koordynator

Wspólnota oblacka w Iławie wraz z poszerzoną rodziną oblacką świętowała uroczystość Założyciela Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Miejscem spotkania był nowo powstający Dom św. Eugeniusza.

Mieliśmy piękną okazję, aby dawać świadectwo głoszenia Dobrej Nowiny wzywając wstawiennictwa św. o. Eugeniusza w konkretnych posługach, jak na przykład: ojciec Tadeusz w Zakładzie Karnym wśród osadzonych czy ojciec proboszcz i diakon Damian prowadząc dzieci do Pierwszej Komunii, świadcząc o Chrystusie, który jest Dobrym Pasterzem i „Chlebem” dającym życie wieczne – relacjonuje o. Krzysztof Trociński OMI, superior domu zakonnego w Iławie. – Innym świadectwem głoszenia Dobrej Nowiny w dzisiejsze święto było spotkanie naszej wspólnoty oblackiej, świeckich stowarzyszonych z oblatami, zaproszonych parafian, przyjaciół, rodziców i krewnych współbraci oblatów, które odbyło się już w odnowionej i  termo zmodernizowanej „Starej Plebani”, aby móc pogłębić znajomość życia i dzieła świętego ojca Założyciela.

Konferencję o życiu św. Eugeniusza wygłosił o. Andrzej Albiniak OMI, proboszcz iławskiej parafii.

Oprócz konferencji nie zabrakło też wspólnego grillowania i rozmów w rodzinnej – eugeniuszowej atmosferze. Dopełnieniem świętowania była Eucharystia pod przewodnictwem superiora iławskiego komunitetu. Zebrani w kościele mieli okazje ucałować relikwie św. Eugeniusza de Mazenoda.

(pg/zdj. A. Albiniak OMI)

DZIEŃ CZWARTY – 24 maja – Castido Cantan

Zaangażowanie

Narodziny: 5 sierpnia1894 roku

Chrzest: data nieznana

Małżeństwo: 4 czerwca 1919 roku

Śmierć: 24 lipca 1936 roku

Teksty biblijne:

1 Kor 7, 29 -31; Ef 5, 25-29; Rz 1, 11-16; Mt 7, 13-14, 21.

Medytacja:

Cándido Castán San José był świeckim, który zginął wraz z oblatami. W chwili śmierci miał 41 lat, był żonaty, miał syna i córkę. Nie miał bliskich relacji ze zgromadzeniem oblatów, ale znał ich dobrze, ponieważ jego córka uczęszczała do szkoły, w której oblaci byli kapelanami, a on sam również chodził do parafii, w której oblaci mieli zwyczaj pomagać. Przede wszystkim to fakt dzielenia męczeństwa z oblatami zdecydowanie połączył tego świeckiego człowieka z synami świętego Eugeniusza.

Jego życie z pewnością może być źródłem inspiracji dla wielu ludzi świeckich, którzy walczą, aby żyć i świadczyć o wartościach ewangelicznych w obywatelskim społeczeństwie. Jego zaangażowanie społeczne i polityczne było bardzo ofiarne, przez całe życie odznaczał się godną podziwu odwagą. Warto go bliżej poznać.

W wieku 14 lat poznał swoją przyszłą żonę, Franciszkę i natychmiast się w niej zakochał. Ponieważ byli bardzo młodzi, Candido zalecał się do niej przez 11 lat. Ze względu na pracę ojca, która zmusiła rodzinę do przeprowadzki, Candido mógł widywać Paquitę, swoją dziewczynę, tylko podczas wakacji. Pomimo odległości, pozostali sobie wierni i pomimo wielkiego pragnienia bycia razem, ich związek był zawsze czysty, o czym wspominają ci, którzy ich znali.

Atmosfera w rodzinie była niezwykła. Dzieci były wychowywane w atmosferze miłości i religijności, w rodzinie uczono je modlitwy i miłości do Boga ponad wszystko oraz dzieł miłosierdzia.

