koordynator

1 maja br. w domu generalnym w Rzymie pięciu młodych misjonarzy oblatów złożyło profesję wieczystą, wiążąc się z Bogiem i Zgromadzeniem radami ewangelicznymi: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości oraz przyrzekając, że do końca życia wytrwają w rodzinie zakonnej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Neoprofesi pochodzą z różnych stron świata, kontynuując swoją formację w scholastykacie międzynarodowym. Scholastyk Jonasz Lalik OMI pochodzi z Prowincji Wniebowzięcia NMP w Kanadzie. Część formacji odbywał w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze.

Paweł Gomulak OMI: Jak poznałeś oblatów?

Jonasz Lalik OMI: Oblatów znałem całe moje życie. Pochodzę z oblackiej parafii św. Maksymiliana Kolbe w Mississauga. Moi rodzice należeli do tej parafii i byli częścią grupy młodzieżowej przy parafii. Na przestrzeni lat zaangażowanie naszej rodziny zmieniało się, a co za tym idzie bardziej poznawałem oblatów. Kapłani, których znałem, byli blisko tych, którym służą i chętnie towarzyszyli swoim parafianom nawet poza murami parafii. Jest to pewnie charakterystyczna cecha misjonarza. Nasza rodzina wielokrotnie gościła różnych ojców w domu, którzy mieli czas na wspólną rozmowę i posiłek. Takie były moje pierwsze spotkania z kapłanami poza parafią. Kolejny raz przyjrzałem się charyzmatowi oblackiemu, kiedy poznałem o. Marcin Serwina OMI, który zaprosił mnie do nowo utworzonej grupy młodzieżowej przy parafii św. Kazimierza w Toronto. Tam uczestniczyłem w spotkaniach formacyjnych, w rekolekcjach młodzieżowych oraz w wyjazdach letnich, na których był czas na integrację  jako grupa oraz pogłębianie naszej wiary. Przyglądając się posłudze ojców, doświadczyłem ich wychodzenia na spotkanie ludziom oraz głoszenia Ewangelii wszystkim tym, których spotkali.

Po co misjonarze oblaci składają śluby zakonne? [wideo]

Kiedy zacząłem rozeznawać moje powołanie, zostałem zaproszony przez oblatów, aby przyglądać się ich posłudze przez rekolekcje powołaniowe oraz towarzyszenie ojcom, by bliżej przyjrzeć się ich pracy, poznać styl życia i modlitwy. Życie wspólnotowe spodobało mi się bardzo i im więcej zgłębiałem historię oblacką i dłużej żyłem wśród ojców, docierało do mnie to, jak bardzo istotne jest ono dla oblata.

Co Ciebie pociąga w charyzmacie oblackim?

Mogę powiedzieć, że to życie wspólnotowe oblatów pociągnęło mnie, by wybrać zakon a nie kapłaństwo diecezjalne. Św. Eugeniusz pragnął, by wśród oblatów tworzyły się więzi braterskie, które są tak mocne i podobne nawet do tych rodzinnych. W moim krótkim oblackim życiu doświadczyłem już wiele dobra i tej rzeczywistości życia wspólnotowego. Formacja w Polsce oraz w Rzymie nauczyły mnie, jak ważna jest modlitwa i jej regularność oraz że muszę coraz bardziej umierać dla siebie, by móc być bardziej dla Pana Boga i bliźniego. Sześć lat formacji pozwoliło mi zrozumieć, że w oblacji chodzi o oddanie się Bogu w akcie ufności, ofiarując mu samego siebie, a Pan Bóg będzie przez oblata docierał do innych z Dobrą Nowiną. I właśnie w akcie ufności pierwszego maja oddałem się na wieki Panu Bogu wraz z pięcioma współbraćmi pochodzącymi ze wszystkich zakątków naszego Zgromadzenia.

Hip-hopowy utwór o oblatach [WIDEO]

Jakieś szczególne przeżycia związane z dniem ślubów wieczystych?

To był dzień pełen przeżyć, ale też pełen pokoju. Pan Bóg, dając pokój serca, pomógł mi zrozumieć dwie rzeczy w trakcie Mszy ślubnej. Po pierwsze, że muszę być radosnym misjonarzem i nieść innym radość płynącą od samego Pana. Radość, jak podkreślił ojciec generał, jest oznaką powołania zakonnego. Po drugie, muszę w moim życiu oblackim pokładać ufność tylko w Panu. Dwa proste zadania. Kluczem do oddania się z ufnością Panu w życiu zakonnym są słowa wypowiedziane przez Jana Chrzciciela: „Trzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał” (J 3,30). I z taką radością i ufnością pragnę służyć Panu Bogu i bliźniemu, niosąc krzyż Chrystusowy oraz znosząc trudy i radości misji razem z naszą Matką, Maryją Niepokalaną.

