koordynator

25 września 2018

DOBRZE SIĘ CZUJĘ W OBECNOŚCI BOGA.

Dzieląc się z ojcem Tempierem Eugeniusz odkrywa przed nami rąbek swej relacji z Bogiem:

Musi ojcu wystarczyć wiadomość, że dobry Bóg jest dla mnie taki, jak zwykle, to znaczy jawi się taki, jaki jest: nieskończenie dobry, nieskończenie miłosier­ny za każdym razem, gdy przybliżam się do Niego. Oczyszcza moje serce, rozjaśnia moją słabą inteligencję, pobudza i udoskonala moją wolę. Dobrze czuję się w Jego obecności, bez względu na wrażenie, jakie czyni na mnie przesłanie Jego boskiego Ducha, którego wzywam.

List do Henryka Tempiera, 10.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 436.

Jestem szczęśliwy w obecności Boga - jakże wspaniale byłoby, gdyby każdy z nas mógł wypowiedzieć takie słowa po naszej modlitwie czy też w ciągu dnia.

przez koordynator

24 września 2018

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO POSIADANIA TAKIEGO PRZYJACIELA

Pod koniec rekolekcji biskup-nominat Eugeniusz swojemu towarzyszowi, kierownikowi duchowemu i powiernikowi na piśmie wysyła opis stanu swego ducha. Rozprawia z nim, że piszą ten list podczas rekolekcji zamiast się modlić co mogło być rozproszeniem:

Jakiś czas nie mogłem się zdecydować, mój drogi przyjacielu, czy po­winienem przerwać moje rekolekcje, aby do ojca napisać. Podjąłem decyzję dzięki mojemu systemowi, który ojciec zna: dobrze jest umartwiać samego siebie, ale jeszcze lepiej jest nie narzucać innym poświęceń lub umartwień, o które nie proszą. Wiem, z jakim niepokojem musi ojciec czekać na wieści ode mnie; pozostawienie człowieka w tym stanie byłoby okrutne. Sądzę więc, że dobrze robię, poświęcając kilka chwil czasu wolnego z moich reko­lekcji na rozmowę z ojcem.

Ich relacje były oparte na całkowitym zdaniu się na Boga i wspólnej misji uczniów, wszystko, czym się dzielili zmierzało w tym samym kierunku.

Zresztą, to, co mamy sobie do powiedzenia, nie spowoduje rozproszenia mojego ducha. Nie oznacza to, że chciałbym zagłę­bić się w szczegóły dotyczące moich ćwiczeń duchowych, dzieli nas zbyt duża odległość i w liście jest za mało miejsca, by poruszać taki temat. Musi ojcu wystarczyć wiadomość, że dobry Bóg jest dla mnie taki, jak zwykle, to znaczy jawi się taki, jaki jest.

List do Henryka Tempiera, 10.10.1832, w: EO I, t. VIII, nr 436.

Przyjaźń na takim poziomie to rzeczywiście wielki skarb! Dziesięć lat wcześniej Eugeniusz napisał:

Mój pierwszy towarzyszu, od pierwszego dnia naszego zjednoczenia ojciec pojął ducha, który powi­nien nas ożywiać i którego powinniśmy przekazać innym; ani na chwilę ojciec nie zboczył z drogi, którą postanowiliśmy kroczyć; wszyscy w Sto­warzyszeniu o tym wiedzą i liczą na ojca tak jak na mnie.

List do Henryka Tempiera, 15.08.1822, w: EO I, t. VI, nr 86.
Tak zażyła relacja skupiająca ich na Bogu trwała 45 lat, aż do śmierci Eugeniusza. Cóż za błogosławieństwo!

przez koordynator

21 września 2018

INSYGNIA, KTÓRE NOSZĘ, ABY PÓJŚĆ I GŁOSIĆ DOBRĄ NOWINĘ O ZBAWIENIU LUDZIOM, ZA KTÓRYCH JESTEM ODPOWIEDZIALNY.

Eugeniusz przeżywa rekolekcje medytując nad insygniami, jakie otrzyma podczas sakry.

Pastorał, laska pasterska jest mi dana jako znak władzy ducho­wej, abym z surowością zmieszaną z łagodnością piętnował wady, abym wydawał sprawiedliwe sądy, wzbudzając cnoty jednych, a kar­cąc wady innych.

Na mój palec jest nakładany pierścień jako pieczęć wiary, którą powinienem głosić, i wierności, z jaką powinienem strzec Kościoła, Oblubienicy, świętej Oblubienicy Jezusa Chrystusa.

Księga Świętej Ewangelii została mi powierzona, abym zgodnie ze swym powołaniem lub lepiej mówiąc, z powierzoną mi misją, poszedł i głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu ludowi, za który jestem odpowiedzialny.

