koordynator

W piątek 27 sierpnia, po niemal trzech miesiącach od likwidacji dotychczasowej, oddano do użytku nową kaplicę domową na Świętym Krzyżu. Superior świętokrzyskiej wspólnoty, o. Marian Puchała OMI, poświęcił krzyż oraz tabernakulum i umieścił w nim Najświętszy Sakrament. Na wystrój składają się m.in. ikony Madonny z Dzieciątkiem oraz św. Eugeniusza, które uprzednio zdobiły kaplicę naszego Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach, a także pieczołowicie odrestaurowana fisharmonia. W kaplicy na modlitwie gromadzić się będzie wspólnota zakonna i nowicjacka, a już wkrótce prenowicjusze, którzy z początkiem września przybędą na Święty Krzyż. Uroczystego poświęcenia kaplicy dokona Prowincjał Polskiej Prowincji oblackiej w tygodniu odpustowym.

(OMI Święty Krzyż)

„Wyjdź i walcz” – jak Abram, który wychodzi, by walczyć o swojego bratanka Lota, który dostał się do niewoli. Jest to moment ryzyka – Abram w jednej chwili rzuca na szalę wszystko, co posiada, również swoje życie, by ocalić to, co ważne.

Również uczestnicy Festiwalu Życia w Kokotku zostali wezwani do zadania sobie pytania: o jakie dobro i wartości powinni zawalczyć?

„Zimno nie zimno, ale ku Bogu trzeba przyjść” – tymi słowami rozpoczął swoją konferencję ks. Mirosław Tosza – gość festiwalu i nietuzinkowa postać: razem z osobami bezdomnymi tworzy wspólnotę Betlejem w Jaworznie, a na swoim koncie ma również wyprawy rowerowe do Rzymu i Jerozolimy oraz… traktorową do Paryża.

Konferencja pokrzepiała dusze, ale w planie dnia znalazło się również coś dla ciała. Najodważniejsi uczestnicy podjęli ducha walki i wzięli udział w długo wyczekiwanym biegu festiwalowicza, zmierzając się z błotem, deszczem, zimnem i własnymi słabościami. Klasyfikowani byli w 5-ciu kategoriach: mężczyźni, kobiety, osoby konsekrowane, wyróżniający się przebraniem oraz prowincjałowie, w której bezkonkurencyjny okazał się o. Paweł Zając OMI.

Wszyscy biegacze zasłużyli na pamiątkowy medal, a najlepsi w swoich kategoriach dodatkowo nagrodzeni zostali przez dyrektora Banku Polskiego – otrzymali wydane monety upamiętniające zbliżającą się beatyfikację kard. Stefana Wyszyńskiego.

Zwieńczeniem dnia była Eucharystia, której przewodniczył zwycięzca kategorii prowincjałów: o. Paweł Zając OMI. Nawiązując do sportowej rywalizacji oraz  uroczystości Matki Bożej Częstochowskiej, powiedział, że

Maryja jest doskonałym przykładem walki duchowej – walczenia i zwyciężania. Nasze życie składa się ze zwykłych codziennych sytuacji i w nich także możemy zwyciężać: za każdym razem kiedy klękasz do modlitwy – zwyciężasz; za każdym razem kiedy sięgasz po Pismo Święte – zwyciężasz; za każdym razem kiedy przystępujemy do spowiedzi – zwyciężamy. Zwyciężamy zło na wzór Maryi.

Kolejny dzień Festiwalu Życia można podsumować następującym zdaniem: „Nikt niczego nie miał, ale nikomu niczego nie brakowało.”

(niniwa.pl/zdj. W. Bociański)

Śledząc losy Abrahama uczestnicy Festiwalu Życia usłyszeli wezwanie „Wyjdź i zostaw”. Abram nie dyskutował z Bogiem – zaufał, wstał i poszedł. Po porannej modlitwie jutrznią, śniadaniu i muzycznej rozgrzewce uczestnicy festiwalu również zostali wezwani, by wstać i iść.

