określać sprawy istotne i pomagać w lepszym rozpoznawaniu wspólnych celów, doglądają rozwoju i podziału dochodów, popierają wymianę doświadczeń i informacji oraz zachęcają do współdziałania (K 131).

Do zarządu centralnego należą jeszcze urzędnicy generalni i służby generalne. Te stanowiska obsadza jednak już ukonstytuowana dziś rada generalna.

(pg)

przez koordynator

Historyczna misja parafialna na Białorusi

W parafii pw. św. Józefa w Brześciu na Białorusi odbyła się misja parafialna, którą głosili misjonarze oblaci z Szumilina koło Witebska: o. Andrzej Juchniewicz OMI oraz o. Pavel Lemekh OMI. Głoszenie misji parafialnych i rekolekcji to fundamentalne zadanie oblatów wypływające z charyzmatu św. Eugeniusza. Na Białorusi ten rodzaj przepowiadania wciąż jest zapomniany.

Zobacz: Oblackie misje parafialne

To był dobry czas działania Bożej łaski. Przed rozpoczęciem misji wielu parafian na różne sposoby zaangażowało się w jej przygotowanie. Przez cały rok wierni modlili się w intencji misji, a młodzież dostarczyła do skrzynek pocztowych parafian z kartoteki parafialnej zaproszenia i plan misji. Przez osiem dni wierni słuchali słowa Bożego i gorliwie uczestniczyli w misyjnych nabożeństwach. Wielu skorzystało z sakramentu pokuty i pojednania. Na zakończenie Misji Świętej na białoruskiej ziemi został postawiony jeszcze jeden krzyż. Parafianie z wielką pobożnością i wzruszeniem modlili się pod nim w dniu zakończenia Misji Świętej. Pod krzyżem złożyli wyznanie wiary. Ufamy, że ten święty czas wyda dobre owoce w życiu parafii – relacjonuje ojcec Lemekh.

(pg/zdj. P. Lemekh OMI)

przez koordynator

Wojciech Popielewski OMI: "Ciągle jesteśmy Kościołowi potrzebni"

Pierwszym słowem naszej "Księgi Życia", jakimi są dla nas Konstytucje i Reguły, jest słowo "Kościół" - przypomniał przed laty w głoszonych dla Polskiej Prowincji Rekolekcjach o. Ryszard Szmydki. I mówił, jakie są tego konsekwencje dla naszego życia: miłość do Kościoła jest i musi pozostać w samym sercu naszego charyzmatu.

"Kochać Kościół, to kochać go w jego osobach i instytucjach" - mówił z kolei Jan Paweł II, uświadamiając nam, że miłość do Kościoła przekłada się na praktykę życia, jest konkretna i wiąże się z naszą relacją do osób odpowiedzialnych za Kościół i jego struktury. Spotkanie z papieżem jest wyrazem takiej "praktycznej i konkretnej" miłości do Kościoła. Temu był poświęcony dzisiejszy dzień, ale po kolei…

Rozpoczęliśmy naszą dzisiejszą aktywność od Mszy św. sprawowanej w grupach językowych o godz. 7.00. O 8.30 przewidziany był wyjazd do Watykanu. Kierowcy dwóch autobusów przyjechali z włoską punktualnością i wyruszyliśmy o godz. 8.50. Mimo że Nemi nie jest, jak nieraz już pisałem, zbytnio oddalone od Rzymu, droga w poniedziałkowym włoskim korku zajęła nam dokładnie dwie godziny. Wysiedliśmy z autobusów niedaleko Muzeów Watykańskich o godz. 10.50. Udaliśmy się natychmiast pod wskazane miejsce kontroli i weszliśmy do Papieskiego Pałacu. Byliśmy w Sali Klementyńskiej, przewidzianej na miejsce audiencji o godz. 11.30, a na godz. 12.00 miał przyjść papież. I tak się stało. Byliśmy tylko my – kapitulanci, personel pomocniczy i niektórzy oblaci z Domu Generalnego. Papież wszedł o własnych siłach, jakkolwiek widać, że ledwo chodzi. Przywitany brawami, usiadł i zaraz został przywitany przez nowego Ojca Generała, ubranego w sutannę i Krzyż Założyciela. Ojciec Generał przemówił krótko, przedstawiając naszą rodzinę zakonną, jako synów gorliwego misjonarza – Eugeniusza i mówił zwięźle o naszej Kapitule – jej temacie i znaczeniu. Ma ona prowadzić ostatecznie – powiedział – "do nawrócenia, które nam pomoże ewangelizować ubogich i z ubogimi". Wspomniał również, że wśród naszych źródeł, do jakich odwołujemy się w pracach Kapituły, jest obfite nauczanie papieża, poczynając od "Evangelii gaudium", a na "Fratelli tutti" kończąc. Po tym krótkim wygłoszonym po hiszpańsku przemówieniu, podszedł do papieża, po czym poprosił ustępującego Generała o podejście i przez chwilę byliśmy świadkami radosnego dialogu i serdeczności miedzy nimi.

