3 listopada – wspomnienie zmarłych misjonarzy oblatów

W tradycji Zgromadzenia dzień 3 listopada jest szczególnym dniem pamięci o zmarłych współbraciach w Zgromadzeniu. W ciągu roku od poprzedniego wspomnienia zmarłych oblatów odeszło do Pana dwunastu misjonarzy Niepokalanej, którzy należeli do Polskiej Prowincji. W przeciągu tego czasu pożegnaliśmy również współbraci, którzy w historii Zgromadzenia zapisali znaczące karty oblackiej tożsamości. Pamiętamy również o tych, którzy zostali włączeni w dobra duchowe naszej rodziny zakonnej, jak również całym sercem przyczyniających się do propagowania charyzmatu św. Eugeniusza.

śp. o. Teodor Famuła OMI
(1935-2019)

Urodził się 1 października 1935 roku w Kościeliskach (diecezja opolska). Uczył się w oblackim junioracie w Lublińcu. Pierwsze śluby zakonne złożył na Świętym Krzyżu 8 września 1953 roku. Następnie złożył egzamin maturalny w Markowicach w 1955 roku i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Obrze. Święcenia diakonatu przyjął 28 października 1960 roku w Obrze z rąk abp. Antoniego Baraniaka. Ten sam szafarz udzielił mu święceń prezbiteratu 19 marca 1961 roku.

Po święceniach odbył roczny staż pastoralny w Lublińcu. Następnie posługiwał jako wikariusz w parafiach oblackich w Katowicach (1962-1963) i Poznaniu (1963-1967). W roku 1967 roku otrzymał obediencję do Szwecji, gdzie pełnił funkcję superiora i proboszcza. Podczas pracy w Skandynawii, przez 7 lat posługiwał jako proboszcz również w Norwegii (1980-1987). Z dniem 1 stycznia 2014 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w oblackim komunitecie w Lublińcu.

Odszedł do Pana w poniedziałek 18 listopada 2019 roku w lublinieckim szpitalu.

[Lubliniec: Uroczystości pogrzebowe śp. o. Teodora Famuły OMI]

śp. o. Franciszek Kaczmarek OMI
(1937-2019)

W Lublińcu zakończył pielgrzymkę życia śp. o. Franciszek Kaczmarek OMI. Miał 82 lata. Urodził się 26 stycznia 1937 roku w Jażyńcu (archidiecezja poznańska, parafia Obra). Pierwsze śluby zakonne złożył na Świętym Krzyżu 8 września 1954 roku, a święcenia prezbiteratu otrzymał w Obrze 18 marca 1962 roku z rąk metropolity poznańskiego – abp. Antoniego Baraniaka. Praktycznie całe swoje życie związany z duszpasterstwem parafialnym. Rozpoczynał posługę od stażu pastoralnego w Lublińcu (1962-1963), następnie przez pięć lat pomagał duszpastersko w Katowicach. W latach 1968-1970 pełnił funkcję wikariusza w oblackiej parafii w Milanówku, następnie posługiwał w Gdańsku (1970-1972), dalej – w latach 1972-1975 był wikariuszem w Lublińcu. W 1975 roku rozpoczął pracę w Kędzierzynie-Koźlu, ale rok później został przeniesiony do nowo tworzonej parafii we Wrocławiu-Pilczycach. Posługiwał tutaj przez pięć lat. W latach 1981-1984 był proboszczem w Laskowicach Pomorskich. Następnie trafił na Święty Krzyż (1984-1992) i do Katowic (1992-1996). Przez wiele lat związany był z Kędzierzynem-Koźlem, gdzie posługiwał od 1996 roku, w sposób szczególny jako kapelan sióstr zakonnych i ceniony spowiednik. Ostatnie miesiące swojego życia przeżył we wspólnocie lublinieckiej, zmagając się z chorobą nowotworową.

