21 kwietnia - NIE NAWRACA SIĘ DZIĘKI KSIĄŻKOM
NIE NAWRACA SIĘ DZIĘKI KSIĄŻKOM
Mariusz Suzanne napisał apologetyczną książkę zatytułowaną Wyznanie wiary kapłana z Prowansji. Z powodu jego choroby nigdy nie została opublikowana. Nie narażając go na zniechęcenie, Eugeniusz, wytrawny kannodzieja, był sceptyczny, że pisane słowo młodego, nieznanego autora mogłoby sprowadzić do wiary wiele osób, które porzuciły jej praktykowanie.
Pracę, której się podjąłeś – nawet jeżeli będzie tak doskonała, jak tego się spodziewasz – będzie czytało niewiele osób, jeżeli w ogóle jakiś drukarz podejmie się jej wydrukowania, i ilu doprowadzi ona do prawdy? Bardzo niewielu, niezmiernie mało, prawie wcale. Wszystko już zostało powiedziane i jeśli nie jest się jednym z tych rzadkich ludzi powołanych przez Boga, tak jak de Maistre i Lamenais, nie dokonuje się nawróceń przez książki. Ci, którzy oparli się religijnym dowodom z takim talentem rozwijanym przez tych, którzy nas poprzedzili, a których argumenty w ostateczności tylko się powtarza, będą z jeszcze większą arogancją opierali się autorom, których uważają najwyżej za równych sobie, jeśli w swym umyśle nie stawiają ich dużo poniżej siebie. Nie chcę przez to powiedzieć, że już nie trzeba pisać. Twierdzę tylko, że trzeba to robić z mniejszą gorliwością. Trochę wcześniej czy później wystarczająco na czas dochodzi się do dobra, którego powinno się dokonywać przez podobne pisma.
List do Mariusza Suzanne, 25.08.1827, w: EO I, t. VII, nr 276.
Bogu dzięki! Od czasów Eugeniusza nie wszyscy zachowali to polecenie i wiele osób, dzięki twórczości wielu oblatów, zbliżyło się do Boga lub odnalazło skarb wiary.
Zaniepokojony ilością energii, jaką ojciec Suzanne wkłada w pisanie, celem Eugeniusza było uspokojenie go, a nie zganienie. Zastanawiając się dzisiaj nad powyższymi słowami, widzę w nich zaproszenie, aby zastanowić się nad moimi osobistymi lekturami: czy to, co czytam prowadzi mnie do lepszej jakości życia?
Słowa – tak niewinne i bezsilne – zamieszczone w słowniku, jakże bardzo wpływają na dobro lub zło w ręku tych, którzy wiedzą, jak je zestawić. Nathaniel Hawthorne
20 kwietnia - WŁAŚCIWIE SPOŻYTKOWAĆ SWĄ ENERGIĘ
20 kwietnia - WŁAŚCIWIE SPOŻYTKOWAĆ SWĄ ENERGIĘ
Młody ojciec Mariusz Suzanne w Notre Dame du Laus wracał do zdrowia po ciężkiej chorobie. Swój czas wykorzystał na pisanie książki o apologetyce. Eugeniusz zachęcał go, aby bardziej skupił się na celu swego misjonarskiego życia.
Mój drogi przyjacielu, myślę, że byłbyś nieco mniej zmęczony, gdybyś z nieco mniejszą gorliwością zabierał się do pracy, którą sobie wyznaczyłeś. Przychodzi mi na myśl, że pod tym względem naprawdę przesadzasz, a nie sądzę, aby było coś na świecie, co zasługiwałoby na pochłanianie czasu i myśli człowieka rozsądnego tak jak sprawa zbawienia i to, co tak jak posługa naszych misji bezpośrednio i skutecznie powinno przyczyniać się do nawrócenia dusz. Po co tak się śpieszyć ze szkodą dla twego zdrowia, którego pełny powrót opóźniasz przez tę przesadę?
List do Mariusza Suzanne, 25.08.1827, w: EO I, t. VII, nr 276.
