omi

I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od najmniejszego do największego. Jednym z zasadniczych zaleceń Pana Jezusa w sprawie przeżywania postu, jest ten zawarty w Ewangelii wg. św. Mateusza, czytanej w środę popielcową: Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Pan Bóg wydaje się nie mieć upodobania w pokazowych umartwieniach, ani aktorskich grymasach zbolałych twarzy, ani też w kiszkach grających marsza z głodu.

Postawa mieszkańców Niniwy bardzo różni się od postawy tych, których Jezus nazywa w dzisiejszej Ewangelii plemieniem przewrotnym. Niniwici bezwarunkowo uwierzyli Bogu, który mówił przez Jonasza. Ci zaś żądali znaku potwierdzającego, że Nazarejczyk naprawdę jest obiecanym Mesjaszem. Nie wierzyli Jego słowom, choć był On kimś o wiele większym niż Jonasz. Dla Niniwy i jej obywateli ratunkiem było szczere nawrócenie. Jego zewnętrznymi znakami były wory pokutne, popiół i ścisły post, a owocnym skutkiem – odwrócenie się od złego postępowania. To nie byli obłudnicy, ale szczerze przejęci swoją duchową i moralną sytuacją ludzie. W tych worach, w popiele i o pustym żołądku zeszli na samo dno pokory, a Bóg pokornym łaskę daje.

Plemię przewrotne absolutnie nie dostrzegało potrzeby nawrócenia, bo nie uwierzyli Bogu. Oni wspięli się na szczyt pychy. Swoje sumienia usypiali pokazową dobroczynnością i widowiskową pobożnością, „ozdobionymi” posępną miną. Wyobrażam sobie twarze mieszkańców Niniwy kiedy zaczęli swój wielki post. Z pewnością nie promieniały szczęściem i zadowoleniem. A jakie było moje oblicze w środę popielcową? Co wyrażało: gotowość nawrócenia czy obojętność wobec znaku popiołu sypanego na głowę? Jakie jest ono dzisiaj? Czy coś się zmieniło? Może ciągle ta twarz jest posępna żeby przed ludźmi lansować się na pokutnika? Tylko, że Pan Bóg patrzy na serce człowieka, na to, co z niego wychodzi i co może naprawdę uczynić życie zbrukanym. Może zatem warto dokonać głębszej rewizji serca i sumienia, zanim odłożymy – w imię wielkopostnego wyrzeczenia, jakiś ulubiony smakołyk? Może warto raczej najpierw serce odziać w wór pokutny? Przecież my mamy Kogoś o wiele większego niż Jonasz.

Kazimierz Zdziebko OMI – Misjonarz Oblat Maryi Niepokalanej z klasztoru w Bodzanowie k. Głuchołaz.

(pg)

Tegoroczna wyprawa rowerowa NiniwaTeam odbędzie się w dniach 2-31 sierpnia 2021. Już po raz drugi uczestnicy dosięgną koła podbiegunowego. Celem jest Nordkapp.

W piątek 26 lutego o godzinie 20.00 odbędzie się w formie zdalnej spotkanie organizacyjne.

Spotkanie organizacyjne to pierwsza okazja do poznania się. Ponadto o. Tomasz Maniura, lider NINIWA Team, mówi o szczegółach wyprawy i samego stylu jazdy NINIWA Team. Spotkanie organizacyjne jest nieobowiązkowe, ale to dobry punkt wyjścia, żeby pojechać w tym roku na wyprawę z NINIWA Team.

Aby wziąć udział w spotkaniu, należy zgłosić swój udział pod adresem: info@niniwateam.pl. W dniu spotkania, w godzinach popołudniowych, zostanie rozesłany link aktywacyjny do platformy Google Meet.

(pg/niniwa.org)

Dlaczego tak modlimy się codziennie? Ponieważ chleb powszedni jest dobry, jest dla nas ważny, wartościowy; jak woda, jak powietrze…

Dzisiaj jednak słyszymy w liturgii Słowa: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4b).

Zadziwiające… Bóg mówi do ludzi językiem ludzi… A ludzie mówią w Jego imieniu konkretne słowa… Nie możemy się zatem dziwić, że w wielkim poście kapłani, rekolekcjoniści, misjonarze głoszą słowo Boże. Jest to „słowo wiary” (Rz 10,8). A wiara jest odpowiedzią człowieka na głoszone Słowo. Wierzymy Słowu (J 4,50; por. Mk 1,15), wierzymy, że Ono pomaga nam przyjąć siebie i innych.

W tegorocznym orędziu na wielki post papież Franciszek naucza: „W tym czasie nawrócenia odnówmy naszą wiarę, zaczerpnijmy żywej wody nadziei i przyjmijmy z otwartym sercem miłość Boga”.

Myślę, że możemy to uczynić, spotykając się z „obecnością” słowa Bożego. „Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki” (Iz 40,8; por. Ps 119,89).  Bóg nie odwołuje tego, co chce, czy tego, co mówi (Ps 110,4). Jezus jasno powie: „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą” (Mt 24,35).

Słowo Boże, które mówi do nas Jezus, przekazujemy przecież w rodzinach. Uczymy dzieci pacierza, uczestniczymy w niedzielnej Mszy świętej. Wszystko po to, by budować naszą wiarę, chronić ją i umacniać…

Stawajmy się „słuchającą wspólnotą wiary”, słuchającą przede wszystkim słowa Bożego. Warto doświadczać mocy Słowa, ale po to, by wyzwolić tę moc na zewnątrz. Jako „słudzy Słowa”, bierzmy do ręki Pismo święte, czytajmy je i rozważajmy. Dzisiaj mamy tyle możliwości, by słowo Boże było bliżej nas a my bliżej Jego. Zasoby internetowe: np. strona e-sword.net, Słowo na dziś, sms biblijny – jako myśl dnia, inne komentarze biblijne, ekumeniczne i nie tylko… Warto z tych zasobów korzystać pamiętając, że „żywe jest słowo Boże i skuteczne (…) zdolne osądzić pragnienia i myśli serca”. (por. Hbr 4,12-13). Wszystko po to, by Słowem żyć i dzielić się Nim z innymi.

