koordynator

Kanada: Złoty jubileusz misjonarza, który został Nasiic

Nazywany misjonarzem outsiderem... Oblaccy przełożeni martwili się, że za bardzo asymiluje się ze społecznością Pierwszych Narodów w Kanadzie, że staje się zbyt "indiański". Starsi rdzennej społeczności Północnej Kanady oznajmili mu, że nie traktują go już jako księdza wśród Indian, ale stał się dla nich prawdziwie indiańskim księdzem. W specjalnej ceremonii nadano mu imię religijnego wodza wywodzące się sprzed kolonialnej historii ludu - stał się Nasiic. Jego imię jest święte, po śmierci misjonarza wraca do matriarchalnej społeczności Indian. Ojciec Frank Salmon OMI obchodzi złoty jubileusz kapłaństwa. Pięćdziesiąt lat żył i pracował wśród kanadyjskich społeczności Kwa'mutsun i Carrier Sekani.

Dla Indian ateizm jest bezsensowny. Poznajcie ich niezwykłe modlitwy i symbole

Kraina Łososia i Salmon, czyli łosoś...

Na zachodnim wybrzeżu Kanady ekosystem koncentruje się na populacji łososia. Okazuje się, że angielskie nazwisko misjonarza złączyło go z tym regionem i sposobem życia Pierwszych Narodów. Salmon oznacza łososia. W latach młodości misjonarz wypływał razem z rybakami na połów łososia. Pracował jak jeden z nich. Po wyprawie połów dzielono równo między rodziny społeczności i Franka... Sam nauczył się tradycyjnej metody konserwacji łososia. Zatrzymywał go dla siebie, albo dawał w prezencie szczególnie z okazji Bożego Narodzenia.

W 2021 roku misjonarz został uhonorowany Nagrodą św. Józefa nadawaną przez stowarzyszenie Misji Katolickich w Kanadzie. Na galę wręczenia przyszedł w znoszonych dżinsach i prostej kamizelce - tak jak zazwyczaj chodził i posługiwał wśród Pierwszych Narodów. Towarzyszył mu rower, który specjalnie dostosował do zimowych warunków, konstruując kolce przyczepiane do obręczy kół. Na pamiątkowym zdjęciu trzyma też tradycyjny bęben z wymalowaną twarzą Chrystusa i jego imieniem w rodzimym języku Indian, nadanym w trakcie specjalnej ceremonii.

Odrzucił pieniądze na zakup łodzi...

Trudno było przewidzieć decyzje Franka. W początkach działalności misjonarskiej zaproponowano mu pokaźną sumę pieniędzy na zakup motorowej łodzi, dzięki której mógłby sprawować w niedzielę kilka Mszy w różnych miejscowościach. Zakonnik odesłał pieniądze do prowincji. Podróżował prostym kajakiem, ciągnąc za sobą beczki z prostymi zapasami, głównie ubraniami. Po kilku dniach wiosłowania, gdy docierał do konkretnej społeczności, zostawał wśród nich przez pewien czas. Nigdy się nie spieszył.

Pewnego razu spotkał starszą kobietę, która skarżyła się, że nikt z młodych nie pomógł jej w pracach ogrodowych. Misjonarz spędził kilka dni na pracy w ogrodzie, jednocześnie przypominając młodym o szacunku i trosce o starszych, co jest jedną z podstawowych zasad życia społecznego Pierwszych Narodów.

Frank nie dbał też o zapasy żywności. Często w jego domu była obecna jedynie herbata. Misjonarz wychodził i szukał domu, gdzie mógłby zjeść posiłek z rodziną. Za to go ceniono. Traktowali go jako jednego z nich.

Wiesław Nazaruk OMI: „Chcemy tylko, żebyś nas pokochał”. Świadectwo pracy misyjnej wśród Indian w Kanadzie Północnej

Potlacz

Po święceniach kapłańskich w 1973 roku Frank Salmon został posłany do Misji św. Anny na wyspie Vancouver. Żyją tu 44 „narody” (szczepy) rozlokowane w 271 indiańskich rezerwatach. Jedną z charakterystycznych ceremonii Pierwszych Narodów jest potlacz. Podczas poltaczu dzielono się dobrami, rozstrzygano najważniejsze decyzje, scalano wspólnoty i przeżywano inicjację społeczną nowych członków.

W jednej z miejscowości żyła duża rodzina o nazwisku Frank. Niespodziewanie na potlacz zaproszono Franka Salmona. Okazało się, że został adoptowany przez tę rodzinę, stając się pełnoprawnym członkiem społeczności.

