koordynator

W święto niepodległości w obrzańskim klasztorze rozpoczęło się 35. spotkanie młodzieży związanej z oblackim duszpasterstwem „Niniwa”. Do Wyższego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów MN przyjechało ponad 100 młodych ludzi. Uczestników przywitał o. Tomasz Maniura OMI – Prowincjalny Duszpasterz Młodzieży. Następnie konferencję o filarach oblackiego duszpasterstwa wygłosił o. Patryk Osadnik OMI – asystent w Sekretariacie Powołań. Pierwszemu spotkaniu towarzyszyła duża dawka emocji, śpiewu i tańca.

W piątek Mszy świętej dla uczestników przewodniczył prowincjał Polskiej Prowincji – o. Paweł Zając OMI. Młodzież miała okazję wysłuchać konferencji na temat znaczenia snu oraz wewnętrznej walki biblijnego Jonasza – wygłosił ją o. Łukasz Krauze OMI – prefekt studiów obrzańskiego scholastykatu.

(pg/zdj. niniwa.pl)

12 listopada przypada w Zgromadzeniu liturgiczna rocznica poświęcenia kaplicy w domu generalnym w Rzymie oraz wszystkich naszych kaplic i oratoriów. Faktycznie, kaplica w Rzymie została konsekrowana 10 listopada 1950 roku przez abp. Luigiego Traglia – wikariusza biskupa Rzymu. Umieszczono w niej srebrny relikwiarz zawierający relikwie: św. Stefana I – papieża i męczennika, św. Pankracego – męczennika, a także świętych wyznawców: Karola Boromeusza i Alfonsa Liguoriego. Modlitwę przed zamkniętymi jeszcze drzwiami w kaplicy domu generalnego poprzedziła uroczysta procesja z relikwiami, która odbyła się w ogrodach oblackiego domu zakonnego.

Pierwszą Mszę świętą odprawił bp Tomasz Cooray OMI z Colombo, dokonał także konsekracji ołtarza. Jako wyraz łączności domu generalnego z pierwszym klasztorem Zgromadzenia, na ścianie kaplicy wmurowano kamień z Kościoła Misji w Aix, który do Rzymu przywiózł o. Kajetan Drago OMI – pierwszy superior domu przy via Aurelia.

(pg/Postulatio OMI/zdj. archiwum domu generalnego/Postulatio OMI)

Obchody V Światowego Dnia Ubogich w Katowicach rozpoczęły się od Eucharystii sprawowanej w oblackiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa na Koszutce. Modlitwie przewodniczył prowincjał polskich oblatów – o. Paweł Zając OMI. Na początku liturgii zebranych w kościele powitał przełożony miejscowej wspólnoty zakonnej – o. Waldemar Janecki OMI.

Ufamy, że to szczególne wydarzenie przy ołtarzu Jezusa Chrystusa, jak pragnie też Ojciec Święty Franciszek, wzmocni w nas świadomość, iż ubodzy są narzędziem naszego zbawienia – mówił superior oblackiej wspólnoty na Koszutce.

Kiedy Jezus stawia przed oczy uczniów tę prawdę, że ubogich zawsze będą mieli wokół siebie, to to wpisuje się w doświadczenie całej ludzkości, także nasze doświadczenie – mówił w kazaniu prowincjał polskich oblatów – Minęło wiele wieków od tych słów Jezusa, w wielu częściach świata osiągnięto wysoki poziom opieki społecznej, a jednak nieustannie są rzesze ludzi, którzy bardzo konkretnie, bardzo namacalnie przeżywają swoje ubóstwo. I wydaje się, że nie sposób osiągnąć tutaj pełen sukces, nieraz w trosce o ludzi ubogich, z całą naszą wrażliwością serca, możemy mieć wrażenie, że mimo wszystko gdzieś zatrzymujemy się w połowie drogi. Może wiele już ofiarowaliśmy, czy staraliśmy się ofiarować z siebie, a jednak ciągle tak daleka droga do pokonania.