Candide był pracownikiem kolei. Nigdy mimo licznych zobowiązań, do których doprowadziła go pasja niesienia ideału Ewangelii światu robotników, nie opuścił ani jednego dnia pracy. Konsekwentny chrześcijanin, gorliwy katolik był przewodniczącym Narodowej Konfederacji Robotników Katolickich, organizacji zrzeszającej ponad 60 000 robotników, która dążyła do poprawy warunków życia i rozwoju kraju w oparciu o doktrynę katolicką.  To zamiłowanie do życia Ewangelią w świecie pracy sprawiło, że podejmował się wielu rozlicznych zadań: był pracownikiem północnych kolei hiszpańskich, członkiem Katolickich Związków Zawodowych Kolejarzy, przewodniczącym madryckiej sekcji Związków Zawodowych Kolejarzy, wiceprzewodniczącym a następnie przewodniczącym Krajowej Konfederacji Katolickich Związków Zawodowych, członkiem Rady Miasta Madrytu, posłem do parlamentu hiszpańskiego.

Jego wieloletnie zmagania i wysiłki w celu realizacji Ewangelii w świecie pracy sprawiły, że wielokrotnie dosłownie ryzykował życiem. Z tego powodu ówczesna prasa nazwała go mistrzem społecznego katolicyzmu. Już wtedy, prawie dwadzieścia lat przed męczeńską śmiercią, Cándido był świadomy, że jego publiczne zaangażowanie chrześcijańskie jest ryzykowne w klimacie przemocy. Czynił to, nie opuszczając nigdy swojej pracy skromnego pracownika kolei i nie zaniedbując obowiązków rodzinnych.

Gdzie Cándido znalazł siłę, aby temu wszystkiemu sprostać? Gdzie jako pracownik i głowa rodziny znajdował czas, a przede wszystkim siłę, by angażować się w tak wiele dziedzin?

Nie ulega wątpliwości, że Candide był człowiekiem dynamicznym, wojownikiem, który nie poddawał się łatwo i obdarzonym wielką energią. Jednak jego sekretem było głębokie życie wewnętrzne, karmione Eucharystią, nabożeństwami, a w szczególności modlitwą przed Najświętszym Sakramentem. Dowodem na to jest jego przynależność i aktywny udział w Stowarzyszeniu nocnej adoracji. Codziennie wieczorem nawiedzał Najświętszy Sakrament w kościele, codziennie odmawiał różaniec i był bardzo oddany Matce Bożej, Najświętszemu Sercu i Archaniołowi Rafałowi.

23 lipca, około południa, milicja udała się do domu Cándido, aby go aresztować i zabrać. W domu był tylko on i jego córka. Cándido dał jej swoją obrączkę i klucze do domu, mówiąc córce, aby przekazała je matce. Po drodze, nieco ponad kilometrowej, eskortowany przez milicję jak przestępca, Cándido spotkał Franciscę, swoją żonę. Zapytała go, dokąd go zabierają, a oni odpowiedzieli, że do oblatów. Bóg dał im możliwość pożegnania się po raz ostatni. Milicjanci zmusili go do kontynuowania marszu, podczas gdy Francisca patrzyła na nich jak sparaliżowana. Oczy małżonków intensywnie są w siebie wpatrzone. Jest to krótkie, głębokie, pełne udręki pożegnanie, które przypomina ich ciągłe spotkania i pożegnania, kiedy byli zakochani, rozdzieleni przez zmiany miejsca pobytu ojca Cándido. Skrępowany przez milicję Cándido jest zmuszony kontynuować swój marsz. Po odzyskaniu sił nadal idzie prosto, miarowym krokiem, jak dżentelmen, którym zawsze był.

Cándido znał dobrze niektórych ojców, zwłaszcza o. José Vega, który pracował z katolikami na kolei w Pozuelo. Wraz z siedmioma oblatami został stracony za wiarę we wczesnych godzinach rannych 24 lipca 1936 roku w lesie między Madrytem a Pozuelo de Alarcón.

Modlitwa:

Błogosławiony Cándido Castanie San Jose, nigdy nie byłeś milczący ani obojętny w obliczu niesprawiedliwości. Twoja gorliwość jako ewangelizatora doprowadziła, że starałeś się przyciągnąć wielu ludzi w kręgach katolickich, w których widziałeś najlepszy sposób służenia społeczeństwu.

