koordynator

11 października 2022

TRZEBA UMIEĆ ZOSTAWIĆ COŚ OPATRZNOŚCI

W 1841 roku, kiedy oblaci rozeznali, że Bóg wzywa ich do założenia wspólnoty misjonarskiej w Kanadzie, wydawało się to niemożliwym przedsięwzięciem dla zgromadzenia składającego się z 47 mężczyzn, którzy nie mogli poradzić sobie z licznymi zobowiązaniami we Francji. Jednak zaufali Opatrzności i widzieliśmy, jak wiele udało się osiągnąć w ciągu czterech lat. Prośby o kolejnych oblatów wciąż napływały. Irytacja Eugeniusza z powodu niemożności zrobienia więcej jest widoczna w poniższym liście do biskupa Montrealu:

Mój najdroższy Księże Biskupie,

Jeżeli pójdzie tak dalej, to niebawem we Francji nie pozostanie już nikt z naszego biednego małego Zgromadzenia. Otóż posyłam Księdzu Biskupowi jeszcze trzech misjonarzy. A żeby odpowiedzieć na naleganie naszych ojców w Kanadzie, musiałem zrezygnować z objęcia w tym roku placówki uważanej za konieczną w diecezji Viviers w nadziei, że nam dostarczy powołań nadających się do służby Kościołowi w posługach, jakie przyjmuje Zgromadzenie. Robię więc dla Kanady więcej niż mogę.

Ufność Eugeniusza w Opatrzność Bożą sprawiła, że odważył się na rzeczy pozornie niemożliwe:

We wszystkim początki są trudne; do tego, co jest niemożliwe, nikt nie jest zobowiązany. Trzeba umieć zostawić coś Opatrzności. Błagam, niech Ksiądz Biskup wbije to do głowy tym, którzy upierają się przy ideach doskonałości, bo te zniechęcają do zrobienia czegokolwiek na tym świecie.

Wreszcie wspomina o podróży do Rzymu, aby uczcić ślub swojej jedynej siostrzenicy, a także skonsultować się z papieżem i innymi członkami kurii w sprawie aktualnych kwestii dotyczących delikatnych relacji między Kościołem a państwem we Francji.

W chwili wyjazdu do Rzymu tak się śpieszę, że mogę napisać do Księdza Biskupa te linijki, ponawiając zapewnienie o moich uczuciach pełnych uszanowania i bardzo serdecznych.

List do biskupa Bourgeta z Montréalu, 09.07.1845, w: PO I, t. 1, nr 58.

przez koordynator

10 października 2022

DZIEŃ BISKUPA EUGENIUSZA DE MAZENODA

Święto świętego Piotra. Święcenia, najliczniejsze, których kiedykolwiek udzielałem. [Trzynastu] udzieliłem tonsury, [dwudziestu czterem] święceń niższych, wyświęciłem [dziewięciu] subdiakonów, ośmiu diakonów i trzech kapłanów. Prawdą jest, że czterech kapucynów i jeden oblat przyjęli wszystko od tonsury do diakonatu włącznie. Ceremonia zaczęła się o godzinie szóstej a skończyła o 10.30, dość czasu, aby kapituła mogła odprawić swoje oficjum i odprawić mszę śpiewaną.

Jakby się nic nie stało, trzeba było, abym o 15 wyjechał do St-Barnabé, gdzie najpierw musiałem udzielić sakramentu bierzmowania dzieciom z parafii, następnie pobłogosławić kamień węgielny pod nowy kościół, wszystko przy strasznym wietrze, który nie przeszkadzał tłumowi utrzymać się na nogach, ale był bardzo nieprzyjemny. Nie wiem, jak długo jeszcze będzie mi trzeba odbywać te obowiązkowe podróże, na które zgadzam się, o ile mogę jechać. W rzeczywistości nie jestem zmęczony, ale, uwaga za kilka lat! Jestem wyczerpany.

Jej ostatnim aktem tego dnia była wizyta u Sióstr Współczucia, które zostały założone w Marsylii, by w szczególny sposób dbać o duchowe potrzeby służących.

Przed wyjazdem odwiedziłem placówkę nowych Sióstr Współczucia. Widocznie dobry Bóg pomaga dobremu ojcu Bartèsowi, aby je osiedlać w takich misjach, gdzie najbardziej wprawnym by się nie powiodło. Tymczasem poleciłem mu, aby nie zaniedbano Dzieła Służących. Zasadniczo dla tego dzieła wybrałem ten nowy zakon lub lepiej mówiąc pozwoliłem mu, aby ukształtował się pod moimi auspicjami i moją władzą.

 Dziennik, 29.06.1845, w: PO I, t. XXI.

przez koordynator