[Uroczystości pogrzebowe śp. o. Franciszka Kaczmarka OMI]

śp. o. Szczepan Brzezina OMI
(1932-2020)

W szpitalu we Wrocławiu, 4 stycznia 2020 roku, zmarł o. Szczepan Brzezina OMI. Miał 87 lat. Pochodził z Imielina (archidiecezja katowicka). Urodził się 19 listopada 1932 roku. Po początkowej nauce gimnazjalnej w Mysłowicach i Katowicach, egzamin maturalny złożył w junioracie oblackim w Lublińcu. Wstąpił do misjonarzy oblatów, składając pierwszą profesję zakonną 8 września 1951 roku w Markowicach. Wieczyste śluby zakonne złożył w Obrze, 8 września 1954 roku. W 1956 roku otrzymał święcenia prezbiteratu z rąk biskupa pomocniczego archidiecezji poznańskiej – Franciszka Jedwabskiego.

Studiował prawo kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie (1956-1959), a następnie był wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. Posługiwał także jako misjonarz ludowy (rekolekcjonista) w: Katowicach (1965-1967), Wrocławiu (1967-1977), Gdańsku (1977-1984) i Kędzierzynie (1984-1995). Od 1995 roku pracował w Niemczech w Emmerich, Cochem, Maria-Engelport, obejmując opieką duszpasterską kapelanie: szpitala i sióstr zakonnych. W 2013 roku powrócił do Polski, należąc do wspólnoty zakonnej we Wrocławiu. Od zeszłego tygodnia przebywał we wrocławskim szpitalu, do którego trafił w wyniku wylewu.

śp. o. Andrzej Grzesiak OMI
(1938-2020)

Pochodził z parafii Mikstat (diecezja kaliska). Urodził się 18 listopada 1938 roku. Uczęszczał do szkoły w Gostyniu, a następnie ukończył Niższe Seminarium Duchowne misjonarzy oblatów w Markowicach. Nowicjat odbył na Świętym Krzyżu, gdzie złożył pierwsze śluby 8 września 1955 roku. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze przerwała służba wojskowa, którą odbył w latach 1959-1961. Po powrocie do Obry dokończył studia, składając śluby wieczyste 8 września 1962. Święcenia prezbiteratu przyjął w Poznaniu, dnia 5 czerwca 1965 roku, z rąk abp. Antoniego Baraniaka – Metropolity Poznańskiego.

Posługę kapłańską rozpoczął w Lublińcu, odbywając roczny staż pastoralny. W 1966 roku został skierowany jako wikariusz do Wrocławia, a od 1970 roku pracował w Milanówku. W roku 1972 rozpoczął posługę misjonarza ludowego w Kędzierzynie-Koźlu, gdzie dwa lata później został wikariuszem parafii. W 1978 roku rozpoczął pracę w sekretariacie Przyjaciół Misji w Kodniu, jednocześnie pełniąc funkcję wikariusza w parafii pw. św. Anny. Następnie został proboszczem parafii i dyrektorem domu w Grotnikach. W 1989 roku powrócił do Kodnia jako misjonarz ludowy. Przez dalsze lata życia był kapelanem sióstr: w Katowicach (1995-1996) i Pniewach (2011-2017) oraz pomagał w duszpasterstwie: Siedlce, Kodeń, Łeba i Grotniki. Ostatnim komunitetem zakonnym, do którego należał był Poznań.

[Obra: Uroczystości pogrzebowe śp. o. Andrzeja Grzesiaka OMI]

śp. o. Stanisław Skórczyński OMI
(1937-2020)

Urodził się 26 lutego 1937 roku w Żabnie – parafia Radomyśl (diecezja sandomierska). Po ukończeniu junioratu w Lublińcu, rozpoczął nowicjat na Świętym Krzyżu, gdzie złożył pierwsze śluby zakonne 8 września 1953 roku. Następnie kontynuował naukę w junioracie w Markowicach, gdzie złożył egzamin maturalny w 1955 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Obrze. Tutaj, 8 września 1957 roku złożył profesję wieczystą i przyjął święcenia prezbiteratu w dniu 19 marca 1961 roku.

Po święceniach odbył roczne studium pastoralne w Lublińcu i od 1 maja 1962 roku rozpoczął posługę w Wice-prowincji Francja-Belgia-Luksemburg (obecnie Delegatura Francja-Beneluks). Pracując wśród Polonii, w latach 1962-1966 był redaktorem miesięcznika “Niepokalana” (La Ferté-sous-Jouarre), redaktorem “Głosu katolickiego” w Paryżu (1966-1970), publikował również w prasie francuskiej. W 1983 roku wybrany “Człowiekiem Roku” przez czytelników “L’est Eclaire”. Duszpasterz polonijny m.in. w: Tuluzie (1973-1976), Troyes (1977-1994) i Nicei, gdzie zakończył pielgrzymkę życia, 11 stycznia 2020 roku.