Twoja szczerość i zaufanie do człowieka prowadziły cię do dialogu z każdym, niezależnie od poglądów politycznych, by walczyć o wspólne dobro. Twoje przekonania doprowadziły Cię do tego, by zawsze z szacunkiem, bez strachu i zgodnie ze wskazaniami hierarchii kościelnej swoich czasów potwierdzać to, co uważasz za prawdę,

Twoja miłość do rodziny sprawiła, że zawsze szukałeś tego, co najlepsze dla twojej drogiej rodziny, dla Twojej drogiej żony i dzieci. Twoja wierność i miłość małżeńska zostały nagrodzone przez Pana słodkim pożegnaniem z żoną i dziećmi. W twojej osobistej drodze krzyżowej Pan ukoronował całe Twoje życie chwałą męczeństwa, przeżywane w adoracji Chrystusa w Eucharystii, w rodzinie i w pracy.

Wraz z Twoimi towarzyszami męczennikami wyproś nam liczne, święte powołania do życia oblackiego, zarówno konsekrowanych oblatów jak i świeckich. Niech nasze rodziny będą kolebką ludzi zaangażowanych jak ty, żyjących z zapałem i miłością Ewangelią, aby Chrystus mógł królować wszędzie, zarówno w sercach i w świecie.

Razem z Tobą i wszystkimi oblackimi męczennikami z Hiszpanii prosimy Boga o tę łaskę przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

(tł. R. Tyczyński OMI)

W Pniewach koło Poznania trwają rekolekcje poprzedzające święcenia diakonatu i prezbiteratu. Bierze w nich udział pięciu diakonów i trzech alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Obrze. Rekolekcje prowadzi o. Krzysztof Jamrozy OMI, mistrz nowicjuszy ze Świętego Krzyża, a mają one miejsce na terenie domu macierzystego sióstr urszulanek. Zakończą się w piątek 26 maja, zaś dzień później w Obrze odbędą się święcenia kapłańskie.

(kj)

DZIEŃ TRZECI – 23 maja – Servilliano Riano Herrero

Czystość

Narodziny: 22 kwietnia 1916 roku w Prorio (Leon)

Chrzest: 23 kwietnia 1916 roku w Prorio (Leon)

Pierwsze śluby: 15 sierpnia 1933 roku (Las Arenas, Vizcaya)

Śluby wieczyste:

Święcenia kapłańskie:

Śmierć: 7 listopada 1936 roku

Miejsce pochówku: Soto de Adovea (Torrejon de Ardoz) od 1940 roku w Paracuellos del Jarama

Teksty biblijne:

Iz 54, 4b-5.10; Ps 45 (44), 2-3. 11-12; Ps 73 (72), 23-26; Ps 126 (125); Ps 139 (138), 12-17; 1 Kor 7, 32.34; J 19,33-34.

Medytacja:

Szczególność męczeństwa Serviliano Riano Herrero odnosi się nie tylko do faktu, że dysponujemy kilkoma relacjami świadków, którzy widzieli, jak opuszczał więzienie, ale także do dwóch innych istotnych faktów: po pierwsze jego zwłoki są jedynymi zidentyfikowanymi, po drugie wiadomo, że przed śmiercią cierpiał straszne tortury.

Zarówno w rodzinnym mieście, jak i podczas studiów wyróżniał się zawsze szlachetnymi postawami i wzorowymi relacjami z przyjaciółmi i znajomymi. Pan ukoronował jego pragnienie poświęcenia Mu nie tylko duszy, ale i serca, a nawet całego ciała, które przez męczeństwo zawsze chciał zachować dla Boga jako dziewicze: wiemy, że na krótko przed śmiercią został brutalnie wykastrowany przez swoich katów.

Torturami i upokorzeniami wymierzonymi w cnotliwą czystość tego młodego, dwudziestoletniego seminarzysty i zakonnika, być może diabeł chciał się zemścić za wszystkie razy, kiedy Serviliano pokonał go w chwilach pokus, ponieważ około 20 lat po jego śmierci, jego formator, ojciec Mariano Martín, powiedział do siostry błogosławionego Serviliano: Twój brat Serviliano jest nie tylko męczennikiem. Był już aniołem czystości.

Serviliano Riano Herrero pochodził z małej wioski w prowincji i diecezji León, położonej w górzystym rejonie północnej Hiszpanii, liczącej około tysiąca mieszkańców. Jego rodzice byli prostymi rolnikami i hodowcami, którym Serviliano wraz ze swoimi braćmi pomagał w pracach w polu, doglądając od najmłodszych lat jagniąt, a czasem nawet krów. Serviliano był szóstym z siedmiorga dzieci: miał trzy siostry i trzech braci.

