koordynator

Dziesięć lat temu wraz z mężem i siostrą przeszliśmy trzysta siedemdziesiąt kilometrów drogi świętego Jakuba. Z naszymi plecakami, śpiąc to w miastach i po wioskach, każdego wieczoru w innym miejscu. Przez trzy tygodnie byliśmy prawdziwymi pielgrzymami w drodze do wielkiej katedry w pięknym mieście Santiago.

Ponieważ byliśmy obcy w tym kraju, obawialiśmy się, że w pewnym momencie beznadziejnie się zgubimy. Na szczęście starożytny szlak pielgrzymkowy przez Hiszpanię jest dobrze oznakowany: na drogowskazach, wzdłuż chodników i budynków często można znaleźć wyraźne wizerunki muszli, które wskazują drogę i upewniają nas, że wciąż idziemy we właściwym kierunku.

Nie wszystkie trasy są tak dobrze oznaczone. Czasami, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zbaczaliśmy z trasy lub braliśmy zły zakręt. Innym razem byliśmy rozproszeni lub roztargnieni i nie dostrzegaliśmy znaków nakazujących nam skręcić lub pójść w innym kierunku. Gdy tak się stało, skończyło się na tym, że zgubiliśmy się i chodziliśmy w kółko. Dlatego od czasu do czasu dobrze jest się zatrzymać, rozejrzeć i jak każdy dobry system GPS zmienić orientację.

Reorientacja oznacza wypróbowanie różnych odczytów, spojrzenie na znaki wokół siebie i zadanie sobie pytania, jakie zmiany są potrzebne. Co ciekawe, taki jest też cel Kapituły Generalnej! Co sześć lat oblaci zbierają się i dokonują refleksji. Modląc się i rozeznając, patrzą, gdzie są, odczytują znaki czasu i zadają sobie pytanie, co powinni zrobić, aby pozostać na właściwej drodze gorliwego i pełnego pasji głoszenia Ewangelii. Odpowiedzi na te pytania będą ich prowadzić przez następne sześć lat.

W tym roku, w ramach przygotowań do 37. Kapituły Generalnej, Komisja Przedkapitulna rozpoczęła konsultacje na poziomie Zgromadzenia. Starała się określić „znaki czasu”, które przyciągały jej uwagę. Temat Pielgrzymi nadziei w komunii odzwierciedla rozeznanie, które nastąpiło. Elementy pielgrzymki, nadziei i komunii były punktami odniesienia do kierowania obradami Kapituły w celu określenia kierunków na najbliższe lata.

Co nam jako członkom wielkiej rodziny oblackiej mówią te punkty odniesienia? W jaki sposób mogą określić naszą drogę, gdy staramy się żyć oblackim charyzmatem w naszych środowiskach rodzinnych, zawodowych, wolontariacie i kulturze?

Pamiętajmy, że jesteśmy pielgrzymami

Innymi słowy, jesteśmy w ruchu! Papież Franciszek przypomina nam, że jesteśmy Kościołem, który jest w drodze. Jesteśmy pielgrzymami: historia, podkreśla Franciszek, uczy nas, że bezruch nie może być dla Kościoła stanem zadowalającym (por. Evangelii gaudium, 23). Nie jest to też stan dla nas zadowalający. Zamiast tego, mówi Franciszek, powinien nas ogarniać wewnętrzny niepokój.

Myślę, że jest to niepokój, który popycha nas poza nasze strefy komfortu, niezadowolenie ze status quo. W obliczu niesprawiedliwości, degradacji środowiska, przemocy i nienawiści każe nam powiedzieć: Tak nie powinno być! Następnie zachęca nas do pracy na rzecz zmian. To Duch Święty mówi: Wyjdź z rutyny, szukaj nowych i twórczych sposobów bycia Kościołem, głoszenia Ewangelii, bycia świadkami życia. To Eugeniusz mówi: Tam, gdzie są nowe potrzeby, musimy wykorzystywać nowe sposoby.