śp. o. Joseph Hollanders OMI
pierwszy misjonarz zamordowany w 2020 roku

Joseph Hollanders OMI urodził się 4 marca 1937 r. w Meeuwen w Limburgii. 8 września 1958 r. złożył pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W 1963 r. otrzymał święcenia kapłańskie i 31 stycznia 1965 r. wyjechał do Afryki Południowej. Pracował tam w różnych lokalizacjach w prowincji Northwest. Przez ostatnie dwa lata Jeff mieszkał i pracował w Bodibe.

śp. bp Georges-Hilaire Dupont OMI
najstarszy oblat-biskup, uczestnik Soboru Watykańskiego II

Dnia 29 stycznia 2020 roku w Saint-Hilaire-du-Harcouët (Francja) zakończył pielgrzymkę życia najstarszy biskup ze Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Georges-Hilaire Dupont OMI, który 82 lata temu złożył profesję zakonną, przez 76 lat był prezbiterem, a od 55 lat biskupem. Uczestniczył w trzeciej i czwartej sesji Soboru Watykańskiego II jako ojciec soborowy. Jako misjonarz posługiwał w Czadzie, w latach 1964-1975 był biskupem diecezji Pala w Czadzie. Ostatnie lata życia spędził we Francji.

śp. o. Yvon Beaudoin OMI

W dniu 1 lutego br. w Kanadzie zmarł o. Yvon Beaudoin OMI – znany pisarz, historyk – wybitna postać wśród oblatów na całym świecie. W latach 1947-2009 pracował w domu generalnym jako archiwista i postulator generalny. Ponad 60-letnie doświadczenie wniosło w jego życie głęboką znajomość historii Zgromadzenia i jego charyzmatu. Jest jednym z autorów “Słownika wartości oblackich”. Napisał również wiele pozycji książkowych z zakresu historii i duchowości oblackiej. Przez ponad 40 lat był również kapelanem harcerzy.

Z okazji 200-leci Zgromadzenia napisał krótkie podsumowanie działalności misjonarzy oblatów:

Eugeniusz de Mazenod założył Zgromadzenie oblatów w 1816 r. Jako główny cel wyznaczył jemu ewangelizację ubogich za pomocą środków, które wówczas uznano za najbardziej skuteczne: misje parafialne, to znaczy wysyłanie niektórych misjonarzy, aby przez dwa lub trzy tygodnie ożywiać chrześcijańskie życie w parafii.
Od ponad wieku oblaci realizowali ten cel. W latach 1816–1861 wygłosili we Francji około 3000 misji i rekolekcji. Intensywność i skuteczność tej posługi trwała aż do Soboru Watykańskiego II (1962–1965), nie tylko we Francji, ale także w innych krajach Europy, w Kanadzie, w Stanach Zjednoczonych, na Sri Lance itp. Na Kapitule Generalnej 1959 roku, ojciec Léo Deschâtelets, przełożony generalny, powiedział, że 571 ojców (12% ogółu) jest odpowiedzialnych wyłącznie za głoszenie. Jednym z krajów, w którym oblaci głosili najwięcej, były bez wątpienia Niemcy przez około dwadzieścia lat po wojnie (1939–1945). W latach 1947–1953 pięćdziesięciu trzech ojców wygłosiło 3417 misji z 74600 kazaniami i 2420 rekolekcji z 25700 kazaniami.

śp. br. Mieczysław Pawłowski OMI
(1936-2020)

W 84. roku życia i w 43. roku życia zakonnego przeszedł do domu Ojca śp. br. Mieczysław Pawłowski OMI. Zmarł we wspólnocie zakonnej w Lublińcu w czwartek 20 lutego o godzinie 16.00.

Urodził się 16 lipca 1936 roku w Omelnie na terenie dzisiejszej Ukrainy – parafia Tomaszgród na Wołyniu. Syn Antoniego i Leonardy. Pierwszą profesję zakonną złożył w liturgiczną uroczystość św. Eugeniusza – 21 maja 1977 roku. Profesję wieczystą złożył w Obrze w 1983 roku.

