22 maja - MŁODY EUGENIUSZ ODKRYWA SIEBIE
1802 – na usilną prośbę swej matki 20 letni Eugeniusz powraca do Aix. Matka rozwiodła się z ojcem, aby odzyskać dobra rodzinne skonfiskowane przez władze rewolucyjne.
Styl życia młodego szlachcica, bez określonego kierunku, przeplata się od przyjemności po znudzenie.
Tak więc nie ma dla mnie odpowiedniej dziewczyny w Aix... A poza tym chcę jakąś bogatą, a taką trudno znaleźć.
List do ojca w Palermo, 10 maja 1804.
Jak spełnić przyjemności, jakie poddaje mi wspaniałe miasto Aix?
List do ojca w Palermo, 27 stycznia 1804.
Podsumujcie to wszystko, a zobaczycie, że w Aix w końcu pękniecie od przyjemności.
List do ojca w Palermo, 18 stycznia 1805.
Następnie trzeba powiedzieć, ten niesmak pochodzi w dużej mierze stąd, że nie w moim stylu jest żyć z sadzenia kapusty. Czuję, że nie jestem na swoim miejscu, wściekam się, gdy widzę jak w próżniaczej ciemności przemijają najpiękniejsze lata. Osądzicie, czy powinienem być bardzo zadowolony, skoro dowiecie się, że moja myśl wykracza poza mnie za każdym razem, kiedy jestem sam.
List do ojca w Palermo, 12 kwietnia 1804
21 maja - WSPOMNIENIE NARODZIN DLA NIEBA ŚW. EUGENIUSZA. 21 MAJA 1861
W przeddzień swojej śmierci Eugeniusz przekazał oblackiej rodzinie następujące przesłanie:
Powiedzcie im, że umieram szczęśliwy, umieram szczęśliwy, że dobry Bóg mnie raczył mnie wybrać, abym w Kościele założył Zgromadzenie Oblatów.
Dalej mówił:
Zachowujcie między sobą miłość, miłość, miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz.
Józef Fabre, Okólnik z 1861.
W poprzednim roku Zgromadzenie Oblatów i archidiecezja marsylijska zgromadzili się przy grobie świętego Eugeniusza, aby świętować 150 rocznicę Jego narodzin dla nieba. Obecny następca św. Eugeniusza przypomniał:
Dla nas Oblatów święty Eugeniusz był człowiekiem płonącym wielką miłością do Jezusa Chrystusa, do Kościoła i do ubogich. Tym skarbem dzielił się przez 36 lat jako wikariusz generalny, a następnie jako biskup. W tym samym czasie był Superiorem Generalnym Misjonarzy Oblatów, ze swej rezydencji biskupiej, po drugiej strony ulicy kierował rozwijającym się Zgromadzeniem. Z tego miasta wysłał nas także, abyśmy głosili Ewangelię światu... Jako Oblaci, liczący ponad 4 tysiące członków i liczni świeccy stowarzyszeni, jesteśmy dumni, że możemy nadal podążać za Jego inspiracją w prawie 70 krajach świata.
O. Louis Lougen OMI
W czasie Mszy następca św. Eugeniusza na stolicy biskupiej w Marsylii powiedział:
Biskup de Mazenod był owładnięty pasją głoszenia Chrystusowej Ewangelii. Chrystus przyszedł do Niego i pociągnął go do siebie poprzez spotkanie z najuboższymi. Uczynił go niezmordowanym apostołem. W tym jest dla nas wzorem. Niech ogarnie nas pasja dla Ewangelii. Niech zaprowadzi nas do ubogich współczesnego Kościoła...
Abp Georges Pontier
20 maja - KIM JEST ŚWIĘTY EUGENIUSZ. MŁODY EMIGRANT
Mój ojciec przewidziawszy aresztowanie przez grupy rewolucyjne, po złożeniu mandatu deputowanego do stanów generalnych, opuścił Francję i udał się do Nicei, skąd szybko wysłał do mnie swego brata, aby mi towarzyszył w czasie drogi...