Konkretny styl bycia pielgrzymem – jesteśmy pielgrzymami nadziei

Zastanawiam się, dlaczego nadzieja? Dlaczego nie pielgrzymi miłosierdzia czy miłości? Jakie znaki czasu skłoniły Komisję Przedkapitulną do wybrania nadziei jako cnoty, którą powinniśmy wcielać w naszą wędrówkę?

Być może dlatego, że żyjemy w czasach, w których tak wielu ludzi z trudem odnajduje nadzieję w swoim codziennym życiu. Powodów jest wiele: osobiste problemy i globalna pandemia oraz związane z nią tragedie, trwające wojny, bezlitosna bieda, ciągłe niszczenie środowiska i jego konsekwencje. Być może, patrząc na otaczające ich znaki, oblaci dostrzegli potrzebę bycia świadkami nadziei w burzliwym, chaotycznym i coraz bardziej zdesperowanym świecie.

Abyśmy jednak mogli być świadkami nadziei, musimy być zakorzenieni w czymś poza nami samymi. Nadzieja, jak pisał Vaclav Havel, nie może być po prostu optymizmem, że wszystko dobrze się skończy. Raczej, jak twierdzi, jest to wymiar duszy. Opiera się na wierze i przekonaniu, że mimo wszystko Bóg zwycięży. Rzeczywiście, Bóg już zwyciężył. W 2004 roku w dokumencie 34. Kapituły Generalnej Świadkowie nadziei oblaci stwierdzili, że nadzieja jest ich szczególną siłą: nasze przepełnione radością poczucie, że pośród wszystkich [tych] trudności Bóg, Pan tego świata, jest nadal bardzo żywy i warto oddać za niego życie [Świadkowie, s.10].  Właśnie to wspólne przekonanie czyni nas pielgrzymami nadziei.

Jesteśmy pielgrzymami nadziei w komunii

W końcu mamy to robić razem. To jest duch synodalny, do którego wzywa nas papież Franciszek: idziemy obok siebie, wiedząc, że Duch Święty jest obecny w każdym z nas.

Myślę, że jednym z głównych darów ostatniego Kongresu Świeckich Stowarzyszonych z oblatami było pobudzenie nas do szerszego rozumienia rodziny oblackiej. Oglądając filmy z każdego regionu, które podkreślały różne sposoby, w jakie świeccy stowarzyszeni z oblatami żyją charyzmatem świętego Eugeniusza, nie można było ukryć wzruszenia i emocji. Bóg działa wśród nas, charyzmat oblacki żyje i ma się dobrze! Naprawdę, razem jesteśmy silniejsi i mamy iść razem.

Wnioski

Piechurze, nie ma ścieżki; ścieżkę tworzy się krocząc po niej. Droga, którą idziemy jako Kościół, jako oblaci i jako rodzina oblacka, nie jest dla nas w pełni wytyczona. Zamiast tego mamy znaki wzdłuż drogi. Te znaki wskazują, że jesteśmy pielgrzymami nadziei w komunii, i jak ufamy, będą nas prowadzić we właściwym kierunku.

Odzwierciedla to logo wybrane dla Kapituły. Przedstawia on grupę ludzi idących razem. Są one w drodze. Jest wśród nich kilku oblatów; są dzieci; są mężczyźni i kobiety. Wyglądają jak lud pielgrzymujący. Nad nimi w postaci gołębicy unosi się Duch Święty. Otaczają ich zielone, będące w fazie wzrostu rośliny – obietnica i nadzieja owocnego życia na ich drodze. Są jak Kościół. Wyglądają jak my.

Pytania do refleksji

• Jeśli chrześcijanin nie odczuwa tego wewnętrznego niepokoju, jeśli nim nie żyje, to czegoś mu brakuje; a ten wewnętrzny niepokój pochodzi z własnej wiary i zaprasza nas do oceny, co zrobić lepiej, co trzeba zachować lub zmienić (Papież Franciszek o Kościele synodalnym).
• W jakich obszarach odczuwasz to wewnętrzne poruszenie, które sprawia, że chcesz działać na rzecz zmian?
• „Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam”. Lam 3,21. W czym pokładasz nadzieję? Kto lub co jest podstawą Twojej nadziei?
• Pokładam w Tobie nadzieję dla nas (Gabriel Marcel, chrześcijański egzystencjalista). W jaki sposób bycie w komunii wzmacnia twoją nadzieję?