Papież, w swoim wygłoszonym po włosku słowie, zwrócił się najpierw do nowego Generała, dziękując mu za powitanie, a potem przerwał odczytywanie przemówienia, spojrzał z nad kartki na niego i z uśmiechem powiedział: "Biedactwo…" wywołując salwę śmiechu. Tym samym w żartobliwy sposób przypomniał, że posługa Przełożonego nie jest nigdy prosta, o czym sam się przekonywał jako Prowincjał Jezuitów…

Przeczytaj pełne przemówienie Ojca Świętego

Przemówienie papieża pewnie będzie dostępne w całości i wiele razy cytowane. Niemniej, ponieważ robiłem swoje notatki, pozwolę sobie streścić to, co do mnie doszło. Papież zaczął od słowa "ewangelizacja", które jest kluczowe w dzisiejszym świecie dla Kościoła i dla nas – którzy Kościołowi służymy. Jako synowie Eugeniusza żyjemy w świecie, który cierpi i ludzie potrzebują naszej ewangelicznej obecności. Tylko Ewangelia może być odpowiedzią na wszelkie choroby i niedomagania dzisiejszego świata. Odniósł się również do tematu kapituły, który jest w wielkiej syntonii z tematem zbliżającego się Roku Jubileuszowego: "Pielgrzymi nadziei w komunii". Oblaci jako "pielgrzymi" mają "iść razem z ubogimi". Tak szedł przez życie Eugeniusz, przypomniał papież. Wszyscy jako pielgrzymi idziemy z Jezusem. "W komunii" – mamy kochać Kościół jak matkę, tak jak tego dla nas pragnął Założyciel. I zaznaczył, iż oblaci oddają wielką służbę Kościołowi. Mamy to dalej robić, ale "razem z ludem", jaki ewangelizujemy i w wierności charyzmatowi, który otrzymaliśmy. To, czego nauczył nas Założyciel: patrzenia na świat oczyma Jezusa jest "sposobem", w jaki mamy pełnić naszą misję. "Nadzieja" – temat tak ważny w obliczu nieszczęść jakie nadzieję odbierają. Mamy dawać i przywracać nadzieję ubogim i uczyć się jej od nich. Musimy ro robić razem, być promotorami jedności, komunii i zacząć jej budowanie od naszych wspólnot; widzieć w każdym bliźniego i być mu bliskim. Papież wspomniał również, że wie, iż zajmujemy się między innymi, także tematem, który jest mu szczególnie drogi: szacunkiem do Ziemi jako naszego wspólnego domu. Zachęcił nas, byśmy szli w tym kierunku i na końcu zachęcił także, byśmy wracali zawsze do korzeni, do pierwszej miłości, która nas skierowała na drogę powołania. Charyzmat Założyciela ma być dla nas punktem wyjścia: "miłość między nami i gorliwość w pracy ewangelizacyjnej". Cały świat, mówił, jest "polem misyjnym". I my, Oblaci, mamy "model pracy", jaki przekazał nam Założyciel. Wspomniał także o rocznicy "uśmiechu Maryi", który dla Założyciela był momentem szczególnej łaski w godzinie próby. Maryja ma być, mówił papież, "towarzyszką naszego pielgrzymowania". Ona szła "z pośpiechem", aby służyć. I my mamy robić podobnie. Ona jest wzorem dla naszego życia i misji. Papież zakończył swoje słowo życzeniami dobrych konkluzji Kapituły i wszystkich pobłogosławił.

Wszystkim dano możliwość podejścia do niego; każdemu podał rękę, spojrzał w oczy, wysłuchał kilku słów indywidualnych pozdrowień, dał różaniec… Jedno tylko zastrzeżenie zostało nam podane przed spotkaniem: nie mamy klękać, podchodząc do papieża, ale pozostać w postawie stojącej, co też uczynił każdy z nas, szanując wolę papieża.

Wspólne zdjęcie z papieżem zakończyło nasze 30-minutowe spotkanie. Zaśpiewaliśmy "Salve Regina" i powoli wyszliśmy z Sali Klementyńskiej.

Aż do godz. 17.30 pozostawiono nam czas wolny na zwiedzanie, obiad, kupno pamiątek, itd… Autobusy przyjechały punktualnie i odjechaliśmy o 17.30. Dotarliśmy do Nemi na godz. 19.20.