Świadkowie mówią, że była to rodzina głęboko chrześcijańska, w której codziennie w kościele lub w domu odmawiano różaniec. Zgodnie z rodzinnym zwyczajem najmłodsze dziecko prowadziło różaniec, więc Serviliano często był wzywany, aby go odmawiać.

Jego siostra opisuje go jako pogodne, szczęśliwe i czujne dziecko. Sąsiadka ze wsi powiedziała, że był bardzo pogodnym człowiekiem.

W wieku 11 lat, we wrześniu 1927 roku, ojciec pozwolił mu wstąpić do oblackiego junioratu (niższego seminarium), ponieważ, jak powiedział rodzinie, tym, czego naprawdę pragnął, była służba Jezusowi Chrystusowi i bycie misjonarzem, czego pragnął od dziecka.

Był towarzyskim i wesołym młodzieńcem, błyskotliwym w nauce, kochającym historię i piszącym wiersze. Formatorzy napisali, że był nadzieją dla Prowincji. Ukończył drugi rok filozofii.

Po nowicjacie i roku w scholastykacie Serviliano odnowił swoje śluby 15 sierpnia 1934 roku i jeszcze raz rok później. W czasie prześladowań w 1936 roku nie mógł publicznie odnowić swoich ślubów, ponieważ ukrywał się, podobnie jak cała wspólnota scholastykatu oblackiego, rozproszona w różnych miejscach. Nie mamy wątpliwości, że odnowił śluby w swoim sercu.

Rzeczywiście, 22 lipca 1936 roku został aresztowany wraz ze wszystkimi swoimi braćmi ze wspólnoty w Pozuelo. Klasztor został zamieniony na więzienie. Stamtąd Serviliano został przewieziony wraz ze współwięźniami do Generalnej Dyrekcji Bezpieczeństwa w centrum Madrytu. Zwolniony 25 lipca musiał rozpocząć życie w ukryciu z niektórymi współbraćmi aż do 15 października, gdy został ponownie aresztowany i uwięziony.

7 listopada 1936 roku wczesnym rankiem usłyszał swoje imię wśród tych, którzy zostali wezwani do uwolnienia. Świadomy, co to naprawdę oznacza, że jest wywożony na śmierć i gotowy przyjąć ofiarę krwawej oblacji, do której Bóg go wzywa, gdy prowadzono go przez więzienne korytarze, miał odwagę pobiec do jednej z cel, gdzie wiedział, że jest kapłan-oblat. Przez wizjer w celi poprosił o rozgrzeszenie i je otrzymał. Teraz, gdy jego serce zostało oczyszczone przez Pana dzięki łasce sakramentalnej, wsiadł z determinacją do autobusu, który miał go zawieźć na miejsce męczeństwa. Miał 20 lat.

Wiedząc, że niebezpieczeństwo śmierci jest bliskie, na kilka dni przed egzekucją poprosił innego ze scholastyków oblackich, współwięźnia: Jeśli wyjdziesz stąd żywy, idź do mojego ojca i matki i powiedz im, żeby się o mnie nie martwili, umieram szczęśliwy…

Umarł szczęśliwy, dając świadectwo, że kochał Chrystusa całym umysłem, sercem i ciałem. Kiedy dotarł na miejsce męczeństwa, trzymali go za ramię razem z innym więźniem, związali mu ręce z tyłu, odcięli jego członki [genitalia], strzelili mu w czaszkę, a on wpadł do rowu wraz z innymi.

Kiedy jego ojciec identyfikował jego zwłoki, płakał, gdy opowiadał te rzeczy, ale jednocześnie wyrażał z dumą swoje wielkie przekonanie, że jego syn był męczennikiem za Chrystusa.

Modlitwa

Błogosławiony Serviliano Riano Herrero, bardzo szybko odpowiedziałeś na Boże wezwanie, aby poświęcić się służbie Jezusowi Chrystusowi i misjom. Twoje czyste i kochające serce promieniowało radością i entuzjazmem. które były widoczne dla wszystkich, którzy cię znali. Twoja czysta miłość była jak krystalicznie przejrzysta woda, która daje życie wszystkim dookoła i dlatego nazwano Cię aniołem czystości.