Jako brat zakonny posługiwał najpierw w Obrze (1977-1997), potem w Lublińcu (1997-1998), Grotnikach (1998-2002), Bodzanowie (2002-2007), Lublinie (2007-2011). Od 2011 roku przebywał w Lublińcu jako rezydent.

Był zakonnikiem niesamowicie radosnym i bardzo pobożnym.

[„Byłem Bożą radością” – uroczystości pogrzebowe śp. br. Mieczysława Pawłowskiego OMI]

śp. o. Józef Kuc OMI
(1934-2020)

Ojciec Józef urodził się 23 lutego 1934 w Kostuchnie (archidiecezja katowicka) w rodzinie Erwina i Otylii z d. Mazur. Pobierał naukę w lublinieckim junioracie oblatów (1946-1950). Pierwsze śluby zakonne złożył w domu nowicjatu w Markowicach, a święcenia prezbiteratu przyjął 6 kwietnia 1957 w Poznaniu z rąk bp. Franciszka Jedwabskiego – biskupa pomocniczego archidiecezji poznańskiej. Studia teologiczne odbył w latach 1956-1960, doktorat na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1970) i licencjat z nauk biblijnych na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie (1974-1977). Był profesorem (1960-1966, 1977-1980, 1986-1992), prefektem studiów (1966-1969), rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Obrze (1969-1974, 1977-1984). Od 1984 roku objął funkcję rektora międzynarodowego scholastykatu oblackiego w Rzymie. W latach 1986-1992 pełnił urząd prowincjała prowincji polskiej. Zaś w latach 1992-2007 był rektorem Kolegium św. Pawła Apostoła w Rzymie. Ostatnie dziesięć lat pełnił funkcję kapelana sióstr Dobrego Pasterza w Zinneberg w Niemczech. Ciężko chory w zeszłym roku trafił do infirmerii naszej prowincji, a ostatnie tygodnie był przykuty do łoża cierpienia. Zmarł 21 kwietnia 2020 roku.

[Uroczystości pogrzebowe śp. o. Józefa Kuca OMI]

śp. o. Wacław Hryniewicz OMI
(1936-2020)

Ojciec Wacław Hryniewicz OMI urodził się 23 lipca 1936 roku w Łomazach (diecezja siedlecka). Pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej złożył 8 września 1953 roku w Markowicach, a święcenia prezbiteratu przyjął 26 czerwca 1960 roku w Obrze z rąk bp. Juliusza Bieńka – biskupa pomocniczego diecezji katowickiej.

Ojciec Wacław był wybitnym teologiem i ekumenistą, znawcą teologii prawosławnej. Przez wiele lat był związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II w Lublinie. Współtworzył Instytut Ekumeniczny KUL, będąc jego wieloletnim dyrektorem (do 2005 roku). Konsultor Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan w Watykanie (1979-1984), Międzynarodowej Komisji Mieszanej do Dialogu Teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim i Kościołem prawosławnym (1980-2005) oraz członek Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu (1980-2005). Autor wielu artykułów naukowych oraz książek teologicznych.

Był teologiem szukającym i odważnym, a przy tym wiernym Kościołowi. Otrzymał szereg nagród: im. księcia Konstantego Ostrogskiego (Białystok-Supraśl 1994), im. św. Brata Alberta (Warszawa 1994), im. Jana Długosza (Kraków 2004), im. Ks. Józefa Tischnera (Kraków 2005), a także odznaczeń: medal im. Anny Kamieńskiej (Gdańsk 1994), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Warszawa 2004), medal 100-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (Lublin 2018).

Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, w 2018 roku opuścił ukochany Lublin, z którym był związany przez całe życie. Ostatnie lata spędził we wspólnocie oblackiej w Lublińcu.

[Kodeń: „Był teologiem poszukującym i odważnym, nieraz szokującym, ale przy tym wiernym Kościołowi”. Uroczystości pogrzebowe o. prof. Wacława Hryniewicza OMI]

[„Te chwile były potrzebne mnie samemu” – nieznana poezja śp. o. Wacława Hryniewicza OMI zostanie wydana]

śp. o. Leon Witek OMI
(1934-2020)

W szpitalu w Częstochowie -odszedł do Pana śp. o. Leon Witek OMI. Miał 86 lat.