Odczuwało się przerażenie z powodu groźby, którą wydano, aby pozbyć się dzieci szlachty, dlatego też moja mama zgodziła się, abym udał się w te podróż, zanim jeszcze okazało się, że jest całkowicie niemożliwa, co mnie bardzo męczyło... Nie miałem jeszcze dziewięciu lat. Wszystko, co mogłem uczynić, to zachować sekret, tak jak by to zrobiła osoba dorosła. Powierzono mi go, był wiernie strzeżony.
WENECJA
Pewnego dnia bawiłem się przy oknie, które wychodziło wprost na dom rodziny Zinelli. Pojawił się ksiądz Bartolo, skierował do mnie swe słowo, i powiedział: Panie Eugeniuszu, nie boicie się, że tracicie wasz czas zbijając bąki przy oknie? Niestety, księże, odpowiedziałem, bardzo tego żałuję, ale co mam zrobić? Wiecie, że jestem obcokrajowcem, nie mam książki do dyspozycji. To było to, co chciał usłyszeć: „Nie martw się tym, moje drogie dziecko, widzicie mnie dokładnie w mojej bibliotece, gdzie jest wiele książek napisanych po łacinie, włosku, a nawet po francusku, jeśli tylko chcecie”.
Nie proszę o nic więcej, odpowiedziałem mu. W tym momencie ksiądz Bartolo wyjął drążek, podtrzymujący okienne żaluzje, położył na nim książkę, którą podał mi na drugą stronę oddzielającej nas malej uliczki. Książka szybko została przeczytana, bowiem zawsze łapczywie czytałem, nazajutrz mój ojciec poradził mi, abym poszedł odwiedzić i podziękować księdzu Bartolo. Wszystko było dobrze zaplanowane. Bartolo przyjął mnie z największa dobrocią; oprowadził mnie po swej bibliotece, stamtąd przeszedłem do jego gabinetu, gdzie przy wielkim stole studiował wraz ze swoim bratem Pietro, który był jeszcze diakonem. „Wszystkie nasze książki są do waszej dyspozycji” – powiedział ksiądz Bartolo. Następnie dodał: „Tutaj studiujemy wraz ze moim bratem: widzicie tutaj miejsce, które zajmowała inna osoba, którą Pan powołał do siebie. Jeśli chcielibyście ją zastąpić, powiedzcie tylko, będziemy mieli przyjemność, że będziecie mogli dalej kontynuować waszą naukę, której na pewno nie ukończyliście”...
Od tego momentu codziennie przez cztery lata po Mszy udawałem się do mych nauczycieli-wolontariuszy, którzy mnie uczyli... moja mama i siostra opuściły Wenecję, aby powrócić do Francji. Wezwały je tam sprawy naszej rodziny. Była nadzieja na uratowanie spadku, którego przepadnięcie miało pochłonąć całą fortunę obcokrajowców. To im się udało, ale za straszną cenę rozłąki, która miała trwać siedem lat.
NEAPOL
Mój pobyt w Neapolu, kontynuuje relację, był dla mnie przygnębiającym rokiem najsmutniejszej monotonii...
PALERMO
Opatrzność, która zawsze czuwała nade mną od mego beztroskiego dzieciństwa, otwarła mi drzwi do pewnej sycylijskiej rodziny, gdzie od samego początku zostałem przyjęty jak dziecko rodziny. To była rodzina księcia Cannizzaro...
Od tego momentu aż do chwili mego powrotu do Francji byłem członkiem rodziny: moje nakrycie zawsze znajdowało się na stole; wraz z rodzina udawałem się na wieś w pięknym okresie, w domu wszystko było do mojej dyspozycji, tak jak dla ich własnych dzieci, którzy się uważali za moich braci.
Dziennik z wygnania we Włoszech 1791-1802), w: EO I, t. XVI.
16 maja - ZATWIERDZENIE OBLATÓW. DOWÓD HOJNOŚCI BOGA WZGLĘDEM NAS
Ale pozostawmy te refleksje, aby się zatrzymać tylko na rozważaniu nieskończonej dobroci Boga i planów Jego Opatrzności w stosunku do nas.
