koordynator

To już za nami...

Koniec roku to w pewnym sensie czas podsumowania, nawiązuje do tego chociażby nabożeństwo, które w większości parafii celebrujemy w wieczór wspomnienia św. Sylwestra, papieża. Retrospektywa nie jest tylko po to, aby dostrzegać w przeszłości wady i potknięcia, ale przede wszystkim dostrzec dobro, które się dokonało. Taka jest mentalność człowieka wiary, wyrażona w Ps 90,12:

Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca.

W podobny sposób św. Łukasz odniesie te słowa do Maryi, która „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2,19). Pamięć jest niezwykle istotna, aby w sercu rodziła się wdzięczność do Opatrzności Bożej i nadzieja na przyszłość.

Rozpoczęcie procesu batyfikacyjnego kl. Alfonsa Mańki OMI

Ten młody oblat, który zginął w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, przypomina nam o celu naszej misjonarskiej działalności. W swoim „Dzienniczku” zapisał:

Chcę stać się świętym, niech mnie to kosztuje ile chce.

27 listopada br. w oblackiej parafii w Poznaniu odbyło się pierwsze uroczyste posiedzenie Trybunału Beatyfikacyjnego, któremu przewodniczył metropolita poznański – abp Stanisław Gądecki.

Od tego momentu przysługuje oblatowi tytuł Sługi Bożego i za jego wstawiennictwem można zanosić modlitwy do Boga.

Relacja z otwarcia Trybunału Beatyfikacyjnego

Boże, nasz Ojcze, dziękujemy Ci za Twojego Sługę kleryka Alfonsa, którego w młodzieńczym wieku obdarzyłeś pragnieniem świętości. On z miłością poszedł za Jezusem drogą powołania, podejmując trud pracy nad sobą i upodabniając się do Niego jako męczennik.

Przez wzgląd na Twojego Sługę Alfonsa, udziel mi Boże łaski, o którą Cię proszę…, abyś Ty był uwielbiony w jego świętości, a mnie umocnił w wypełnianiu Twojej woli. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Postulator generalny – W Zgromadzeniu mamy obecnie 14 procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych.

Słudze Bożemu poświęcona jest witryna internetowa: manka.oblaci.pl a w przygotowaniu jest film dokumentalny.

Podsumowanie Roku Misji i Kongres Polskiej Prowincji w Kodniu

Jubileuszowy Rok Misji, związany ze 100-letnią obecnością oblatów w Polsce, został zainaugurowany przez o. Pawła Zająca OMI, prowincjała, w Iławie podczas obchodów uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP – 8 grudnia 2019 roku. Tego dnia obchodzono kolejny dzień patronalny Zgromadzenia, kończyła się też peregrynacja Matki Bożej Kodeńskiej. Zakończył się 17 lutego 2021 roku.

Kilkanaście minionych miesięcy poświęciliśmy Jubileuszowi 100-lecia Polskiej Prowincji. Dziś we wspólnocie oblackiej oficjalnie ogłaszamy zakończenie oblackiego Roku Jubileuszowego. Oczywiście nadal będziemy wracać do historii, by się nią budować i czerpać z niej wielorakie inspiracje, jednak przed nami kolejne miesiące i lata, które chcemy poświęcić solidnej pracy nad świętością życia oraz zaangażowaniu w dzieło ewangelizacji – pisał w specjalnym liście prowincjał polskich oblatów.

Jubileuszowy Rok Misji w 5 punktach

Ważnym wydarzeniem Roku Misji miał być Kongres Polskiej Prowincji, planowany na październik 2020 roku, który z powodu pandemicznych ograniczeń nie odbył się w wyznaczonym czasie. Miał miejsce w Kodniu w dniach 18-21 maja 2021 roku.

 

Na zakończenie kongresu prowincjał dokonał poświęcenia części Domu Pielgrzyma, odbudowanej po pożarze.

Poświęcenie Domu Pielgrzyma w Kodniu.