Twoje serce płonące czystą miłością do Boga skłoniło Cię do powiedzenia, że cieszysz się ze śmierci. Dlatego pośród szyderstw i tortur z twojej czystości pozostałeś wierny do końca w poświęceniu swojej duszy, swojego ducha, a nawet swojego ciała umiłowanemu Jezusowi.

Wraz z Twoimi towarzyszami męczennikami, módl się, aby również dzisiaj wielu młodych ludzi odczuwało pragnienie całkowitego poświęcenia się Bogu, by służyć mu bezwarunkowo jako oblaci, aby mogli dawać światu świadectwo radosnej czystości przeżywanej z miłości do Pana.

Razem z Tobą i Twoimi towarzyszami męczennikami prosimy Boga o tę łaskę przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

(tł. R. Tyczyński OMI)

DZIEŃ DRUGI – 22 maja – Francisco Esteban Lacal

Posłuszeństwo

Narodziny: 8 lutego 1888 roku w Soria (Hiszpania)

Chrzest: data nieznana

Pierwsze śluby: 16 lipca 1906 roku

Śluby wieczyste: 2 lutego 1911 roku

Święcenia kapłańskie: 29 czerwca 1912 roku

Śmierć: 28 listopada 1936 roku

Miejsce pochówku: Paracuellos del Jarama

Teksty biblijne:

Prz 14, 2; Dz 5, 29-30.32-33.40-41; Ps 7, 9-11; Ps 119 (118), 113-115; Ps 125 (124); Mt 10, 28-32; Mt 7, 13-14, 21; Łk 6 29b-31; Łk 12, 42-44.

Medytacja:

W relacji męczenników z Paracuellos (Madryt) znajdujemy słynny gest przypisywany błogosławionemu Franciszkowi Estebanowi Lacal, prowincjałowi Misjonarzy Oblatów, przed rozstrzelaniem wraz z 12 innymi oblatami i kilkoma innymi zakonnikami.

Po udzieleniu rozgrzeszenia przyszłym męczennikom, zwrócił się do katów tymi słowy: Wiemy, że nas zabijacie, bo jesteśmy katolikami i zakonnikami, tak jesteśmy. Ja i moi towarzysze wybaczamy wam z całego serca.

Ten gest prośby o zgodę na ostatnie pożegnanie i rozgrzeszenie ukazują osobowość błogosławionego Estebana, naznaczoną poczuciem obowiązku i posłuszeństwem Bogu do końca. W swoim życiu często nazywał siebie żołnierzem Chrystusa, który starał się robić to, co nakazał mu Bóg i jego przełożeni. Zanim został księdzem, był żołnierzem. Jako żołnierz, w wieku 21 lat, stanął w obliczu śmierci w walce, w której zachował się odważnie. Teraz, w 1936 roku, w wieku 48 lat, jako prowincjał innych oblatów, uznał za swój ostatni obowiązek wystąpić i zmierzyć się z ateistycznymi i bluźnierczymi katami oraz poprosić o łaskę, aby móc udzielić rozgrzeszenia swoim towarzyszom i zachęcić ich do przebaczenia swoim oprawcom.

Ci, którzy znali go za życia, opisywali, że ojciec Esteban oznaczał się następującymi cechami: jego prawość, sposób postępowania ze wszystkimi i jego głęboki duch wiary: Ojciec prowincjał Franciszek Esteban był osobą o głębokiej wierze, surową wobec siebie, o wielkiej dyscyplinie osobistej, czułą wobec innych, a jego ufność w Opatrzność Bożą była oczywista dla wszystkich, którzy go znali, do tego stopnia, że jego zaufanie Bogu przejawiało się we wszystkich problemach, jakie musiał rozwiązywać w prowincji, której w tamtym czasie brakowało wszystkiego.

W czasie prześladowań religijnych, kiedy musieli się ukrywać w różnych domach po wypędzeniu z domu oblackiego, dał wiele oznak odwagi, poczucia obowiązku i posłuszeństwa Bogu w służbie współbraciom oblatom. W rzeczywistości jego rodzina sugerowała, aby uciekł przed prześladowaniami chroniąc się ich domu, kiedy jeszcze nie zaczęto zabijać setek i tysięcy katolików. Wówczas powiedział, że jego obowiązkiem jest być z oblatami, których prowincjałem był w Hiszpanii, ponieważ nie jest odpowiedzialny za siebie, ale za innych.