Poza stałą troską Eugeniusza dotyczącą zdrowia swych oblatów, w tym liście z naciskiem ukazano, że styczną czasu i enegrgii misjonarza powinna być sprawa zbawienia i jak lepiej pracować dla nawrócenia tych, którzy są przedmiotem naszej posługi.
Na co przeznaczamy nasz czas i naszą energię – to również pytanie aktualne dla nas: czy nieustannie przechodzimy od jednego zajęcia do drugiego? Na czym się skupiamy, w jaki sposób, i w oparciu o jakie kryteria wykorzystujemy naz czas i naszą energię?
Zawsze mamy wystarczająco czasu, pod warunkiem, że odpowiednio go wykorzystujemy. Johann Wolfgang von Goethe
17 lutego - SEMINARZYŚCI DIEZECJALNI I OBLACCY SCHOLASTYCY
17 lutego - SEMINARZYŚCI DIEZECJALNI I OBLACCY SCHOLASTYCY
Konkludując prezentację o znaczeniu oblatów, którzy biorą odpowiedzialność za prowadzenie seminarium w Marsylii (i otwierając drogę do zaangażowania w edukację seminaryjną na całym świecie) Yvon Beaudoin podaje kilka interesujących danych liczbowych mających związek z tą sytuacją.
Diecezja marsylska najmniejsza ze wszystkich diecezji francuskich pod względem terytorialnym w latach 1826-1861 powiększyła się ze 150 tysięcy do ponad 300 tysięcy mieszkańców. Ludność, prawie w całości katolicka, w 1826 roku była obsługiwana przez 171 w większości starszych kapłanów, w 1860 roku przez 378 kapłanów. Liczba seminarzystów, która w 1827 roku wzrosła do 70, po rewolucji lipcowej 1830 roku spadła do 30, w latach 1840-1854 powoli wzrosła do 40, a następnie od 70-80. Przez ręce oblatów przeszło 130 seminarzystów, a obaj biskupi de Mazenodowie udzieli 300 święceń kapłańskich.
Seminarium w Marsylii odegrało ważną rolę w historii instytutu nie tylko dlatego, że było prowadzone przez oblatów, ale także, że w latach 1827-1830 oraz 1833-1835 przyjmowało kleryków z zewnątrz. Około 225 scholastyków swą formację otrzymało w seminarium w Marsylii, a w latach 1827-1854 Fortunat i Eugeniusz wyświęcili 209 kapłanów.
Y. Beaudoin, Marsylia, Wyższe Seminarium, (1827-1862) w: Historyczny Słownik Oblacki.
Papież Franciszek wspomina wpływ, jaki wywarli na nim jego profesorowie:
Wstąpiłem do seminarium diecezjalnego. Lubiałem dominikanów, miałem przyjaciół dominikanów. Ale jednak wybrałem Towarzystwo Jezusowe, które dobrze znałem, bo seminarium było powierzone jezuitom. W przypadku Towarzystwa uderzały mnie szczególnie trzy sprawy: duch misjonarski, wspólnota i dyscyplina. Papież Franciszek
16 lutego - PROFESOROWIE OBLACI TAK SAMO SĄ MISJONARZAMI JAK ICH BRACIA KAZNODZIEJE
16 lutego - PROFESOROWIE OBLACI TAK SAMO SĄ MISJONARZAMI JAK ICH BRACIA KAZNODZIEJE
Yvon Beaudoin kontynuuje wyjaśnianie zaangażowania oblatów jako profesorów w wyższym seminarium w Marsylii. Należy przyznać, że większość z formatorów tylko z posłuszeństwa zgodziła się na przyjęcie tej posady. Prawie wszyscy chcieli być kaznodziejami i misjonarzami. Nie bez powodu Założyciel i kilku uczestników Kapituły Generalnej z 1850 roku starali się ukazać wielkość tego zadania i jego ścisły związek z głównym celem instytutu. W artykule 1 rzeczywiście powiedziono:
Po misjach najwspanialszym celem naszego Zgromadzenia jest prowadzenie seminariów, gdzie klerycy otrzymują właściwą sobie edukację; rzeczywiście tam, w zaciszu bożego domu i pod opieką Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi są formowani ci, którzy ludzi powinni nauczać zdrowej doktryny i prowadzić ich drogą zbawienia. Misjonarze na darmo wylewaliby swe poty, gdyby w parafiach nie było świętych i ożywionych duchem boskiego Pasterza kapłanów, zobowiązanych, aby z czujną i stałą troską paść owce, które zostały im powierzone.