Od początku istniały małe szanse na pozytywną odpowiedź na prośbę Eugeniusza o papieskie zatwierdzenie. Oficjalna polityka polegała na pochwale i błogosławieństwie, a nie na prawnym i oficjalnym zatwierdzeniu. Kiedy papież spotkał Eugeniusza, był urzeczony świetlanym sposobem, w jaki Bóg wzbudził gorliwość Misjonarzy Oblatów, a którą Eugeniusz zachował w swoim życiu.
Czy ojciec wie, że nigdy nie widziano niczego bardziej zdumiewającego w tym względzie? Ci, którzy z obowiązku zajmują się tymi sprawami, pierwsi zwracają na to uwagę i tym bardziej są zaskoczeni szczęśliwym zakończeniem naszych starań, które bez wyjątku były inspirowane, kierowane i błogosławione przez Boga, że to była decyzja, od której nic więcej w tym rodzaju nie można zrobić i że ja, przebywając tutaj i prowadząc swoją sprawę z pomocą Mistrza serc, widziałem wielu takich, którym się nie powiodło i którzy nie otrzymali tego, o co prosili.
Ponieważ Bóg działał na korzyść Oblatów, teraz oni mieli obowiązek i ponosili odpowiedzialność, aby udzielić równie wspaniałomyślnej odpowiedzi.
Wniosek, jaki z tego powinniśmy wyciągnąć, moi drodzy przyjaciele i dobrzy bracia, jest taki, że powinniśmy pracować z nowym zapałem i jeszcze bardziej absolutnym poświęceniem, aby oddać Bogu całą chwałę, jaka będzie zależeć od nas, a biednym duszom naszych bliźnich zapewnić zbawienie wszelkimi możliwymi sposobami.
List do Henryka Tempier i wszystkich Oblatów, 18.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 226.
Ze wspaniałomyslności wypływa to, aby dzięki innym odkryć całokształt. Jeśli macie świadomość, że jesteście tylko skrzypcami, przed światem możecie ukazać waszą rolę dając koncert. Jacques Yves Cousteau
15 maja - ZATWIERDZENIE OBLATÓW. UZNANY CHARYZMAT
Kiedy Eugeniusz dzieli się radosną nowiną o naszym zatwierdzeniu z Oblatami, zastanawia się nad znaczeniem tego wydarzenia. Papież w powołaniu Oblatów do istnienia dostrzegł boże działanie, charyzmat Ducha Świętego.
Wszyscy są zdumieni obrotem sprawy. Ci sami, którzy zostali powołani, aby swymi głosami przyczynić się do wykonania bardzo wyraźnej woli papieża, dziwią się tej jednomyślności poglądów, ale przede wszystkim niezachwianemu postanowieniu Ojca Świętego, którego nic nie mogło odwieść od pierwszej myśli, jaką Duch Święty natchnął go w pierwszym dniu, kiedy to korzyłem się u jego stóp i przedstawiałem mu plan tego dzieła, które możemy teraz nazywać Bożym. Papież wiedział wszystko. Wszystko rozważył w swojej głębokiej mądrości. Tu nie wchodzi w grę zdanie, pogląd czy zatwierdzenie ze strony kilku osób, kilku prałatów. To zdanie, pogląd, zatwierdzenie ze strony głowy Kościoła... Brewe, które zostanie dla nas wydane, będzie także poniekąd dziełem Ojca Świętego, w tym sensie, że on sam nakazał wiele rzeczy, które powinny się w nim znaleźć.
List do Henryka Tempier i wszystkich Oblatów, 18.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 226.
Albowiem Ja, Pan, twój Bóg, ująłem cię za prawicę mówiąc ci: «Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą». Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam - wyrocznia Pana – odkupicielem twoim - Święty Izraela. Iz 41:13-14
14 maja - ZATWIERDZENIE OBLATÓW. CIEBIE BOGA WYCHWALAMY, TWOJE IMIĘ CHWALIMY NA ZAWSZE!