Dziękuję za rozmowę.

(pg)

W oblackiej wspólnocie zakonnej i parafialnej w Bodzanowie (diecezja opolska) odbyło się regionalne spotkanie Przyjaciół Misji Oblackich. Uczestniczyło w nim 35 osób. Mszy świętej przewodniczył o. Mariusz Legieżyński OMI, proboszcz parafii pw. św. Józefa. Słowo Boże wygłosił o. Wiesław Chojnowski OMI, dyrektor Prokury Misyjnej w Poznaniu.

Wiadomo, że wakacje to czas święty. Wielu z nas wybiera wypoczynek w Polsce, odkrywając nowe miejsca i różnorodną paletę form wypoczynku. Przedstawiamy osiem propozycji, gdzie znajdziecie wyjątkowe miejsce na wypoczynek i… oblatów. To najlepsze połączenie!

1. Łeba – wypoczynek i wczasorekolekcje

Łeba jest nadmorskim kurortem, który cieszy się ogromną popularnością. Od kilkudziesięciu lat misjonarze oblaci organizują tutaj tzw. wczasorekolekcje. To pięciodniowe cykle rekolekcyjne prowadzone przez różnych kaznodziejów (misjonarzy ludowych, duszpasterzy, profesorów), które za cel mają połączenie wypoczynku z formacją chrześcijańską.

Zobacz placówkę oblacką w Łebie [WIDEO]

W lipcu 2022 roku oddano do użytku nowoczesny Dom Parafialny „U Oblatów”, który oferuje miejsca noclegowe dla turystów i grup zorganizowanych.

Dom Parafialny w Łebie oferuje:

• miejsca noclegowe w pokojach 1-, 2-, i 3-osobowych. Posiadamy 39 miejsc.
• w każdym pokoju jest łazienka z prysznicem, umywalką i WC.
• przy domu parafialnym posiadamy miejsca parkingowe.

Znajduje się w centrum Łeby, ok. 100 m od dworca PKP, w sąsiedztwie kościoła pw. Wniebowzięcia NMP, przy ul. Powstańców Warszawy 28. Pomimo takiego ulokowania, jest to miejsce ciche, sprzyjające wypoczynkowi. W sąsiedztwie znajduje się Park Misjonarzy Oblatów z placem zabaw. Do morza jest ok. 1000 metrów.

Więcej informacji – KLIKNIJ

2. Bodzanów – aktywny wypoczynek i rekolekcje

Bodzanów to ukryta perła u podnóża Gór Opawskich na granicy polsko-czeskiej. Przy oblackim klasztorze funkcjonuje dom rekolekcyjno-wypoczynkowy. Do dyspozycji gości są 33 miejsca noclegowe:

• apartament 2-osobowy
• trzy pokoje 1-osobowe
• trzy pokoje 2-osobowe
• dwa pokoje 3-osobowe
• dwa pokoje 5-osobowe

Istnieje możliwość dostawienia dodatkowo 7 łóżek

Obiekt zapewnia:

• pokoje z łazienkami
• pokój typu „Apartament”
• dostęp do Internetu (stałe łącze);
• dobre warunki żywieniowe, noclegowe i sanitarne;
• do dyspozycji kaplica domu zakonnego;

Dodatkowo:

• odpowiednio przygotowane miejsce na grilla (z dużą, zadaszoną altanką na wypadek deszczu);
• zradiofonizowana duża sala kominkowa z aneksem kuchennym;
• multimedialno – audiowizualna sala kominkowa z aneksem kuchennym do prowadzenia małych konferencji, projekcji itp., (kino domowe w systemie Dolby Surround, duży ekran, TV-Sat, Video, DVD);
• boisko do siatkówki, piłki nożnej;
• duży park (cisza, przepiękna, urozmaicona przyroda, jezioro, dzikie kaczki, liczne ścieżki spacerowe – słowem miejsce dobrego odpoczynku);
• stacje Drogi Krzyżowej w plenerze;
• parking dla samochodów;

Więcej informacji – KLIKNIJ

3. Kodeń – Częstochowa Podlasia

Przy granicy Polski z Białorusią znajduje się Sanktuarium Maryjne w Kodniu. Jego historia owiana jest legendą brawurowej kradzieży obrazu Matki Bożej przez Mikołaja Sapiehę, którą spopularyzowała Zofia Kossak w powieści „Błogosławiona wina”. Kodeń to miejsce nie tylko pielgrzymkowe, ale także wspaniała przystań do wypoczynku na łonie natury. Piękna nadbużańska przyroda, okoliczne atrakcje turystyczne (m.in. jedyna na świecie katolicka cerkiew neounicka w Kostomłotach) sprawiają, że nie sposób się tutaj nudzić. Kodeń dysponuje nowoczesnym Domem Pielgrzyma z wyborną kuchnią klasztorną.