[Jezus] zaprasza nas do dwóch rzeczy. Abyśmy się nie zniechęcali naszą niewystarczalnością i nieustannie podejmowali drogę w kierunku drugiego człowieka, w takiej czy innej formie ubóstwa go dostrzegając. Bo w tym wszystkim tak na prawdę chodzi o wrażliwość serca, aby być na siebie wrażliwymi, nie mieć taniej pociechy, że oto ja komuś coś daję, ale dostrzec to, że ja też potrzebuję otrzymać, potrzebuję być obdarowanym. I w tym wymiarze wszyscy jesteśmy jednością, nie ma mniej lub bardziej ubogich. (…) Także zaprasza nas, abyśmy się nie zniechęcali w tej drodze do Niego, bo wie, że pełnym spełnieniem pragnień naszego serca będzie spotkanie Jego samego, Jezusa Chrystusa, w Jego słowie, w Eucharystii, w Nim samym.

W momencie, kiedy staje nad nami Pan Bóg, kiedy my sami stajemy wobec Boga jako Jego dzieci, myślę, że przestajemy myśleć w kategoriach: kto jest lub kto nie jest ubogi. Wtedy właśnie rodzi się ten cud budowy wzajemnych relacji, które nas wszystkich ubogacają. To jest ta zachęta, także z dzisiejszego słowa Bożego, które w pierwszym czytaniu zwłaszcza tak mocno nas wzywa do tego, abyśmy szukali poznania Boga. Kiedy będzie w nas to poznanie Boga, to jest to kolejna szansa, aby dostrzec w Nim kochającego ojca, a wówczas tak wiele tych spraw ziemskich się zrelatywizuje, przestanie być dla nas ciężarem. Jezus tym bardziej przypomina w Ewangelii o tym, że na ten świat przyjdzie kres, a z perspektywy tego kresu wiele rzeczy się znowu zrelatywizuje: kto był bogaty, kto był biedny. Ostatecznie najważniejsze okaże się znowu po raz kolejny to, jakie z tego świata wynosimy do nieba serce.

Posłuchaj całego kazania o. Pawła Zająca OMI:

Jedną z inicjatyw, jaką oblacka parafia na Koszutce chciała włączyć się w obchody papieskiego Dnia Ubogich, jest uruchomienie Lodówki Miłosierdzia, która stanęła przy wejściu do biura parafialnego.

Po Mszy świętej uczestnicy mogli wysłuchać świadectwa aktora – Lecha Dyblika

(pg)

W święto niepodległości oblaccy klerycy z Obry zagościli we Wrocławiu. Uczestniczyli w wydarzeniu „Dzień niepodległości dniem równości”, jednym z organizatorów był o. Robert Żukowski OMI, kapelan więzienny. Na boisku spotkali się przedstawiciele zawodów wysokiego zaufania społecznego oraz osoby zagrożone wykluczeniem. Ideą wydarzenia było podkreślenie równych szans w życiu codziennym. Rywalizacja sportowa miała również za zadanie zmniejszenie podziałów i różnic społecznych. Drużyny, obok scholastyków oblackich, wystawili m.in.: Straż Pożarna, Monar, mistrzowie Polski osób bezdomnych, byli osadzeni, górnicy czy Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta.

(pg/zdj. D. Majcherczak OMI)

Dla Inuitów ważne jest to, że jako misjonarze nie przyjeżdżamy po to, żeby zrobić swoje i wyjechać, tylko jesteśmy po to, aby z nimi żyć. To pierwszy element budowania w ich oczach wiarygodności – mówi o. Daniel Szwarc OMI.