Wreszcie po długim oczekiwaniu nadeszła papieska decyzja!
Wychodząc z kościoła świętego Andrzeja wszedłem do pałacu na Kwirynale, gdzie biskup Marchetti przekazał mi dobrą nowinę, że wczoraj papież uznał i zatwierdził decyzję kongregacji w naszej sprawie. Te Deum laudamus. Per singulos dies benedicimus te, et laudamus nomen tuum in saeculum saeculi
Dziennik rzymski, 18.02.1826, w:EO I, t. XVII.
Przekazując wiadomość, na którą tak długo czekali oblaci we Francji, Eugeniusz zaczyna od wybuchu uwielbienia zawartego w słowach dziękczynnego hymnu kościoła: Te Deum.
Te Deum laudamus, te Dominum confitemur. Te per orbem terrarum sancta confitetur Ecclesia. Per singulos dies benedicimus te; et laudamus nomen tuum in saeculum, et in saeculum saeculi.
Mój drogi przyjacielu, moi drodzy bracia, 17 lutego 1826 r., wczoraj wieczorem, papież Leon XII potwierdził decyzję kongregacji kardynałów, a w szczególności zatwierdził Instytut, Reguły i Konstytucje Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Panny Maryi, opatrując ten uroczysty akt swojej władzy pontyfikalnej jak najbardziej pochlebnymi wypowiedziami w stosunku do tych, którzy mają szczęście stanowić to Stowarzyszenie, od którego głowa Kościoła oczekuje jak największego dobra.
List do Henryka Tempier i wszystkich Oblatów, 18.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 226.
Dla nas oblatów i członków rodziny mazenodowskiej ta decyzja pochodząca od głowy Kościoła potwierdza nasze przekonanie, że nasze powołanie nie było rezultatem ludzkiej inspiracji Eugeniusza de Mazenoda, ale dzięki pośrednictwu Eugeniusza pochodzi od Boga, abyśmy istnieli.
Kiedy starasz się zobaczyć, do jakiego stopnia wspaniały jest Bóg i wszystkie rzeczy, których On dokonał, dokonuje i będzie dokonywał w twoim życiu, twoją naturalną odpowiedzią bedzie chwalenie Go, adorowanie i szanowanie Go. Nigdy nie przyzwyczajaj się, trwaj w zadziwieniu! Joyce Meyer
13 maja - TYLKO JEŚLI TRWACIE W JEDNOŚCI Z BOGIEM I ŻYJECIE WE WSPÓLNOCIE.
Eugeniusz kończy swą refleksję dla swego duchowego przewodnika o źródle jego duchowej mocy podczas trudnego procesu w Rzymie. Miał swiadomość, że towarzyszyły mu modlitwy i jedność wszystkich oblatów we Francji, których reprezentował w Rzymie.
Ale muszę zaznaczyć, że po łasce, która je inspirowała, taka ufność i wszystkie te uczucia wiązały się z myślą, że proszę o coś zgodnego z wolą Boga, odpowiedniego do przysporzenia Jego chwały, zbawienia dusz i dobra Kościoła oraz, że uważałem się za wyraziciela was wszystkich i że czułem się – aby tak rzec – wspierany modlitwami, zasługami i dziełami całego Stowarzyszenia.
List do Henryka Tempier, 16.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 224.
Posługa jest sparwą najmniejszej wagi. Nie możecie być szafarzami, jeśli nie trwacie w jedności z Bogiem i nie żyjecie we wspólnocie. Henri Nouwen
12 maja - MOCNO SKUPIONY NA EUCHARYSTII
Źródłem inspiracji i siły w życiu Eugeniusza jest jego relacja z Jezusem w Słowie Bożym i w Eucharystii. Dziś pokazuje wagę pobożności eucharystycznej w zwyczajnym życu, która przejawia się w codziennym odprawianiu mszy, w jego godzinnej modlitwie przed Najświętszym Sakramentem (oracja) i w przygodnych nawiedzeniach w kościołach w ciagu dnia.