Na głębsze analizy tego ważnego spotkania będzie jeszcze czas. To, co napisałem, to jedynie krótkie streszczenie przesłania papieża. Co mnie w nim szczególnie uderzyło, to wielka potrzeba takiego "modelu" ewangelizacji, jaki zostawił nam Założyciel: na wzór Maryi, w jedności z Kościołem, w bliskości z ludźmi. Nic się nie zdezaktualizowało. Ciągle jesteśmy Kościołowi potrzebni. Wszyscy byli bardzo zadowoleni z tego dnia: wspólny wyjazd, rozmowy po drodze, spotkanie z papieżem, kilka godzin spędzonych w ciągle bardzo gorącym Rzymie, spaghetti na obiad… itd. Ubraliśmy się na spotkanie z papieżem godnie, dostojnie i to też był ważny element tej wizyty: poszli do papieża zakonnicy, którzy "nie gęsi i swój strój mają…"

Wracamy do pracy w auli i w grupach. Zostało 10 roboczych dni do zamknięcia Kapituły.

I tak upłynął wieczór i poranek dzień dwudziesty pierwszy…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Maryja Niepokalana!

przez koordynator

Pełne przemówienia Ojca Świętego do Kapituły Generalnej

Przemówienie papieża Franciszka do uczestników Kapituły Generalnej

Rzym, 3 października 2022

(tłumaczenie robocze)

Drodzy Bracia, dzień dobry i witam!

Cieszę się, że mogę się z wami spotkać przy okazji waszej Kapituły Generalnej. Dziękuję przełożonemu generalnemu - biedakowi, zabranemu z pustyni i przywiezionemu tu, do Rzymu! - za jego wprowadzenie, a jemu i nowej Radzie życzę spokojnej i owocnej pracy. Dziękujemy też Przełożonemu i Radnym, którzy zakończyli swoją służbę.

Jesteście Rodziną Zakonną oddaną ewangelizacji i zgromadziliście się, aby wspólnie rozeznać przyszłość waszej misji w Kościele i w świecie. Wybraliście dla tej Kapituły temat wymagający, bardzo podobny do tego, który został wybrany na kolejny Jubileusz Kościoła: "Pielgrzymi nadziei w komunii". Jest to temat, który podsumowuje waszą tożsamość na drogach świata, do którego, jako uczniowie Jezusa i naśladowcy waszego założyciela św. Eugeniusza de Mazenoda, jesteście powołani, aby nieść Ewangelię nadziei, radości i pokoju. To świat, który choć wydaje się, że osiągnął cele, które wydawały się nieosiągalne, wciąż jest niewolnikiem egoizmu, pełnym sprzeczności i podziałów. Krzyk ziemi i płacz ubogich, wojny i konflikty, które przelewają krew w historii ludzkości, niepokojąca sytuacja milionów migrantów i uchodźców, gospodarka, która sprawia, że bogaci stają się coraz bogatsi, a biedni coraz biedniejsi, to niektóre aspekty scenariusza, w którym tylko Ewangelia może podtrzymywać płonące światło nadziei.

Zdecydowaliście się być pielgrzymami, aby odkryć na nowo i przeżywać swój stan jako wędrowcy w tym świecie, obok mężczyzn i kobiet, ubogich i najmniejszych na ziemi, do których Pan was posyła, abyście głosili Jego Królestwo. Wasz Założyciel był również wędrowcem, u początków Waszej Rodziny zakonnej, kiedy to wraz z pierwszymi towarzyszami wędrował po wioskach rodzinnej Prowansji, głosząc misje ludowe i przywracając do wiary ubogich, którzy się od niej odwrócili i których opuścili nawet duszpasterze Kościoła. To dramat, gdy duszpasterze Kościoła porzucają ubogich.

Pielgrzymi i wędrowcy, zawsze gotowi do drogi, jak Jezus ze swoimi uczniami w Ewangelii. Jako zgromadzenie misyjne służycie Kościołowi w 70 krajach świata. Temu Kościołowi, który Założyciel nauczył was kochać jak matkę, ofiarujecie swój misyjny zapał i swoje życie, uczestnicząc w jego exodusie na peryferie umiłowanego przez Boga świata i żyjąc charyzmatem, który prowadzi was ku najdalszym, najuboższym, tym, do których nikt nie dociera. Idąc tą drogą z miłością i wiernością, wy, drodzy bracia, oddajecie Kościołowi wielką przysługę.

Usłyszeliście wezwanie do ponownego odkrycia waszej tożsamości jako kapłanów i braci połączonych więzami konsekracji zakonnej. Pielgrzymi nadziei, idziecie ze świętym ludem Bożym, żyjąc wiernie swoim powołaniem misyjnym, wraz ze świeckimi i młodymi, którzy dzielą w Kościele charyzmat waszego świętego Założyciela i którzy pragną aktywnie uczestniczyć w waszej misji. Święty Eugeniusz nauczył was patrzeć na świat oczami ukrzyżowanego Zbawiciela, ten świat, dla którego zbawienia Chrystus umarł na krzyżu.