O Kongresie Polskiej Prowincji – przełożony delegatury na Ukrainie

O Kongresie Polskiej Prowincji – duszpasterz polonijny z Belgii

Nowa oblacka parafia w Opolu rozwija się

Od fundacji nowej placówki w Opolu na własne oczy widzimy dynamiczny wzrost nie tylko wspólnoty parafialnej pw. św. Jana Pawła II, ale także postępują prace nad wznoszeniem nowego klasztoru oraz kościoła parafialnego.

W maju br. nastąpiło uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego pod nową świątynię. Uroczystości przewodniczył biskup opolski – Andrzej Czaja.

Relacja z poświęcenia kamienia węgielnego w Opolu.

Ważnym wydarzeniem było także poświęcenie nowego klasztoru oblackiego. Dokonali go 8 listopada br. bp Andrzej Czaja oraz o. Paweł Zając OMI.

Relacja z poświęcenia nowego klasztoru w Opolu.

Należy wspomnieć, że również w tym roku przeżywaliśmy konsekrację kościoła w Grotnikach koło Zgierza. Uroczystościom przewodniczył abp Grzegorz Ryś – metropolita łódzki.

Konsekracja kościoła w Grotnikach – zdjęcia.

Nowe fundacje misyjne i placówki oblackie

W styczniu 2020 roku Zgromadzenie otworzyło m.in. nowe fundacje w Zimbabwe, jednak szczególnie dla naszej prowincji ważna jest nowa misja, która tworzona jest w Ghanie. Wśród pionierów znalazł się Polak – br. Rafał Dąbkowski OMI, który będzie pełnił funkcję ekonoma nowej wspólnoty. Oblaci obejmują sanktuarium maryjne w Agbenoxoe.

Przedstawiamy oblackich pionierów misji w Ghanie – nowej fundacji Zgromadzenia.

Uroczyste posłanie brata Dąbkowskiego dokonało się podczas głównych uroczystości odpustowych w Kodniu.

O nowej misji oblackiej w Ghanie – rozmowa z br. Rafałem Dąbkowskim OMI.

Kolejną ważną placówką, którą oblaci objęli w mijającym roku, jest parafia w Rokitnie na Ukrainie. Miejsce jest związane z postacią Sługi Bożego o. Ludwika Wrodarczyka OMI, który pracował w pobliskich Okopach i zginął podczas rzezi wołyńskiej za wiarę.

Oblaci obejmują parafię, w której żył i zginął Sługa Boży Ludwik Wrodarczyk OMI.

Chciał choć jeden dzień być księdzem… Został męczennikiem: “Nie mogę zostawić Najświętszego Sakramentu”.

Oblacki charyzmat w pigułce – cykl nagrań wideo

W związku z tygodniem modlitw o powołania zrealizowano serię krótkich świadectw w formie wideo, które ukazują najważniejsze rysy oblackiego charyzmatu. Więcej nagrań można znaleźć na kanale YouTube.

Jak rozeznać powołanie?

„Jestem szczęśliwym klerykiem”

Gdyby miał wybierać jeszcze raz, wybrałby Madagaskar.

W okresie wielkiego postu misjonarze ludowi naszej prowincji przygotowali codzienne rozważanie do czytań mszalnych.

Misjonarze Oblaci MN · #sharePost2021 - Codzienne komentarze do liturgii słowa wielkiego postu

Dlaczego jestem oblatem – świadectwa.

Po co misjonarze oblaci składają śluby zakonne?

Dzień z życia misjonarza w Kamerunie

W bieżącym roku również udało się zakończyć nagrywanie 15 tomów pism Założyciela, które dostępne są na stronie prowincjalnej oraz w serwisie SoundCloud

Ukończono projekt 15 tomów pism św. Eugeniusza w wersji audio.

Jubileusz w Markowicach

Pomimo że Markowice nie są już placówką oblacką, jednak wielu misjonarzy oblatów ukończyło znajdujący się tutaj przez wiele lat juniorat. Jest to miejsce związane z postacią bł. o. Józefa Cebuli OMI – męczennika z okresu II wojny światowej. Zakonnicy prowadzili tutaj również sanktuarium Matki Bożej Markowickiej, Królowej Miłości i Pokoju, Pani Kujaw. W bieżącym roku przypadała 100. rocznica przybycia oblatów do Markowic. W uroczystościach wziął udział m.in. Wiesław Krótki OMI – biskup w arktycznej Kanadzie, a jednocześnie absolwent Niższego Seminarium Duchownego.