Misjonarze oblaci zaczęli pracę w Kanadzie wśród Inuitów już w 1841 r. Ewangelizowali na terenach arktycznych. Kiedy okazało się, że dotarli do ostatniej wioski na północy (od mieszkańców dowiedzieli się, że dalej nikt już nie mieszka) poinformowali papieża, że Ewangelia dotarła na krańce ziemi. Kilkadziesiąt lat później Pius XI nazwał oblatów, także w nawiązaniu do ich arktycznej posługi,, specjalistami od misji trudnych. – Jako oblaci jesteśmy bardzo dumni z tej arktycznej misji. Jest ona w jakimś sensie naszą wizytówką – podkreśla w rozmowie z misyjne.pl o. Daniel Szwarc OMI.

Zobacz: [Biskup i niedźwiedzie polarne za oknem – GALERIA]

Na terenach Kanady Północnej, w wioskach i miasteczkach, zazwyczaj są trzy kościoły: katolicki, anglikański i zielonoświątkowy.

Tam, gdzie pracuję mieszka mniej więcej 1200 osób. Z tego około 75% stanowią katolicy. W niedzielnej mszy św. uczestniczy zazwyczaj 150-200 osób – opowiada ojciec Daniel.

Ciekawostką może być fakt, że społeczeństwo Inuitów jest wyjątkowo młode. Średnia wieku mieszkańców w wiosce, w której pracuje ojciec Daniel jest bardzo niska. – Siedemset osób (z tych 1200) to dzieci i młodzież poniżej osiemnastego roku życia. Przyrost naturalny w tej części Arktyki jest naprawdę imponujący – dodaje misjonarz oblat.

Pobożność Inuitów jest bardzo złożona. Ich wiara, jeśli już ją przyjmą, jest bardzo silna i konsekwentna, ale widać w niej elementy kultury związanej z szamanizmem.

Inuici, którzy przyjęli wiarę katolicką mają przekonanie, że tak, jak kiedyś szaman był od kontaktu ze światem duchowym, tak obecnie jest to ksiądz. Nie zawsze uczestniczą więc w mszy św., nie korzystają z sakramentów. Przychodzą do duchownego dopiero, kiedy się przestraszą, że jakiś mebel w domu się przesunął (śmiech). To ewidentny wpływ kultury, z której wyrastają, więc ocenę tej wiary, ocenę ich serca, trzeba zostawić Panu Bogu – zaznacza polski misjonarz.

Całość rozmowy dostępna poniżej.

(misyjne.pl)

Nasza polska historia od wieków jest spleciona ściśle z bólem i cierpieniem, a zwłaszcza przez 123 lata zaborczej niewoli. Świętowane dziś wydarzenie odzyskania przez Polskę niepodległości, pokazuje bardzo wyraźnie, że naród zjednoczony z Bogiem i drugim człowiekiem jest w stanie dokonać wielkich rzeczy. Wiedzieli o tym bardzo dobrze nasi ojcowie, kiedy w czasach zaboru wyczekiwali Polski wolnej i niepodległej. Oni czuwali, aby być gotowymi na jej spotkanie i przyjęcie tego wielkiego daru, jakim jest niepodległość. Oni o ten dar się ciągle modlili do Boga i u Niego szukali zawsze nadziei.

Bł. Stefan kardynał Wyszyński, w odniesieniu do tego dziedzictwa powiedział przed niemalże 50 laty:

Chciejcie to dziedzictwo Narodu uszanować! Otwórzcie mu serca, miłujcie go i brońcie. (…) …wiara i poświęcenie są potrzebne nie tylko na froncie wojennym, lecz także na froncie pracy, obowiązku, zawodu, nauki, codziennego trudu i wysiłku. Ja was pytam, nie czynie wymówek, nie oskarżam, ja tylko pytam: jakiej chcecie Polski? (…) Przemawia do was syn Narodu, który kocha Ojczyznę. A kochać ją, to znaczy miłować wszystko, co Polskę stanowi.

(Warszawa 22.03.1972).

