kazimierz.lubowicki@oblaci.pl

To już tradycja obrzańskiego scholastykatu. Mecz studentów teologii (kursy III-IV) z filozofią (kursy I-II). Okazuje się, że teologia potrafi być bardziej praktyczna niż filozofia, choć przebieg spotkania był zacięty. Nie ma się co dziwić, bowiem piłka nożna jest królową dyscyplin sportowych w nowicjacie i scholastykacie. Czy o wyniku zdecydowało doświadczenie, czy łut szczęścia? Ciężko powiedzieć, niemniej po raz kolejny „teologia” odniosła sukces, zdobywając aż pięć bramek.

Wynik spotkania otworzyła gwiazda teologów – fr. Damian Majcherczak OMI, jednak jeszcze przed przerwą fr. Sławomir Zbierański OMI doprowadził do remisu. Druga połowa zapowiadała się obiecująco. Dominował w niej piękny futbol, który pokazywała każda ze stron. Kiedy Teologia, po kolejnych dwóch bramkach Majcherczaka oraz golu fr. Jędrzeja Baranowskiego OMI, podwyższyła wynik na 4 do 1, Filozofia jakimś cudem zdołała wyrównać. Na miano króla strzelców tego meczu zasłużył wtedy fr. Sławomir, który łącznie zdobył 4 gole. Końcówka spotkania należała jednak do obrońców tytułu. Bohaterem, zdobywającym bramkę na wagę zwycięstwa był fr. Ernest Świderski – skomentowali spotkanie kibice tradycyjnego sportowego starcia.

Jest jednak nadzieja… Jak co roku, filozofia zapowiada odwet w przyszłym roku:

Teologia wygrała, ale filozofia też wygrała. My dobrze graliśmy. Do zobaczenia, odbijemy to za rok – mówił kapitan drużyny filozoficznej fr. Douglas Tsowa Meli Belly OMI.

Cytując klasyka – Kazimierza Górskiego – wygrała drużyna, która strzeliła więcej bramek. Trzeba się cieszyć, że duch rywalizacji sportowej w obrzańskim scholastykacie nie gaśnie.

(pg/WSD OMI)

Wspólnota zakonna w Lublińcu wraz z rodziną, przedstawicielami parafii w Kędzierzynie-Koźlu i Wrocławiu oraz Przyjaciółmi Misji oblackich pożegnała o. Norberta Sojkę OMI. Czuwaniu modlitewnemu przy trumnie z ciałem zmarłego oblata towarzyszyła modlitwa koronki do Bożego Miłosierdzia, a po niej celebrowana była Eucharystia żałobna pod przewodnictwem superiora lublinieckiego komunitetu – o. Lucjana Osieckiego OMI. W słowie wstępnym przypomniał, że zmarły oblat przeżywał w tym roku 50-lecie ślubów zakonnych:

Pięćdziesiąt lat całopalnej ofiary, którą przeżywał tutaj na co dzień. (…) Dziękuję współbraciom z infirmerii za opiekę nad świętej pamięci ojcem Norbertem – dodał.

Kazanie wygłosił o. Mieczysław Hałaszko OMI – superior z Kokotka, a jednocześnie kolega z kursu zmarłego misjonarza. Podkreślał zapał duszpasterski ojca Norberta, wskazując, że włożył wielki wkład w duszpasterstwo młodzieży i działalności oazową. To za jego czasów w Katowicach tworzyły się zręby dzisiejszej wspólnoty młodzieżowej „Niniwa” – ta forma pracy z młodzieżą była spełnieniem jego marzeń i oczekiwań.

Nie był pasterzem, który zaganiał, strofował owce, ale był duszpasterzem, który budował Kościół – wskazywał ojciec Hałaszko – I dlatego zakładał wspólnoty parafialne, wspólnoty – Kościół traktował jako wspólnotę wspólnot. Ileż tych wspólnot powstało w Kędzierzynie, Katowicach? To był fundament jego duszpasterstwa. Gromadzić wokół Chrystusa i budować wspólnotę z Nim i wspólnotę między ludźmi.

Ojciec Norbert oddał, powierzył swoje życie 50. lat temu, poprzez decyzję o byciu oblatem. Rozpoczął życie zakonne. Powiedział Bogu: ofiaruję Ci czyste serce, puste dłonie, moją wolę, żeby realizowała się w życiu Boża wola (…) Dlatego też dzisiaj nasze serca są wypełnione wdzięcznością, wdzięcznością za jego życie, za jego pracę, za pewne wzorce, jakie pokazywał młodym, kiedy wychowywał wikariuszy do pracy duszpasterskiej – mówił kaznodzieja.