Z okazji jubileuszu przygotowano również publikację książkową „Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej w Markowicach 1921-2013”.

Pierwszy dzień jubileuszu w Markowicach.

Bp Wiesław Krótki OMI: „My wszyscy tęsknimy za wami, a jesteśmy na całym świecie”.

Na markowickim cmentarzu leży historia Polskiej Prowincji. Groby 32. misjonarzy oblatów.

Podczas epidemii wciąż możemy Wam służyć.

Na koniec warto docenić dar Bożej Opatrzności, która pozwoliła nam w tym roku zorganizować i przeżywać wraz z wiernymi coroczne wielkie wydarzenia, m.in. wielkie odpusty w Kodniu nad Bugiem, uroczystości odpustowe w najstarszym polskim sanktuarium narodowym na Świętym Krzyżu, Festiwal Życia w Kokotku oraz jego odpowiednik „Tchnienie Życia na Ukrainie”.

Odpust chorych w Kodniu.

Oblacka Pasterka podczas głównego odpustu w Kodniu.

Bp Suchodolski: Przybyliśmy tutaj, aby ukraść obraz… Suma pontyfikalna w Kodniu.

Odpust Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Suma odpustowa na Świętym Krzyżu.

Pielgrzymka osób konsekrowanych na Święty Krzyż.

Odpust ku czci Najdroższej Krwi Chrystusa na Świętym Krzyżu.

Festiwal Życia w Kokotku.

Nowy rok przed nami…

(pg)

przez koordynator

Wrocław: Podręczne kalendarze dla więźniów

Kapelan więzienny we Wrocławiu – o. Robert Żukowski OMI – przygotował kalendarze dla osadzonych. Publikacja ma bardzo praktyczny wymiar, przede wszystkim ze względu na swoje kieszonkowe rozmiary. Oprócz terminarza z wykazem świąt oraz imienin, znalazły się w nim modlitwy wraz z instrukcją ich odmawiania czy rysunki samych więźniów. Kalendarz ubogacono zdjęciami z najważniejszych wydarzeń kończącego się roku.

W tym roku uzupełniliśmy terminarze o kalendarz imieninowy – osadzeni wiedzą, kiedy mają złożyć życzenia swoim bliskim – wyjaśnia oblacki duszpasterz.

(pg/zdj. OMI Wrocław)

przez koordynator

Opole: Oblaci w szpitalu covidowym [rozmowa]

W Opolu funkcjonuje jeden z tzw. szpitali cowidowych. Powstał w grudniu 2020 roku. Centrum Wystawienniczo-Kongresowe, które zaadoptowano na potrzeby chorych na Covid-19, leży na terenie parafii ks. Rafała Siekierki w Opolu-Półwsi. W momencie tworzenia placówki do kapłana zadzwonił dyrektor, prosząc o obecność księdza wśród pacjentów. Do szpitala zaniesiono tymczasowe tabernakulum i szaty liturgiczne, których stamtąd już się nie wyniesienie - stuły ulegną spaleniu, a Najświętszy Sakrament będzie musiał być spożyty. Z biegiem czasu rosło zapotrzebowanie na obecność kapelanów w szpitalu tymczasowym, a dwóch księży - proboszcz i wikariusz ks. Daniel Chudala nie dawali rady. Zwrócili się o pomoc...

Jako pierwszy zgłosił się o. Damian, proboszcz z opolskiej parafii św. Jana Pawła II - oo. oblatów. Dodatkowo sprowadził swojego zakonnego współbrata spod Łodzi, ojca Mateusza, właśnie do posługi w naszym szpitalu. Zostanie z nami do końca roku. Ci ojcowie oblaci nas, księży diecezjalnych pracujących w Opolu, zawstydzili. Bo oni są w mieście najkrócej, a zareagowali pierwsi - mówił dla portalu nto.pl ks. Rafał Siekierka.

Z o. Damianem Dybałą OMI, proboszczem opolskiej oblackiej parafii, rozmawia o. Paweł Gomulak OMI.