To było gorące zaproszenie, by zrozumieć, że profesorowie są misjonarzami jak ich bracia kaznodzieje, ponieważ dzięki swej pracy, formując gorliwych kapłanów, przynajmniej pośrednio przyczyniają się do umacniania i rozszerzania wiary.
Y. Beaudoin, Marsylia, Wyższe Seminarium, (1827-1862) w: Historyczny Słownik Oblacki.
Edukacja jest kluczem do sukcesu w życiu, a profesorowie odciskają głębokie piętno na życiu swoich studentów. Solomon Ortiz
13 lutego - PODNIEŚĆ POZIOM INTELEKTUALNY W ZGROMADZENIU
13 lutego - PODNIEŚĆ POZIOM INTELEKTUALNY W ZGROMADZENIU
Na temat nominacji ojca Albiniego w seminarium Eugeniusz napisał:
Czy zdajesz sobie sprawę, że gdyby znów zachorował i gdybym nie mógł zatrudnić go na stanowisku, które mu przeznaczam...
List do Jean’a Baptiste Honorat’a, 23.08.1827, w: EO I, t. VII, nr 275.
W latach 1827-1862 seminarium miało jedynie dwóch superiorów – ojców Tempier ;a i Józefa Fabre’a, ale przewinęło się 43 formatorów, a każdy średnio zostawał dwa lub trzy lata... Poza ojcem Albinim kilku innych formatorów przez biskupa de Mazenod i współczesnych zostało uznanych za ludzi o wielkich cnotach, jeśli nie za świętych...
Zgadzając się na prowadzenie seminarium Założyciel niewątpliwie miała na względzie dobro, które mogło również z tego wyniknąć, aby podnieść poziom intelektualny Zgromadzenia. Artykuł 7 paragrafu Reguły o seminariach tymi słowy wyraża tę nadzieję: To nie byłaby jakaś mało znacząca korzyść dla naszego Zgromadzenia, aby kilku ojców, którzy przez wiele lat zajmowali się formacją duchownych, zostali rozesłania do innych domów dla największego dobra doktryny i regularnej obserwancji.
Y. Beaudoin, Marsylia, Wyższe Seminarium, (1827-1862) w: Historyczny Słownik Oblacki.
Obecnie nasza Reguła zwraca uwagę na formację ustawiczną każdego oblata:
Formacja ustawiczna obejmuje wszystkie aspekty osobowego życia oblata. Odnawia i rozwija jego duchowe życie i wewnętrzne bogactwa, sprzyja wzrostowi dojrzałości emocjonalnej i uczuciowej oraz udoskonala umiejętności pastoralne. Na wszystkich etapach rozwoju pomaga mu sprawdzać, jak realizuje się jedność między jego życiem i posłannictwem. Konstytucja 69
Profesor, który chce być prawdziwy w swej misji i przyczyniać się do jak największego dobra, powinien nadać pierwszeństwo nauczaniu moralnemu równie jak formacji intelektualnej. Sheldon Jackson
12 lutego - NOWE OBLACKIE WYZWANIE - SZKOLNICTWO WYŻSZE
12 lutego - NOWE OBLACKIE WYZWANIE: SZKOLNICTWO WYŻSZE
Na temat nominacji ojca Albiniego w seminarium Eugeniusz napisał:
Czy zdajesz sobie sprawę, że gdyby znów zachorował i gdybym nie mógł zatrudnić go na stanowisku, które mu przeznaczam...
List do Jean’a Baptiste Honorat’a, 23.08.1827, w: EO I, t. VII, nr 275.