Po obrzędzie ostatniego pożegnania, ciało śp. o. Norberta Sojki OMI przewiezione zostało do Katowic. Na Koszutce sprawowana będzie Msza św. za zmarłego proboszcza parafii o godzinie 19.00. Następnie odbędzie się czuwanie modlitewne przy trumnie do godziny 21.00. W dniu jutrzejszym będą miały miejsce uroczystości pogrzebowe w Katowicach:  różaniec o godzinie 10.30, następnie Eucharystia pogrzebowa o 11.00 i złożenie do grobu na kwaterze oblackiej cmentarza w Katowicach-Bogucicach.

(pg)

Rodzina oblacka pożegnała śp. Alfredę Zawieruchę-Rubak – honorową oblatkę. Wraz z nią miłosierdziu Bożemu powierzano śp. Helenę Zawieruchę – matkę zmarłej lekarki i społeczniczki. W ostatniej drodze do wieczności towarzyszył im mąż pani Alfredy – Mirosław, również honorowy oblat. Na prośbę rodziny trumny z ciałami matki i córki przywieziono najpierw do świętokrzyskiego sanktuarium, z którym rodzina jest związana od dziesięcioleci. Mszy św. żałobnej przewodniczył wikariusz prowincjalny – o. Sławomir Dworek, który wygłosił również kazanie. W modlitwie eucharystycznej uczestniczyli misjonarze oblaci, rodzina i przyjaciele zmarłych.

Zobacz: [Zmarła honorowa oblatka – śp. Alferda Zawierucha-Rubak]

W 2016 roku, 22 maja, Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej wręczyło tobie Fredziu krzyż oblacki i twemu mężowi Mirkowi. Małżeństwo. Włączając was, jako honorowych oblatów, do naszej wielkiej rodziny zakonnej. Kolejny obraz: kiedy obydwoje idziecie z krzyżami na piersiach i ten krzyż całujecie z wielką miłością. Jesteście dumni. Była zawsze dumna, że ten krzyż mogła przyciskać do swojego serca – mówił w kazaniu wikariusz prowincjalny.

Kaznodzieja przywoływał ogromne zaangażowanie śp. Alfredy, zarówno jako lekarza, ale także jako kobiety wrażliwej na dobro drugiego człowieka. Bardzo dobrze znały ją pokolenia oblatów, którzy na Świętym Krzyżu rozpoczynały swoje życie zakonne. Na wieść o jej śmierci, wielu misjonarzy przesyłało wyrazy współczucia i solidarności w modlitwie.

Dziękujemy tobie, za twoją samarytańską miłości do każdego z nas – mówił.

 Była osobą bardzo delikatną, czułą i wrażliwą. Kochała ludzi. Zachwycała się też prawdziwym pięknem przyrody. Była osobą wrażliwą na piękno muzyki, na sztukę. Umiała się często wzruszać do łez. Pamiętam dobrze, mam przed oczyma jej obraz – tu w stallach, w tym miejscu dokładnie – kiedy celebrowaliśmy Ofiarę eucharystyczną, wiele razy widziałem łzy na jej oczach. Tak przeżywała też Eucharystię, zjednoczenie z Chrystusem, który ją prowadził przez piękne życie. Kiedy ona tutaj była i modliła się, jej mąż, Mirek, na organach. Ale to była chwila, godzina, a potem znowu razem, wspólnie – wspominał ojciec Dworek.

Małżeństwo było mocno związane ze świętokrzyskim sanktuarium.

Kochani! Nasza modlitwa eucharystyczna jest najpiękniejszą formą i sposobem, słowem „dziękuję”. Największym, najgłębszym uwielbieniem Ojca w darze ich życia, cudownego życia, w darze również ich śmierci i pogrzebu. Będziemy właśnie przez Jezusa Chrystusa zanosić je przed tron Boży – konkludował kaznodzieja.

Na zakończenie liturgii odczytano okolicznościowy telegram od Prowincjała Polskiej Prowincji, który zapewniał o swojej duchowej pamięci, podkreślając nieprzeciętną życzliwość i gościnność śp. Alfredy.

Panie Mirosławie, z ogromnym przejęciem przyjęliśmy tę prośbę o to, aby ta msza odbyła się tutaj, bo chciałeś, aby spełniło się także życzenie, pragnienie świętej pamięci małżonki, mamy, by być tu jeszcze przed tą ostatnią podróżą – mówił rektor bazyliki na Świętym Krzyżu, o. Krzysztof Czepirski OMI – Na zakończenie tej Eucharystii pobłogosławi ich Krzyż Chrystusowy.