Jak oblaci trafili do szpitala Covidowego?

Damian Dybała OMI: No chyba z woli Pana Boga, bo biskup opolski wystosował taką prośbę, to była też prośba ks. Siekierki, że potrzeba tam pomocy, bo w szpitalu tymczasowym było około 130 osób. Zgłosiliśmy się. Zaraz zadzwoniliśmy do ojca prowincjała, który wyraził też zgodę, żeby jeszcze jeden oblat nam tutaj pomagał. Ojciec Mateusz po dwóch tygodniach wrócił już do swoich zajęć, ale pomagamy dalej – ja pomagam w szpitalu tymczasowym, a o. Krzysztof Nering cały czas w szpitalu MSWiA. Myślę, że warto tutaj podkreślić rolę kapelanów szpitalnych. Mamy też na terenie parafii dom „Pogodna Jesień” – to jest DPS. Też zwróciliśmy się o pomoc. Jest tu br. Tadeusz – klaretyn, ekonom prowincjalny. Przez cały czas jest tutaj zamknięty i pomaga. Księdzu proboszczowi Rafałowi Siekierce pomagają też klerycy, diakoni, też inni księża no i oczywiście jego wikariusz. Nie wyobrażam sobie, żeby byli tam tylko we dwóch, bo jest to naprawdę posługa bardzo wymagająca, ale dobrze, że teraz też inni księża się zgłosili.

Nieść Pana Jezusa – to jest pierwsze i podstawowe. Ale też potrzymać za rękę, naładować telefon, podać wodę. Jak idziemy, to personel często powtarza: „Dobrze, że wy jesteście” (...) Takie uzupełnienie między personelem medycznym a kapłanami.

Jaka jest rola kapelana w takich miejscach, szczególnie w szpitalach covidowych, w tym czasie również w Domach Pomocy Społecznej?

Nieść Pana Jezusa – to jest pierwsze i podstawowe. Ale też potrzymać za rękę, naładować telefon, podać wodę. Jak idziemy, to personel często powtarza: „Dobrze, że wy jesteście”, czyli nie jest tak – „Po co wy tu przyszliście?”, ale „Dobrze, że wy jesteście”. Takie uzupełnienie między personelem medycznym a kapłanami.

Myślę, że dla niektórych jest to ostatnia szansa na zbawienie, przyjęcie sakramentów. To co podkreśla ks. Siekierka – czasem trzeba podejść do człowieka pięć czy dziesięć razy. Dziś miałem taki przypadek, że po piątym razie podchodzę do człowieka, do którego przychodziłem kilka dni, zawsze mówił: „nie”, a dzisiaj przyjął sakramenty. Czyli musiał do tego dojrzeć i taka rola kapelanów powinna być wyeksponowana, tak jak wyeksponowana jest dzisiaj straż graniczna, żołnierze, policjanci. Myślę, że wśród kapłanów kapelania jest bardzo ważna, bo tam się toczy – jak to powiedział biskup Czaja – walka o zbawienie. Dla niektórych to jest ostatnia szansa.

Pierwsze wrażenie, kiedy wchodzisz i słyszysz te wszystkie maszyny. To było dla mnie takie mocne doświadczenie...

Czym różni się posługa w zwyczajnym szpitalu od szpitala covidowego?

Tam jest, nie chcę do końca użyć tego słowa, ale jak po wojnie. Trzeba chociażby inaczej się ubierać – te wszystkie stroje, maski, trzy pary rękawiczek zakładać i człowiek jak to ściąga, to jest strasznie wypocony. Dlatego tym bardziej trzeba oddać szacunek wszystkim pielęgniarkom, wszystkim lekarzom – całej Służbie Zdrowia – również tym paniom sprzątającym, wynoszącym kaczki… To jest nie do opisania

Tak mnie uderzyło, że w tych maskach człowieka poznaje się po oczach. My mamy na kombinezonie napisane imię lub „ksiądz”, ale naprawdę oczy pielęgniarek tam są tak piękne, że trudno to wyrazić. Wszystkie mają piękne oczy. To jest takie ujmujące w tym wszystkim, że po oczach można poznać człowieka, jaki człowiek jest. Czy jest nastawiony optymistycznie, czy ma radość… Warto, żeby był szacunek do Służby Zdrowia, ale był też szacunek do kapłanów czy osób, które idą tam i niosą Pana Jezusa.