Szczególnie w tym roku zapraszamy do tego niezwykłego miejsca – kodeńskie sanktuarium obchodzi jubileusz 300. lecia papieskiej koronacji obrazu Matki Bożej Kodeńskiej. Główne uroczystości zaplanowano na 13-15 sierpnia br.

Przy sanktuarium znajduje się nowoczesne i wszechstronne zaplecze pielgrzymowko-turystyczne.

Dom Pielgrzyma oferuje 84. pokoje z łazienką i dostępem do Internetu. Ponadto:

• „Jadłodajnia U Oblatów” – z przysmakami kuchni regionalnej
• sklepiki z pamiątkami
• muzea i wystawy
• ogród zielny i tereny spacerowe
• boisko do piłki nożnej i kort tenisowy
• darmowy parking dla gości
• możliwość skorzystania z sauny
• obiekt monitorowany 24h
•  udogodnienia dla osób z niepełnosprawnościami
  

Więcej informacji – KLIKNIJ

Informacje o Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej – KLIKNIJ

4. Kokotek – jedno miejsce, wiele inicjatyw

To prawdziwa „kopalnia” atrakcji. Oblackie Centrum Młodzieży to przestrzeń dla ludzi młodych, ale obiekt otwarty jest dla wszystkich, którzy pragną zapomnieć o codzienności w lublinieckich lasach w okolicach malowniczego jeziora.

Do dyspozycji znaleźć tutaj można:

• 200 miejsc noclegowych
• restaurację z możliwością podjęcia 300 osób jednocześnie
• kaplicę
• salę konferencyjną, salki spotkań i rekreacyjne
• salę gimnastyczną

W okresie wakacyjnym odbywa się tutaj Festiwal Życia, a w ciągu całego roku organizowane są przeróżne rekolekcje tematyczne i warsztaty. Więcej informacji – KLKINIJ

5. Święty Krzyż – najstarsze polskie sanktuarium narodowe

Położony w sercu Gór Świętokrzyskich oblacki klasztor skrywa w sobie przede wszystkim Relikwie Drzewa Krzyża Świętego. Otaczająca przyroda Świętokrzyskiego Parku Narodowego oferuje wiele tras turystycznych. Jedna z nich wiedzie od Nowej Słupi tzw. drogą królewską, którą wchodzili do najstarszego polskiego sanktuarium narodowego władcy Polski.

Święty Krzyż to przede wszystkim miejsce modlitwy, ale również turyści znajdą tutaj moc atrakcji:

• wystawa misyjna ukazująca posługę oblatów na całym świecie
• wspaniała architektura i wieża widokowa
• krypta, w której spoczywa m.in. Jeremi Wiśniowiecki
• kawiarnia i jadłodajnia z wyrobami lokalnymi

Niestety klasztor na Świętym Krzyżu nie dysponuje miejscami noclegowymi.

Więcej informacji – KLIKNIJ

6. Obra – dom rekolekcyjny w pocysterskim klasztorze

To jedno z najmłodszych miejsc rekolekcyjnych i wypoczynkowych. Do tej pory w murach pocysterskiego kompleksu mieściło się Wyższe Seminarium Duchowne. Teraz znajduje się tutaj również nowoczesny Dom Rekolekcyjny „Alma Mater”.

Obiekt dysponuje 115 miejscami noclegowymi:

• standard: 1- osobowe, 2 – osobowe i 3 – osobowe
• apartament (mieszkanie dwupokojowe): do 4 osób
• wieloosobowe: do 6 osób (pokoje z osobną łazienką

Poza tym w domu rekolekcyjnym można znaleźć:

• wspaniałą kuchnię w „Jadłodajni u Fratra” – kto nie spróbował jeszcze kunsztu kulinarnego brata Mariusza, grzechem to może nie jest, ale z pewnością poważnym zaniedbaniem 😉
• kilka kaplic
• aulę i salę konferencyjną
• Muzeum Misyjne

Obiekt położony jest w oddaleniu od miejscowości, co gwarantuje ciszę. Bliskość lasu, rzeki i jezior pozwala na różnorodne formy spędzania czasu. Do dyspozycji gości jest także boisko do piłki nożnej, siatkówki oraz kort tenisowy. Dom rekolekcyjny oferuje również cały szereg rekolekcji tematycznych w ciągu całego roku.