Urodził się w Zdunach koło Krotoszyna 23 marca 1934 roku – syn Stanisława i Salomei. Ukończył oblacki juniorat w Lublińcu i Markowicach. Pierwszą profesję zakonną złożył 8 września 1953 roku na Świętym Krzyżu, a święcenia prezbiteratu przyjął 18 marca 1962 roku z rąk ks. abpa A. Baraniaka.

Po święceniach odbył roczny staż pastoralny w Lublińcu, a następnie posługiwał jako wikariusz w Miłomłynie (1963-1965). Pomagał duszpastersko w oblackiej parafii w Białogardzie (1965-1968), skąd trafił na trzy wikariaty: Gorzów Wielkopolski (1968-1971), Wrocław-Pilczyce (1971-1981) i Kędzierzyn-Koźle (1981-1983). W lipcu 1983 roku został administratorem parafii w Zahutyniu oraz przełożonym domu zakonnego. Po sześciu latach trafił do Gorzowa Wielkopolskiego jako superior i ekonom, a następnie do Siedlec, gdzie został przełożonym wspólnoty i pomagał duszpastersko w parafii. W 1992 roku otrzymał obediencję do klasztoru w Gdańsku jako misjonarz ludowy i spowiednik.  W 1995 roku rozpoczął pracę misyjną na Białorusi. Oprócz posługi duszpasterskiej w Adamowiczach k. Grodna był także spowiednikiem kleryków grodzieńskiego seminarium.

Po powrocie do kraju w 2014 roku budował wspólnotę domu zakonnego w Kędzierzynie-Koźlu, udzielając się w tutejszej parafii. Zasłynął jako ceniony i poszukiwany spowiednik, zakonnik o dobrym sercu i niegasnącym uśmiechu na ustach…

Kapłaństwo jest największym darem Bożym. Pełną posługą przy ołtarzu i w konfesjonale. „Posłał mnie Pan głosić Ewangelię najuboższym” – mówił o swoim powołaniu ojciec Leon.

Ze względu na pogarszający się stan zdrowia niecały miesiąc temu został przeniesiony do infirmerii w Lublińcu.

[„Spotkałem w moim życiu człowieka, oblata szczęśliwego…” – relacja z uroczystości pogrzebowych śp. o. Leona Witka OMI]

śp.o. Paweł Michalak OMI
prekursor polskich misjonarzy w Kamerunie

W niedzielę, 21 czerwca 2020 r., w Pontmain (we Francji) zmarł w setnym roku życia śp. o. Paweł Michalak OMI. Jego pogrzeb odbędzie się w najbliższy piątek 26 czerwca. Zmarły ojciec Paweł był związany z Polską Prowincją nie tylko przez polskie pochodzenie, ale także – i przede wszystkim – przez udział w misji kameruńskiej. Do Kamerunu przyjechał kilka lat przed pierwszą grupą oblatów z Polski. 25 listopada 1969 r. został superiorem naszych współbraci, określanych wtedy jako “Groupe dit polonais”. Gdy w 1975 roku została utworzona Delegatura Prowincjalna Figuil, został jej pierwszym przełożonym i sprawował tę funkcję do końca stycznia 1979 r., kiedy to nowym superiorem delegatury został późniejszy biskup – o. Eugeniusz Juretzko OMI. Z tej okazji, w liście z 30 stycznia 1979 r., kierowanym do nowego superiora, prowincjał Alfons Kupka OMI dziękował ojcu Michalakowi “za jego duży wkład pracy i serca w powstanie, zorganizowanie i pomyślny rozwój Delegatury”, bo faktycznie był człowiekiem wielostronnie uzdolnionym. Był przede wszystkim gorliwym oblatem-misjonarzem, ale był także budowniczym pierwszych domów i kaplic na terenie powierzonym polskim oblatom, był dobrym administratorem i ekonomem, który wiedział, gdzie szukać pieniędzy na utrzymanie misjonarzy i rozwój misji. Dobra znajomość kilku języków pozwalała mu na nawiązywanie kontaktów z różnymi instytucjami dobroczynnymi.