Oczy pielęgniarek tam są tak piękne, że trudno to wyrazić. Wszystkie mają piękne oczy. To jest takie ujmujące w tym wszystkim, że po oczach można poznać człowieka, jaki człowiek jest. Czy jest nastawiony optymistycznie, czy ma radość…

Takie znamienne było, że stoi tam choinka, pod choinkami były prezenty w postaci chociażby książek i to jest piękne.

Spotkałem takiego pana, on już, dzięki Bogu, wyszedł. I mówi: „Jestem z Kędzierzyna” i razem z naszym ojcem Andrzejem Kordkiem chodził do podstawówki. Pan Ireneusz. Wyszedł. Są ludzie, którzy odchodzą z tego świata, są dwie sale OIOMu, ale dużo jest osób samotnych – dobrze, że mają chociaż komórki, że mogą się z tym światem zewnętrznym, ze swoją rodziną porozumieć.

Jakieś dramatyczne dla Ciebie doświadczenia? Coś, co może ścięło z nóg?

Pierwsze wrażenie, kiedy wchodzisz i słyszysz te wszystkie maszyny. To było dla mnie takie mocne doświadczenie i jestem przekonany, że rola księdza we współczesnym świecie, nie tylko tam, wszędzie jest aktualna i potrzebna, aby nieść Pana Jezusa. I ludzie są bardzo wdzięczni. Ludzie są bardzo wdzięczni za to, że tam jesteśmy i czekają, aż przyjdziemy. Nieraz, jak się idzie kolejny raz – mamy te swoje punkty, ja mam na przykład punkt D i C – to znamy już ludzi po imieniu, widać jak oni zdrowieją. Są takie sytuacje, że jedna pani mówi: „Ja już chcę umrzeć”, jakby to takie proste było... Nie ma takich sytuacji, że ktoś mówi: „Proszę mi stąd iść, ja sobie nie życzę księdza” – ja się z czymś takim nie spotkałem. Ludzie są naprawdę kulturalni i – tak jak mówię – czasem muszą dojrzewać do tego, żeby przyjąć sakramenty.

Ludzie są bardzo wdzięczni za to, że tam jesteśmy i czekają aż przyjdziemy. (...) Nie ma takich sytuacji, że ktoś mówi: „Proszę mi stąd iść, ja sobie nie życzę księdza” – ja się z czymś takim nie spotkałem. (...) Tam się toczy walka o zbawienie...

Chylę czoła przed wszystkimi kapelanami, bo ja to jestem taki no – zgłosiłem się, bo czuję taką potrzebę. Ci którzy na co dzień to robią, na przykład ksiądz Siekierka i jego wikariusz w szpitalu tymczasowym – to wielki szacunek. Chociażby dla naszego o. Krzysztofa Neringa czy innych naszych ojców, którzy są kapelanami. To jest bardzo ważna posługa.

K. Nering OMI: Obecność kapelana jest ważna przede wszystkim dla osób wierzących, ich rodzin i personelu

Na co dzień widzisz osoby, które cierpią z powodu koronawirusa. W Kościele w Polsce wytworzył się jakiś dziwny rozłam w tej materii – są ludzie, którzy wbrew rozumowi i wiedzy – odrzucają istnienie zagrożenia. Banalizują zarządzenia biskupów, padają nawet gorsze oskarżenia…

Ja z takimi ludźmi nie będę dyskutował na argumenty, bo widzę, że to nie ma sensu.  No nie ma sensu. Jeżeli biskup wydaje zarządzenie, żeby zakładać maseczki, czy że kapłan ma dezynfekować ręce przed rozdawaniem komunii świętej… Jeżeli kogoś to gorszy, nie słucha biskupa, tylko jakiejś swojej filozofii, to jest coś nie tak. Ja uważam, że jak ktoś nie wierzy, że jest koronawirus, to zapraszam, żeby był wolontariuszem na oddziałach covidowych, a takich wolontariuszy naprawdę jest potrzeba. I wtedy uwierzą.