Już jedną z poprzednich Kapituł Generalnych poświęciliście tematowi nadziei, kiedy to poczuliście szczególne wezwanie, by być świadkami tej cnoty w świecie, który zdaje się ją tracić i gdzie indziej szuka źródła swego szczęścia. Być misjonarzami nadziei oznacza umiejętność odczytywania znaków jej ukrytej obecności w codziennym życiu ludzi. Uczcie się rozpoznawać nadzieję wśród ubogich, do których jesteście posłani, którzy często potrafią ją odnaleźć pośród najtrudniejszych sytuacji. Pozwólcie się ewangelizować ubogim, których ewangelizujecie: oni uczą was drogi nadziei, dla Kościoła i dla świata.

Co więcej, chcecie być świadkami nadziei w komunii. Komunia jest dziś wyzwaniem, od którego może zależeć przyszłość świata, Kościoła i życia konsekrowanego. Aby być misjonarzami komunii, musimy najpierw żyć nią wśród nas samych, w naszych wspólnotach i w naszych relacjach między sobą, a następnie pielęgnować ją ze wszystkimi bez wyjątku. Podczas Kapituły często nawiązywaliście do eklezjalnej drogi tego czasu, która odkrywa na nowo piękno i znaczenie "chodzenia razem". Zachęcam was, abyście byli promotorami komunii poprzez przejawy solidarności, bliskości, synodalności i braterstwa ze wszystkimi. Niech Dobry Samarytanin z Ewangelii będzie dla was przykładem i zachętą, byście czynili się bliźnimi każdego człowieka, z taką miłością i czułością, jaka skłoniła go do zaopiekowania się okradzionym i zranionym człowiekiem (por. Łk 10,29-37). Uczynić siebie bliźnim to codzienna praca, bo egoizm cię wciąga, ciągnie w dół, uczynić siebie bliźnim to wyjść.

Podczas tej Kapituły często przywoływaliście swoje zaangażowanie w nasz wspólny dom, próbując przełożyć je na konkretne decyzje i działania. Zachęcam do dalszej pracy w tym kierunku. Nasza matka ziemia odżywia nas, nie żądając niczego w zamian; do nas należy zrozumienie, że nie może tego kontynuować, jeśli my również nie będziemy o nią dbać. To wszystko są aspekty tego nawrócenia, do którego Pan nas nieustannie wzywa. Powrót do wspólnego Ojca, powrót do źródła, powrót do pierwszej miłości, która skłoniła cię do pozostawienia wszystkiego, aby pójść za Jezusem: to jest dusza konsekracji i misji!

Niech wasz Założyciel, charyzmat, który wam przekazał, i jego wizja misyjna będą i pozostaną punktami odniesienia dla waszego życia i pracy; abyście pozostali zakorzenieni w waszym powołaniu misyjnym, przede wszystkim żyjąc testamentem Założyciela, we wzajemnej miłości między sobą i w gorliwości o zbawienie dusz. To jest serce waszej misji i tajemnica waszego życia, i do tego Kościół wciąż was potrzebuje. Na ogromnym polu misji, jakim jest cały świat, niech Jezus będzie zawsze waszym wzorem, tak jak był nim dla św. Eugeniusza. On na przeciw ukrzyżowanego Zbawiciela postanowił pewnego dnia ofiarować swoje życie, aby wszyscy, a zwłaszcza ubodzy, mogli doświadczyć tej samej miłości Boga, która sprowadziła go z powrotem na drogę wiary.

W tym roku obchodziliście wspomnienie szczególnej łaski, jaką otrzymał św. Eugeniusz przed dwoma wiekami przed figurą Matki Bożej Niepokalanej w kościele misyjnym w Aix-en-Provence. W ten sposób ponawia się w was zaproszenie do wzięcia Maryi za towarzyszkę podróży, aby zawsze towarzyszyła wam w waszym pielgrzymowaniu. Maryja pielgrzymująca, Maryja w drodze, Maryja, która wstała w pośpiechu, aby iść i służyć. Po wypowiedzeniu swojego "tak" Bogu przez archanioła Gabriela, wyruszyła w pośpiechu do swojej kuzynki Elżbiety, aby podzielić się darem i oddać się do jej dyspozycji. Niech Maryja będzie dla was przykładem także w tym, dla waszego życia i dla waszej misji.

Drodzy Bracia, życzę Wam dobrego zakończenia Kapituły i towarzyszę Wam moją modlitwą. Z serca błogosławię wam i wszystkim waszym braciom, zwłaszcza chorym i słabym oraz tym, którzy w tym czasie przeżywają trudności. Was też proszę o modlitwę za mnie. Dziękuję!

(press.vatican.va)

przez koordynator