koordynator

Komentarz do Ewangelii dnia

Pan Jezus kieruje ostre słowa do Żydów. Nie do wszystkich Żydów, ale dokładnie do tych, którzy Mu uwierzyli: Jezus zwrócił się do tych „którzy Mu uwierzyli” (J 8,31). Bez wątpienia ten dialog Jezusa odzwierciedla początek trudności, jakie pojawiają się pośród chrześcijan judaizujących w początkach Kościoła. Jako że byli oni potomkami Abrahama wedle więzów krwi, ci sami uczniowie Jezusa uważali się za lepszych, nie tylko od ludzi żyjących z dala od wiary, ale także lepszych od jakiegokolwiek ucznia nie-Żyda uczestniczącego w tej samej wierze. Mówili: „Jesteśmy potomstwem Abrahama” (J 8,33); „Ojcem naszym jest Abraham” (w. 39); „jednego mamy Ojca - Boga” (w. 41). Pomimo faktu, że byli uczniami Jezusa, można odnieść wrażenie, że Jezus nic nie znaczył dla nich, niczego nie „dodawał” do tego, co już posiadali. I tu właśnie popełniają wielki błąd: „prawdziwi synowie” nie są potomkami wedle krwi, ale są nimi dziedzice obietnicy, czyli ci którzy uwierzyli (por. Rz 9,6-8). Bez wiary w Jezusa nie jest możliwe, aby ktoś mógł osiągnąć obietnicę Abrahama. Do tego, między uczniami „nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety”, ponieważ wszyscy są braćmi na mocy chrztu (por. Ga 3,27-28). Nie pozwólmy, by nas opanowała duchowa pycha. Pochodzący z judaizmu chrześcijanie uważali się za lepszych od innych chrześcijan. Ileż razy niektórzy katolicy uważali się za lepszych od innych katolików ponieważ są w takim czy innym ruchu, ponieważ zachowują taką czy inną duchową dyscyplinę, ponieważ uczestniczą w takim czy innym rycie liturgicznym! Jedni ponieważ są bogatsi, inni ponieważ więcej studiowali. Jedni ponieważ zajmują ważne stanowiska; inni ponieważ wywodzą się z szlacheckich rodzin. „Chciałbym aby każdy z was czuł radość bycia chrześcijaninem. Bóg prowadzi swój Kościół, podtrzymuje go zawsze, a także i przede wszystkim w trudnych momentach” (Benedykt XVI). Panie Jezu, wzmocnij nas w doświadczaniu naszej drogi wiary i pielgrzymki nadziei. Abyśmy osiągnęli pełnię miłości.

(S. Stasiak OMI)

przez koordynator

Komentarz do Ewangelii dnia

Bóg jest Miłością, Miłością, która przebacza, Miłością, która lituje się nad naszymi słabościami, Miłością, która zbawia. Uczeni w Piśmie i faryzeusze „przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie” (J 8,4) i pytają Pana: „A Ty co mówisz?”(J 8,5) Nie interesuje ich jednak podążanie za nauką Jezusa, ale możliwość oskarżenia go o łamanie Prawa Mojżeszowego. Nauczyciel jednak wykorzystuje tę okazję, aby pokazać, iż On przyszedł szukać grzeszników, podnosić upadłych, wzywać ich do nawrócenia i pokuty. I oto właśnie przesłanie Wielkiego Postu dla nas, ponieważ wszyscy jesteśmy grzesznikami i wszyscy potrzebujemy zbawczej łaski Boga. Mówi się, że dzisiejszy świat zatracił poczucie grzechu. Wielu nie potrafi już odróżnić dobra od zła, ani nie zna ich przyczyny. Kto kocha, nie obraża. Kto wie, że jest darzony miłością i przebaczeniem, miłością odpowiada na Miłość. Bóg jest zawsze gotowy wybaczyć wszystko, ale to wybaczenie niesie ze sobą pewien wymóg, pewne zobowiązanie: „od tej chwili już nie grzesz!” On, nasz Bóg, nigdy się nie męczy wybaczeniem, to my często bywamy zmęczeni, aby wybaczyć kolejny raz komuś, czy nawet i tak bywa, samemu sobie. Zatem bądźmy ludźmi o głębokiej wyobraźni miłosierdzia.

„Kto z was bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem”. Słowa te są pełne mocy prawdy, która rozbraja, obala mury hipokryzji i otwiera sumienia na doskonalszą sprawiedliwość, sprawiedliwość miłości (Benedykt XVI).

(S. Stasiak OMI)

przez koordynator

Komentarz do Ewangelii dnia

W ostatnim etapie Wielkiego Postu, Kościół proponuje nam tę Ewangelię abyśmy byli dobrze przygotowani na Niedzielę Palmową oraz mieli świadomość nadchodzących wydarzeń, najważniejszych w życiu chrześcijańskim. Via Crucis (Droga Krzyżowa) dla chrześcijanina to via lucis (droga światła), umieranie to ponowne narodziny, i co więcej, trzeba umrzeć, aby naprawdę żyć. W pierwszej części Ewangelii z tego dnia, Jezus mówi swoim Apostołom: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12,24). Św. Augustyn komentuje to następująco: „Jezus nazywał Siebie ziarnem, które miało obumrzeć, aby następnie rozmnożyć się; musiał On umrzeć ze względu na niewiarę Żydów, aby dać plon wiary wszystkim narodom”. Chleb Eucharystyczny, stworzony z ziaren pszenicy rozmnaża się i łamie, aby był pożywieniem dla wszystkich chrześcijan. Męczeńska śmierć zawsze wydaje owoce; dlatego też „ten, kto kocha swoje życie”, paradoksalnie „traci je”. Chrystus umiera, aby dzięki swojej przelanej krwi dać nam życie. My z kolei powinniśmy Go naśladować, aby wraz z Nim zmartwychwstać i przynieść owoc nowego życia. Ileż osób w ciszy „oddaje” swoje życie dla dobra bliźnich. Powinniśmy i my uczyć się w ciszy i pokorze stawać się ziarnem, które umiera, aby powrócić do życia.
 Ewangelia tej niedzieli kończy się wezwaniem do kroczenia w świetle Syna, który zostanie wywyższony nad ziemię: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12,32). Potrzebujemy prosić dobrego Boga, aby było w nas tylko światło i aby nauczył nas rozwiewać wszelkie mroki. Teraz jest Boża chwila, nie straćmy jej! „Śpicie? Czas, który został wam dany mija!” (św. Ambroży z Mediolanu). Nie możemy przestać być światłem w tym świecie. Tak jak księżyc otrzymuje swoje światło od słońca, tak my powinniśmy odbijać światło Boga dla innych.

(S. Stasiak OMI)

przez koordynator