Jesteś proboszczem parafii, budujesz kościół, kończysz budowę klasztoru, jesteś katechetą…

… no jeszcze posługuję wśród ubogich, to też jest bardzo ważna posługa. I mam taką łaskę, że tego czasu mam w nadmiarze, bo myślę, że jak się Panu Bogu coś daje, to on potem daje więcej sił. Myślę, że rola oblatów – nie tylko tu w Opolu, ale wszędzie, gdzie jesteśmy – jest bardzo ważna. Tak jak to było w początkach Zgromadzenia, że mamy być pomocą dla księży diecezjalnych. Myślę, że my tutaj staramy się w miarę możliwości to robić. Na przykład pomagamy spowiadać w katedrze. Nasza parafia się rozwija i widać, że jak się da ludziom okazję do czynienia dobra – to dobro będą czynić.

(pg)

przez koordynator

Marcin Wrzos OMI: chrońmy karpie, a nie dzieci [FELIETON]

Trudno się z tym wszystkim nie zgodzić. Wystarczy zerknąć do Biblii czy do encykliki papieskiej Laudato si’. Była ona w niektórych kręgach, nawet katolickich, przyjęta z pewnym niedowierzaniem. Mówiono, że papież przyjmuje lewicową narrację i powinien zająć się ważniejszymi problemami w Kościele niż ekologia. Ta encyklika podkreśla, przypomina, że Bóg jest Stwórcą, człowiek jest koroną stworzenia, a naszym zadaniem jest ochrona stworzenia – a troska o planetę wywodzi się z judeo-chrześcijaństwa, a nie z ruchów lewicowych, które także się w nią zaangażowały. Kto wie, czy ta troska o świat nie będzie jedną z najważniejszych narracji, punktów nauczania Kościoła podkreślanych w przyszłości? I dobrze. W ostatnich czasach sporo się zmieniło w tym zakresie. Segregujemy śmieci, oszczędzamy prąd i wodę (teraz jeszcze bardziej z powodów ekonomicznych), dbamy o powietrze. Dostrzegamy tę ostatnią potrzebę szczególnie teraz, gdy „widzimy powietrze” w czasie zimowego smogu. Wówczas hasło „palisz śmieci, trujesz dzieci” jest jeszcze bardziej aktualne.

Martwi mnie pewna niekonsekwencja. Celebryci będący eko, organizacje społeczne, jednocześnie dbając (jak wspomniałem bardzo słusznie) o środowisko, popierają, najczęściej bardzo aktywnie, zabijanie bezbronnych, bo nienarodzonych dzieci. Tak jakby stawiając na szali i wyważając – ważniejszy dla nich był karp, a nie bezbronny człowiek. A to już szaleństwo. Tak jakby człowiek był mniej ważny od zwierzęcia. Warto powrócić chociażby do Mai Ostaszewskiej, która pisała na Twitterze: „Skończmy z tym barbarzyństwem. Niech to nie będą krwawe święta”, a jednocześnie popiera aborcję. To przykład jeden z brzegu.

O tym, że człowiek jest koroną stworzenia i różni się od zwierząt, w różnych sferach (biologicznie, ma wolną wolę, umysł, duszę, sumienie itd.), zapominają przekazy jednego z dzienników wydawanego przy ul. Czerskiej. Relacjonując jeden z procesów w poznańskim sądzie dziennikarka przedstawiała, że oto pozwana była z osobą nieludzką na smyczy przy budynku. Tą osobą nieludzką był pies. Gdzie indziej pisze się o zwierzęciu ludzkim i nieludzkim. Kto wie, czy nie będzie to dominująca narracja dziennikarska za kilka lat, a może i miesięcy?

Dobrze, że papież Franciszek przypomniał hierarchię stworzenia i tym różnimy się od nurtów lewicowych. Dobrze, że mamy rozsądek w tym pomieszaniu wartości. Bo w tej narracji, sposobie myślenia, pojawia się pytanie, samo w sobie będące dramatyczne: czy dziecko to osoba ludzka czy nieludzka?

(misyjne.pl)

przez koordynator