Więcej informacji – KLKINIJ

7. Rekolekcje powołaniowe

Organizowane w różnych miejscach kraju. Propozycja kierowana dla młodzieży, która pragnie rozeznać swoje powołanie. Na koniec rekolekcji nie ubieramy ich w habity 😉 To czas, w którym młodzi mają okazję do modlitwy, poznawania różnych powołań życiowych, budują relacje interpersonalne oraz wzrastają w człowieczeństwie. Rekolekcje powołaniowe są darmowe, prowadzi je Sekretariat Powołań Polskiej Prowincji. Oto propozycje na miesiące wakacyjne:

Czerwiec 2023

2-5.06.23 – Zielona Szkoła

3-4.06.23 – Lednica

8-11.06.23 – Wiosna Ludów – Beskid Żywiecki

25-30.06.23 – Kursy: lektorski i ceremoniarski w Obrze

Lipiec 2023

3-9.07.23 – Festiwal Życia w Kokotku

10-16.07.23 – Piesza pielgrzymka na Jasną Górę z Trzemeśni

11-15.07.23 – Rozkmina – Obra

18-22.07.23 – Wystarczy Ci mojej łaski – Święty Krzyż

18-22.07.23 – Beskid Żywiecki z SFB

25-29.07.23 – Kongres Ministrantów

26.07-4.08.23 – Prenowicjat – Obra

Sierpień 2023

1-6.08.23 – Światowe Dni Młodzieży – Kokotek

8-12.08.23 – Rekolekcje filmowe C. S. Lewis – Kodeń

15-19.08.23 – Rekolekcje powołaniowe – Grotniki

21-26.08.23 – Po prostu rekolekcje z SFB – Kokotek

28.08-1.09.23 – Wakacje Ministrantów – Garczyn

Wrzesień 2023

15-17.09.23 – Turniej piłkarski oblackich ministrantów – Obra

Więcej informacji – KLIKNIJ

8. Zahutyń – brama Bieszczad

Miejscowość znajduje się tuż za Sanokiem w kierunku Bieszczad. To wspaniałe miejsce wypadowe w nieprzebraną dzicz połonin. Dom zakonny jest w stanie przyjąć 14 osób.

Więcej informacji o oblackich placówkach i domach rekolekcyjnych można znaleźć TUTAJ

(pg)

Od kilkunastu lat prowadzi Szkolne Koło Caritas. Mąż, ojciec, katecheta… żyjący wiarą na co dzień. Pod koniec zeszłego roku w ramach wolontariatu wraz z młodzieżą i rodzicami uratował życie pięcioletniej Anjary z Madagaskaru. O swoim związku z oblatami, wierze i powołaniu osoby świeckiej – z Krzysztofem Tomiakiem rozmawia o. Paweł Gomulak OMI.

Paweł Gomulak OMI: W jaki sposób jesteś związany z oblatami?

Krzysztof Tomiak: Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej znam od dzieciństwa, pochodzę z Obry. Tam dorastałem karmiąc się duchowością oblatów. Jestem absolwentem Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach. Miałem również okazję przez wiele lat żyć i kształtować swoje powołanie oraz wiarę będąc alumnem Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze – był to dla mnie błogosławiony czas. W moim przypadku zakończył się rozeznaniem innej drogi, jednak w sercu nadal czuję się synem św. Eugeniusza, tego nie da się zapomnieć, czy wyprzeć ze swojego życia. Dla mnie to ogromna wartość i doświadczenie, które zmieniło moje życie i ukierunkowało je na najbiedniejszych – materialnie i duchowo.

Dzieci z Poznania uratowały życie 5-letniej Malgaszki

Jesteś katechetą i organistą w parafii. Czy w Kościele jest miejsce dla osób świeckich?