Przecież „nie samym chlebem żyje człowiek…” (Mt 4, 4b).

R. Skup OMI – misjonarz ludowy (rekolekcjonista), mieszka w klasztorze w Kędzierzynie-Koźlu.

(pg)

Szymon, syn Jony – człowiek – piasek… rozbity na tysiąc kawałków, „ciało i krew”, porywczy, słaby, doświadczający porażki nawet w swoim zawodzie, który od lat praktykował, grzeszny, wątpiący, mówiący czasami niezbyt mądre rzeczy, zapierający się trzykrotnie swojego Przyjaciela, gdy Go aresztowano, by na śmierć prowadzić, uciekinier spod Krzyża…

Udający „pobożnego Żyda, gdy go judeochrześcijanie widzieli z tymi, co z pogaństwa przyszli… nawet po Zmartwychwstaniu… Ten, który pyta, uciekając z Rzymu: „Quo vadis Domine?”, „Gdzie idziesz, Panie?”… Człowiek-piasek…

Czy piasek może stać się skałą?

Panie Jezu, sam mówiłeś, żeby nie budować na piasku, bo się rozpadnie, zawali przy pierwszej powodzi czy gwałtownym wichrze… A jednak?

„…nie ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie.”

Szymonie, synu Jony, rozbity na kawałki jak ziarnka piasku, to z woli Ojca stajesz się Skałą, Skałą, na której Chrystus wybuduje swój Kościół, którego nawet bramy piekielne wytrzymać nie mogą.

Ale, czy piasek może stać się Skałą?

„…lecz Ojciec mój, który jest w niebie.”

„Modliłem się za Ciebie, by nie ustała twoja wiara”

„Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy… wystąpił Piotr w otoczeniu Jedenastu.”

Jak ziarnka piasku w głębinach ziemi w wyniku procesów geologicznych stają się magmą, której temperatura sięga nawet 1400 °C, a wydostając się na powierzchnię i zastygając, tworzą potężne skały, tak Ty, Szymonie, synu Jony – Człowiek-Piasek – w Ogniu Bożego Ducha, Bożej miłości i woli, stajesz się Piotrem-Skałą. Piotrem, na którym zbudowany jest Kościół Chrystusa. Piotrem, który jednoczy ludzi z Bogiem i ludzi z sobą nawzajem. Piotrem, który przebacza i umacnia, bo i jemu przebaczono. Piotrem, którego wiara nie ustaje i jest pewna, bo oparta nie na mądrości i świętości ludzi, ale na mocy i wierności Boga. Piotrem, który jest Skałą z pokolenia na pokolenie, aż do końca czasów…

Piotrem, przez którego i dziś jest obecny wśród nas, działa i zbawia Chrystus, Najwyższy Pasterz.

Marcin Szwarc OMI – misjonarz ludowy (rekolekcjonista), mieszka w klasztorze w Kodniu.

(pg)

W dniach od 22 do 26 sierpnia 2018 r. w Dublinie miał miejsce IX Światowy Zjazd Rodzin. Nie mogło na nim zabraknąć polskich rodzin z parafii prowadzonych przez Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Łącznie osiem rodzin z Bodzanowa, Kędzierzyna-Koźla, Kodnia, Lublińca i Siedlec przez niemal tydzień uczestniczyło w tym międzynarodowym wydarzeniu. Towarzyszyli im oo. Waldemar Janecki OMI oraz Łukasz Krauze OMI.

Na pierwsze trzy dni zjazdu (22-24.08) składały się liczne wykłady, warsztaty oraz panele dyskusyjne. Wszystkie tematy były związane z posynodalną adhortacją papieża Franciszka „Amoris leatitia”. Codziennie była wspólna Eucharystia. Warto zaznaczyć, że organizatorzy przygotowali specjalny program dla dzieci i młodzieży. W konferencji wzięło udział ok. 35 tys. osób.

Czwarty dzień został zatytułowany „Festiwal rodzin”. W godzinach wieczornych  na dublińskim stadionie „The Cork Park” zgromadziło się ok. 70 tys. osób, by wysłuchać koncertu ubogaconego licznymi świadectwami. Odnosiły się do różnych wymiarów życia rodzinnego. Gwiazdą muzyczną był Andrea Bocelli. Jednak najważniejszym gościem był papież Franciszek. Na koniec skierował przesłanie do zgromadzonych.

Piąty, ostatni dzień Zjazdu, to Msza św. pod przewodnictwem Ojca Świętego. Lokacja wspólnej Eucharystii nie była przypadkowa. W tym samym miejscu, w 1979 roku, Jan Paweł II spotkał się z Irlandczykami.

W trakcie Światowego Zjazdu Rodzin doświadczyliśmy wspaniałej gościnności irlandzkich Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Nie tylko zapewnili nam miejsca do spania i świetne jedzenie. Przede wszystkim dali okazję do wspólnej modlitwy i możliwość spotkania z lokalnymi rodzinami. Za wszelką pomoc jesteśmy im bardzo wdzięczni.

Następny Światowy Zjazd Rodzin odbędzie się w Rzymie w 2021 r.

(łk)