Jak zachęcił uczestników o. Tomasz Maniura OMI:

Mamy festiwal o wierze i żeby naprawdę przeżywać wiarę, trzeba mieć ewangeliczne spojrzenie, którego podstawą jest nie martwić się, (…) tylko trzeba dać się poprowadzić. Więc zapraszam do doświadczenia Abrahama, któremu Bóg powiedział: „wstawaj i idź”. Więc my słuchając hymnu pójdziemy. I nie martwcie się…

Wyszli tak, jak stali – czasem jedynie w klapkach, w ręcznikach na głowach i bez odpowiedniego przygotowania do wędrówki. Zostawiając również plan na dzisiejszy dzień. Krok za krokiem pokonywali kolejne kilometry, aż dotarli do oddalonych o 5 km. Rusinowic, gdzie mieści się ośrodek rehabilitacyjny dla osób niepełnosprawnych.

Serdecznym uśmiechem przywitał młodych gospodarz miejsca – ks. Kazimierz Tomasiak, który podzielił się swoim doświadczeniem i świadectwem służby oraz opowiedział o działalności ośrodka. Niewątpliwie jest to miejsce, gdzie dokonują się wielkie dzieła, a ośrodek zmienia ludzkie historie „rehabilitując nie tylko ciała, ale i dusze”. Świadectwo dała również pani Dorota – niewidoczna na co dzień bohaterka, będąca matką dwójki niepełnosprawnych dzieci.

Po konferencji uczestnicy zjedli obiad, zatańczyli belgijkę, a wcześniej rozegrany został mecz piłki nożnej księża kontra świeccy. Do Kokotka wrócili również na własnych nogach, podziwiając uroki lublinieckich lasów i śpiewając pielgrzymkowe piosenki.

Po odpoczynku wszyscy spotkali się przy Stole Pańskim, dziękując za doświadczenie dzisiejszego dnia. W drobnym geście wdzięczności symbolicznie mogli zostawić to, co materialne – ofiara zebrana podczas Mszy św. została przeznaczona na ośrodek w Rusinowicach.

Podziękowania należy złożyć także biskupowi gliwickiemu – Janowi Kopcowi, który przewodniczył dzisiejszej Eucharystii. Od wielu lat Niniwa może liczyć na błogosławieństwo i życzliwość ze strony diecezji gliwickiej, otrzymując ogromne wsparcie w inicjatywach podejmowanych dla młodych.

Na zakończenie dnia odbył się koncert zespołu Owca – rozgrzał on zarówno serca, jak i zziębnięte ciała uczestników, a teksty ich piosenek jeszcze bardziej pomogły zgłębiać temat festiwalu.

Dzień ten był doświadczeniem tego, jak niewiele potrzeba do szczęścia, bo mamy zdrowie i życie, którymi możemy dzielić się z innymi. Doświadczeniem, że aby iść, wystarczy zaufać, a o resztę Bóg się zatroszczy.

(niniwa.pl/zdj. W. Bociański)

Nie jest łatwo rozpoznać głos prawdy wśród wielu głosów, które nas wzywają. Rzeczywiście, trudno jest nawet rozeznać, kiedy jesteśmy naprawdę szczerzy: kim naprawdę jestem? Co leży w moim najlepszym interesie? Spośród wielu głosów, które słyszę, który ostatecznie przyniesie mi życie? Jaki jest głos Boga w moim życiu?

Niezliczone głosy atakują nas nieustannie z zewnątrz: billboardy, telewizja, gazety, czasopisma, Internet, ideologie, religia, sztuka, popkultura, moda, szum, pokusy celebrytów i wiele innych. Zwykle nie jest nam trudno rozpoznać, że w rzeczywistości jesteśmy atakowani przez te głosy, ponieważ są w pewnym sensie pretensjonalne. Każdy z nich ma wspólny mianownik: chcą naszych pieniędzy, naszego głosu, naszego poparcia, naszej sympatii, naszej lojalności, naszej uwagi, naszego udziału, naszego podziwu lub po prostu czegoś od nas. Subtelność nie jest ich cnotą i generalnie nie jesteśmy tak naiwni, by sądzić, że leży im na sercu nasze dobro; chociaż w niektórych przypadkach, takich jak religia, sztuka i moda, ich najlepsze argumenty wydają się dla nas korzystne. Ale generalnie głosom zewnętrznym nie dajemy się tak łatwo nabrać.