Opuszczając mury klasztoru, wiedziałem, że chcę być blisko Boga, chcę głosić Chrystusa w środowisku, w którym On mnie postawi. Czy w Kościele jest miejsce dla świeckich? Oczywiście. Pracuję jako organista, katecheta, w firmie Święty Wojciech Dom Medialny odpowiadam za Strefę Katechety, prowadzę Caritas. Chciałem uczyć religii, katechizować – nigdy jednak nie myślałem o pozostałych zaangażowaniach. One pojawiły się później – zupełnie ich nie szukając. Boża Opatrzność tak kieruje moimi drogami, że zawsze znajduje mi miejsce, gdzie mógłbym służyć i dzielić się swoim doświadczeniem. To miejsca, gdzie jako duchowny nigdy bym nie trafił. Świeccy, jeśli tylko chcą, mogą znaleźć miejsce w Kościele dla siebie, dla dawania siebie innym. Nasze powołanie jest inne niż duchownych, czy osób zakonnych, jest jednak na nie miejsce. Widzę, że mogę docierać do ludzi, do których nie dotrą kapłani. Mogę żyć i pracować wśród tych, do których Ewangelię mogę zanieść tylko jako świecki.

Łeba: Świeccy zgłębiają duchowość św. Eugeniusza [ZDJĘCIA, WIDEO, AUDIO]

Jako katecheta założyłeś i prowadzisz Szkolne Koło Caritas. Skąd ten pomysł?

Pamiętam, kiedy przed 12 laty w Kopanicy, podczas wizytacji ks. abp Stanisław Gądecki zapytał, czy mamy w szkole Szkolne Koło Caritas? Odpowiedzieliśmy, ze nie ale przecież organizujemy różne zbiórki. Odparł, że w Caritas nie chodzi o zbiórki. Dało mi to do myślenia i było początkiem zaangażowania się jako nauczyciel w SKC (Szkolne Koło Caritas). Często myślimy, że jeśli wpłacimy jakąś kwotę pieniędzy, przyniesiemy jedzenie, czy ubrania, to pomagamy. Cenniejszym od dóbr materialnych jest jednak nasz czas i MIŁOŚĆ. Widać to wśród młodych ludzi, pośród których pracuję – oni sami nie mają NIC! Mogą dać tylko swoje dłonie, oczy, serce i czas! To przewyższa wszelkie dary materialne. Po pierwsze MIŁOSĆ – to hasło naszego wolontariatu. Boża Opatrzność zatroszczy się o środki materialne – doświadczam tego od 10 lat.

W ciągu roku organizujecie wiele akcji pomocowych. Czy dzieci i rodzice chętnie się angażują w pomoc drugiemu?

Wolontariat jest fenomenem. Ludzie jednoczą się, wspólnie działają. Czy chętnie? Bardzo! Dowodem tego są nasze współprace, akcje i stałe zaangażowania – wszystko dokumentuję na www.skcstrzeszyn.pl

Jesteś też mężem i ojcem. Czy trudno jest być wierzącym we współczesnym świecie?

Tak i nie. Tak, jeśli swoją wiarę zamknę tylko w murach kościoła. Łatwo być chrześcijaninem wśród chrześcijan. Trudniej, jeśli chcę swoją wiarą żyć wśród tych, pośród których pracuję, przebywam. Chcąc wychować swoje dzieci w Bożej obecności i nauczyć ich tego, że wiara wymaga – trzeba nią żyć na co dzień. Jest to trudne i bardzo często nie wychodzi tak, jak powinno… Robiąc rachunek sumienia, widzę, że wiele wyborów, słów, postaw w moim życiu powinno być zupełnie innych, bardziej radykalnych, ewangelicznych. Często ludzka słabość wygrywa z tym, co podpowiada sumienie. Wiem jednak, że mam Kogoś większego od siebie i zawsze mogę rozpocząć na nowo.

A jak z przekazem wiary? Czy mógłbyś coś podpowiedzieć innym rodzicom, którzy chcą być świadkami wiary dla swoich dzieci?

Nie wiem, czy sam jestem takim świadkiem dla swoich dzieci – tutaj musiałbym zapytać ich. Staram się na tyle, na ile potrafię. Przede wszystkim wiara nie może ograniczać się tylko do murów świątyni. Musimy, jako rodzice, żyć Bogiem na co dzień. Nie jest to łatwe ale dzięki Bożej pomocy możliwe. Modlitwa, wspólna Eucharystia, poruszanie tematów religijnych w domu, piątkowy post, celebracja świąt liturgicznych, zaangażowanie w parafii, życie sakramentami. Nasze dzieci nie oczekują fajerwerków, a autentyczności. Jeśli pokażemy im, że sami jesteśmy ludźmi, popełniamy błędy, ale mamy Kogoś WIĘKSZEGO ponad sobą, kogo kochamy, słuchamy i faktycznie żyjemy tym, czego On nas uczy, nasze dzieci będą miały obraz Boga, który nie jest bajkową postacią, a prawdziwą Osobą.

Dziękuję za rozmowę

(pg)