Ojciec Paweł Michalak OMI urodził się w 1920 r., syn polskich emigrantów w Nadrenii-Westfalii. Cztery lata później, jak wielu, rodzina której ojciec był górnikiem, przeprowadziła się do północnej Francji (Pas-de-Calais). Przed II wojną światową wstąpił do seminarium duchownego diecezji Arras. Wybuch wojny oznaczał przerwanie studiów. Ale nie na długo, bo wnet trafił do oblackiego scholastykatu w La Brosse-Montceaux. Pierwsze śluby złożył w 1943 r. Niestety, w La Borsse był świadkiem tragicznej śmierci pięciu współbraci torturowanych i rozstrzelanych przez Gestapo w końcu lipca 1944 r. On był wśród aresztowanych, ale z transportu zdołał uciec. Śluby wieczyste złożył po wojnie, w 1947 i w tym samym roku przyjął święcenia prezbiteratu. Następnie był nauczycielem i wychowawcą w jednym z kolegiów prowadzonych przez oblatów. W roku 1953 został wezwany do naszego domu generalnego w Rzymie i powierzono mu odpowiedzialność za sekretariat generalny. Przez 12 lat pełnił tę posługę i dokonał reorganizacji sekretariatu. Z Rzymu wyjechał na misje do Kamerunu i gdy przybyli tam oblaci z Polski został ich przełożonym. 2 lipca 1979 r. wyjechał z Kamerunu. Po kilku miesiącach odpoczynku we Francji uznał, że mając 60 lat, nie czas, aby spocząć na lurach. Nowe miejsce posługi przydzielono mu w Kanadzie, gdzie był administratorem jednej z parafii włoskich w Ottawie. Ponieważ nie lubił bezczynności, rozpoczął studia na Uniwersytecie Świętego Pawła. Studiował prawo kanoniczne i w wielu 74 lat obronił pracę doktorską pt. “Le secrétaire général dans les instituts religieux: sa mission – son institution – son statut juridique”. Ostatnie lata życia chciał spędzić we Francji; zamieszkał w oblackiej wspólnocie przy sanktuarium maryjnym Notre Dame de Pontmain, gdzie zakończył ziemskie życie.

śp. br. Adam Kruk OMI
(1939-2020)

Brat Adam Kruk OMI urodził się 18 grudnia 1939 roku w Rakoniewicach – syn Franciszka i Józefy. Po ukończeniu szkoły średniej w Wolsztynie, wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej jako brat zakonny. Pierwszą profesję zakonną złożył na Świętym Krzyżu 25 marca 1958 roku. Następnie został posłany do pracy jako pomocnik kucharza w Markowicach (1959-1963). W trakcie pobytu na Kujawach został wcielony do wojska, odbywając służbę zasadniczą w Szczecinie (1961-1963). Jako kucharz posługiwał w Gorzowie Wielkopolskim (1963-1965) i na Świętym Krzyżu (1965-1980). Podczas pobytu w komunitecie świętokrzyskim złożył oblację wieczystą, 17 kwietnia 1966 roku. W 1980 roku otrzymał obediencję do Warszawy, jako kucharz i ekonom klasztoru, a od 1998 roku pełnił urząd drugiego radnego domu zakonnego. Następnie przełożeni posłali go do Gdańska (2004-2017). Od 1 lipca 2017 roku przebywał w domu zakonnym w Lublińcu.

[Lubliniec: Uroczystości pogrzebowe br. Adama Kruka OMI]

śp. o. Jacek Tomiczek OMI
(1964-2020)

Urodził się 18 marca 1964 roku w Wodzisławiu Śląskim – archidiecezja katowicka. Ukończył szkołę średnią w rodzinnym mieście. Wstąpił do nowicjatu misjonarzy oblatów w Kodniu, który zakończył złożeniem pierwszej profesji zakonnej 8 września 1986 roku. Następnie rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Obrze, składając tutaj śluby wieczyste – 8 września 1990 roku. Święcenia diakonatu i prezbiteratu otrzymał z rąk bp. Zdzisława Fortuniaka – odpowiednio: 15 czerwca 1991 i 20 czerwca 1992 roku. Pierwszą placówką po święceniach był Lubliniec, gdzie przez rok pełnił posługę wikariusza w parafii pw. św. Stanisława Kostki. Od 1993 roku śp. o. Jacek Tomiczek pracował w Kamerunie. Dnia 21 maja 2007 roku powrócił do macierzystej prowincji, otrzymując skierowanie do pracy w Delegaturze Francja-Beneluks-Luksemburg.