Szkoła jest tyle warta, ile warci są jej dyrektorzy. W 1827 roku zgromadzenie nadal liczyło jedynie 15 ojców i żaden z nich nie odbył studiów, dzięki którym byłby przygotowany do nauczania w seminarium. Ojciec de Mazenod mój jednak liczyć na dwóch zaufanych, jeszcze młodych ludzi, ale oddanych i posiadających wiele talentów zakonników. Byli to ojcowie Tempier, który przez 27 lat będzie superiorem domu i Karol, Dominik Albini, profesor teologii moralnej w latach 1827-1835. Dwaj lub trzej inni formatorzy, wybrani spośród najlepszych oblatów, częściej się zmieniali.
Nie jest łatwo dokładnie poznać, jakie przez te długie lata były kryteria, jakimi kierował się ojciec de Mazenod w wyborze formatorów. W rzeczywistości dopiero na Kapitule Generalnej w 1850 roku została zredagowana część Reguł dotycząca seminariów, gdzie zostały wyrażone cechy wymagane do tej funkcji.
Y. Beaudoin, Marsylia, Wyższe Seminarium, (1827-1862) w: Historyczny Słownik Oblacki.
Zachęcanie do szkolnictwa wyższego dla naszych młodych jest zasadnicza dla naszej wspólnej przyszłości. Charles B. Rangel
11 lutego - NOWE WYZWANIE MISJONARZY OBLATÓW - FORMACJA W SEMINARIUM
11 lutego - NOWE WYZWANIE MISJONARZY OBLATóW: FORMACJA W SEMINARIUM
W odpowiedzi na potrzebę reformy i formacji duchowieństwa, Eugeniusz był gotowy, aby ojca Karola, Dominika Albiniego wysłać jako profesora i formatora do wyższego seminarium w Marsylii. Na ten temat napisał do ojca Honorat’a:
Czy zdajesz sobie sprawę, że gdyby znów zachorował i gdybym nie mógł zatrudnić go na stanowisku, które mu przeznaczam, powstałby straszliwy bałagan, a sprawa miałaby ważne konsekwencje!
List do Jean’a Baptiste Honorat’a, 23.08.1827, w: EO I, t. VII, nr 275.
Yvon Beaudoin wyjaśnia dalszy plan:
Diecezja marsylska miała kwitnące seminarium, które od 1648-1791 prowadzili księża misjonarze św. Wincentego z Paulo. W wyniku rewolucji zlikwidowano diecezję i zamknięto semiarium.
Od swego przybycia do Marsylii w 1823 roku, Fortunat de Mazenod, pierwszy biskup reaktywowanej diecezji, został powitany przez 23 marsyslskich seminarzystów, którzy byli formowani w Aix. W grudniu sprowadził ich do Marsylii, gdzie przy ulicy Czerwonej, a potem przy ulicy Saint-Just i pod kierunkiem trzech księży diecezjalnych zostało otwarte tymczasowe seminarium.
Ojciec Franciszek Tempier, mianowany w 1823 roku wikariuszem generalnym, został zobowiązany do zbudowania przy ulicy Czerwonej budynku, gdzie w latach 1827-1862 mieszkali seminarzyści. Następnie został zburzony, by umożliwić dostęp do nowej katedry.
W nowych pomieszczeniach biskup chciał także umieścić nową ekipę dyrektorów, z przewagą zakonników, w celu większej jedności doktryny i formacji. Zwrócił się z prośbą do sercanów, sulpicjanów, księży misjonarzy, ale bez powodzenia. Wówczas prowadzenie seminarium powierzył swym diecezjalnym misjonarzom – Oblatom Maryi Niepokalanej.
Ojciec Eugeniusz de Mazenod już od kilku lat przygotowywał się do objęcia tego dzieła, które Reguła z 1818 roku wyłączyła, aby pozwolić misjonarzom całkowicie zając się głoszeniem misji ludowych. Już Kapituła z 1824 roku zarządziła, że odtąd w ogóle nie jest zabronione, by w razie potrzeby podjąć się prowadzenia domów dla duchownych. W nowej edycji Reguł z lat 1825-1826 reforma duchowieństwa była jednym z celów Zgromadzenia, chociaż nie było wzmianki o seminariach, ale prośba z 8 grudnia 1826 roku i brewe Si tempus unquam z 21 marca 1826 roku, którym Leon XII zatwierdził Regułę, prowadzenie seminariów wymieniały jako drugorzędny cel Instytutu.