W mojej rodzinie przechowywana jest tradycja, że w Warszawie goście weselni idący na ślubną uroczystość i z niej powracający, rozbrajali zaborczych żołnierzy 10 i 11 listopada, świętując nie tylko rodzinną uroczystość, ale i rodzącą się niepodległość, za którą przez lata wzdychali i tęsknili. To była tęsknota za ojczystą ziemią, z której czasem w okresie zaborów trzeba było uciekać. Ta tęsknota snuła się w głowach na przymusowej emigracji, ale i wypełniała głowy tych, którzy żyli tu na tej ziemi, naszej ziemi, a w swojej codzienności doświadczali nieustannych prześladowań za polskość.

Dowodem i wyrazem tej tęsknoty za wolnością, za wolną Ojczyzną, były powstania narodowe, organizacje emigracyjne, legiony, walka u boku Napoleona… Jednak także szczególnym wyrazem tej tęsknoty była rozbrzmiewająca z wielu ust modlitwa „Przed Twe ołtarze, zanosił błaganie, Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie” (A. Feliński, „Boże coś Polskę”). Ze wszystkich „świątyń, chat i pół” (Maria Konopnicka, „Rota”) wznosiła się modlitwa do Boga o wolność.

Przyszedł wreszcie rok 1918, kiedy to po 123 latach niewoli Polska zmartwychwstała. Dziś obchodzimy 103. rocznicę tego wielkiego wydarzenia. Chcemy dziękować Bogu za naszą niepodległą Ojczyznę, za wolność, za to że możemy żyć w Polsce, która widnieje na mapach Europy i świata. Chcemy dziękować za tych wszystkich, którzy wywalczyli nam tę niepodległość: dla Ojczyzny ginęli, cierpieli oraz ponosili liczne ofiary, by Ojczyzna mogła wyłonić się jak Feniks z popiołów. Chcemy dziękować za ludzi Kościoła, którzy w tych trudnych chwila stali przy Polskim Narodzie, dodając odwagi, wzniecając ewangeliczną nadzieję na zwycięstwo dobra nad złem. Wszystkim im towarzyszyły słowa, jakże pięknie wypisane na polskich sztandarach: „Bóg, Honor, Ojczyzna”. Oni doskonale wiedzieli, że tych trzech podstawowych wartości w życiu człowieka nie da się oddzielić, bo są ze sobą organicznie złączone.

Kiedy myślimy o dzisiejszym święcie, to z jednej strony patrzymy w przeszłość, a z drugiej strony patrzymy też w przyszłość. My ludzie obecnego czasu spoglądamy na minione lata historii naszej Ojczyzny i często pytamy o Jej los w przyszłości. Ks. Józef Tischner, kapelan polskiej „Solidarności”, rozumianej bardzo szeroko jako bycie jeden z drugim, a nie jeden przeciw drugiemu, wyraźnie stwierdził w jednym ze swoich kazań:

Buduje się zmarłym luksusowy grób, ale nie przyjmuje żadnego dziedzictwa po nich.

Wypowiadał swoje słowa w oparciu o własne obserwacje, o historię naszego Narodu. Dziś w Święto Niepodległości spróbujmy podjąć te słowa, aby zobaczyć na czym polega dziedzictwo Niepodległej, na czym polega nasza rola w niesieniu tego dziedzictwa, na czym nasze wołanie do Boga „Ojczyznę wolną, pobłogosław Panie”. Te słowa ks. Tischnera, wypowiedziane w kontekście szczególnego miesiąca modlitwy za zmarłych, jakim jest w naszej polskiej tradycji listopad, można sparafrazować i odnieść do naszego narodowego dziedzictwa, do tych wartości jakich dziś w sposób szczególny dotykamy w wielu naszych kościołach czy składając kwiaty w licznych miejscach pamięci.

