koordynator

W Obuchowie na Ukrainie Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej wraz z Misjonarkami Miłości zorganizowali spotkanie świąteczne dla bezdomnych. Rozpoczęła je inscenizacja jasełek. Następnie zebrani podzielili się opłatkiem i zasiedli do świątecznego stołu. Na zakończenie każdy z gości otrzymał upominek.

Osoby, które zaprosiliśmy, sprawiły nam ogromną przyjemność i dla nas również wielką radością jest pomaganie innym. Dziękujemy Bogu i ludziom, którzy brali udział w przygotowaniu naszego święta, niech dobry Bóg wszystkim błogosławi – mówi br. Sebastian Jankowski OMI, organizator „Kuchni dla bezdomnych”.

(pg/zdj. Caritas-Spes Ukraina)

Duszpasterz w parafii św. Kazimierza w Toronto – o. Zbigniew Halemba OMI, razem z młodzieżą udali się do domów Polonii. Celem było wspólne kolędowanie oraz poświęcenie domów. Inicjatywa spotkała się z ciepłym przyjęciem ze strony parafian.

(pg/zdj. parafia św. Kazimierza w Toronto)

Misjonarze oblaci wszędzie, gdzie są, starają się dzielić wiarą na wzór Maryi. Powierzają Jej swoje misje. Wszędzie, gdzie ich zaprowadzi posługiwanie, będą się starali szerzyć prawdziwe nabożeństwo do Dziewicy Niepokalanej”. To zdanie z Konstytucji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej jest wyznacznikiem działalności duszpasterskiej na misjach oblackich. Ewangelizację prowadzimy z Maryją, z tą, która zna Zbawiciela lepiej niż ktokolwiek inny, która kocha Go bardziej niż ktokolwiek inny.

K. Lubowicki OMI – Tożsamość oblata Maryi Niepokalanej [wideo]

Na dalekiej północy Kanady, w Arktyce, wśród Inuitów (dawniej Eskimosów) oblaci od samego początku powierzyli misje Matce Boga. Pierwsza misja założona w Chesterfield Inlet została poświęcona Matce Bożej Wspomożycielce Wiernych. Dzisiaj na 15 działających misji pięć jest pod wezwaniem Maryi. Niestety tylko dwie są nadal prowadzone przez oblatów: Matki Bożej Śnieżnej w Naujaat i Niepokalanego Serca Maryi w Gjoa Haven. Wraz z odchodzeniem oblatów zanika też pobożność maryjna. Jeszcze na początku tego wieku w większości misji, które wtedy jeszcze były prowadzone przez oblatów, odmawiano różaniec przed Mszą świętą. Dzisiaj niestety ten zwyczaj zanikł, a jest kontynuowany tylko tam, gdzie jest oblat. Staramy się jednak szerzyć nabożeństwo do Matki Bożej również na innych misjach. W zeszłym roku wydaliśmy folder z litanią loretańską. Została ona przetłumaczona wiele lat temu na język inuktitut (eskimoski), ale z czasem została zapomniana. Teraz jednak jest przygotowana do rozprowadzenia wśród wiernych, tak by kolejny maj stał się również i w Arktyce miesiącem maryjnym.

Nie tylko kobiety

Myśląc o Maryi przychodzi do głowy również rozważanie nad rolą i pozycją kobiety w danym społeczeństwie. Jednak w powszechnym rozumieniu kobietom bliżej do Maryi z racji kobiecości. Można by sądzić, że kobiety łatwiej zrozumieją i oddadzą się pobożności maryjnej. W Bożym zamyśle człowiek został stworzony jako „mężczyzna i kobieta”, a jedną z najważniejszych cech zbawienia jest jego powszechność, niewykluczająca żadnej z płci. Człowiek to od samego początku mężczyzna i kobieta, jak nam podaje Biblia już w pierwszym swym rozdziale. Różnimy się w wielu sprawach, w niektórych bardzo wyraźnie i diametralnie, ale Maryja jako Matka Boga, Matka Zbawiciela, prowadzi całą ludzkość do swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Rola kobiety i mężczyzny rożni się od kultury i zwyczajów danego społeczeństwa. Inaczej realizuje się w Afryce, a inaczej w Azji czy Arktyce. Jednak, jeśli mówimy o pobożności maryjnej, to widać wyraźnie, że zarówno kobiety jak i mężczyźni mają Ją za Matkę. Widzimy kobiety w kościołach odmawiające różaniec i śpiewające litanie czy godzinki, ale widzimy też muskularnych, potężnie zbudowanych mężczyzn z różańcem w ręku głośno recytujących „zdrowaśki”, broniących kościołów przed wrogim tłumem.

A. Wojtczak OMI: “O Maryi nigdy dość, ale poprawnie”

Ważni są wszyscy starsi

Wśród Inuitów ktoś nieznający dobrze sytuacji mógłby ocenić, że kobieta, szczególnie starsza, cieszy się tu ogromnym szacunkiem i poważaniem. Jest prawdą, że starsze kobiety odgrywają dużą rolę w naszych małych wspólnotach. Są proszone często o porady, o pomoc w rozwiązywaniu wielu problemów, o kierownictwo w różnych sprawach i kłopotach, dbają też o przekaz wiary. Często zabierają głos w dyskusjach prowadzonych przez lokalne radio i ich opinia musi być zawsze szanowana. Pozycja starszych kobiet jest w tutejszym społeczeństwie tak wysoka, że ktoś mógłby nawet się pokusić o stwierdzenie, iż jest to społeczeństwo matriarchalne – jak czasem czyta się w opracowaniach. Byłoby to jednak błędne i tylko powierzchowne spostrzeżenie. Wśród Inuitów starsze osoby, bez względu na płeć, zawsze ceniono i darzono szacunkiem – i tak jest do dziś.