Pogrążałem się wówczas we wszelkich uczuciach, jakie w tym cennym momencie Jego Boska obecność i ogrom Jego miłosierdzia... Te same uczucia ponawiały się, gdy pojawiałem się przed Nim, aby Go adorować czy to w godzinie mej adoracji, czy wówczas, gdy stawałem w Jego obecności, wychodząc i wracając do domu, czy też w czasie nawiedzeń, jakie staram się często robić podczas czterdziestogodzinnego nabożeństwa albo w innych kościołach, w których jest wystawiony Najświętszy Sakrament.
List do Henryka Tempier, 16.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 224.
Tajemnica Eucharystii jest sercem i centrum liturgii, ponieważ jest źródłem życia dzięki któremu jesteśmy oczyszczeni i umocnieni, aby żyć nie dla siebie, ale dla Boga i jednoczyć się we wzajemnej miłości. Papież Paweł VI
9 maja - OBLAT DELEKTUJĄCY SIĘ OBLACJĄ JEZUSA CHRYSTUSA PODCZAS EUCHARYSTII
Podczas swej trudnej podróży do Rzymu, mającej na celu zatwierdzenie zgromadzenia, źródłem jego siły i błogosławieństwa, którego potrzebował, była jedność z Bogiem. Uwidaczniało się to szczególnie wtedy, kiedy jednoczył się z Jezusem w czasie komunii podczas Mszy świętej.
Działo się to szczególnie w czasie komunii, kiedy nasz Boski Zbawiciel daje nam największy dowód Swej miłości. Pogrążałem się wówczas we wszelkich uczuciach, jakie w tym cennym momencie Jego Boska obecność i ogrom Jego miłosierdzia wzbudzały w mej nędznej duszy. Nigdy tego nie odczuwam lepiej niż wówczas, gdy widzę, że On nie pogardza takim grzesznikiem jak ja.
List do Henryka Tempier, 16.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 224.
Jezus nie powiedział: Błogosławieni ci, którzy zajmują sie ubogimi, ale mówi: Szczęśliwi jesteśmy tam, gdzie jesteśmy ubodzy, tam gdzie jesteśmy złamani. To tam Bóg całkowicie nas kocha i prowadzi nas do głębszego zjednoczenia ze sobą. Henri Nouwen
6 maja - NIKT Z NAS NIGDY NIE POWINIEN ZAPOMNIEĆ O PEWNOŚCI BOŻEJ OPIEKI NAD NAMI
W końcu decyzja:
Pst! drogi Tempierze, mówię to ojcu po cichutku, ale jednak dość głośno, aby ojciec usłyszał. Wczoraj 15 lutego roku Pańskiego 1826 zgromadzenie kardynałów zebranych pod przewodnictwem kardynała Paki, prefekta, jednomyślnie zatwierdziło Reguły z wyjątkiem lekkich modyfikacji zaproponowanych przez kardynała referenta. Zdaniem kongregacji nasz Ojciec Święty powinien wydać brewe zatwierdzające w dobrej i odpowiedniej formie. Choć to znakomita łaska, jakiej Pan nam udziela i która wymaga naszej pełnej wdzięczności, myślę, że wypada ograniczyć zewnętrzne świadectwa naszych słusznych uczuć i poczekać z ich okazaniem do zatwierdzenia przez papieża decyzji kongregacji i do zarządzenia sporządzenia brewe...
Trzeba przyznać, że działanie Bożej Opatrzności w tej sprawie było godne podziwu i że nikt z nas nigdy nie powinien zapomnieć, że Jej opieka była wyraźna.
List do Henryka Tempier, 16.02.1826, w: EO I, t. VII, nr 224.
Często ze zdziwieniem myślałam o wielkiej dobroci Boga; moja dusza cieszyła się kontemplacją Jego wielkiej hojności i miłosierdzia. Niech na wieki jest błogosławiony! W rzeczywistości jasno widzę, że nigdy, nawet w tym życiu, nie zapomniał mi wynagrodzić za każde z mych dobrych pragnień. Święta Teresa z Avila