Tytuł refleksji został zaczerpnięty z poematu napisanego przez znanego hiszpańskiego pisarza Antonio Machado.

(tł. P. Latusek OMI)

Sandra Prather (HOMI) – honorowa oblatka. Wraz z mężem Bobem mieszkają w Sherwood Park (Kanada). Do świeckiej rodziny mazenodowskiej dołączyła w połowie lat 80-tych. Przez ponad 20 lat pomagała oblatom prowadzić ośrodek rekolekcyjny “Gwiazda Północy”. Małżeństwo wychowało czwórkę dzieci, cieszy się dziesięciorgiem wnucząt. Nadal wzrastają w duchowości św. Eugeniusza.

Z okazji wspomnienia liturgicznego św. Benedykta wspólnota świętokrzyska zgromadziła się na Eucharystii przy jednym z bocznych ołtarzy bazyliki. Nad mensą ołtarza góruje obraz Franciszka Smuglewicza ukazujący śmierć św. Benedykta. Mszy świętej przewodniczył superior wspólnoty zakonnej – o. Marian Puchała OMI.

(pg/OMI Święty Krzyż)

W związku z wciąż pojawiającymi się pytaniami o możliwość dojazdu do strefy przygranicznej z Białorusią – w takim miejscu znajduje się Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej, kustosze sanktuarium informują, że od 1 lipca nie ma żadnych ograniczeń w dostępie do tego świętego miejsca. Również Dom Pielgrzyma i „Jadłodajnia u Oblatów” funkcjonują normalnie.

Drodzy Pielgrzymi, w związku z zaistniałą przed kilkoma miesiącami sytuacją na granicy polsko-białoruskiej udostępniliśmy Dom Pielgrzyma w Kodniu dla policji, a tzw. „Hotelik” dla wojska. Służby te chroniły granicy oraz patrolowały okolicę. Ponadto powstała sytuacja zmusiła władze, by ograniczyć wjazd do Kodnia dla osób tutaj niemieszkających – napisali na stronie internetowej sanktuarium oblaci – Chcemy jednak poinformować, że od 1 lipca br. wszelkie ograniczenia już nie obowiązują, nie ma żadnych problemów z wjazdem do Kodnia, a pomieszczenia, które zajmowało wojsko i policja zostały zwolnione i znów są do dyspozycji pielgrzymów. Dlatego też serdecznie zapraszamy do naszego sanktuarium. Nie trzeba obawiać się, że dojazd do Kodnia jest utrudniony i że nie będzie gdzie przenocować. Zapraszamy tak zorganizowane grupy jak i pielgrzymów indywidualnych. Dla wszystkich znajdzie się miejsce – napisał o. Paweł Tomys OMI, odpowiedzialny za media w Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej.

Więcej informacji o Domu Pielgrzyma w Kodniu

Kodeń to miejscowość przygraniczna z Białorusią w powiecie bialskim w województwie lubelskim. Znajduje się jedno z największych sanktuariów maryjnych we wschodniej Polsce. Obraz Matki Bożej sprowadził do Kodnia Mikołaj Sapieha w 1631 roku. Sarmacką historię opisuje Zofia Kossak-Szczucka w powieści „Błogosławiona wina”. W 1723 roku wizerunek Maryi został ozdobiony koronami papieskimi – była to trzecia tego typu koronacja na ziemiach polskich. Od 1927 roku kodeńskim sanktuarium opiekują się Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Miejsce to wybierane jest także ze względu na dziką przyrodę, świeże powietrze i niepowtarzalną kuchnię.

(pg/zdj. OMI Kodeń)

Sobota była ostatnim pełnym dniem Festiwalu Życia i zaczęła się inaczej, niż było to w planach. Poranną konferencję miała poprowadzić Monika Hoffman-Piszora, autorka instabloga @dzieciaki_cudaki, lecz ze względu na aktywnie zbliżający się termin porodu nie była w stanie dotrzeć na Śląsk. Zastąpiły ją Weronika – @zbogiemsprawa i Agata – @prawiemoraly, które poprowadziły panel dyskusyjny z udziałem trzech małżeństw, aby zachęcić młodych do zakładania rodzin opartych na mocnym fundamencie wiary.