Co mówią oblackie Konstytucje i Reguły o Niepokalanej? [wideo]

O równej pozycji kobiety i mężczyzny może świadczyć fakt, że nie ma w języku inuktitut rozróżnienia na rodzaje męski i żeński. Takie same imiona są nadawane chłopcom i dziewczynkom. Podaję to jako argument za równością mężczyzn i kobiet w tutejszym społeczeństwie, gdyż, jak wiadomo, struktura języka danego ludu wyraża również jego kulturę, zwyczaje. Skąd więc tak ważne są tam starsze kobiety? Ich rola wynika po prostu z faktu, że kobiety żyją dłużej. Dla przykładu, obecnie w Naujaat mamy dziesięć starszych wdów i tylko trzech starszych wdowców. Wszyscy cieszą się takim samym szacunkiem, wszyscy mają równy status we wspólnocie. Jednak to kobiety, z racji, że jest ich więcej, są bardziej widoczne i ich głos jest bardziej słyszalny.

„Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,27). Bóg stworzył człowieka. Stworzył nas wszystkich równych na poziomie człowieczeństwa. Mamy wprawdzie rożne zadania, powołania i przeznaczenia w życiu, ale jednocześnie Bóg kocha nas i przeznacza do życia wiecznego. Maryja, jako pełna łaski, przyciąga ludzi do Chrystusa bez względu na kolor skóry, rasę, pochodzenie i płeć. Maryja, Matka Boża, jest najpewniejszą drogą do poznania Boga, ale również jako Matka Syna Człowieczego, jest drogą do poznania człowieka.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronicowy dwumiesięcznik wydawany od 1983 r. w Poznaniu przez Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, o. Andrzeja Madeja OMI, Elżbietę Adamiak, ks. Artura Stopkę oraz ks. Andrzeja Dragułę. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych i antropologicznych. „Misyjne Drogi” to czasopismo misyjne o największym nakładzie i objętości w Polsce, dostępne jest także w wolnej sprzedaży.

(misyjne.pl)

Czuję się zmęczony, ponieważ ludzi zebrało się wielu i każdemu chciałem własnoręcznie przekazać paczkę od naszej parafii – zaznacza proboszcz parafii pw. św. Mikołaja w Kijowie – ojciec Paweł Wyszkowski OMI.

Ogólnie rzecz biorąc, w Chersoniu istnieje kilka punktów charytatywnych, w których raz na 2 tygodnie ludzie mają możliwość otrzymania paczki żywnościowej. Pomoc humanitarna jest również dostarczana osobiście osobom niepełnosprawnym, które nie mają fizycznej możliwości wyjścia. Przyszło sporo osób dlatego, że obecnie w całym mieście otwarte są tylko 2 większe sklepy spożywcze.

Wcześniej miasto liczyło 300 000 mieszkańców, a po 7 miesiącach pełnej rosyjskiej inwazji na Ukrainę pozostało tylko 50 000 mieszkańców.

Taki stan rzeczy w Chersoniu bardzo przypomina nasz Kijów z przełomu lutego i marca tego roku – podkreśla o. Paweł.

Kolejki do aptek. Brakuje leków. Nie ma wody, nie ma prądu. Podczas rozdawania pomocy humanitarnej słychać było eksplozje, ponieważ w okolicznych regionach trwają walki. Najstraszniejsze jest to, że ludzie się do tego przyzwyczaili i nauczyli żyć w tym stanie. Samo miasto również cierpi z powodu wrogich ostrzałów. W przeddzień Bożego Narodzenia, 24 grudnia, na skutek wrogiego ostrzału w centrum miasta zginęło ponad 20 osób.

Poszedłem tam, aby modlić się za tych ludzi – mówi ojciec Paweł.

Ludzie dzielili się wspomnieniami o tym, jak to jest żyć pod okupacją. Byli zmuszani do przyjęcia rosyjskich paszportów, a tych, którzy odmawiali, uznawano za wrogów. Szczególnie wrogo traktowani byli ci, którzy wychodzili na proukraińskie akcje protestacyjne w mieście. Jeden z wolontariuszy, którego imienia nie podajemy ze względów bezpieczeństwa, z bólem opowiadał o swojej działalności. Zajmuje się ewakuacją ludzi z terenów niebezpiecznych. Ma na swoim koncie ponad 1000 uratowanych ludzi. Wśród jego przyjaciół są też tacy, którzy wywożą ciężko rannych ze strefy działań wojennych. Tych ludzi naprawdę można nazwać bohaterami.

To bardzo bolesne, że wszędzie mówi się, że miasto Chersoń łatwo zostało zdobyte przez wroga na samym początku inwazji 24 lutego – mówi wolontariusz.

Oni obudzili się już otoczeni przez Rosjan.

Broniliśmy się, ale siły były maksymalnie nierówne. W regionie było ich już około 50 tysięcy. To było nierealne – wspomina ze smutkiem.

Mimo całego tego horroru ludzie żyją nadzieją. Nie przestawali dziękować za wszelką pomoc udzieloną przez parafię. Dzieci cieszyły się z otrzymanych prezentów.

Chociaż było ciężko, udało nam się przekazać światło Nowonarodzonego Jezusa do Chersonia. Wspólnym wysiłkiem udało się nam uczynić życie ludzi w Chersoniu trochę radośniejszym – zauważył zmęczony, ale szczęśliwy proboszcz parafii św. Mikołaja, ojciec Paweł Wyszkowski OMI.

(parafia św. Mikołaja w Kijowie/tłum. B. Kuzmenko)