[Lubliniec: „Nigdy o tobie nie zapomnimy – pozostaniesz żywy w pamięci tych, których wprowadzałeś w życie oblackie”. Relacja z uroczystości pogrzebowych we Francji i w Polsce śp. o. Jacka Tomiczka OMI]

śp. o. Norbert Sojka OMI
(1949-2020)

Ojciec Norbert Sojka OMI urodził się 6 czerwca 1949 roku w Krapkowicach (diecezja opolska). Ze Zgromadzeniem misjonarzy oblatów związany był już przez naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach (1964-1969). Następnie wstąpił do nowicjatu w Obrze, gdzie złożył pierwszą profesję zakonną 8 września 1970 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w obrzańskim scholastykacie, składając w nim profesję wieczystą 8 września 1974 roku. Tutaj też przyjął święcenia prezbiteratu z rąk abp. Antoniego Baraniaka 20 czerwca 1976 roku.

Pierwszą obediencję otrzymał do domu zakonnego w Kędzierzynie-Koźlu jako duszpasterz parafii pw. św. Mikołaja (1976-1981), następnie do Wrocławia (1981-1984). Dnia 1 lipca 1984 roku został proboszczem parafii w Laskowicach Pomorskich, następnie parafii pw. św. Eugeniusza de Mazenoda w Kędzierzynie-Koźlu (1993-2003), w Katowicach (2003-2013). W związku z niedyspozycją związaną z postępującą chorobą, od 2 września 2013 roku przebywał w Katowicach jako rezydent, a w 2017 roku został skierowany do infirmerii oblackiej w Lublińcu.

Zmarł w piątek, 16 października 2020 roku, o godzinie 23.15.

[Lubliniec pożegnał śp. o. Norberta Sojkę OMI]

[Katowice: Uroczystości pogrzebowe śp. o. Norberta Sojki OMI]

[O śp. ojcu Norbercie mówią… – świadectwa]

śp. Alferda Zawierucha-Rubak
honorowa oblatka

Odeszła do Pana śp. Alfreda Zawierucha-Rubak, lekarz, Wiceprzewodnicząca Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego, radna III kadencji; zastępca przewodniczącego Komisji Edukacji, Kultury i Sportu; członkini Komisji Zdrowia, Polityki Społecznej i Spraw Rodziny. Zasiadała w Radzie Społecznej Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w Kielcach. Od lat związana z klasztorem misjonarzy oblatów na Świętym Krzyżu, przez superiora generalnego odznaczona tytułem honorowej oblatki.

Jako lekarz przez lata opiekowała się oblatami, jej mąż jest u nas organistą – mówi ojciec Marian Puchała, superior klasztoru. – Ponadto, państwo Alfreda i Mirosław byli honorowymi oblatami od około 10 lat. To tytuł nadawany przez ojca generała naszego Zgromadzenia za pośrednictwem prowincjała Polskiej Prowincji osobom, które starają się żyć naszym charyzmatem oblackim: wspomagają ubogich, interesują się misjami. Wiemy, że pani Alfreda była bardzo oddaną lekarką, będzie nam jej bardzo brakowało – dodaje.

[„Jako oblaci czujemy się wyróżnieni…” – uroczystości pogrzebowe honorowej oblatki – śp. Alfredy Zawieruchy-Rubak oraz jej matki – Heleny]

śp. Maria Kielar-Czapla
propagatorka postaci Sługi Bożego o. Ludwika Wrodarczyka OMI

W sobotę 12 września odeszła do Pana śp. Maria Kielar-Czapla, katechetka z Radzionkowa, rozmiłowana w oblackim charyzmacie, wielka propagatorka postaci Sługi Bożego o. Ludwika Wrodarczyka OMI. W ostatnich miesiącach przygotowywała konkurs poetycki o męczenniku z Wołynia. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło kilkaset osób, byli obecni duchowni archidiecezji katowickiej wraz z delegatem biskupa, misjonarzy oblatów reprezentował Koordynator Medialny Polskiej Prowincji.