Bp Andrzej Przybylski: Maryja poszła na całego za Duchem Świętym

Mszy świętej w południe przewodniczył bp Andrzej Przybylski z archidiecezji częstochowskiej. Homilię poświęcił osobie Maryi, której wystarczyło proste słowo anioła – „Duch Święty zstąpi na Ciebie” – by zaufać Bogu w sposób totalny.

Tajemnica Maryi to tajemnica tego, że Ona poszła na całego za Duchem Świętym. Podczas tego festiwalu, patrząc na Maryję, stawiacie pytanie w swoją stronę: a ja? I kiedy dzisiaj przypominamy sobie, że Ona cała rzuciła się w wir Ducha Świętego, to ja wam stawiam pytanie: a ty? Stawiam sobie pytanie: a ja? Stawiam obecnym tu osobom konsekrowanym to pytanie: a ksiądz, a ojciec, a brat, a siostra zakonna? A wy za jakim duchem idziecie? Bo sprawcą wszystkiego we wszystkim jest Duch Święty – przekonywał biskup. – Każda i każdy z was ma Ducha Świętego. Jesteście pełni Ducha Świętego – mówił do młodych.

Później przez cały wieczór festiwalowicze bawili się nie na jednym, lecz na aż dwóch koncertach. Na scenie najpierw zaśpiewał Kamil Bednarek, a po nim rapował TAU, który występ przeplatał świadectwem swojego życia.

Studenci też są na festiwalu!

W relacjach na zdjęciach i filmach z festiwalu widać bardzo wiele młodych osób, ale do Kokotka przyjechało też ponad 100 studentów z różnych miejsc Polski. Około 50 z nich przeżywa festiwal w grupie studenci+, która została stworzona specjalnie dla nich. To wcale nie jest alternatywna impreza, tylko przestrzeń spotkania bardziej nakierowana na nieco starszych uczestników. Główne punkty programu przeżywają oni wraz ze wszystkimi uczestnikami festiwalu, a poza tym mają własną strefę na polu namiotowym, jedzą razem posiłki, spędzają czas na rozmowach na sali gimnastycznej i wieczorami relaksują się w strefie chilloutu nad stawem.

Jedną z osób w grupie jest Magda z Kędzierzyna-Koźla, studentka pierwszego roku ekonomii.

Bardzo cieszę się, że w tym roku stworzyła się taka grupa studencka, że dba się tu nie tylko o młodszych uczestników. Dzięki temu możemy przeżyć ten festiwal z lepiej dopasowanymi, spersonalizowanymi treściami, zdobyć nowe doświadczenia i poznać ludzi w naszym wieku, którzy mają podobne problemy. To dobra okazja, żeby przemyśleć pewne sprawy w swoim życiu i podjąć decyzje, które na nas czekają – stwierdza Magda.

Z kolei jej siostra Zuzia nie jest jeszcze studentką, ale również dołączyła do grupy.

To nasz drugi festiwal, byłyśmy też rok temu. W grupie studentów ważna jest wspólnota i pokazywanie, że jesteśmy razem w każdym aspekcie – od jedzenia śniadań, przez granie piosenek, aż po adorację i uwielbienie. W każdym punkcie tego festiwalu czujemy jedność – dopowiada.

W niedzielę zakończenie festiwalu

Niedziela to ostatni dzień Festiwal Życia w Kokotku. Rano będzie czas na świadectwa uczestników, a całe wydarzenie zakończy uroczysta Msza święta, którą o 11:00 będzie celebrował abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. Na Mszę św. nie obowiązują wejściówki – wstęp wolny.