Założyciel w objęciu seminarium w Marsylii nie widział żadnej przeszkody prawnej.
Y. Beaudoin, Marsylia, Wyższe Seminarium, (1827-1862), w: Historyczny Słownik Oblacki.
Formacja duchowa według tradycji chrześcijańskiej odpowiada na specyficzne ludzie pytanie: Do stania się jaką osobą zostałem powołany? To cały proces utrwalania znamienia Chrystusa w osobie. To wszystko, czym ona jest. Dallas Willard
10 lutego - ULECZYĆ OPŁAKANE NIESZCZĘŚCIA POPRZEDNICH LAT
Przekonanie o potrzebie posiadania dobrych kapłanów była dla Eugeniusza priorytetem od czasu wstąpienia do seminarium. Nasza pierwsza Reguła z 1818 roku już odzwierciedlała tę wizję. Stała się nawet częścią naszych oblackich celów:
Artykuł 1. Nie mniej ważnym celem ich Instytutu, do którego będą starali się dojść z taką samą jak do głównego celu, jest reforma duchowieństwa i naprawienie, na tyle, na ile to dla nich możliwe, zła, które wyrządzili i które nadal wyrządzają źli kapłani, którzy pustoszą Kościół ...
Reguła z 1818 roku, część pierwsza, rozdział pierwszy: Cele Instytutu, §3, w: Missions, 78 (1951) s. 14-15.
W 1826 roku ten artykuł został ponownie zredagowany w Regule zatwierdzonej przez Kościół:
Wszyscy mają świadomość niezliczonych nieszczęść, które są wynikiem opłakanych nieszczęść z poprzednich lat, w szczególności nieszczęść spowodowanych przez odstępstwo wielu kapłanów, którzy pomimo świetlanych przykładów tylu ich braci, utracili gorliwość ich stanu i do upadku doprowadzili siebie i wielu innych. Z powodu tej sytuacji nasze Stowarzyszenie, z taką samą gorliwością i wytrwałością czyni z niego jeden ze swych celów,, aby tym kapłanom zaoferować specjalne środki zbawienia.
Reguła z 1826 roku, rozdział pierwszy, §1, art. 6.
Odpowiedź Eugeniusza była wielowymiarowa. On i oblaci zaangażowali się, aby być gotowymi do towarzyszenia kapłanom w ich potrzebie odnowy i nawrócenia, zapraszając ich do swych wspólnot na rekolekcje i kierownictwo duchowe. Od 1827 roku odpowiedź oblatów wyrażała się w zaangażowaniu w formację przyszłych kapłanów w seminariach. Eugeniusz, jako wikariusz generalny w Marsylii, te same zasady wprowadził dla księży z diecezji.
Zmiana siebie automatycznie przywołuje reformę społeczną. Ramana Maharshi
9 LUTEGO - KONIECZNY SYSTEM OCZYSZCZENIA
Ewangelizacja ludzi wymagała dobrych kapłanów, aby im towarzyszyć w ich nawróceniu i duchowym wzroście. Eugeniusz, jako oblat, a także wikariusz generalny biskupa Fortunata w Marsylii, podjął ten ideał.
Nasz system oszczyszacnia kontynuujemy jeszcze w najwyższej dwóch lub trzech ekspedycjach i wszystkie nasze wioski będą w dobrych rękach, również jubileusz wszędzie sprawił cuda, rekacje, jakie składają nam księża, są zachwycające: wszyscy się spowiadają...
List z 24.03.1827, w: A. Rey, dz. cyt., t. I, s. 426)
Ojciec Woestman ukazuje nam dalszy plan tej reformy duchowieństwa: Aby dobrze zrozumieć myśl Eugeniusza de Mazenoda, trzeba sobie przypomnieć religijną sytuację Francji za jego czasów. W czasie rewolucji (1789-1799) wszystkie wspólnoty zakonne męskie i żeńskie zostały zniesione; ich domy i ich kościoły zostały zburzone albo użyte do celów świeckich, kler diecezjalny był prześladowany – skazywany na śmierć, więziony, skazywany na wygnanie albo zmuszony do ukrywania się – a wszystkie seminaria przez wiele lat były zamknięte. Skutki tej sytuacji były odczuwane długo po zakończeniu jawnego prześladowania. Między rokiem 1809 a 1815 liczba aktywnych kapłanów spadła z 31 870 do 25 874.