Wydajemy się bardziej naiwni jeśli chodzi o głosy, które pobrzmiewają i wysuwają roszczenia do prawdy od wewnątrz. Ponieważ te głosy są w nas, naturalne jest, że wierzymy, że leży im na sercu nasze dobro, że mówią za nas, że są głosem prawdy.

Jakie są te głosy, które atakują nas od wewnątrz, podobnie jak liczne głosy z zewnątrz? Oto kilka istotnych przykładów:

Głos osobistej wielkości, ego, interesowności i lenistwa. Nie jesteśmy z natury altruistami. Dzięki naszym naturalnym instynktom przychodzimy na ten świat instynktownie pyszni, egocentryczni, narcystyczni i troszczący się przede wszystkim o własne samopoczucie, przyjemność i wygodę. W miarę dorastania uczymy się, że głos interesu nie do końca jest głosem, który wzywa nas do życia; ale po tej stronie wieczności, ten głos nigdy nie umiera i pozostaje w nas zawsze jako głos gotowy podważać wszystkie inne głosy.

Głos rany i wściekłości. Nikt nie wchodzi w dorosłość całościowo. Nie chodzi o to, czy jesteśmy zranieni, ale tylko o to, jakie są nasze rany i w jakich sferach je nosimy. A głos rany odzywa się w nas zawsze, mniej lub bardziej subtelnie, wzywając nas, byśmy czuli się nieufni, lekceważeni, obrażani, gniewni i mściwi. Nikt nie jest odporny. Ten głos zawsze mówi nam, że paranoja, a nie metanoja, prowadzi nas do życia.

Głos depresji emocjonalnej i psychicznej. Depresja łatwo przebiera się za głębię, altruizm, świętość, a zatem może nas oszukać, wmawiając nam, że ta ociężałość ducha jest życiodajna, podczas gdy w rzeczywistości wysysa tlen i życie z naszych ciał i dusz. Głos depresji jest bardzo często mylony z głosem religii, ponieważ wydaje się gloryfikować ascezę, życie poza światem i krzyż, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest.

Głos sentymentalizmu i pobożności. Sentymentalność i pobożność bardzo łatwo można pomylić z prawdziwą empatią i prawdziwym oddaniem. Ale można zauważyć tutaj dość oczywistą różnicę: w prawdziwej empatii i prawdziwym oddaniu łzy, które wylewamy, są dla innych; w sentymentalizmie i pobożności łzy, które wylewamy, są dla nas samych.

Głos obsesji, wewnętrznych „aniołów” i „demonów”. Istnieje od dawna spór o to, co ostatecznie najbardziej wpływa na nasze zachowanie: natura czy wychowanie? Genetyka czy środowisko? Wielu myślicieli, w tym James Hillman, sugeruje, że tym, co najbardziej wpływa na nasze zachowanie, nie jest natura ani wychowanie, ale pewne „daimons” wewnątrz, a mianowicie różne „anioły” i „demony”, które nas atakują, wywołują obsesje i okradają nas z wolności. Każdy, kto kiedykolwiek zakochał się bezradnie i beznadziejnie, rozpozna dokładnie, co potrafi nasz wewnętrzny „demon” lub „anioł”. W naszym życiu jest kilka paraliżujących sił i głosów, które mogą tak głęboko nas przekonać, że uwierzymy, że dana osoba (i tylko ta osoba) może dać nam życie. Jeśli jesteś romantykiem, ten głos będzie zarówno największym źródłem energii, jak i największym źródłem żalu w twoim życiu; i, jak pokazało gorzkie doświadczenie, nie zawsze jest to głos życia.