Kielich, który dziś podnosił kapłan, był ostatnim darem waszego małżeństwa dla tej świątyni. Niech właśnie Krew i Ciało Jezusa Chrystusa, któreście przyjmowali, pomoże tym naszym drogim siostrom dotrzeć bezpiecznie, szczęśliwie, pięknie do domu, gdzie jest tak słonecznie, jak dzisiaj – dodał.

Zapewnił jednocześnie, że misjonarze oblaci będą pamiętać o zmarłych w modlitwach.

Po Mszy św. w murach świętokrzyskiej bazyliki nastąpiła eksporta ciał do kościoła parafialnego w Bielinach.

Mszy świętej pogrzebowej w świątyni parafialnej przewodniczył o. Dariusz Malajka OMI, były rektor bazyliki na Świętym Krzyżu, a słowo Boże wygłosił o. Zygfryd Wiecha OMI, który w świętokrzyskim komunitecie pełnił posługę ekonoma.

Dobry Boże, co powiedzieć? Że jesteś dobry – nie wątpimy, ale mamy wiele trudnych pytań i też nie wiemy, czy stawiamy je Tobie, czy sami szukamy na nie odpowiedzi…  Dobry Boże, bez Twojego światła, każde szukanie odpowiedzi, będzie chodzeniem po omacku, w ciemnościach, w których panuje ból, a nawet rozpacz – rozpoczął kazanie ojciec Zygfryd Wiecha.

Dobry Boże, oddajemy Ci dwa klejnoty. Na ołtarzu Twojego wielkiego miłosierdzia składamy dwie perły ziemi świętokrzyskiej. Ich piękno i blask szlifowane były u stóp relikwii Drzewa Krzyża Świętego.

Kaznodzieja przypomniał niezwykłą pobożność śp. Heleny i Alfredy, którą przepojone było życie codzienne małżeństwa honorowych oblatów. Wierność codziennej modlitwie, umiłowanie modlitwy różańcowej, koronki do Bożego Miłosierdzia, czerpanie siły z codziennej Eucharystii oraz umiłowanie Zgromadzenia misjonarzy oblatów, w którym śp. Alfreda była honorową oblatką, a jej matka Przyjaciółką Misji Oblackich.

Jako oblaci, czujemy się wyróżnieni, mając taką siostrę i takiego brata – mówił kaznodzieja – a przez nich również wspaniałą mamę w osobie pani Heleny.

Odwołując się do osobistych wspomnień, ojciec Zygfryd rysował sylwetkę człowieczeństwa i duchowości zmarłej Alfredy. Zmarłe matka i córka, odznaczały się duchem modlitwy wstawienniczej.

Śp. Helena i Alfreda spoczęły na cmentarzu parafialnym w Bielinach.

(pg)

W niedzielnym wydaniu programu katolickiego Agape TVP dużo miejsca poświęcono przypadającej tego dnia Niedzieli Misyjnej oraz działalności misjonarzy oblatów na Madagaskarze.

Przychodzą do mnie ludzie, których pierwszy raz w życiu widziałem. Mówią: Proszę ojca, chcemy, żeby ojciec do nas przychodził i modlił się z nami, nauczył nas się modlić. Ja mówię: A dlaczego chcecie, żebym przyszedł? Bo my chcemy żyć tak, jak chrześcijanie – dzielił się na antenie o. Krzysztof Koślik OMI, misjonarz na Madagaskarze.

Ci ludzie, żeby w takiej wiosce, gdzie procent chrześcijan był między 10-20 procent tej ludności, oni musieli stawić czoła takim różnym sytuacjom, gdzie musieli świadczyć o swojej wierze – dodaje o. Grzegorz Janiak OMI, misjonarz na Madagaskarze.

Przyznaje, że niekiedy jest to świadectwo heroiczne.

(pg)

Z pewnością wiele rzeczy zadziwi w tym filmie… Między oblatami nazywamy ich „białymi męczennikami” – na misjach tracą zdrowie, niekiedy nawet życie. Jeśli wracają do Europy, często ich wiek biologiczny jest przesunięty o kilkanaście lat do przodu w stosunku do tego metrykalnego. W wielką epopeję misyjną Polskiej Prowincji wpisała się 50-letnia posługa w Kamerunie. Oczywiście, nie sposób zebrać świadectwa od wszystkich misjonarzy, którzy tam posługiwali czy pracują nadal…

Skąd wzięła się nazwa „Kamerun”? Jakie były ich pierwsze wrażenia, gdy stanęli na Czarnym Lądzie? Bez czego nie można być misjonarzem? W jaki sposób brat wprowadzał w misję swojego rodzonego brata, a jednocześnie też oblata? Oto niektóre pytania, na które widz z pewnością znajdzie odpowiedź w tym materiale.

(pg)