Na moją głowę nakłada się mitrę niczym hełm zbawienia, aby moje oblicze udekorowane tą ozdobą, a moja głowa uzbrojona mocą obu Testamentów, były zarazem okrutne i wspaniałomyślne dla nie­przyjaciół prawdy, abym za pomocą łaski zawsze ich pokonywał za­równo siłą, jak i sukcesami.

Wreszcie na moje ręce zostały nałożone rękawiczki, obraz czy­stości nowego człowieka, który zstąpił z nieba, aby dary i ofiary, któ­re będą przeze mnie składane, zostały łaskawie przyjęte i miłe Bogu, abym dla siebie i dla Kościoła wyjednał jak najobfitsze błogosławieństwo przez zasługi Naszego Pana Jezusa Chrystusa, który przy­jął postać sługi i za nas ofiarował się swemu niebieskiemu Ojcu.
Jakże mogłem przeczytać te linijki aż do końca, jakże po tysiąc­kroć pióro wypadało mi z ręki. Mój Boże, czy ktoś kiedykolwiek [strona 15] będzie mógł osiągnąć tylko te cnoty, które należy posia­dać, aby godnie odpowiedzieć na myśl Kościoła?

Rekolekcje przed przyjęciem sakry biskupiej, 7-14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 166.

przez koordynator

20 września 2018

BIEDNY, PRYMITYWNY I NIEROZUMNY LUD, OTOCZĘ GO MOJĄ TROSKĄ.

Biskupia konsekracja w szczególny sposób związała Eugeniusza z Kościołem:

Nie, oby nigdy mną nie zawładnął ten osobliwy duch, duch py­chy, zawziętości, abym zawsze był prosty w wierze, w nauczaniu, a nawet w opinii, i w nauczaniu złączony z Kościołem i Jego widzial­ną Głową, Wikariuszem Jezusa Chrystusa.

Następnie daje o sobie znać jego oblackie serce: waga, aby zawsze być blisko ludzi. Jako biskup tytularny nie miał swojej diecezji, ale ciążyła na nim odpowiedzialność, aby zawsze poświęcać się dla powierzonych sobie osób.

Biedny prymitywny i nierozumny lud, drogie dzieci, przedmiot mojej pierwszej troski kapłańskiej posługi, teraz Kościół mi was daje, abym był biskupem. Ach, wcale nie zostaniecie zapomniani, zawsze będziecie jego najcenniejszą cząstką, nie mówię, że mojej owczarni, bo takiej nie mam, ale moją troską otoczę go we wszystkich miej­scach, gdzie może się mnie wezwać, abym tam pełnił posługę.

Rekolekcje przed przyjęciem sakry biskupiej, 7-14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 166.

przez koordynator

19 września 2018

NAJLEPIEJ JEST PODDAĆ SIĘ BOGU.

Wystarczy rozmyślania o przeszłości. Najlepiej jest poddać się Bogu, aby lepiej dał mi poznać to, co dokona się we mnie dzięki łasce Najwyższego, i obowiązki, które staną się mym udzia­łem poprzez otrzymanie pełni kapłaństwa Jezusa Chrystusa.

Przyszły biskup resztę swoich rekolekcji spędził na medytacji i modlitwie nad rytuałem konsekracji oraz ukazaniem, co to znaczy być biskupem. Następca Apostołów:

Ja, proch i popiół, zostanę włączony do Książąt Ludu Bożego, po­nieważ zostanę przyjęty do apostolskiego Kolegium, zostanę nazna­czony charakterem, którym oni zostali naznaczeni, aby odziedziczyć i uczestniczyć w części ich władzy... aby dzielić troskę o inne Kościoły, aby dzięki mnie udzielać Ducha Świętego, zabiegać o zachowanie kapłaństwa w Kościele Jezusa Chrystusa, aby sądzić, tłumaczyć, zachowywać, wyświęcać, ofiarować, chrzcić i bierzmować.

Leżenie krzyżem podczas litanii do świętych:

A czy ja robię wystarczająco dużo, aby pogrążyć się w myśli o moim niebycie, aby upaść twarzą do ziemi, do Boga skierować swój lament, przyzywać Jego miłosierdzia, Jego wszechmocnej ła­ski, pomocy Jego prawicy, gorliwie i ze złożonymi dłońmi, ze łzami w oczach przyzywać Najświętszej Maryi Panny, wszystkich Świętych w raju, wszystkich sprawiedliwych na ziemi, a nawet świętych dusz czyśćcowych, jestem bowiem przekonany, że chociaż nie mogą zasługiwać, mogą pomóc dzięki wstawiennictwu. Najświętszy Boże, udziel mi łaski, abym przeniknął tę wielką tajemnicę...

Rekolekcje przed przyjęciem sakry biskupiej, 7-14.10.1832, w: EO I, t. XV, nr 166.

przez koordynator