Głos archetypu, genetyki, pochodzenia etnicznego i płci. Krew jest gęstsza niż woda i jest też bardzo potężnym głosem w nas, który nigdy całkowicie nie milknie. Nie przychodzimy na ten świat jako nieskazitelny papier fotograficzny, na którym nic jeszcze nie zostało odciśnięte. Raczej wchodzimy w to życie z potężnym DNA, zarówno w naszych ciałach, jak i w duszy, w którym wiele rzeczy jest już trwale odciśniętych. Nasze DNA, fizyczne i psychologiczne zawsze pozostaje w nas potężnym głosem i, podobnie jak głos osobistej wielkości, nie zawsze leży w naszym najlepszym interesie.

Zobacz: [Ron Rolheiser OMI: „Dlaczego zostaję w Kościele?”. Niezwykle pokorna i głęboka odpowiedź]

Nie ma łatwych odpowiedzi na to, jak radzić sobie z tymi głosami w nas, ale, cytując Jamesa Hillmana, symptomy są najbardziej bolesne, gdy nie można określić, jakie jest ich źródło.

Ron Rolheiser OMI, znany ze swojego humoru, szczerości i mądrości, jest popularnym mówcą w dziedzinie współczesnej duchowości. Dorastał w dużej, kochającej się rodzinie na farmie w Saskatchewan, a święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r. Pełnił funkcję rektora Oblate School of Theology w San Antonio w Teksasie. Jest autorem ponad 15 książek, w tym bestsellerowej pozycji: “Modlitwa. Nasza najgłębsza tęsknota”. Jego najnowsze książki to “Wrestling with God” [polski tytuł: “Zmagania z Bogiem. Wiara w czasach niepokoju”], “Domestic Monastery” [Domowy klasztor – przyp. tłum.] oraz “Bruised & Wounded: Struggling to Understand Suicide” [Posiniaczony i zraniony: Walka o zrozumienie samobójstwa – przyp. tłum.]. Rolheiser tworzy także popularne kolumny wydawnicze, które pojawiają się w wielu katolickich gazetach na całym świecie.

(Oblate School of Theology/tł. pg)

„Wyjdź po więcej” – pod tym hasłem i wzorując się na biblijnej historii Abrahama, którego Bóg wezwał do opuszczenia ojczystej ziemi – upłynął uczestnikom drugi dzień Festiwalu Życia w Kokotku.

Świadectwo pragnienia czegoś więcej dali goście specjalni – ks. Jakub Bartczak oraz Piotr Kowalczyk – polski raper chrześcijański znany pod pseudonimem TAU.

Jak powiedział pierwszy z nich:

Jest taki etap w życiu, kiedy musimy podjąć decyzję. (…) Bóg szanując naszą wolność oczekuje, że podejmiemy decyzję. (…) Nie znamy przyszłości, nie mamy pewności czy to na pewno się uda i czy to na pewno Pan Bóg. Ale jeszcze nie było człowieka, który w swoim życiu zostałby oszukany przez Boga. Ktoś kto zaufał w pełni Jezusowi, to w tym życiu doczesnym nigdy nie poniesie klęski…

Drugi z kolei – TAU – jest przykładem człowieka, który całkowicie zaufał. Podzielił się z młodymi świadectwem swojego nawrócenia i wyjścia z tego, co zniewala i nie daje życia. Człowiek do tańca i do różańca, bo nie tylko rapuje na scenie, ale również służy codziennie przy ołtarzu, gdzie jak mówi:„czuje się spełniony i szczęśliwy.”

W popołudniowej części programu uczestnicy zostali zaproszeni do przyjęcia samego Boga, podczas nabożeństwa wręczenia Słowa Bożego oraz Eucharystii. Wręczenie Słowa miało być symboliczne, natomiast niedługo przed rozpoczęciem modlitwy organizatorzy otrzymali niespodziewany telefon od darczyńcy, który chciał podarować kilkaset egzemplarzy Ewangelii wg św. Łukasza. Po indywidualnym błogosławieństwie trafiły one do rąk uczestników. Mszy świętej  przewodniczył ks. Andrzej Wołpiuk, z diecezji bielsko-żywieckiej, który obchodził jubileusz 25-lecia swojego kapłaństwa.

Dzień zakończył się koncertem w rytm rapowej muzyki ks. Jakuba Bartczaka oraz TAU.

(niniwa.pl/zdj. W. Bociański)