Kiedy przypatrzymy się naszej polskiej historii, to widzimy, że wtedy kiedy Polacy rzucali się sobie do gardeł, kiedy ważne były własne egoistyczne interesy, to wtedy Ojczyzna zmierzała na skraj przepaści, jej niepodległość była zagrożona i wszystko kończy się niewolą. Kiedy zaś Polacy jednoczyli się wokół tych najważniejszych wartości: „Bóg, Honor, Ojczyzna”, to wtedy możliwe były największe zwycięstwa nie tylko na polu chwały w walce zbrojnej, ale także moralny opór wobec obcych mód i wzorów często siłą narzucanych, wobec rugowania polskiego języka z serc Polaków.

Pięknie wyraził tę prawdę w jednym ze swoich kazań patriotycznych bł. Jerzy Popiełuszko:

Chcemy sobie mocno uświadomić, że takiego ogromu cierpienia narodu nie wolno nam zaprzepaścić, ale w pokornej i ufnej modlitwie składać Bogu w ofierze. Zbyt wielka jest danina krwi, bólu, łez i poniewierki złożona u stóp Chrystusa, by nie powróciła od Boga, jako dar prawdziwej wolności, sprawiedliwości i miłości. By nie doprowadziła do zmartwychwstania Ojczyzny, jak to miało miejsce w roku 1918, gdy zdawało się, że jest to niemożliwe, ale trzy mocarstwa zaborcze naraz zostały pokonane, Po ludzku niemożliwe. Ale Bóg pokazał, że u Boga wszystko jest możliwe. (…) Życie ludzkie i życie narodu jest jak gleba: gdy wrzuca się w nią plewy, zbiera się chwasty, a gdy wrzuca się ziarno, ziarno prawdy, miłości, poszanowania ludzkiej godności, zbiera się plon i to zbiera się plon obfity. Jakże wtedy inaczej mogłoby wyglądać życie rodaków nawet i w ten trudnej rzeczywistości… Listopad 1918 roku niech będzie zachętą dla wszystkich, którzy dzisiaj są jeszcze zniechęceni, upadający na duchu i zalęknieni. Niech będzie zachętą do pracy nas sobą i nad innymi, nad utwierdzeniem i pomnażaniem nadziei, że z każdej sytuacji Bóg jest zdolny wyprowadzić naród ku wolności, gdy lud jest wierny Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie, i gdy żyją wiara, nadzieja, prawda i solidarność.

(Msza święta za Ojczyznę, listopad 1983).

Niepodległa potrzebuje dziś bardzo pięknych ludzi. Piękny człowiek – jak mawiał Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki – to człowiek, który potrafi dziękować. Piękny człowiek, to człowiek, który potrafi za swoją kochaną Ojczyznę się modlić, by Bogu powierzać wszystkie Jej sprawy. Wreszcie piękny człowiek, to taki który pięknie potrafi dzielić się sercem, mając to serce na dłoni dla drugiego człowieka. Mamy dziś okazję, we wspólnocie Polskiego Narodu, być pięknymi ludźmi nie tylko dla Boga i siebie, ale przede wszystkim także dla innych. Gdy tylko będziemy chcieli być takimi ludźmi i podejmiemy choć w części to zadanie, to wtedy pięknym stanie się nasz Naród, a przecież nasza Ojczyzna godna jest tego, by cieszyć się pięknymi, nie tylko fizycznie, ale i duchowo Polakami, jak było przez wieki w minionych pokoleniach.

O. Robert Wawrzeniecki OMI urodził się w 1973 roku w Poznaniu. W latach 1989-1993 uczył się w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach, 1993-1994 odbył nowicjat na Świętym Krzyżu, 1994-2000: studia i formacja w seminarium zakonnym w Obrze. Pierwsze śluby: 08.09.1994 roku, śluby wieczyste: 08.09.1998 roku, święcenia diakonatu 18.06.1999 roku i prezbiteratu 17.06.2000 roku. Jest Sekretarzem Wykonawczym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Należy do domu zakonnego w Warszawie.

(pg)