(sz/zdj. Grzegorz Szpak)

Kiedy w 1897 roku brat Antoni Kowalczyk przybył do Saint-Pauldes-Métis, ta mała miejscowość właściwie powstawała. Liczyła najwyżej około pięćdziesięciu rodzin. „Kowal Boży”, jak o. Paul-Emile Breton trafnie go nazwał, daleki był od bycia silnym misjonarzem. Niskiej postury, nieśmiały, ten polski brat z trudem mówił po francusku, a ponadto miał tylko jedną rękę. Rok wcześniej, podczas pracy w tartaku w Lake La Biche, pas tartaku chwycił go za prawe ramię i zmiażdżył wszystkie kości dłoni. Aby uniknąć najgorszego, konieczna była amputacja przedramienia.

Jednak na płaszczyźnie moralnej i religijnej obecność brata Antoniego była nieoceniona dla tej młodej kolonii Metysów. Jego opinia świętości go wyprzedzała. Nadano mu przydomek „Brat Ave”, ponieważ miał zwyczaj klękać i recytować Ave przed podjęciem trudnego zadania i wyniki zawsze były spektakularne. Kilkukrotnie widziano, jak robił niezwykłe rzeczy. Mały brat oblat, mimo swojej niefortunnej niepełnosprawności, zdecydowanie podjął się nowego zadania. Przez dziesięć lat służył plemionom Kri i Metysów. Inżynier, mechanik, ogrodnik, kowal, pomagał wszystkim. Dzięki jego sprytnej pracy misja posuwała się naprzód. Wkrótce przybyły siostry zakonne i rozpoczęły ewangelizację.

Zdziałał wiele cudów za życia. Teraz potrzebny jest cud po jego śmierci…

Ojciec Adeodat Therien, przełożony, czuł się odpowiedzialny za nowe dzieło. Aby zapewnić misji obfite i tanie pożywienie, postanowił hodować świnie. Wkrótce upatrzono hodowcę świń: pokornego brata Antoniego. Jednoręki brat ochoczo przyjął nowe obowiązki. W razie potrzeby poświęcał nawet część snu na opiekę nad chlewem. Przełożony liczył też na to, że farma zapewni pożywienie czworonożnym żarłokom. Niestety jednego roku grad zniszczył część nasion. Lato się kończyło i nie było już zboża dla świń. Biedne zwierzęta ledwo dawały sobie radę. W pobliżu było pole rzepy, doskonałe jedzenie dla świń. Ale żeby do niego dotrzeć, trzeba było przejść przez pole owsa, które nie było jeszcze na tyle dojrzałe, by można je było ciąć. Co robić? Czekanie oznaczałoby skazanie świń na śmierć z głodu. Wypuścić je na polu rzepy? Tak, ale jak się tam dostać bez niszczenia zbiorów owsa? Po głębokim namyśle ojciec Therien postanowił zaryzykować. Zadzwonił do brata Antoniego i kazał mu poprowadzić świnie na pole rzepy.

– Bądź ostrożny – dodał – nie chcę, aby twoje zwierzęta zatrzymywały się w drodze, by nie zniszczyły owsa.

– Ale ojcze, to niemożliwe.

– Niemożliwe? Takie słowo nie istnieje w języku francuskim. Proszę spróbować!

– Bardzo dobrze, ojcze, chcesz, biorę świnie – odpowiedział brat zakonny.

Antoni poszedł do chlewu. Przed wejściem uklęknął i wypowiedział swoje słynne „Ave”. Wstał, otworzył szlaban:

Kiou, Kiou, Kiou! chodźcie za mną, chodźcie jeść.

Świnie wybiegły z zagrody. Około stu pięćdziesięciu z nich szło w kierunku pola prawie dojrzałego owsa.

Kiou, Kiou! Zabraniam wam owsa. Chodźmy, musimy iść dalej; chodźcie za mną.

Siostry zakonne z Metysami z daleka obserwowali tę procesję wygłodniałych prosiąt, byli świadkami „cudownego spektaklu”. Brat Antoni skręcił w wąską ścieżkę między dwoma rzędami owsa. Przez chwilę prosięta zawahały się, jakby konsultując się ze sobą. Potem jedno po drugim posłusznie podążały za swoim pasterzem. Świnie nie dotknęły nawet jednej łodygi owsa. Wszystkie doszły na pole rzepy, gdzie radośnie obżerały się jak… świnie!