Wraz ze swoimi braćmi oblatami w rozproszeniu cierpiał udręki prześladowań religijnych w Madrycie i doświadczył ich na własnej skórze, gdy 9 sierpnia 1936 roku został wydalony ze swojej wspólnoty do domu prowincjalnego oblatów, gdzie schroniło się również kilku oblatów ze scholastykatu w Pozuelo, już wydalonych właśnie z tego domu. Wraz z nimi schronił się w domu z internatem w centrum Madrytu.

W niestabilnym i niebezpiecznym Madrycie nie wymknął się i pozostał w ukryciu. Zachęcał swoich współbraci i starał się wszelkimi sposobami, nierzadko ryzykownymi, wspierać materialnie i duchowo innych oblatów wypędzonych z domu w Pozuelo i uchodźców w różnych miejscach Madrytu, a także innych zakonników, zwłaszcza tych ze Świętej Rodziny z Bordeaux. Przynosił im jedzenie i Komunię Świętą.

Kiedy ostrzegano go, że nie może ryzykować do tego stopnia odwiedzając ich, odpowiadał po prostu, że ma obowiązek ratować coś cenniejszego niż własne życie.

Podczas jednego z takich spotkań został aresztowany, ojciec Francisco Esteban oświadczył, nie szukając podstępu, że jest księdzem i zakonnikiem. Taka szczerość skłoniła jednego z urzędników do powiedzenia mu: Ależ człowieku Boży, powiedz, że jesteś nauczycielem lub kimś innym, ale nie księdzem. Został nawet zwolniony. Jednak po kilku tygodniach został schwytany, podobnie jak inni oblaci.

W więzieniu starał się potajemnie odmawiać różaniec, gdy chodził po spacerniaku lub w celach. Nadal opiekował się oblatami. Ktoś w więzieniu przyniósł mu płaszcz z powodu niskich temperatur panujących podczas madryckiej zimy. Ojciec Franciszek, widząc, że oblatowi jest zimno, natychmiast odddał mu płaszcz.

15 listopada został przeniesiony do Cárcel de San Antón, do szkoły pijarów zamienionej na więzienie. Zabrano go stamtąd 28 listopada 1936 roku, wraz z 12 innymi oblatami poniósł męczeństwo w Paracuellos del Jarama.

Kiedy grupa oblatów została aresztowana, ojciec Franciszek powiedział odważnie, pokornie wyznając swoją wiarę Panu: Odpowiadam za to wszystko. To są Oblaci Maryi Niepokalanej i są ze mną. Jestem ich przełożonym, katolickim kapłanem. Jesteśmy tutaj, ponieważ zostaliśmy wydaleni z naszego klasztoru. 28 listopada 1936 roku, przed karabinami i otwartym grobem, powtórzył w imieniu wszystkich: Wiemy, że nas zabijacie, bo jesteśmy katolikami i zakonnikami; jesteśmy. Ja i moi towarzysze przebaczamy wam z całego serca, niech żyje Chrystus Król!

Modlitwa

Błogosławiony Franciszku Estebanie Lacal, wierny żołnierzu Chrystusa i niewolniku swojego obowiązku wobec Boga i braci. Szukałeś woli Bożej we wszystkich wydarzeniach twego życia i zawsze ją pełniłeś z godnym podziwu męstwem, pokazując nam w ten sposób, że posłuszeństwo jest twoim pokarmem. Byłeś zdolny do służenia wszystkim, do podtrzymywania w ten sposób więzi miłości z twoimi braćmi oblatami i ze wszystkimi twoimi współtowarzyszami męczeństwa.

Wstawiaj się, aby kolejni młodzi ludzie mogli odkryć i przyjąć ewangeliczną wolność, którą daje nam ślub posłuszeństwa, aby zostali Oblatami Maryi Niepokalanej, aby bezwarunkowo poświęcili się wypełnianiu boskiego planu zbawienia.

Wraz z Tobą i twoimi współtowarzyszami męczennikami prosimy o tę łaskę przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

(tł. R. Tyczyński)