„Jezioro Boga” – na odpust przybywają dziesiątki tysięcy rdzennych mieszkańców Kanady

Wraz z biegiem lat przełożeni starali się sprowadzić misjonarza do regularnej wspólnoty zakonnej. Pierwsza taka próba spotkała się ze sprzeciwem Pierwszych Narodów. Interwencja u biskupa i prowincjała spowodowała, że na krótko Frank powrócił do Indian. Wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego musiał jednak przenieść się do oblackiego domu dla emerytów w Vancouver.

5 maja 2023 roku Frank Salmon wrócił do misji św. Anny, aby wraz z lokalną społecznością celebrować złoty jubileusz kapłaństwa. W odbudowanym po pożarze w 1903 roku drewnianym kościele misyjnym sprawował Eucharystię, dziękując Bogu za pięćdziesięcioletnią misję wśród Pierwszych Narodów, wśród swoich.

(pg/OMI Lacombe)

przez koordynator

Czy oblaci opuszczą Gujanę Francuską?

Podczas spotkania bp. Alaina Ransaya, ordynariusza diecezji Cayenne w Gujanie Francuskiej, oraz wyższych przełożonych oblackiej misji podjęto decyzję o zakończeniu współpracy między diecezją a Zgromadzeniem. Decyzja została podjęta 19 kwietnia 2023 roku, misjonarze postanowili opuścić misję do czerwca br. W ten sposób może zamknąć się blisko 50. letnia karta historii posługi oblatów wśród migrantów i najuboższych mieszkańców tego zamorskiego terytorium zależnego od Francji.

Niezrozumiała decyzja

Jednostronna decyzja biskupa Cayenne spotkała się z niezrozumieniem zarówno misjonarzy oblatów, którzy prowadzą w Gujanie kilka wspólnot parafialnych, jak również wiernych, spośród których największą grupę stanowią mniejszości Hmongów i Haitańczyków. To właśnie dla nich sprowadzono misjonarzy Niepokalanej do Gujany Francuskiej.

Obecna sytuacja wydaje się być wynikiem wieloletnich napięć i ciągłej próby mediacji, w którą włączył się także zarząd centralny Zgromadzenia. Oblaci piastowali w Gujanie bardzo wymagające funkcje - m.in. wikariuszy generalnych czy kanclerzy kurii. Pozostali zakonnicy pracowali wśród mniejszości etnicznych. Obecny ordynariusz diecezji najpierw zerwał umowę podpisaną wcześniej z abp Emmanuelem Lafontem, następnie ją promulgował, domagając się sprowadzenia do misji przynajmniej dwóch Brazylijczyków. Impas spowodował proces rozeznania w Zgromadzeniu, w konsekwencji w 2002 roku zdecydowano o wysłaniu tutaj dwóch misjonarzy z Brazylii. Jednak rozwiązanie okazało się nieskuteczne.

Obecnie w Gujanie Francuskiej posługuje 12 oblatów, jedenastu z nich to Haitańczycy, jeden pochodzi z grupy etnicznej Hmongów i przybył do pracy misjonarskiej z Prowincji Francji.

Wydaje się, że obecna sytuacja zawieszenia może jeszcze się zmienić. Liczą na to misjonarze pracujący w Gujanie oraz wierni oblackich wspólnot parafialnych.

Trudna misja

Geneza oblackiej obecności w Gujanie wiąże się z wojnami domowymi i prześladowaniami w Laosie. W konsekwencji około 40 rodzin Hmongów wyemigrowało najpierw do Tajlandii, a następnie między wrześniem a październikiem 1971 roku dzięki pomocy oblatów uchodźcy dotarli do Gujany. Wraz z nimi przybyli tutaj dwaj pierwsi misjonarze oblaci.

W 1977 roku Prowincja Francji, w odpowiedzi na prośbę Kościoła lokalnego, ustanowiła tutaj Misję, której celem była opieka duszpasterska nad społecznością Hmongów. W wyniku niestabilnej sytuacji politycznej na Haiti, po 1990 roku do Gujany zaczęli emigrować również Haitańczycy. W 1997 roku w opiekę nad jurysdykcją włączyła się Prowincja Haiti.

Czy 46 lat posługi Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Gujanie Francuskiej zakończy się z czerwcem bieżącego roku? Czas pokaże. Być może po raz kolejny decyzja biskupa ulegnie zmianie.

(pg/OMI World)

przez koordynator