Modlitwa za wstawiennictwem Sługi Bożego, br. Antoniego Kowalczyka OMI:

Bądź uwielbiony, Boże, nasz Ojcze, że wiernego czciciela Niepokalanej, brata Antoniego, tak przedziwnie prowadziłeś drogą Twojej woli, a w dźwiganiu krzyża cierpienia i codziennych obowiązków pomnażałeś jego siły, aby niósł go wiernie na wzór Chrystusa. Uwielbiam Cię, Panie, za jego heroiczną wiarę i ufność, dzięki którym jego modlitwy wysłuchiwałeś z ojcowską dobrocią i objawiałeś swoją miłość. Przez wzgląd na Twojego sługę udziel mi, Panie, łaski, o którą Cię proszę… Niech dzięki temu okaże się jego świętość, a moje serce utwierdzi się w wypełnianiu Twojej woli. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

(André Dorval OMI/tł. pg)

Piątek jest zawsze najbardziej refleksyjnym dniem Festiwalu Życia. Uczestnicy rozważali śmierć Jezusa i podążali za Maryją pod krzyż, jednocząc się z Nią w cierpieniu w najtrudniejszych chwilach.

Poranną konferencję wygłosił o. prof. Kazimierz Lubowicki OMI, teolog duchowości małżeństwa i rodziny. Po południu festiwalowicze uczestniczyli w ostatnich zajęciach w ramach warsztatów. Ważnym punktem w programie tego dnia było nabożeństwo Drogi Krzyżowej, w trakcie którego młodzi przeszli przez Kokotek, niosąc ogromny drewniany krzyż.

Zostałeś stworzony nie po to, żeby umierać, ale po to, żeby żyć!

Wieczornej Mszy św. przewodniczył o. Paweł Zając OMI, prowincjał Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Polsce.

Śmierć zawsze porusza, nie da się na temat śmierci teoretyzować. Kiedy nas dotyka bardzo osobiście, po prostu milczymy i płaczemy – zauważył w kazaniu o. Zając. – Póki żyjemy, przechodzimy przez to doświadczenie, które jest bardzo trudne. Czujemy w sobie siłę dobra, siłę życia, a jednocześnie czujemy to ciągłe żądło śmierci, samotności, grzechu – dodał.

Nie ma większej samotności, niż samotność Jezusa na krzyżu. Nie ma większego cierpienia – nie tylko w sensie fizycznym – niż cierpienie Mesjasza, który jednoczy się z cierpieniem każdego żyjącego człowieka na ziemi. A to wszystko jest dane tobie, żebyś nigdy nie pomyślał i nie pomyślała, że to, co przeżywasz, jest już tym ostatecznym, największym, niemożliwym do pokonania cierpieniem czy samotnością – przekonywał prowincjał.

Po Eucharystii, mimo padającego deszczu, muzyczny wieczór uwielbienia z Adoracją Najświętszego Sakramentu przyciągnął jeszcze większe tłumy niż wcześniejsze koncerty gwiazd.

Festiwal Życia powoli dobiega końca

Sobota to szósty, przedostatni dzień festiwalu. Poranną konferencję miała poprowadzić Monika Hoffman-Piszora, autorka bloga @dzieciaki_cudaki na Instagramie, lecz ze względu na aktywnie zbliżający się termin porodu nie była w stanie dotrzeć na Śląsk. Zamiast tego panel dyskusyjny o wartości rodziny z udziałem kilku małżeństw poprowadziły Weronika (IG: @zbogiemsprawa) i Agata (IG: prawiemoraly), a w południe Mszy św. przewodniczył bp Andrzej Przybylski z archidiecezji częstochowskiej.

Jeszcze dziś wieczorem koncerty Kamila Bednarka i TAU! Wejściówki można wciąż nabyć na www.festiwalzycia.pl oraz stacjonarnie przed wejściem na teren festiwalu (na miejscu możliwa jest tylko płatność gotówką).

Festiwal Życia w Kokotku zakończy się w niedzielę. Uroczystą Eucharystię o 11:00 będzie celebrował abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. Na Mszę św. nie obowiązują wejściówki – wstęp wolny.

(sz/zdj. G. Szpak)