W. Woestman, Kapłani, w: Słownik Wartości Oblackich.
Żaden rozsądny człowiek nie podejmie się, aby zreformować świat, aby zreformować naród, a wszyscy, poza ludźmi głupimi wiedzą, że jedyna gruntowna reforma, chociaż bardzo powolna to, ta, gdy każdy zaczyna i kończy od siebie. Thomas Carlyle
4 luty - PRAGNIENIE, KTÓRE PAN MOŻE WZBUDZIĆ W OBU, TO PRZYCZYNIENIE SIĘ NA PIERWSZYM MIEJSCU DLA JEGO CHWAŁY
Przekonany, że kapłan, o którym mowa, miał prawdziwe powołanie do życia oblackiego i misjonarskiego, Eugeniusz radzi mu, aby uzbroił się w cierpliwość i nie zniechęcał się przeciwnościami. Z czasem zatriumfuje wola boża.
Powiem księdzu, że w księdza specjalnym przypadku, nie można nie uznać księdza powołania do stanu zakonnego; stałe upodobanie, które księdza skłania ku misjom umacnia wybór, którego ksiądz powinien dokonać, w oparciu o to byłbym bardzo skłonny, aby księdza przyjąć do naszego nowicjatu, a ksiądz biskup Digne, który nadal daje zatrudnienie naszemu Stowarzyszeniu w swej diecezji nie powinien odmówić księdzu pozwolenia, aby do nas się przyłączyć, ale pomimo wszystkich praw, które powinien ksiądz respektowqć i wszystkich naszych przywilejów, aby księdzu ułatwić sposób, jesteśmy zmuszeni, oczekiwać, aż Jego Wysokość raczy księdzu udzielić pozwolenia, aby zrealizować swe zamiary.
Jedność z pasterzami była czymś zasadniczym dla Eugeniusza. W końcu prosi, aby wszystkie zainteresowane strony doszły do porozumienia, a ich pokój służył bożej chwalące jest, aby zauważyć, że biskup Miollis, o którym mowa został uwieczniony w literaturze – w Nędznikach. Z Eugeniuszem znali się z Aix i to on poprosił swego prowansalskiego ziomka do objęcia sanktuarium Notre Dame du Laus.
Biskup księdza jest niezaprzeczalnie świętym człowiekiem, w konsekwencji musi znać Reguły Kościoła, nie powinien zatem sądzić, że może sprzeciwiać się księdza powołaniu, ale ma zezwolenie, aby księdza poddać próbie, może więc robić trudności, być głuchym na myśl, że księdza postawa jest jedynie kaprysem i efektem przejściowej gorliwości. Niech ksiądz nalega na niego, niech ksiądz podkreśla słuszne racje księdza powołania do doskonalszego stanu, niech ksiądz naciska, prosi, obstaje, niech ksiądz nie zniechęci się wymijającymi odpowiedziami. Nie oprze się stałymi prośbami, które dadzą mu dowód prawdziwości powołania.
Pozostaje mi tylko wyrazić życzenie, aby Pan w jednych i w drugich wzbudził to, co najbardziej powinno przyczynić się do Jego chwały i wypełnienia jego miłosiernych zamiarów nad biednymi duszami, najbardziej opuszczonymi, służbie których nasze Stowarzyszenie w szczególny sposób jest poświęcone.
List do pewnego kapłana z diecezji Digne, 22.07.1827, w: EO I, t. XIII, nr 61.
Jedny, z podstawowych zadań teologii jest znajdowanie słów, które dalekie od dzielenia, jednoczą, które nie tworzą podziałów ale jedność, które nie ranią, ale leczą. Henri Nouwen